Wysokogórska grupa wojskowa | |
![]() | |
kreacja | Wrzesień 1976 przez generała Laurensa |
---|---|
Kraj | Francja |
Rodzaj | Eksperci od gór i ekstremalnych zimna z armii francuskiej |
Rola | Trzy misje: pomoc, szkolenie, eksperymenty |
Efektywny | 11 |
Jest częścią | Armia , 27 th Division Mountain , High Mountain Wojskowa Szkoła |
Przezwisko | Grupa |
Wysokie Góry Grupa Wojskowy ( GMHM ) składa się z około dziesięciu mężczyzn, oficerów, podoficerów i wolontariuszy z francuskiej armii . Stanowi zaawansowany zespół wypraw alpinistycznych i dalekich Armii.
Ich misje obejmują opanowanie ekstremalnych warunków fizycznych i klimatycznych, badania i eksperymenty oraz szkolenie na rzecz wojsk górskich .
Te armie zawsze były pionierami w dziedzinie eksploracji i przygody, a szczególnie w dziedzinie górach. Rzeczywiście jest to kapitan kleryka 159 e Alpejskiego Batalionu Piechoty Briancon , który w 1902 r. Zajmuje się jazdą na nartach w armii, tworząc pierwszą francuską szkołę narciarską. Później High Mountain Military School (EMHM), która przeniosła się do Chamonix w 1932 roku, była pierwszą krajową szkołą oferującą edukację alpinistyczną.
W 1970 roku General Laurens, dowódca nowej 27 -tego Dywizji Górskiej i pasjonatem gór, w tym wysoki poziom alpinizmu wymaga czasu i zasobów, plany, aby stworzyć odpowiednią strukturę z „elitarnego alpinistów żołnierzy zdolnych do konkurowania z najlepszymi aby wspiąć się na masywy całego świata ”. Następnie powierzył tę misję kapitanowi Jean Claude Marmierowi, znanemu już ze swoich pierwszych (route des Plaques na północno-zachodniej ścianie Ailefroide ) i zimowych (Croz spur z Georges Nominé w 1971).
Selekcja odbyła się we wrześniu 1976 r. Ostatniego dnia, kiedy byli w schronisku Argentière , kapitan Marmier umówił się na spotkanie ze stażystami następnego dnia w schronisku Couvercle . Mogą wybrać trasę na północnych ścianach Trioletu, Courtes , Droites lub Verte . Pod koniec tego stażu zostaje oficjalnie utworzony GMHM; jego liczba jest wtedy ustalona na dziesięć.
Podczas treningu kapitan Marmier prowadzi ciężkie życie swojego zespołu, aby przekazać swoją wiedzę.
W tym okresie Grupa podróżuje po alpejskim łuku, aby doskonalić podstawową wiedzę mieszkańca gór. Nic nie jest pozostawione przypadkowi, konieczne jest stworzenie wszechstronnych i wydajnych alpinistów we wszystkich obszarach przed rozważeniem dalszych wypraw. Wiele podjazdów to pierwsze lub dobre powtórzenia ( Les Drus od strony zachodniej Directissime, trasa Eiger John Harlin).
Grupa prowadziła już pierwszą wyprawę w 1978 roku w masywie Apostolens na Grenlandii . Ale dopiero w 1981 roku ten okres wyprawy alpinistycznej naprawdę się rozpoczął. Pierwsze w Himalajach na Evereście przy prawie nieznanym tybetańskim zboczu nie jest zwieńczone sukcesem, nawet jeśli osiągają wysokość 8400 m , z celem uznanym niewątpliwie za zbyt wysoki. Ale Grupa zacięła się i kolejne lata przyniosły wiele sukcesów na ziemi Baffina , Thalay Sagar , Alaska , Kamet , na południowej ścianie Gyachung Kang .
W 1986 Jean Claude Marmier opuścił dowództwo Grupy, aby później objąć przewodnictwo w Grupie Wysokich Gór, a następnie w FFME. Na razie zastępuje go kapitan Alain Estève, dobrze zna Grupę, ponieważ dołączył do niej od momentu jej powstania. Jest źródłem nowych i oryginalnych przygód. Eksperymenty GMHM z paralotniarstwo , lotniarstwo i Freefall: zdjąć ze szczytu Mont Blanc trzy razy w locie lotnia, sześć-man pod podwójnym paralotni z kopułą Gouter itp Ale wyprawy na to się nie skończyły. W 1984 roku Grupa wyprodukowała swój pierwszy ponad „8 000”, Lhotse Shar . Światowy rekord prędkości na Aconcagua to również jego zasługa w 1992 roku.
W 1993 roku, w następstwie wejścia na Everest ( 3 rd i 4 th francuski bez tlenu) i Lhotse (francuski premiery), Alain Estève zaproponowała kontynuowanie zwiedzania dwa bieguny. W 1996 roku Biegun Północny został osiągnięty po 970 kilometrach w całkowitej autonomii. Biegun Południowy został osiągnięty w 1999 roku po 1350 kilometrów od nalotu, jednak bez dowódcy Esteve ofiary śmiertelnego upadku w Norwegii w międzyczasie. Jest to zatem nowość na świecie dla sierżanta sztabowego Cayrola, chorążego Bernarda i porucznika de Choudensa, którzy dotarli do „trzech biegunów”.
Po tym okresie skupionym na nalotach polarnych, kosztownych pod względem czasu i zasobów, trzeba było znaleźć nowe cele. Postanowiono wrócić do alpinizmu i na duże wysokości. W 2001 roku było otwarcie polnej drogi z Baffina na szczyt Alain Esteve i drugie wejście na górę Ross w Wyspach Kerguelena , 25 lat po wyprawie FFME.
W 2002 roku Grupa wykonała kilka otworów w masywie Garhwal w Indiach (Arwa Tower, Arwa Spire, Arwa Crest) oraz wejście na Minya Konka (7556 m ) w Chinach. Wypadek, w którym zginął porucznik Renard i kapitan de Choudens w Shishapangma w 2003 roku, zakończył ten okres. Od 2005 roku jest to więc nowy okres, który zaczyna się od wyzwania siódemki.
„7 alpinizmów, 7 kontynentów”: Grupa postawiła sobie za cel zilustrowanie różnych obecnych praktyk alpinistycznych (podzielonych na 7 dyscyplin) podczas wypraw w cztery zakątki świata. W ramach tego projektu GMHM wyjechał do Mali w styczniu 2005 r., Aby otworzyć 7 tras (wspinaczka swobodna) na Main de Fatma i Mount Hombori , a następnie w chilijskiej Patagonii, jesienią tego samego roku, w masyw San Lorenzo, gdzie Grupa otwiera drogę na Hombro-Norte (wspinaczka mieszana).
To jest projekt eksploracyjny ostatnich lat; GMHM musi zadać sobie pytanie, aby móc stawić czoła trudnościom związanym z tą przeprawą. To dzięki dynamice grupy, a także drobiazgowym przygotowaniom udało się tej nieco niezwykłej wyprawie. To skrzyżowanie to światowa premiera, która zaowocowała filmem, który zdobył wiele nagród na festiwalach: Sur le fil de Darwin .
6 miesięcy po powrocie Darwina grupa z zespołem 4 wspinaczy wyruszyła do Indii, aby ponownie połączyć się z Kametem . Rzeczywiście, grupa już otworzyła drogę w stylu himalajskim z czasów Jean-Claude'a Marmiera. Pierwszy powrót w ostatnich latach na dużą wysokość, otwarta trasa, „Pikantna gra”, okazał się sukcesem i otrzymał nominację do Piolets d'or . Ten powrót na dużą wysokość ma jeden cel: spróbować wspiąć się na 8000 mw stylu alpejskim przed otwarciem trasy na jeden z tych 14 szczytów.
W ten sposób Grupa powraca do Shishapangma , sceny dramatu, który wstrząsnął grupą dziesięć lat wcześniej. Jednak rok 2013 nie jest dobry, zbyt wiele różnic w motywacji w zespole, a zwłaszcza fatalne warunki pogodowe (ponad dwa metry śniegu spadły w ciągu jednego dnia) zmusza Grupę do odwrotu. Następnej wiosny zespół czterech wspinaczy ponownie wyruszył na tę górę. Tym razem jest właściwa, zespół powtarza w stylu alpejskim trasę Scotta Maca Intyre'a (1982) na południowej ścianie. To pierwszy raz, kiedy Grupie udaje się wspiąć na 8000 mw stylu alpejskim.
Bazując na doświadczeniu zgromadzonym podczas tego cyklu na dużej wysokości, Grupa ponownie stawia sobie pytanie, próbując nowego protokołu szkoleniowego dla projektu na dużą skalę: otwarcia trasy w stylu alpejskim na południowej ścianie Annapurny . Po roku intensywnych treningów i wyrzeczeń dla zespołu Annapurna, góry i zbyt wysoka pogoda nie pozwalają im wyrazić siebie na tej ogromnej twarzy o wysokości prawie 3000 m . Następnie następuje faza przesłuchań, która prowadzi do różnych aspiracji w Grupie. Dlatego w 2016 roku powstało kilka różnych wyjazdów wypraw.