Francois Dufrêne

Francois Dufrêne
Narodziny 21 września 1930
14. dzielnica Paryża
Śmierć 12 grudnia 1982(w wieku 52)
14. dzielnica Paryża
Pogrzeb Cmentarz Montparnasse
Imię i nazwisko Francois René Dufrêne
Narodowość Francuski
Zajęcia Malarz , artysta dźwiękowy , poeta , poeta wizualny
Miejsce pracy Paryż (1945-1982)

François Dufrêne , ur21 września 1930w Paryżu, gdzie również zmarł12 grudnia 1982, jest artystą wizualnym i francuskim poetą Lettrist . Znany głównie jako plakacista, prekursor wykorzystania „spodu” podartych plakatów, uważany jest za jednego z ważnych artystów nowego realizmu .

Biografia

Najpierw poeta, François Dufrêne dołączył do ruchu Lettrist w 1946 roku i brał w nim udział do 1964 roku . W międzyczasie tworzy tryb poezji fonetycznej, który przełamuje struktury języka: ultraletryzm.

Les Crirythmes ultra-lettristes badają wokalne możliwości muzyki konkretnej , formy wypowiedzi opartej na spontaniczności i bez partytury, zapisanej bezpośrednio na magnetofonie. Le Tombeau de Pierre Larousse lub OC ( 1958 ) i jego Apartamenty ( Harmider-ric rock , Recitativo all'italiana ...) Używaj słów ze słownika dla celów czysto fonetycznych. Rymowanki i pieśni jak również Useless Notules dla współczesnej optyki Daniel Spoerri ( 1963 ) wykorzystywał zakłócenia dźwięku, sensu i nonsensu.

François Dufrêne zaprzyjaźnił się z Yvesem Kleinem w 1950 roku , a następnie z Raymondem Hainsem i Jacquesem Villeglé w 1954 roku . Następnie, obok swojej twórczości poetyckiej, rozpoczął karierę jako artysta wizualny.

W 1957 r. odkrył „spód” plakatów rozdzieranych przez anonimowych przechodniów, składających się z odcisków, które nakładały się na siebie warstwy papieru. Drapie je, by albo wyizolować słowo lub literę do góry nogami, albo by pochwalić materialność papieru i wystawia je w 1959 roku , zwłaszcza na I Biennale w Paryżu . W 1960 został zaproszony do stworzenia „Pokoju Sztuki Eksperymentalnej” w Salonie Porównawczym .

W 1960 roku przyczynił się wraz z Pierre'em Restanym , Yvesem Kleinem , Jeanem Tinguely , Armanem , Hainsem i Villeglé do założenia grupy nowych realistów , a następnie Gerarda Deschampsa, Niki de Saint Phalle, a w 1963 roku przez Christo i dlatego brał udział we wszystkich jego ważne przejawy.

Uczestniczył tymczasowo, w latach 70., wraz z Gilem Josephem Wolmanem , w kolektywu artystycznym „Jacob czy perswazja”.

Od 1973 używał w tym samym duchu co spodnią stronę plakatów, szablonów administracyjnych i „pod spodem” szablonów. Od 1976 tworzył „biblioteki” z waty celulozowej mocowanej na płótnie.

Jego lettristyczne pochodzenie i jego zamiłowanie do kalamburów są widoczne w rysunkach, które wystawił od 1977 roku .

W 1977 wiersz Cantate des Mots Camés powstał sam z sylaby matki przez bardzo ścisłe ograniczenia, przy czym każda sylaba musiała znaleźć swoją homofonię w maksymalnej odległości pięciu wersów. Następnie wizualnie przekłada struktury dźwiękowe wiersza na 30 plansz o wymiarach 100 × 65  cm .

Jego film dłutowanie bez ekranu i premiera filmu Tambours dujudment ( 1952 ) był prezentowany na marginesie Festiwalu Filmowego w Cannes w tym samym roku, następnie w 1973 w Atelier de Création ( Francja Kultura ), w 1981 w ramach wystawy „Paryż- Paris” w Centre Georges-Pompidou oraz w 1982 roku w „Trzydziestu latach kina eksperymentalnego we Francji”, nadal w Centre Georges-Pompidou.

Pracuje

Publikacje

Uwagi i referencje

  1. Więcej informacji na temat kolektywu można znaleźć w Roland Weber .
  2. Nadal na fracbretagne.fr .
  3. Félons de la rue Gît-le-cœur na fracbretagne.fr .
  4. Biblioteka Geo na fracbretagne.fr .
  5. OC, 1961

Załączniki

Bibliografia

Linki zewnętrzne