Terminy gâtine lub gastine (w starej pisowni) są źródłem nazw byłych francuskich prowincji Gâtinois i Gâtinais . W najstarszym sensie oznacza „ziemię nieuprawianą, niezamieszkaną”, ale także „grabież, ruinę”. Łączą je te same radykalne terminy, co zepsucie i starofrancuski gast „pustynia, nieuprawiana”.
Stara definicja, według Encyklopedii Metodycznej lub w kolejności tematycznej: geografia współczesna , tom 3, wydana w 1788 r.
„ Z łacińskich słów vastum, vastare, ravager, nasz stary Franciszek ułożył słowa gast, guast, guaster, z których pochodziły słowa zniszczenia i zepsucia. Potem zdarzyło się, że po kilku nieuprawnych miejscach, które zaczęto uprawiać, zachowano nazwę gastine, dość powszechną w Touraine , Beauce , Maine i c. "Ale w rzeczywistości, łaciński vastum lub vastare nie w pełni wyjaśnić Gast , ani łupy . Tylko WASTU gallo-powieść może dały Gast i tylko WASTARE może dać łupy .
Na początku tych słów należy przypuszczać wpływ germański, wynikający z franków salijskich od obecnego Beneluksu i Nadrenii , co pozwala wyjaśnić początkową spółgłoskę [g]. Rzeczywiście, francuski zachowuje początkową łacinę v, z wyjątkiem przypadków, gdy istnieje wpływ starego niskiego francique cf. osa , szpilka , jemioła itp. Sugeruje się wpływ terminu Old Bas Francique * wōst „pustynia, pustynia” (por. niem. wüst „pustynia”), który wywarł wpływ zarówno na poziomie fonetycznym, jak i semantycznym. Jednak w przypadku gâtine problem jest bardziej złożony, trudno dopuścić pochodną radykalnego gastu - używając przyrostka -ine . Dlatego postulujemy wprost postulaty starej niskiej francickiej * wōstinna , potwierdzonej przez starą wysokoniemiecką wôstinna, wuostinna , co oznacza „pustynia”, wypowiadaną przez Franków, Clovis , Charles Martel , Pépin le Bref , w czasach ich władzy, w tym Karola Wielkiego, którego językiem ojczystym jest również francuski.
Określenia Wa (s) tine, Va (s) tine, Gastine, Gâtine są typowe i charakterystyczne dla toponimii langue d'oïl.
Jest to region składający się z ubogich lub nieurodzajnych, nieprzepuszczalnych gleb, głównie krzemionkowych, a zatem o kwaśnym pH , często założonych na łupkach , granitach , wychodniach lub nie w chaosie lub, częściej w basenie paryskim , osadach piaszczystych lub rzecznych. - morena lodowcowa , słabo rozwinięta rolniczo (w częściach nie karczowanych pozostają przeciętne lasy), złożona z ubogich torfowisk i łąk, nadająca się głównie do hodowli owiec i kóz.
Frankowie pochodzą z obecnego Beneluksu i Nadrenii, rozciągają się od Flandrii do Pikardii, następnie do Normandii, przechodząc przez Gâtinais, Touraine, do Poitou i Charentes, podbitych przez Clovisa w Vouillé sur Alaric II i Wizygotów w 507 roku, po zwycięstwie Tolbiac .
Zanim został cesarzem, Karol Wielki, wnuk Karola Martela, syna Pépin-le-Bref, miał w 768 Królestwo, które reprezentowało terytorium rozciągające się od Austrazji , Neustrii i zachodniej Francji po Pireneje; terytorium, które następnie zostało nadawanie Francic już od dwóch stuleci, a także na terytorium Królestwa Carloman , brat Karola.
Grupa zachodnia, Francs Saliens , która rozprzestrzeniła się częściowo na terytoriach, gdzie język romański stał się później językiem Oïl .
Toponimia Normandii, a zwłaszcza północnego Cotentin , kraju, w którym często występuje zła ziemia, ujawnia nawracający typ toponimiczny w rozległym obszarze o tym samym znaczeniu i tej samej etymologii co gastyna, w formie apelacji toponimicznej, na przykład: Martinvast (Martin WASTO do 1210), Sottevast (Sotewast XII th century) Tollevast (Toberwast do 1000, czytać * Tolerwast, Tolewast XII th century) Reniévast etc. Istnieje kilka rzadkich przykładów w Pays de Caux , gdzie Véraval jest określany jako Warelwast w 1024; Le Gast w Calvados .
Jednak w Normandii Vatine (dawniej Wastine ) jest tylko mikrotoponimem, choć jest niezwykle rozpowszechniony;
Podobnie jak jego normański odpowiednik, Wâtine in Picard, Wasteine, który występuje również w romańskiej Flandrii, ma znaczenie „opuszczonej równiny”. Ta nazwa toponimiczna pochodzi z miejscowości takich jak Malèves-Sainte-Marie-Wastines . Obszary te czasami pozostawały całkowicie lub częściowo zalesione; po wyczyszczeniu pod uprawę, zwykle stanowiło część dwuletniego ugoru, a żyto było wtedy główną uprawą.
Gastes , uszkadza , Gâtines dotyczą torfowiskach przerwami pomiędzy polami uprawnymi oraz fragmenty lasów, uzyskanych wcześniej przez pożar z nich.
Termin gâtine jest utrwalony w toponimii w Poitou w Vendée.
Z drugiej strony są też pyszne ziemie w Gaskonii, a aż do Prowansji np. w Puget-sur-Argens .
Gâtine lub Gastine jest źródłem nazwy kilku regionów w środkowej i zachodniej Francji:
Inne „gastyny” istnieją na terytorium Francji, jak Saint-Denis-de-Gastines w Mayenne …
Dawniej gâtine to „ziemia nieprzepuszczalna, nieuprawiana i bagnista”, dziś miałaby jedynie znaczenie geograficzne „kraina wrzosowisk i przeciętnej kultury słabo oczyszczona z lasu”
W legend arturiańskich , Gaste działki jest terenem opuszczony, stają się jałowe, który znajdzie swoje płodności dopiero na końcu dążeniu do Graala , który uleczy rannego króla jak i jego królestwa; zobacz artykuł Król Rybak . Jest to także pod tym tytułem, że TS Eliota wiersz , La Terre vaine, czasami w języku francuskim .
Nazwiska rodowe powstają od Gâtine:
Badania genealogiczne zmierzają w kierunku toponimii, które stały się nazwiskami, „apelacją odnoszącą się do domeny”.