| Narodziny |
26 marca 1893 Moustier-sur-Sambre |
|---|---|
| Śmierć |
Styczeń 1963(w wieku 69 lat) Prowincja Namur |
| Narodowość | belgijski |
| Zajęcia | Poeta , pisarz |
Gabrielle Bernard ( Moustier-sur-Sambre , 1893 - Moustier-sur-Sambre, 1963 ) jest belgijską poetką o ekspresji walońskiej .
Gabrielle Bernard urodziła się w Moustier-sur-Sambre dnia "26 marca 1896 o 21:00 ”, podaje jej akt urodzenia. Mieszkała tam całe życie, aż do śmierci w 1963 roku.
Jeśli w wieku czterech lat umiała czytać, uczyła się tylko w szkole podstawowej. Przyswoiła sobie jedynie program licealny - poza matematyką, której nie doceniała. Marzyła o zostaniu nauczycielką, ale była zatrudniona w przemyśle.
W czasie Wielkiej Wojny traci narzeczonego, a jej samotność była fermentem inspiracji, która znajduje wyraz w kilku zbiorach francuskich wierszy. Tylko En attendant la caravelle został opublikowany w 1936 roku pod pseudonimem F.-José Maugis, zainspirowany jego ojcem chrzestnym
Zaczęła uczyć się walońskiego późno, około 1930 roku, na prośbę Ernesta Montelliera , pisząc „ Li Bètch-aus-rotches” .
To życie, które mogła obserwować w swoim regionie Moustier-sur-Sambre, zainspirowało ją, zwłaszcza jeśli chodzi o opis kraju górniczego. Folklor zainspirował go także do sztuki Flora dal Hoûlote, wystawionej w Teatrze Królewskim w Namur, a wyprodukowanej dla RTBF w latach 80.
Była jedną z pierwszych kobiet, które pisały w Walonii i otworzyła drzwi serii pisarzy, takich jak Marcelle Martin , Jeanne Houbart-Houge , Geneviève Pittelioen , Jenny d'Inverno , Josée Spinosa-Mathot , Chantal Denis , Danielle Trempont , Rose -Marie François .
W 1951 roku otrzymała od miasta Liège prestiżową nagrodę Biennale w dziedzinie literatury walońskiej . Jest pierwszą kobietą, która go otrzymała.
Sztuka tej poetki - dostępna dla wszystkich francuskojęzycznych - mówi zarówno językiem, którym się posługuje, jak i kontrastem wiejsko-przemysłowym kraju Walonii, porównując katastrofę górniczą i spokój na polach, jak w L'èboul ” mięta [The Landslide]. W tym wierszu, widząc słabo podpartą galerię, brygadzista (podrzędny szef) alarmuje, ale za późno:
sklepienie rzuciło się na moncia, która jest comel tote li winne si récrase et stofe lès ûrlemints („Skarbiec jest rozdarty na rozsypującym się stosie kamieni cała żyła jest zmiażdżona i tłumi wycie. ")Na powierzchni w tej samej chwili świat pozostaje obojętny, furman rozkazuje koniem, dzieci nitkują stokrotki,
i wielka solia Julet'fêt mûri les frumints ...(„A wielkie lipcowe słońce sprawia, że pszenica dojrzewa ...”)Inna dwoistość, wybór języka francuskiego i / lub walońskiego do wyrażenia siebie, jest również charakterystyczny dla wielu autorów walońskich (z języka francuskiego lub walońskiego), którzy liczą się, jak Géo Libbrecht , Jean-Pierre Verheggen , Guy Denis czy ta wielka osoba odpowiedzialna za język francuski. kultury w Walonii i Brukseli to był Marcel Hicter .