Henri z Lozanny
U dołu tego artykułu do historii jest sprawdzenie (28 września 2017 r).
Popraw to lub przedyskutuj rzeczy do sprawdzenia . Jeśli właśnie umieściłeś baner, wskaż tutaj punkty do sprawdzenia .
Henri de Lausanne (zwany także Henri de Cluny) jest pustelnikiem i kaznodzieją, który sprzeciwia się reformie gregoriańskiej i wzywa do reformy Kościoła.
Biografia
Już w 1101 roku mnich ten zaczął krytykować liturgię kościelną, zepsucie duchowieństwa jego czasów i system hierarchiczny. Zaczął głosić w Le Mans. Życie Henri de Lausanne jest znane przede wszystkim dzięki ogłoszeniu przez Hildeberta de Lavardin , biskupa Le Mans i zintegrowane gestae biskupów Le Mans, pisanych przez kanoników między 1133 a 1156 r .
Jest tam przedstawiany jako pustelnik, jak nowy Jan Chrzciciel . W całkowitym zerwaniu ze światem ubiera się i je z radykalną prostotą. Żyje głosząc, ale w przeciwieństwie do kaznodziejów, takich jak Vital de Savigny czy Evrard de Breteuil , nie stara się uwieść tłumu. Jego przeciwnicy wyrzucają na niego różnego rodzaju oskarżenia: na przykład utrzymuje stosunki z kobietami i młodymi nastolatkami, kiedy powinien zachować cnotę ze względu na swój status duchownego . Poprzez kazania, do których przyciąga lud, przekonywał wiernych, ale także duchowieństwo przedstawiają złe podstawy seksualnej i małżeńskiej doktryny Kościoła (reforma gregoriańska musiała narzucić celibat kleru, w przeciwieństwie do dawnego, bardziej tolerancyjnego) co do czystości w małżeństwie, wypłata posagu za wdowę, transfery małżeńskie np . posag .
Dlatego zarówno na płaszczyźnie społecznej, jak i doktrynalnej protestuje przeciwko oficjalnemu Kościołowi . Jego przeciwnicy zarzucają mu herezję, ale biskup Le Mans po powrocie do miasta postanawia nie skazać go na śmierć, ale wypędzić go.
Po wydaleniu z diecezji Le Mans , Henri de Lausanne kontynuował swoją wędrówkę i dalej głosił od 1135 do 1145 na południu Francji, gdzie spotkał Pierre'a de Bruys . Był kilkakrotnie aresztowany. Został ogłoszony heresiarch na Sobór w Pizie (1135) . Ostatecznie trafił do więzienia w 1148 r. - na resztę życia - za namową Bernarda z Clairvaux .
Bibliografia
Źródła
- Rada Tuluzy z dnia 13 czerwca 1119 : Portable Dictionary of Councils, 1764. [1]
- Listy od Hildeberta de Lavardina , nr XXIII (przed 1125): Patrologia latina , t. 171, kol. 237-242.
- Traktat mnicha Williama (około 1135?): R. Manselli, „Il monaco Enrico e la sua eresia”, Bulletino dell'Istituto Storico Italiano e Archivio Muratoriano , n ° 65, 1953, s. 1-63.
- Peter the Venerable (Petrus Venerabilis), Contra Petrobrusianos hereticos (lub Epistola do posiadaczy diecezji Alp Południowych i Prowansji, 1137-1138), wyd. J. Fearns, Turnhout (Belgia), Brepols, pot. „Corpus Christianorum Continuatio Mediaevalis”, 1968, XVIII-179 s. Trad. rok. : G. Constable, The Letters of Peter the Venerable , Harvard University Press, 1967, 2 t.
- saint Bernard of Clairvaux , Letters (1147), n ° CCXLI (To Hildefonse, hrabia Saint-Gilles, na temat heretyckiego Henryka ”) [2] , CCXLII, w Complete works of Saint Bernard , tłum . abbé Charpentier, 1866, t. I.
Studia
- R. Manselli, „Il monaco Enrico e la sua eresia”, Bulletino dell'Istituto Storico Italiano e Archivio Muratoriano , n ° 65, 1953, s. 1-63.
- E. Magnou, „Krytyczna notatka o źródłach historii Henri heretyka aż do jego odejścia z Mans”, Bulletin philologique et historique do 1610 , 1962, 1965, s. 540-547.
- AH Bredero, „Henri de Lausanne: reformator, który stał się heretykiem”, w: Pascua Mediaevalia , Leuven, 1983, s. 108-123. [3]
- Walter L. Wakefield i Austin P. Evans, Heresies of the High Middle Ages (1969), Columbia University Press, 1991, 865 str.
- Huguette Taviani-Carozzi, „Śmierć i herezja: od heretyków roku 1000 do Pierre de Bruis i Henri, dit de Lausanne”, Cahiers de Fanjeaux , nr 33, 1998, s. 121-158.
- Pierre Aubé: Saint Bernard de Clairvaux, Fayard 2003.