Gilles z La Roche-Saint-André

Gilles de La Roche Saint-André
Gilles z La Roche-Saint-André
Portret Gilles de La Roche Saint-André, autorstwa Antoine Graincourt , 1780 . Jest reprezentowany przez Order Chrystusa nadany mu przez króla Portugalii w 1650 r. , A także czarny kordon Zakonu św . Michała .
Narodziny 1621
na zamku Montaigu
Śmierć 21 czerwca 1668(w wieku 47 lat)
na pokładzie statku Le Jules u wybrzeży Galicji
Śmierć w akcji
Pochodzenie Francuski
Wierność Królestwo Francji
Uzbrojony  Francuska Królewska Marynarka Wojenna
Stopień Dowódca eskadry
Lata służby 1636 - 1668
Konflikty Wojna trzydziestoletnia Druga wojna
angielsko-holenderska
Wyczyny broni Bitwa pod Przylądkiem Dungeness
Nagrody Rycerz zakonów króla
Rycerza Zakonu Chrystusa w Portugalii
Rodzina Rodzina La Roche-Saint-André

Gilles de La Roche Saint-André , urodzony w 1621 roku w Château de Montaigu w Vendée, zmarł dnia21 czerwca 1668Na pokładzie statku Jules off Galicji , jest oficerem marynarki i arystokrata francuski z XVII -tego  wieku. W młodym wieku wstąpił do Royal Navy i zadebiutował przeciwko Hiszpanom podczas wojny trzydziestoletniej . W latach 1655-1657 dowodził wyprawą badawczą na Madagaskar i Zatokę Adeńską , która okazała się gospodarczą porażką.

Po powrocie do Francji brał udział w drugiej wojnie angielsko-holenderskiej u boku Holandii . Wyróżnił się w 1665 roku w walce z dużo większą flotą angielską. Zakończył karierę wojskową w randze dowódcy eskadry armii morskich , bardzo wysokiej w tamtym czasie w Królewskiej .

Biografia

Pochodzenie i rodzina

Gilles de La Roche Saint-André pochodzi z młodszej gałęzi Domu La Roche Saint-André znanego jako „des Ganuchères de Treize-Septiers  ”, jednej z najstarszych rodzin w Bretanii „znanej z przywiązania do książąt tej prowincji i królowie Francji ”. Jest synem rycerza Juliena de La Roche, pana Bourgfeuillé i Dame Françoise Giguet.

Ożenił się na podstawie umowy 1 st luty 1653, z Gabrielle Brigitte d'Escoubleau de Sourdis , córką Jacques-René d'Escoubleau de Sourdis, markiza de Sourdis, lorda La Borderie w La Verrie, rycerza orderów królewskich, oraz Dame Renée Berland de La Gastière. Starsza przyrodnia siostra jego żony poślubia jednego z Herbiers de L'Estenduère. Dwie przyrodnie siostry były siostrzenicami słynnego kardynała de Sourdis , ministra marynarki wojennej za Richelieu .

Młodość i początki

Gilles prawdopodobnie śledzi krótkie studia podane przez kanoników kolegiaty Saint-Maurice w Montaigu . Jako najmłodszy z rodziny, szlachetny podział nie sprzyja mu i, podobnie jak wielu kadetów, Gilles jest przeznaczony do zawodu broni, jedynej alternatywy dla stanu kościelnego.

Kariera w Royal Navy

Początki wojny trzydziestoletniej

Gilles de La Roche Saint-André wstąpił do Royal Navy w 1636 roku w wieku 15 lat. W tym samym roku brał udział w walce z Hiszpanami u wybrzeży Wysp Lérins . W 1641 r. Wziął udział w oblężeniu Tarragony i zajął twierdzę hiszpańską. WMaj 1646, brał udział w oblężeniu Orbetello w Toskanii, po którym był odpowiedzialny za doprowadzenie księcia Maurycego Sabaudzkiego do Nantes. W 1647 roku zaatakował i zdobył hiszpański fort Castellammarre we Włoszech . Służy na lądzie do26 marca 1648, dzień, w którym komisja królowej matki Anny Austrii nadała mu dowództwo na statku L'Elbeuf . W następnym roku wsiadł na statek La Lune, na którym otrzymując od króla zlecenie korsarza, choć słabszego pod względem siły, nieustannie odnosił zwycięstwa tak znaczące, że król go nagradzał.30 grudnia 1649nazywając go rycerzem Zakonu św . Michała .

Wspaniała kampania, którą przeprowadził w 1651 roku na statku La Duchesse, którym był dowodzony, przekonała Ludwika XIV do mianowania go w następnym roku Gentilhomme of the King's Chamber . W 1652 r. Brał udział w zdobyciu hiszpańskiego galeonu składającego się z 52 dział. Tekst jego zlecenia, otrzymany dnia26 sierpnia 1652, mówi:

„Ten urząd jest mu powierzony za zasługi, jakie przez piętnaście lat pełnił w armiach lądowych i morskich oraz za dowody swej odwagi i wierności, jakie dał przy wszystkich okazjach, kiedy hojnie wystawiał swoje życie w szczególnie podczas oblężenia Tarragony, ataku na bastion, który od tego czasu wziął w zatoce, do ataku na fort Castellamare, który sproszkował i zatopił na dnie 5 dużych statków, które znajdowały się pod tą fortecą, a następnie do bitwa, która rozegrała się następnego dnia i która została zwrócona przez naszego bardzo drogiego wujka, księcia Vendôme, hrabiego Dudoignon, gdzie zaatakował i porwał hiszpański galeon z 52 działami itp. "

Od sierpnia 1652 r. Brał udział na La Duchesse w szwadronie księcia Vendôme w misji mającej na celu wyzwolenie Dunkierki od Hiszpanów. Jest to angielski atak, który 14 września zaskakuje Francuzów i zdobywa La Duchesse . Gilles de La Roche Saint-André i jego załoga zostali przewiezieni do Dover. Ucieka w przebraniu i wraca do Calais incognito przez packetboat .

Wyprawa na Madagaskar i Zatokę Adeńską (1655-1657)

Słysząc korzystne relacje o kolonistach powracających z Madagaskaru, Armand-Charles de La Porte de La Meilleraye , generał porucznik Bretanii , który mieszka w Nantes i utrzymuje tam flotę korsarzy, jest zainteresowany bogactwem i łatwymi zyskami. Polecił Gilles de La Roche Saint-André poprowadzić wyprawę na Madagaskar, do której miał uzbrojone cztery jego statki: La Duchesse (500 ton), Le Grand Armand ( fregata 350 ton), La Maréchale (450 ton) i Le Saint Pierre ( flet 200 beczek).

Dowódca La Duchesse , wziął na głowę flotyllę, która miała go zabrać na Madagaskar , z trzema konkretnymi celami: chwałą Boga, przez zaszczepienie krzyża i wiarą na Madagaskarze, chwałą francuskiego imienia, ponieważ zakorzenienie się w na wyspie, będzie mógł przenieść swoje myśli dalej do Indii Wschodnich, a także do naszych sąsiadów , w końcu dla szczególnej użyteczności tych, którzy podejmą tę podróż . Miał więc kontynuować tworzenie Compagnie des Indes . Część Saint-Martin-de-Ré on31 października 1655flota płynie wzdłuż wybrzeża Portugalii. Plik15 listopada 1655u wybrzeży Hiszpanii flota francuska przechwytuje mały hiszpański statek załadowany winem. Jadąc wzdłuż wybrzeża Afryki, zatrzymał się dwa przystanki, pierwszy w Rufisque, a drugi w Tagrin , zanim dotarł do Kapsztadu na25 marca 1656. W środku-Maj 1656, Madagaskar zostaje osiągnięty, a wojska lądują na wyspie. Czerwonka i malaria sieją spustoszenie wśród załóg, a statki są w katastrofalnym stanie. Flota francuska kontynuuje podróż na północ w kierunku Zatoki Adeńskiej . WSierpień 1656An Arab Dau ładowane z kawą jest zrobione przy Rogu Afryki , z 30 członków załogi i 25 niewolników . Flota przekroczył Cape Gardafui przed dotarciem na wyspę Sokotra w Morzu Arabskim na31 październikai wznowić swoją podróż na Madagaskar . Zatrzymuje się w Sainte-Marie de Madagascar wGrudzień 1656gdzie porzuca L'Armand . Następnie zapisuje w swoim dzienniku tragedię sytuacji: wszyscy ojcowie misji i najlepsi oficerowie nie żyją. Wśród pozostawionych na ziemi ludzi księżnej 48 zmarło, pozostali byli chorzy; ocaleni są bardziej cieniem niż ciałem . Przejście do Kolonii Fort-Dauphin jest przerażające. Jest osiągany wLuty 1657i opuszczamy La Duchesse , ponieważ oba statki nie mogą płynąć dalej. W następnym miesiącu francuska flota zatankowała paliwo w Kapsztadzie. WKwiecień 1657, La Roche Saint-André musi stawić czoła buntowi , który udaje mu się stłumić. Po dwóch nowych postojach w Sainte-Hélène i na Wyspie Wniebowstąpienia Gilles de La Roche Saint-André odnotowuje w swoim dzienniku25 czerwca 1657: zmarł marynarz z Ouessant, ostatni z 25, jakie miałem z tego miejsca . Zredukowana do dwóch statków floty w końcu wrócił do Mindin portu na 18 sierpnia 1657 r .

Rezultaty tej wyprawy są kiepskie, dwa statki musiały zostać porzucone, wielu marynarzy i misjonarzy zginęło, nie założono nowego zakładu. Statki wracają z pustymi ładowniami, bez większych połowów, które mogą pokryć koszty poniesione na podróż. Czytamy w dzienniku, z ręki Gilles de La Roche Saint-André koniecGrudzień 1656, w najbardziej tragicznym momencie tej podróży i kiedy spotkał się z najbardziej wrogim przyjęciem na Ile Sainte-Marie: Statki są nic nie warte ... Marszałek de La Meilleraye został oszukany ... Kapitanowie dopuścili się zaniedbania ... Zrobiłem, co Mógłbym ... A kilka dni później: Ci, którzy mnie przeżyją, będą świadczyć o mojej wierności Marszałkowi ...

Barbarzyńcy (1661-1664)

Na zlecenie 15 grudnia 1661, Gilles de La Roche Saint-André przejmuje dowództwo nad smokiem . W tym czasie francuska marynarka wojenna miała tylko 18 okrętów wojennych, ale Duquesne polecił to Colbertowi. Po Le Dragon , który pływa po Morzu Śródziemnym, dowodzi Le Beaufort na atlantyckich wybrzeżach Afryki, a następnie w kierunku Portugalii, aby wykonać tajną misję.

W 1664 roku brał udział w wyprawie Djidjelli . W 1665 r. Przyczynił się do wyboru miejsca Rochefort pod budowę nowego portu, zastępującego port w Brouage .

Plik 12 maja 1665, zaleca się, aby chodziło o liczbę stu rycerzy Saint-Michel, które Ludwik XIV zachował w swoim tytule po reformacji, którą dokonuje tego zakonu.

Druga wojna angielsko-holenderska

W 1665 r . Ponownie wybuchła druga wojna angielsko-holenderska między Anglią a Zjednoczonymi Prowincjami . Królestwo Francji , sprzymierzył się z Holendrami, mobilizuje swoje śródziemnomorskiej i Ponant floty w celu przyjścia z pomocą holenderskiej floty dowodzonej przez Michiel de Ruyter . Wcześniej Gilles De La Roche Saint-André, dowódca Le Rubis , miał wziąć udział w eskadrze, która latem 1666 roku zabrała nową królową Portugalii Marie-Françoise-Élisabeth de Savoie do Lizbony. Rubis wyjechał 13 sierpnia do Holandii , ale rozkazy się zmieniły i zdecydowano o powrocie do Brześcia . Jednak niektóre statki, które nie otrzymały rozkazów, kontynuują podróż.

Ta eskadra ośmiu statków, dowodzona przez Gilles de La Roche Saint-André na pokładzie Rubis , kontynuowała podróż i napotkała znacznie większą flotę angielską w pobliżu Calais.28 września 1666, który natychmiast go atakuje. Rubin jest celem i traci swoją dojrzałość. Po siedmiogodzinnej bitwie z dziewięcioma okrętami wroga Gilles de La Roche Saint-André musi się poddać. Ta bitwa o Cape Dungeness pozwala uciec pozostałym siedmiu francuskim statkom. Gilles de La Roche zostaje uwięziony przez Anglików, którzy zabierają go do Londynu. Tam został przedstawiony królowi, który następnie dał mu pozwolenie na powrót do Francji, na pamiątkę służby, jaką wyświadczył swojemu kuzynowi księciu Rupertowi, gdy musiał schronić się w Lizbonie. Ta walka jest szybko znana we Francji iw całej Europie .

Jego reputacja na dworze francuskim jest taka, że ​​został mianowany dowódcą eskadry armii morskich w 1667 r. , Co było bardzo wysoką rangą w czasach, gdy w całej Royal Navy było tylko dwóch generałów porucznika i dwóch dowódców eskadry . Następnie zastępuje Abrahama Duquesne'a .

W Grudzień 1666na pokładzie Frédéric dowodzi eskadrą królewską w Holandii, skąd musi sprowadzić sześć dużych statków i dwie galioty zbudowane w Amsterdamie. Po opóźnieniach i wielu negocjacjach pod koniec r. Bezpiecznie dotarli do BrześciaLipiec 1667.

W 1668 r. Otrzymał rozkaz dowodzenia 10 okrętami wchodzącymi w skład eskadry księcia Beaufort , którą król chciał utrzymać na morzu, ostatecznie składając się z ośmiu i sześciu mniejszych jednostek. Gilles de La Roche Saint-André nakazał Le Jules , gdy zmarł na udar mózgu , niedaleko Vigo , na wybrzeżu Galicji ,21 czerwca 1668. Miał 47 lat.

Został pochowany w Vigo w kościele Cordeliers. Jego zabalsamowane serce zostało przywiezione do Montaigu , miejsca jego urodzenia, i pochowane w kościele Saint-Jean de Montaigu wraz z wdową w miesiącuSierpień 1715.

Honory i potomność

Doceniany przez Królową Matkę i kardynała Mazarina , w swojej ojczyźnie i za granicą uważany jest za jednego z najodważniejszych i najbardziej doświadczonych żeglarzy swoich czasów. Rycerz Zamówienia króla , był również popełnił Rycerzem Zakonu Chrystusa w Portugalii , za to, że zachowana Lizbonę z bombardowaniem z którego została zagrożona przez Anglików.

Małżeństwo i potomkowie

Ożenił się na podstawie umowy z 1 lutego 1653 r. Z Gabrielle-Brigitte d'Escoubleau de Sourdis , córką Jacques-René d'Escoubleau, Lorda Courtry i Lady Berland de La Gastière. Z tego związku rodzi się czworo dzieci, w tym:

Uwagi i odniesienia

  1. Michaud 1863 , str.  211
  2. Georges Laronze, Montaigu, Miasto historii (IV-XX w.) , 1958, s.62
  3. Wtedy była to kwestia nierozproszenia rodzinnego dziedzictwa.
  4. Charles de La Roncière, Historia francuskiej marynarki wojennej , Paryż,1919, tom V, s. 186
  5. Augustin Jal, Abraham Duquesne i marynarka jego czasów , Paryż, Plon,1873, tom 1, s. 203.
  6. List od marszałka de La Meilleraye z 8 września 1655 r.
  7. National Archives, sygn. C5A1.
  8. National Library, Colbert Correspondence z października 1666 , f ° 100.
  9. Augustin Jal, Abraham Duquesne i marynarka jego czasów , Paryż, Plon,1873, Tom 1, s. 444
  10. Jullien de Courcelles 1821 , str.  118

Zobacz też

Źródła i bibliografia

Dokument użyty do napisania artykułu : dokument używany jako źródło tego artykułu.

  • François de La Roche Saint-André, Gilles de La Roche Saint-André , dowódca eskadry, 1990.Dokument użyty do napisania artykułu
  • Jean-Baptiste-Pierre Jullien de Courcelles , Universal Dictionary of the Nobility of France ,1821( czytaj online ) , s.  118 Dokument użyty do napisania artykułu
  • Louis-Gabriel Michaud , Ancient and Modern Universal Biography , vol.  36, u Madame C. Desplaces,1863( czytaj online ) , s.  211
  • Charles Dugast-Matifeux , Biografia Gilles de La Roche Saint-AndréDokument użyty do napisania artykułu
  • Joël Pérocheau , Historical Dictionary of Famous Vendéens: added to the essentials , Les Sables d'Olonne, Graphic Printing of the West,1994, 274  str. ( ISBN  2-9508661-0-7 )
  • Michel Vergé-Franceschi ( reż. ), Słownik historii morskiej , Paryż, wydania Roberta Laffonta , zb.  "Książki",2002, 1508  s. ( ISBN  2-221-08751-8 i 2-221-09744-0 )
  • Étienne Taillemite (nowe, poprawione i rozszerzone wydanie), Słownik żeglarzy francuskich , Paryż, wydania Tallandier,2002, 573,  str. ( ISBN  2-84734-008-4 )
  • Rémi Monaque , Historia francuskiej marynarki wojennej , Paryż, wydania Perrin,2016, 526  s. ( ISBN  978-2-262-03715-4 )
  • Jean Meyer i Martine Acerra , Historia francuskiej marynarki wojennej: od jej początków do współczesności , Rennes, Ouest-France ,1994, 427,  str. [ szczegóły wydania ] ( ISBN  2-7373-1129-2 , uwaga BnF n o  FRBNF35734655 )

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne