HVDC Vancouver Island to łącze prądu stałego zapewniające połączenie między podstacją Vancouver Island w pobliżu North Cowichan na wyspie Vancouver i podstacją Arnott w pobliżu Delty na kontynencie. Został oddany do użytku w 1968 roku z mocą 312 MW i zaworami na diodach rtęciowych. W 1977 roku zbudowano drugi słup z tyrystorami. Zapewnia dodatkową moc 370 MW . Od 2005 roku jej operator, BC Hydro , planuje wycofać eksploatację z pierwszego słupa, który jest przestarzały. Następnie jest najpierw używany tylko w rezerwie, a następnie ostatecznie zostaje zatrzymany. Linia składa się z trzech odcinków napowietrznych o łącznej długości 42 km oraz dwóch odcinków podmorskich o łącznej długości 33 km . Przechodzi przez wyspę Galiano .
Link zostaje uruchomiony Lipiec 1968i jest równoległy z dwoma kablami podmorskimi o napięciu 132 kV , zainstalowanymi odpowiednio w 1956 i 1958 r., i zasila zasilanie elektryczne wyspy Vancouver. Zarządzanie najczęściej przenosi energię z lądu na wyspę. Obsługiwany jest przez BC Hydro .
Słup jest uruchamiany w Lipiec 1968. Posiada napięcie 260 kV i moc nominalną 312 MW . Jego zawory wykorzystują diody rtęciowe . Jest zbudowany przez ASEA . WKwiecień 1977, drugi biegun wykorzystujący tyrystory jest zamawiany przez General Electric . Jego moc nominalna wynosi 370 MW przy napięciu 280 kV .
Jeśli łącze HVDC nadal działa w 2005 roku, jego zaawansowany wiek wymaga zastanowienia się nad jego wymianą. Konsultant bada różne możliwości odnowienia łącza. Jedną z opcji jest wymiana kabli 132 kV AC na nowe kable 230 kV , każdy o mocy 600 MW . Inną możliwością jest budowa linii HVDC typu VSC o napięciu +/- 300 kV i mocy 540 MW . Z badania wynika, że ze względu na koszty, większe straty i niskie wykorzystanie zalet VSC w omawianym przypadku kabel wydaje się być najbardziej odpowiednim rozwiązaniem. W wyniku tego badania British Columbia Transmission Corporation rozpoczyna publiczne dochodzenie w sprawie konsekwencji wzrostu napięcia w obwodzie prądu przemiennego.
W 2009 roku BC Hydro wykorzystywał tylko biegun 1 jako rezerwę. W 2012 roku Polak został wycofany ze służby.
| Polak | Polak 1 | Biegun 2 |
|---|---|---|
| Nazwy stanowisk | Wyspa Vancouver i Arnott | |
| Uruchomienie | Lipiec 1968 | Kwiecień 1977 |
| Producent | MORZE | General Electric |
| Napięcie nominalne | 260 kV | 280 kV |
| Moc nominalna | 312 MW | 370 MW |
| Ciągła moc przeciążenia | 370 MW | 476 MW tylko zimą |
| Maksymalny dopuszczalny prąd | 1200 A | 1320 A |
| Typ zaworu | Dioda rtęciowa | tyrystory |
| Chłodzenie zaworu | anoda chłodzona powietrzem, katoda wodna | chłodzony powietrzem |
| Liczba anod zaworów | 4 | - |
| Liczba tyrystorów na zawór | - | 180 |
| Całkowita liczba tyrystorów | - | 2160 |
| Indukcyjność cewek wygładzających | 0,5 godz | 0,68H |
| Położenie cewek wygładzających | strona wysokiego napięcia | strona wysokiego napięcia |
| Liczba transformatorów | 6 na post | 6 na post |
| Moc transformatorów | 62,7 MVA | 83,1 MVA |
| Napięcie nominalne po stronie prądu przemiennego | 236 kV | 236 kV |
| Zakres zaczepów pod obciążeniem | + 23% / - 11% | + 15% / -13% |
Każdy zawór składa się z 15 modułów połączonych szeregowo, z których same składają się z 12 równoległych tyrystorów.
Górne linie wyposażone są w dwa przewody o przekroju 402,8 mm 2 .
Trzy przewody podłączone do łodzi podwodnych słup 1 wykonane są z papieru impregnowanego postaci oleju masie i posiadają miedzianych przewodów o przekroju 400 mm 2 , przy maksymalnej temperaturze 55 ° C Są one przeznaczone dla prądzie znamionowym 600 A . Zostały dostarczone przez Nexans z fabryki w Calais . W tamtym czasie ich napięcie stałe 300 kV było najwyższe na świecie dla kabla. Ich zakup i koszt instalacji to wtedy 7 mln USD. Umieszczono je na statku Marcel Bayard .
Kable podłączone do bieguna 2 występują w liczbie dwóch i są zasilane olejem pod ciśnieniem . Te kable podmorskie są najdłuższymi tego typu na świecie po zainstalowaniu. Ich prąd znamionowy wynosi 900 A , a napięcie znamionowe 300 kV . Ich miedziana ma przekrój o wymiarach 400 mm 2 i temperaturze maksymalnie 64 ° C Przewody podziemne mają takie same właściwości elektryczne, ale do przewodu przekroju 650 mm 2, maksymalna temperatura 65 ° C Zostały wyprodukowane przez firmę Pirelli w jej zakładzie w Arco Felice niedaleko Neapolu . Ich zakup i koszt instalacji to wtedy 13 mln USD. Kable podmorskie są transportowane do Kanady statkiem M / S Jota i umieszczane na miejscu za pomocą barki.
Jeśli kable uległy uszkodzeniom od czasu ich oddania do użytku, wszystko to wynikało z zewnętrznych parametrów, takich jak kotwy. Stwierdzono, że konstrukcja dielektryczna kabli jest dobrej jakości.
Elektroda na wyspie Vancouver jest typu anodowego i jest umieszczona w cieśninie Sansum. Wykonany jest z 28 elementów grafitowych. Jego całkowita rezystancja wynosi 0,1 oma. Po stronie kontynentu elektrodą jest katoda. Znajduje się w Boundary Bay. Składa się z 40 rurek miedzianych o długości 9,2 m każda, podzielonych na dwie grupy. Jego całkowita rezystancja wynosi 0,01 oma.
Elektrody są połączone ze stacjami konwertora za pośrednictwem dwóch przewodów o przekroju 470 mm 2 .