Gemma Bellincioni
Gemma Bellincioni
| Narodziny |
17 sierpnia 1864 lub 18 sierpnia 1864 Como lub Monza |
|---|---|
| Śmierć |
23 kwietnia 1950 lub 24 kwietnia 1950 Neapol |
| Narodowość | Włoski |
| Zajęcia | Piosenkarka , artysta liryczny , sopran |
| Małżonka | Roberto Stagno ( w ) (z1886 w 1897) |
| Zasięg | Sopran |
|---|
Gemma Bellincioni ( wymawiane: [ˈdʒɛmma bellinˈtʃoːni] ;18 sierpnia 1864 - 23 kwietnia 1950) to włoski sopran . Jest to jedna z wielkich postaci z opery pod koniec XIX -go wieku . Bliska repertuarowi werystycznemu jest rozpoznawana za charyzmatyczną grę aktorską.
Biografia
Mathilde Cesira, którego prawdziwe imię, urodził się w Como , we Włoszech , na18 sierpnia 1864. Jej rodzice są śpiewakami. Podążając za ich nauką, w 1880 r. Rozpoczęła operę w Neapolu. W ciągu dwóch kolejnych dekad śpiewała w Europie i Ameryce Południowej. Śpiewała tylko raz w Royal Opera House w Covent Garden w 1895 roku. Tak jak nigdy podczas swojej kariery nie śpiewała w Metropolitan Opera w Nowym Jorku.
Kompozytora Giuseppe Verdiego poznała w 1886 roku, grając Violettę w jej operze La traviata w teatrze La Scala w Mediolanie . Mimo podziwu dla jej aktorstwa, nie wybrał jej do zagrania Desdemony w jego Otello w następnym roku. Ponadto gra Bellincioni, a zwłaszcza jej dykcja i jej sceniczna obecność doskonale dostosowuje się do popularnych w latach 90. XIX wieku utworów Vérisme . Wiele utworów z tego ruchu śpiewa, choć jej głos nie jest szczególnie pojemny i amplituda.
Plik 17 maja 1890, stworzyła rolę Santuzzy w Cavalleria Rusticana Pietro Mascagniego, kiedy została wystawiona w Rzymie. Jej partner Roberto Stagno, tenor z Sycylii , gra rolę Turiddu na premierze. Poznali się podczas tournee po Argentynie w 1886 roku. Roberto Stagno zmarł w rKwiecień 1897w wieku 57 lat.
Bellincioni to również pierwszy sopran zagrać tytułową rolę w Fedorze ,17 listopada 1898. Jest to utwór weristyczny Umberto Giordano , który śpiewa z wielkim piosenkarzem Enrico Caruso . Osiem lat później grał we włoskim premierze od Richarda Straussa Salomé . W 1911 roku przeszła na emeryturę, poświęcając się nauczaniu śpiewu, ale w 1916 roku ponownie pojawiła się w centrum uwagi, grając główną rolę kobiecą w niemym filmie Cavalleria Rusticana w reżyserii Ugo Faleny .
Do wczesnych lat dwudziestych kontynuowała kilka występów w Holandii , ale jej głos był zmęczony.
Bellincioni napisała instrukcję dla śpiewaków wydaną w Berlinie w 1912 r. Oraz autobiografię Io e il palcoscenico , wydaną w Mediolanie w 1920 r. Ostatnie lata życia spędziła w Neapolu , gdzie zmarła w wieku 85 lat.
Głos Bellincioni został nagrany i jest słyszalny na niektórych okazjonalnie wznawianych płytach. To kilka nagrań, które wykonała dla Gramophone & Typewriter Company i Pathé na początku XX wieku.
Bibliografia
- (fr) Ten artykuł jest częściowo lub w całości zaczerpnięty z artykułu Wikipedii w języku angielskim zatytułowanego " Gemma Bellincioni " ( zobacz listę autorów ) .
- Bellincioni, Gemma (1864-1950) , „ BnF Catalog général ” , na catalog.bnf.fr (przegląd: 26 sierpnia 2017 )
- Piotr Kamiński , Tysiąc i jedna oper , Fayard , rozdz. „Podstawy muzyki”,2003, 1819 s. ( ISBN 978-2-213-60017-8 ) , str. 850
Bibliografia
- Lanzona Andrea "Gemma Bellincioni jeśli racconta" Studia w n o 33 styczeń-luty-Marzec 2006, Międzynarodowe Stowarzyszenie Śpiewu Lirycznego Titta Ruffo.
- Scott, Michael (1977), The Record of Singing , tom 1, strony 243 ( ISBN 0-7156-1030-9 )
- Warrack, John and West, Ewan (1992), The Oxford Dictionary of Opera , 782 strony, ( ISBN 0-19-869164-5 )