The Irish Konfederacji Wars , czasem określane jako wojna jedenaście lat , stoczono w Irlandii pomiędzy 1641 a 1653 r Wojny te były irlandzki boku Trzech Królestw Wars , seria wojen domowych, które miały miejsce w królestwach Irlandii , Anglia i Szkocja - wszystkie trzy w reżyserii Karola i st Anglii - co inclurent do wojny domowej angielskiej i szkockiej wojny domowej . Wojna domowa w Irlandii postawiła głównie Irlandczyków wyznania katolickiego przeciwko protestanckim brytyjskim kolonistom i ich zwolennikom w Anglii i Szkocji.
Wojna w Irlandii rozpoczęła się w irlandzkim buncie Ulsteru w rPaździernik 1641, podczas którego zginęło tysiące angielskich i szkockich osadników protestanckich. Bunt rozprzestrzenił się po całym kraju i aby zorganizować swój wysiłek wojenny, irlandzcy katolicy założyli w Kilkenny w 1642 roku Konfederację Irlandzką. Konfederacja ta, stanowiąc w istocie niezależne państwo, była koalicją wszystkich części społeczeństwa irlandzkiego, katolickiego, oboje z celtyckiego. i „ staroangielski ”. Irlandzcy Konfederaci stanęli po stronie angielskich rojalistów podczas wojen domowych, które nastąpiły, ale w rzeczywistości walczyli przede wszystkim w obronie interesów irlandzkich katolików.
Konfederaci rządził rzeczywiście Irlandię jako suwerennego państwa aż 1649 roku, pozostając pozornie wierny do Karola I st Anglii . Irlandia nie miała takiego zgromadzenia ponownie aż do 1919 roku, kiedy to irlandzki Dáil po raz pierwszy zasiadł. Od 1641 do 1649 Konfederaci walczyli w Irlandii przeciwko Scottish Covenanters i angielskim parlamentarzystom. Sprzymierzyli się dość swobodnie z angielskimi rojalistami , ale byli podzieleni co do tego, czy wysłać im pomoc militarną podczas angielskiej wojny domowej. W końcu zrezygnowali, ale zamiast tego zorganizowali wyprawę, by wesprzeć szkockich rojalistów, co wywołało wojnę domową w tym kraju. Wojny zakończyły się klęską konfederatów. Zostali zmiażdżeni, podobnie jak ich rojalistyczni sojusznicy, przez New Model Army pod wodzą Cromwella podczas jej podboju Irlandii w latach 1649-1653. Wojny te spowodowały w Irlandii znaczące straty w ludziach, porównywalne tylko w l. kraju, wraz z krajami Wielkiego Głodu w 1840 roku. Widzieli także masową konfiskatę ziemi należącej do irlandzkich katolików.
Rebelia irlandzka w 1641 r. Miała być szybkim i praktycznie bezkrwawym przejęciem kierowanym przez niewielką grupę spiskowców pod wodzą Felima O'Neilla . Małe grupy krewnych i współpracowników spiskowców zmobilizowano w Dublinie , Wicklow i Ulster, aby przejąć strategiczne budynki, takie jak Zamek Dubliński . Ponieważ w Irlandii stacjonowała tylko niewielka liczba angielskich żołnierzy, przedsięwzięcie to miało spore szanse powodzenia. Gdyby to się udało, pozostałe garnizony angielskie poddałyby się, pozostawiając irlandzkim katolikom silną pozycję do negocjowania ich żądań reform obywatelskich, tolerancji religijnej i rządów samych Irlandczyków. Ale spisek został potępiony w ostatniej chwili, co spowodowało, że bunt przerodził się w anarchiczną przemoc. Wybuch działań wojennych zamienił nagromadzoną nienawiść irlandzkiej ludności katolickiej wobec osadników protestanckich w przemoc fizyczną.
Od 1641 do początku 1642 roku, walki w Irlandii były prowadzone przez miejscowych lordów, którzy zbierali małe grupy z okolicznej ludności, aby zaatakować cywilów przeciwnej religii lub pochodzenia etnicznego. Początkowo, zwłaszcza w Ulsterze, irlandzkie bandy katolickie wykorzystały zanik porządku publicznego, aby rozliczyć się z protestanckimi osadnikami, którzy zajęli irlandzką ziemię podczas plantacji w Irlandii . Irlandzka szlachta katolicka początkowo tworzyła milicje, aby próbować powstrzymać przemoc, ale kiedy wkrótce stało się jasne, że rząd Dublina zamierza ukarać wszystkich katolików za tę rewoltę, uczestniczyli w atakach na protestantów i walczyli przeciwko wojskom angielskim wysłanym do stłumienia rebelia. Na obszarach, na których skupiali się brytyjscy osadnicy, takich jak Cork , Dublin, Carrickfergus i Derry , utworzyli własne milicje samoobrony i udało im się powstrzymać siły rebeliantów. W tej fazie wojny obie strony wykazywały to samo skrajne okrucieństwo. Dobrze znanym przykładem jest niewola, a następnie masakra protestanckich mieszkańców Portadown na moście miejskim. Około 4000 protestantów zostało zmasakrowanych, a prawdopodobnie 12 000 innych zmarło z niedostatku po wypędzeniu ich z domów. Osadnicy, a także rząd Dublina, odwzajemnili się atakami na irlandzką ludność cywilną. W lasach Kilwarlin , Rathlin Island i innych miejscach doszło do masakr katolickich cywilów . Ponadto parlament angielski przyjął zarządzenie o zakazie dzielenia się irlandzkimi buntownikami, nakazujące zabijanie więźniów po schwytaniu. Rebelianci Ulsteru pokonali siły rządowe w bitwie pod Julianstown , ale nie mogli zająć pobliskiego miasta Drogheda i zostali rozgromieni, gdy zbliżali się do Dublina.
Na początku 1642 r. Siły rebeliantów były skoncentrowane głównie w czterech punktach:
W 1642 roku król Karol I st Anglii wysłał do Irlandii dużą armię, by stłumić rebelię, podobnie jak Covenanters Szkocji. Armia szkocka szybko wyparła irlandzkich rebeliantów z Ulsteru, a wojska angielskie wyparły ich z przedmieść Dublina. W samoobronie irlandzcy katolicy utworzyli własny rząd, Konfederację Irlandzką, z siedzibą w ich stolicy, Kilkenny, i utworzyli własne armie. Konfederaci posiadali również ważne miasta portowe, takie jak Waterford i Wexford , co umożliwiło im otrzymywanie pomocy od europejskich narodów katolickich. Prawie wszyscy irlandzcy katolicy przystąpili do Konfederacji, z dziwnym wyjątkiem hrabiego Clanricarde , który pozostał neutralny. Konfederaci mieli tylko milicję i prywatne oddziały lordów, dowodzone przez arystokratów amatorów, takich jak lord Mountgarret . Zostali pokonani w serii starć z wojskami szkockimi i angielskimi, w bitwach pod Liscarroll , Kilrush , New Ross i Glenmaquinn .
Niemniej jednak przed całkowitą klęską uratował ich wybuch angielskiej wojny domowej . Większość angielskich żołnierzy w Irlandii została wezwana z powrotem do Anglii, aby walczyć po stronie rojalistów . Konfederaci następnie zmiecili pozostałe garnizony na ich terytorium, pozostawiając jedynie Ulster, Dublin i Cork w rękach Szkotów i Anglików. Garret Barry , irlandzki najemnik, który wrócił, schwytał Limerick w 1642 roku, podczas gdy mieszkańcy Galway zmusili tam angielski garnizon do poddania się. Garnizon Cork, dowodzony przez Murrough O'Brien, 1.hrabiego Inchiquin , stanął po stronie parlamentarzystów , podobnie jak armia osadników protestanckich wokół Derry, podczas gdy wojska ze wschodniego wybrzeża Irlandii, dowodzone przez Jamesa Butlera, 1. księcia Ormonde, stanęły po stronie przyjęcie królewskie. Scottish Covenant Army, z siedzibą wokół Carrickfergus, podążała za linią polityczną szkockiego rządu w Edynburgu , który pozostał sojusznikiem angielskiego parlamentu do 1647 roku.
To dało Konfederatom chwilę wytchnienia, której potrzebowali, aby stworzyć regularne armie, złożone z żołnierzy zawodowych. Osiągnęli to poprzez ustanowienie rozległego systemu podatkowego, który obejmuje cały kraj i koncentruje się na Kilkenny, ich stolicy. Otrzymywali także skromne dotacje na broń i pieniądze od Francji , Hiszpanii i papiestwa . Armiami konfederatów dowodzili głównie zawodowi irlandzcy żołnierze, tacy jak Thomas Preston, 1. wicehrabia Tary czy Owen Roe O'Neill , który służył w armii hiszpańskiej podczas wojny osiemdziesięcioletniej i wojny trzydziestoletniej . W sumie ze wszystkich swoich armii Konfederaci zdołali zgromadzić w czasie wojny około 60 000 ludzi. Możliwe, że Konfederaci przegapili okazję, jaką dała im angielska wojna domowa , aby podbić cały swój kraj. Podpisali rozejm z rojalistami w 1643 r., A następne trzy lata spędzili na bezowocnych negocjacjach z nimi. Dopiero w 1646 roku rozpoczęli prawdziwą ofensywę na protestanckie enklawy Irlandii. Między 1642 a 1646 rokiem wojna w Irlandii została zredukowana do najazdów i potyczek. Obie strony próbowały zagłodzić wroga, paląc jego uprawy i niszcząc jego rezerwy. Ten typ walki spowodował znaczne straty w ludziach, szczególnie wśród cywilów, ale między 1643 a 1646 rokiem nie doszło do decydującej bitwy. Konfederaci zorganizowali wyprawę przeciwko Szkotom w Ulsterze w 1644 r., Ale nie udało im się. znacznej części ich terytorium. Ich jedynym sukcesem w tym okresie było udane oblężenie Duncannon w 1645 roku.
W pierwszych latach wojny nastąpiły duże wysiedlenia ludności cywilnej, a obie strony zaczęły przeprowadzać to, co dziś nazywa się czystkami etnicznymi . W początkowej fazie buntu, w 1641 roku, słaba populacja protestanckich osadników schroniła się w otoczonych murami miastach, takich jak Dublin, Cork i Derry. Inni uciekli do Anglii. Kiedy wojska Scottish Covenanters zajęły Ulster w 1642 roku, pomściły ataki protestanckich osadników atakami irlandzkiej katolickiej ludności cywilnej. Szacuje się, że z tego powodu w 1642 r. Z Ulsteru opuściło nawet 30 000 osób, aby schronić się na terenach zajętych przez Konfederatów. Wielu z nich podążyło za armią Ulsteru Owena Roe O'Neilla , żyjąc w grupach zwanych „creaghts”, opartymi na klanach i pasących swoje stada wokół armii. Poza Ulsterem traktowanie ludności cywilnej było mniej surowe, chociaż „ziemie bez ludzi” położone między terytoriami konfederackimi i brytyjskimi w Leinster i Munster były regularnie rabowane i palone, co prowadziło do ich zniszczenia.
Ta beznadziejna sytuacja zakończyła się wraz z końcem pierwszej angielskiej wojny domowej w 1646 r. Konfederaci porzucili negocjacje z pokonanymi rojalistami i próbowali odzyskać całą Irlandię, zanim angielski parlament mógł rozpocząć inwazję na kraj. Ich zaufanie zostało wzmocnione przez przybycie w Irlandii do nuncjusza apostolskiego , Giovanni Battista Rinuccini , który przywiózł ze sobą duże ilości broni i pieniędzy. Udało im się zdobyć twierdzę parlamentu , Bunratty Castle w hrabstwie Clare , zmiażdżyć armię Szkockiego Przymierza w bitwie pod Benburb i zająć miasto Sligo . Później w tym samym roku armie Konfederacji Ulster i Leinster, pod dowództwem Owena Roe O'Neilla i Thomasa Prestona, w sumie 18 000 ludzi, obległy Dublin, próbując zdobyć miasto trzymane przez rojalistyczne garnizony lojalne wobec Ormonde. Ale Ormonde zadbał o zdewastowanie całej okolicy wokół stolicy, pozbawiając wojska Konfederacji żywności, które musiały podjąć decyzję o zniesieniu oblężenia. Konfederaci osiągnęli tam swój szczyt. Ormonde, który zadeklarował, że woli angielskich rebeliantów od irlandzkich, przekazał Dublin Michaelowi Jonesowi , dowódcy sił parlamentarnych przybywających z Anglii. Dalsze posiłki parlamentarne zostały wysłane do Cork w południowej Irlandii.
W 1647 r. Siły parlamentarne zadały konfederatom serię miażdżących klęsk, ostatecznie zmuszając ich do przyłączenia się do koalicji rojalistycznej w celu odparcia inwazji parlamentarnej. Najpierw w 1647 roku armia Thomasa Prestona została zniszczona przez armię Michaela Jonesa, gdy próbowała maszerować na Dublin. Była to najlepiej wyszkolona i najlepiej wyposażona armia konfederatów, a utrata tych ludzi i sprzętu zadała konfederatom poważny cios. Następnie parlamentarzyści z Cork zdewastowali terytorium Konfederacji w Munster, powodując głód wśród ludności cywilnej. Kiedy irlandzka armia Munster stoczyła bitwę Knocknanauss (in) , została również zmiażdżona. Sligo, schwytany przez brytyjską armię kolonialną z Ulsteru, również zmienił właściciela. Należy zauważyć, że w tej fazie wojny walki były szczególnie krwawe, a przegrani zginęli nawet połowę swoich ludzi. Ta seria porażek zmusiła Konfederatów do zawarcia porozumienia z rojalistami i oddania swoich wojsk pod ich dowództwo. Wywołało to walki frakcyjne w ich szeregach, gdy Konfederacja ogłosiła rozwiązanie w 1648 r., Uznając Jamesa Butlera, 1.księcia Ormonde, za dowódcę naczelnego koalicji rojalistów w Irlandii. Inchiquinn, dowódca parlamentarny Cork również przeszedł do obozu rojalistów po aresztowaniu Karola I.
Ten traktat podpisany z rojalistami głęboko podzielił konfederatów. Giovanni Battista Rinuccini , nuncjusz apostolski, próbował ekskomunikować wszystkich, którzy przyjęli tę umowę. Szczególnie irytował go sojusz z Inchiquinn, który dokonał masakry katolickich cywilów i duchownych w Munster. Był krótki okres wojny domowej w 1648 roku z armią Ulsteru Owena Roe O'Neilla, który odmówił sojuszu z rojalistami i koalicją konfederatów i rojalistów.
Koalicja konfederatów i rojalistów straciła cenne miesiące na walce z Owenem Roe O'Neillem i innymi byłymi konfederatami, kiedy powinni byli przygotować się do odparcia zbliżającej się inwazji parlamentarzystów na Irlandię. O'Neill ostatecznie dołącza do partii konfederatów. PóźnoSierpień 1649, Ormonde próbował odebrać Dublin parlamentarzystom, ale został rozgromiony przez Michaela Jonesa w bitwie pod Rathmines . Oliver Cromwell przybył wkrótce potem z New Model Army . Tam, gdzie Konfederaci nie zdołali pokonać swoich wrogów w ciągu ośmiu lat wojny, Cromwellowi udało się w ciągu trzech lat podbić cały kraj, ponieważ jego wojska były regularnie zaopatrywane, dobrze wyposażone (zwłaszcza artyleria ) i dobrze wyszkolone. Ponadto miał ogromne środki w postaci ludzi, pieniędzy i logistyki, aby przeprowadzić swoją kampanię.
Jego pierwszą akcją było zabezpieczenie wschodniego wybrzeża Irlandii, aby umożliwić przybycie ludzi i logistyki z Anglii. W tym celu wziął Droghedę i Wexford , mordując obrońców obu miast. Wysłał także siły na północ, aby tam połączyć się z armią brytyjskich osadników. Osadnicy, którzy wspierali Szkotów i rojalistów, zostali pokonani przez parlamentarzystów w bitwie pod Lisnagarvey .
Ormonde najwyraźniej nie był w stanie zorganizować militarnej obrony południowej części wyspy. Oparł swój system obronny na kordonie ufortyfikowanych miast, które Cromwell systematycznie zajmował jedno po drugim dzięki swojej dużej artylerii oblężniczej. Ze swojej strony armie rojalistyczne i irlandzkie nie miały strategicznej linii obrony i były raczej zdemoralizowane przez tę lawinę porażek i odwrotów. Dopiero podczas oblężenia Clonmel Cromwell poniósł znaczące straty (chociaż choroba była przyczyną wielu ofiar). Jednak straty te zostały zrekompensowane ucieczką garnizonu rojalistów w Cork, który był parlamentarzystą do 1648 roku i który wrócił do swojego pierwotnego obozu. Cromwell powrócił do Anglii w 1650 roku, przekazując dowództwo Henrykowi Iretonowi .
Na północy armia parlamentarzystów i osadników zmierzyła się z irlandzką armią Ulsteru w bitwie pod Scarrifholis i zniszczyła ją. Ormonde został zdyskredytowany i uciekł do Francji. Zastąpił go Ulick Burke, hrabia Clanricarde . Do 1651 roku pozostała część sił rojalistyczno-irlandzkich została otoczona na obszarze na zachód od rzeki Shannon , obejmując jedynie otoczone murami miasta Limerick i Galway oraz w enklawie w hrabstwie Kerry , pod dowództwem Donagha MacCarthy'ego, wicehrabiego Muskerry . Ireton oblegał Limerick, podczas gdy Armia Parlamentu Północnej pod dowództwem Charlesa Coote'a oblegała Galway . Muskerry, maszerując na północ od Kerry, próbował wyzwolić Limerick, ale został rozgromiony przez Rogera Boyle'a w bitwie pod Knocknaclashy . Limerick i Galway były zbyt dobrze bronione, aby mogły zostać przejęte siłą, ale pozostawały uwięzione, dopóki głód i choroba nie zmusiły ich do poddania się, Limerick w 1651 r. I Galway w 1652 r. Waterford i Duncannon poddali się również w 1651 r.
To był koniec zorganizowanego oporu w Irlandii, ale warunki kapitulacji były tak surowe, że kilka małych oddziałów irlandzkich, które stały się znane jako „torysi”, kontynuowało partyzantkę. Torysi, którzy byli zazwyczaj byłymi żołnierzami Konfederacji, operowali z trudnych terenów, takich jak Góry Wicklow , atakując wrażliwe grupy żołnierzy parlamentarnych i rabując ich zapasy. W odpowiedzi parlamentarzyści siłą wypędzali ludność cywilną z obszarów, które pomagały torysom i spalały plony. W ten sposób walki te wywołały głód w skali kraju, zaostrzony jeszcze przez pojawienie się dżumy dymieniczej . Ostatnie zorganizowane wojska irlandzkie udały się do Cavan w rKwiecień 1653Kiedy zwolennicy Cromwella zgodzili się pozwolić im wyjechać, by służyć w armii francuskiej , dwór Karola I st znajduje się na wygnaniu we Francji. Jednak żołnierze schwytani w tej fazie wojny zostali straceni lub deportowani do kolonii karnych w Indiach Zachodnich . Ale nawet po oficjalnej kapitulacji Irlandia pozostała ofiarą przemocy na małą skalę do końca lat pięćdziesiątych XVII wieku.
Straty ludzkie spowodowane tym konfliktem były ogromne. William Petty , Cromwellianin, który przeprowadził pierwsze naukowe i demograficzne badanie Irlandii w latach pięćdziesiątych XVII wieku („Down Survey”), doszedł do wniosku, że co najmniej 400 000 ludzi, a być może nawet 620 000, zmarło w Irlandii między 1641 a 1653 rokiem. rzeczywiste liczby mogą być niższe, ale nie mogą być niższe niż 200 000, co jest znaczące w kraju liczącym około 1,5 miliona ludzi. Szacuje się, że około dwie trzecie ofiar to cywile. Klęska Irlandii doprowadziła do masowej konfiskaty ziemi należącej do irlandzkich katolików, a panowanie brytyjskich protestantów trwało dwa stulecia.
Kultura irlandzka przez długi czas zachowywała pamięć o tych wojnach, zwłaszcza o podboju Cromwellowskim. Poezja gaelicka po podboju ubolewa nad irlandzkim katolikiem brakiem jedności podczas Konfederacji i wiecznymi konfliktami wewnętrznymi, które uważa się za odpowiedzialne za niepowodzenie w stawieniu oporu Cromwellowi. Inne wspólne tematy to żałoba po dawnej klasie irlandzkich właścicieli ziemskich, która zniknęła podczas wojen, oraz okrucieństwo sił parlamentarnych.
Osoby związane z tym okresem:
Wojsko : Owen Roe O'Neill , Thomas Preston , Alasdair Mac Colla , Hugh Dubh O'Neill (w) , Henry Ireton , George Monck , Oliver Cromwell , Garret Barry , Roger Boyle, 1.hrabia Orrery , Murrough O'Brien, 1. hrabia Inchiquin , Richard Talbot , 1 st hrabia Tyrconnell, Patrick O'Neill , Charles Coote .
Dane polityczne : Phelim O'Neill , James Butler, 1. książę Ormonde , Patrick Darcy , Richard Martin Fitz Oliver , Ulick Burgh, 5 th hrabia clanricarde , Richard Bellings , Nicholas francuskim , Nicholas Plunkett , Giovanni Battista Rinuccini , Karola I , Charles II , Mountgarret , wicehrabia Gormanstown .
inni : Piaras Feiritear i Daibhi O Bruadair - poeta William Petty (geograf)
Miejsca związane z tym okresem:
Drogheda , Wexford , Limerick , Dublin , Cork , Galway , Clonmel , Derry , Dublin Castle , Narrow Water , Bunratty Castle , Derry , Portadown