Te strajki kolejowe z 1986 i 1987 roku był ruch społeczny we Francji , które w dalszym ciągu zGrudzień 1986 w Styczeń 1987.
W następstwie zwycięskiego ruchu studenckiego przeciwko ustawie Devaqueta przeciwko wyborowi na studia, koleje przeżywają jeden z najtrudniejszych ruchów w swojej historii.18 grudnia 1986 w 15 stycznia 1987. Podczas obchodów końca roku ruch uliczny jest sparaliżowany, co czasami zmusza SNCF do przyjmowania użytkowników uwięzionych w wagonach przy nabrzeżu. Plik18 grudniastrajk rozpoczął się w Paris-Nord, akcja rozciągnęła się tego samego dnia na całą siatkę północną. 19 stycznia strajkowały magazyny Paris-Sud-Est, Lyonu, Marsylii, Bordeaux i Tuluzy. Rankiem 20-ego strajkowało 70 z 94 składów; wieczorem 93. PoczątekStyczeń 1987Strajkuje 90 z 94 składów kolejowych. Około 90% kierowców i 70% prowadzących siedzący tryb życia przestaje pracować. Użytkownicy utknęli daleko od domu są nawet przyjmowani przez SNCF w pociągach pozostawionych na peronie.
Strajk ten poprzedza ruch sprzedawców SNCF zainicjowany przez CFDT, którzy rozpoczynają strajk w sprawie zastrzeżeń, w odpowiedzi na decyzję pracodawców o wycofaniu ich odszkodowania, gdy rezerwacje staną się obowiązkowe. Nabywane jest utrzymanie premii za zajęcie.
Ruch powstał z lokalnej petycji wzywającej do strajku 18 grudnianapisany przez agenta jazdy z Gare du Nord, który szybko zebrał ponad 200 podpisów. Jest wybierany losowo ze spotkań w magazynach i powielany za pomocą dostępnych środków, rozdawany, a następnie przyjmowany podczas walnych zgromadzeń. Potwierdza: „Funkcjonariusze kierujący proszą różne związki zawodowe, CFDT, CFTC, CGT, FGAAC , FO, o wsparcie ich ruchu. Będą wiedzieli, jak wypełniać swoje obowiązki wobec związków zawodowych, które ich nie wspierają. „ Koordynacja asyndicales na miejscu, związki początkowo niechętnie podążają za ruchem (SGC), a następnie próbują odejść na podstawie częściowego porozumienia (CFDT), kiedy GCC, CME, CFTC nie przestrzegają. Strajk odnawialny zrywa z odosobnionymi dniami akcji, powrotem do akcji bezpośredniej przez zajęcie dróg i pomieszczeń pracy oraz ustanowienie oddolnej kontroli nad negocjacjami. Podczas gdy związki najpierw próbowały skierować ją w stronę klasycznych żądań płacowych, ruch narodził się w reakcji na nową skalę płac, narzuconą po atakach ministra transportu Jacquesa Douffiagues na status pracowników kolei, który zastąpił awans oparty na stażu pracy poprzez system awansów merytorycznych, oceniany przez hierarchicznych przełożonych.
Projekt skali wynagrodzeń został odłożony na półkę, ale podczas gdy ruch jest osłabiony z 8 styczniastrajkujący nie czerpią satysfakcji ani z płac, ani z warunków pracy.