Ustawa GI (oficjalnie zatytułowana Ustawa o ponownym dostosowaniu służb wojskowych z 1944 r.) To amerykańskie prawo uchwalone wCzerwiec 1944przez Kongres Stanów Zjednoczonych , zapewniając zdemobilizowanym żołnierzom z II wojny światowej (powszechnie znanymi jako GI ) fundusze na ich edukację w college'u lub szkolenie zawodowe, a także rok ubezpieczenia na wypadek bezrobocia.
Prawo to przewiduje również różne rodzaje pożyczek na zakup domu lub rozpoczęcie działalności gospodarczej.
Szeroko napisana i zaproponowana jako projekt zbiorczy przez Warrena Athertona , ustawa GI jest czasami postrzegana jako ostatni akt prawny Nowego Ładu . Senator Ernest McFarland jest aktywnie zaangażowany w uchwalanie prawa i jest znany jako jeden z „ojców ustawy GI ”. Prawo, które początkowo zaproponował prezydent Franklin D. Roosevelt , nie idzie aż tak daleko w zakresie rekompensaty. Ustawa GI została stworzona, aby uniknąć powtórki z Bonus Army , wiecu weteranów I wojny światowej w 1932 r. I powrotu Stanów Zjednoczonych do Wielkiego Kryzysu po zakończeniu II wojny światowej. American Legion jest w dużej mierze odpowiedzialny za wiele przepisów zawartych w ustawie.
Ważnym zapisem ustawy GI jest niskie oprocentowanie kredytu mieszkaniowego. To pozwala milionom amerykańskich rodzin wyprowadzić się z mieszkań w mieście i przenieść się do podmiejskich domków. Przed wojną przedmieścia były raczej dzielnicami bogatych lub zamożnych klas. Chociaż Afroamerykanie lub inne mniejszości, które służyły pod banderą, kwalifikowały się do tych pożyczek, zniechęcano ich do opuszczania miast lub obszarów wiejskich w celu osiedlenia się na przedmieściach za pomocą różnych technik segregacji stosowanych przez białą populację.
Innym słynnym przepisem jest klauzula 52–20. Pozwala byłym żołnierzom otrzymywać 20 dolarów tygodniowo przez rok, kiedy szukają pracy. Mniej niż 20% kwot przewidzianych na tę klauzulę jest faktycznie wykorzystywanych, większość weteranów szybko znajduje pracę lub studiuje na uniwersytecie.