| Hermenegildo Capelo | |
| Narodziny |
4 lutego 1841 Palmela |
|---|---|
| Śmierć |
4 maja 1917 Lizbona |
| Narodowość | Portugalski |
| W imieniu | Portugalia |
| Budynki | Corvette D. Estefânia |
| Pierwsza wyprawa | 1877, Sociedade de Geografia de Lisboa |
| Inne działania | podporucznik |
Hermenegildo Carlos de Brito Capelo ( Palmela ,4 lutego 1841- Lizbona ,4 maja 1917) Oficer marynarki i portugalski badacz Afryki pod koniec XIX -go wieku . Brał udział w przeprawie przez Afrykę z Angoli na Ocean Indyjski w towarzystwie Roberto Ivensa .
Hermenegildo Carlos de Brito Capelo urodził się w zamku Palmela, gdzie jego ojciec, major Félix António Gomes Capelo, był gubernatorem; po śmierci pełnił funkcję wiceadmirała . Hermenegildo był najmłodszym z sześciu braci, wśród których wyróżniło się trzech innych - Félix António de Brito Capelo, biolog (1828-1879), João Carlos de Brito Capelo, wiceadmirał marynarki wojennej i inżynier hydrografu (1831-1891), Guilherme Augusto de Brito Capelo, wiceadmirał marynarki wojennej i naukowiec (5 sierpnia 1839 - 21 marca 1926).
Wstąpił do marynarki wojennej w 1855 roku, a cztery lata później ukończył studia. W 1860 r. Udał się do Angoli jako strażnik morski na pokładzie korwety D. Estefânia , dowodzonej przez księcia Ludwika , przyszłego króla Portugalii . Spędził trzy lata w bazie morskiej Afryki Zachodniej. W 1863 roku wrócił do Lizbony, a rok później został awansowany na podporucznika . W tym samym roku wrócił do Afryki , powrócił w 1866 r., Ale wrócił tam natychmiast, by tam pozostać aż do 1869 r., Kiedy to wyjechał do Mozambiku ; wrócił do Lizbony w 1870 roku, ale wyjechał na Wyspy Zielonego Przylądka . W 1871 r. Wziął udział w wyprawie wysłanej do Gwinei , a następnie wyjechał do Chin, by w 1876 r. Wrócić do Lizbony.
W 1875 roku Luciano Cordeiro założył Lizbońskie Towarzystwo Geograficzne , które skupiło elitę intelektualną ze świata cywilnego i wojskowego. Chociaż jej działanie nie jest skierowane wyłącznie do kontynentu afrykańskiego, tworzy we wczesnych latach portugalską Narodową Komisję Badań i Cywilizacji Afryki , lepiej znaną jako Komisja Afrykańska, która jest odpowiedzialna za ostrzeganie opinii publicznej o problemach zamorskich. terytoriów i przygotowanie pierwszych dużych naukowych i geograficznych wypraw eksploracyjnych, finansowanych z narodowego abonamentu, co pomoże zdefiniować portugalską politykę kolonialną w Afryce. Wyprawy te mają na celu rozpoznanie Kwango i jego relacji z rzeką Zair , ale także porównanie dorzecza hydrograficznego tej rzeki z dorzeczem Zambezi , uzupełniając w ten sposób mapę Afryki Środkowo-Południowej, słynną różową mapę. (Portugalski projekt połączenie terytoriów między Angolą i Mozambikiem w jeden podmiot podlegający ich władzy). Pomimo swojej fundamentalnej roli w obronie portugalskiej obecności w Afryce, w obliczu europejskiego ruchu ekspansjonistycznego Towarzystwo Geograficzne w Lizbonie powstało późno w porównaniu z podobnymi społeczeństwami w innych krajach europejskich. Wyprawy te wpisują się w kontekst polityczny naznaczony silnym europejskim impulsem ekspansjonistycznym na terytorium Afryki i przewidują słynną konferencję berlińską, która odbyła się w 1885 r. Odkrywcy wszystkich wielkich mocarstw europejskich rywalizują wtedy w tym prawdziwym wyścigu o poszukiwanie terytoriów. , zmuszając Portugalię do pilnego przeglądu swojej polityki kolonialnej i zapewnienia skutecznej obecności w tych regionach. Bardzo szybko portugalskie ambicje okupacji terytoriów między Angolą a Mozambikiem zderzyły się z angielskimi roszczeniami, które powiadomili Portugalię za pomocą ultimatum (1890), w którym zajęli ten obszar.
Podczas pobytu w Angoli Brito Capelo dokonał naukowego rozpoznania tego obszaru, z powodu którego został wybrany, dekretem z 11 maja 1877, aby poprowadzić ekspedycję naukową w Afryce Środkowej, w której uczestniczy również oficer marynarki Roberto Ivens i major armii Serpa Pinto . Pod patronatem Towarzystwa Geograficznego wyprawa ta ma na celu „... zbadanie rzeki Kwango i jej relacji z rzeką Zair i portugalskimi terytoriami zachodniego wybrzeża, a także całego regionu obejmującego południe i na południu, na południowym wschodzie, źródła rzek Zambeze i Cunene i rozciągają się na północ, aż do wejścia do basenów hydrograficznych Cuanza i Kwango… ”.
Plik 7 lipca 1877, Brito Capelo, Roberto Ivens i Serpa Pinto rozpoczynają wyprawę. Po pokonaniu trasy Benguela -Bié różnice między Serpa Pinto i Brito Capelo doprowadziły wyprawę do rozstania, a Serpa Pinto przejął inicjatywę, aby spróbować przeprawić się do Mozambiku. Nie udało mu się, ale dotarł do Pretorii , a następnie do Durbanu . Brito Capelo i Roberto Ivens pozostają wierni pierwotnemu projektowi, koncentrując się na misji, do której zostali wyznaczeni, na relacjach między dorzeczami Zairu i Zambeze. Podróżują przez regiony Bengueli do regionu Iaca, po wytyczeniu biegu rzek Cubango, Luando i Tohicapa. Plik1 st marca 1880Lizbona triumfalnie wita Brito Capelo i Roberto Ivensa, a sukces wyprawy został prześledzony dla potomności w książce De Benguela aux Terres de Iaca .
Po zakończeniu długiej podróży między Bié i Zambeze, dotarciu do Wodospadów Wiktorii , Capelo i Ivens są zachęcani do kontynuowania wypraw.
Potrzeba stworzenia generalnego atlasu kolonii portugalskich skłoniła Manuela Joaquima Pinheiro Chagasa , ówczesnego ministra marynarki wojennej i terytoriów zamorskich, do utworzenia dekretem z dnia19 kwietnia 1883Komisja Kartografia, z których dwa są odkrywcy członków. Ponadto, biorąc pod uwagę utworzenie szlaku handlowego, który połączyłby Angolę i Mozambik, nazywa je5 listopadaw tym samym roku na przeprowadzenie niezbędnych prac rozpoznawczych i poszukiwawczych. Wybór dwóch oficerów marynarki wojennej do wykonania tej ważnej misji wynika z faktu, że terytoria te są nieznane, nie są naniesione na mapy i wymagają postępu, odwołując się do zasad żeglugi morskiej, tak dobrze znanych obu odkrywcom.
W latach 1884–1885 Capelo i Ivens przeprowadzili nowe badania w Afryce, najpierw między wybrzeżem a płaskowyżem Huila, a następnie w głębi kraju do Quelimane w Mozambiku. Następnie kontynuowali badania hydrograficzne, tworząc rejestry o charakterze geograficznym, ale także etnograficznym i językowym. W ten sposób ustanawiają pożądane połączenie lądowe między wybrzeżami Angoli i Mozambiku, badając rozległe regiony wnętrza położone między tymi dwoma terytoriami, opisują je w dwutomowej pracy: Od Angoli po wschodnie wybrzeże . Pozostawiony6 stycznia 1884, wrócili z tej misji w dniu 20 września 1885 i są triumfalnie przyjmowani przez króla Dom Louisa.
Później Brito Capelo został powołany do innych misji, takich jak wiceprezes Institut de l'Outremer, którego pierwszym przewodniczącym była królowa Amelia . Inne prestiżowe osobistości, takie jak Roberto Ivens , Andrade Corvo, Luciano Cordeiro, Pinheiro Chagas, António Enes i Oliveira Martins, były częścią tego pierwszego kierunku, co wyraźnie wskazuje na wagę, jaką ówczesne władze rządowe przywiązywały do tej instytucji.
Hermenegildo Capelo był adiutantem królów Louis I st i Charles I er i szef straży wojskowej króla D. Manuel II , minister pełnomocny Portugalii do sułtana Zanzibaru , organizator mapie prowincji Angoli, delegata rządu w poprzednim Kongres w Brukseli i przewodniczący komisji kartograficznej. awansuje na kontradmirała17 maja 1902 i wiceadmirał dalej 18 stycznia 1906. Bardzo przywiązany do króla Manuela II, towarzyszył mu, kiedy wyjeżdżał na wygnanie5 października 1910. 24 tego miesiąca zakończył karierę wojskową rezygnacją.
W całej swojej karierze Hermenegildo Capelo otrzymał między innymi następujące odznaczenia: