Narodziny |
17 listopada 1954 Paryż |
---|---|
Narodowość | Francuski |
Trening |
Uniwersytet Paris-VIII Centrum Uniwersytetu Vincennes |
Czynność | Specjalista od historii oświaty ludowej, działacz |
Pole | Popularna edukacja |
---|---|
Ruch | Edukacja ludowa , marksizm |
Sport | Paragliding |
Franck Lepage , urodzony w Paryżu dnia17 listopada 1954Jest aktywistą z edukacji popularnej , szczególnie znany z tworzenia koncepcji „gesticulées konferencji”.
Do 2000 roku był dyrektorem programów we Francuskiej Federacji Młodzieży i Centrów Kultury oraz współpracownikiem naukowym w Narodowym Instytucie Młodzieży i Edukacji Popularnej . W 2007 roku był jednym z założycieli popularnej spółdzielni edukacyjnej Le Pavé (rozwiązanej w 2014 roku). W 2006 r. stworzył pierwszą „konferencję gestykulowaną”, widowisko łączące autobiograficzne elementy jego doświadczenia zawodowego z odniesieniami naukowymi (szczególnie socjologicznymi), co pozwoliło mu wypracować krytyczną wizję roli kultury instytucjonalnej . Powtórzył tę zasadę w 2010 roku nowym pokazem „gestykulowanej konferencji” na temat nauczania i wychowania. Następnie towarzyszy innym ludziom w popularnych spółdzielniach edukacyjnych, zajmując się różnymi tematami łączącymi osobiste doświadczenia i krytyczną analizę na „gestykulowanych konferencjach”.
Matka Francka Lepage jest rosyjską imigrantką; dorastał w mieszkaniu o niskich czynszach, w mieście.
Po wstąpieniu do Instytutu Studiów Politycznych w Paryżu odmówiono mu na drugim roku, ale studiował języki orientalne i prawo, a następnie zwrócił się na pedagogikę . Zrezygnował z animacji dla teatru w 1980 roku i rozpoczął studia teatralne na Uniwersytecie Paris 8 (Vincennes in Saint-Denis).
Nauczyciel w klasie przejściowej w Górnej Sabaudii w 1974 , odkrył animację w 1975 i dołączył do wydziałów Animacji Socjokulturowej i Nauk Edukacyjnych w Centrum Eksperymentalnym Uniwersytetu w Vincennes - znanym jako Wolny i Otwarty Wydział w Vincennes ( Paryż 8 ) - w 1977 . Animacja jest tam prezentowana jako praktyka „kwestionowania wszystkich instytucji kapitalizmu”.
Swoją firmę założył w 1985 roku . Dołączył do Francuskiej Federacji Młodzieży i Centrów Kultury w 1988 roku jako dyrektor odpowiedzialny za rozwój kultury i po raz pierwszy usłyszał o edukacji popularnej, ale nikt nie był w stanie przedstawić mu przekonującej definicji tego pojęcia.
Próbując przedstawić kulturalną kwestię MJCs do Ministerstwa Kultury, bada przemoc symbolicznej separacji między kulturą a kulturą społeczno-kulturową we Francji . Następnie podejmuje się, wraz z kilkoma innymi, teoretyzować edukację popularną jako „dzieło kultury w przemianach społecznych i politycznych” i prowadzi dynamikę badań w FFMJC . Po studiach dla Ministerstwa Młodzieży i Sportu spotkał się w 1994 roku z założycielami Dyrekcji Edukacji Ludowej . Gospodarz publicznej oferty refleksji nad edukacją popularną, w 2000 r. był współautorem raportu ministerialnego, w którym próbował przekonać minister Marie-George Buffet do zainicjowania polityki godnej tego miana. Opuścił FFMJC i stworzył program o edukacji popularnej „Inculture (s)”. Od 2003 roku współprowadzi „służbę obywatelską na rzecz refleksji na temat edukacji popularnej”.
W 2004 roku w Théâtre des Carmes w Awinionie zaprezentował swoje doświadczenie jako lidera społeczno-kulturalnego i położył podwaliny pod swój przyszły spektakl.
W 2006 roku, przywołując pamięć o Christiane Faure , krytycznie odnosi się do roli kultury w społeczeństwie spektaklem pt. Inkultura(s) 1 – Edukacja ludowa, proszę pana, nie chcieli tego… , spektakl prezentujący sam w „gestykulowanej konferencji”, koncepcji, której jest autorem iw której inscenizuje przemówienie w formie widowiska.
W 2007 roku założył z pięciu innych ludzi na współpracy z popularnym edukacji i przemian społecznych Le Pave.
Jego „konferencje gestykulowane”, których zasadę podjęli następnie inni ludzie, w szczególności w ramach spółdzielni Le Pavé, odniosły w latach 2006-2014 coraz większe sukcesy.
W 2010 roku, na tym samym urządzeniu łączącym konferencję i jednoosobowy show , Franck Lepage stworzył Inculture (s)-2 , w którym zajmuje się rolą nauczania. Następnie Inculture (s) 5 z Gaëlem Tanguy, o ochronie socjalnej i wyzwaniach rozróżnienia między pracą a zatrudnieniem, na podstawie pracy teoretycznej Bernarda Friota . Dzięki sieci popularnych spółdzielni edukacyjnych La Grenaille, składającej się ze spółdzielni Le Pavé w Rennes, L'orage w Grenoble, Le vent stojącej w Tuluzie oraz l'Engrenage w Tours, wspiera realizację innych konferencji gestykulowanych w ramach szkolenia organizowane przez te spółdzielnie. Prawie 500 gestykulowanych konferencji odbyło się od 2010 do końca 2019 roku i dotyczyło około dwudziestu tematów.
W 2012 roku określił się jako działacz polityczny: „Jestem działaczem politycznym, nie artystą. […] Artysta to status społeczny. Ale system odmawia postrzegania mnie jako aktywistki: na Wikipedii jestem „francuskim humorystą”. Sztuka i kultura niszczą politykę…”. Obecnie określa się go mianem popularnego „bojownika” edukacji.
Opuścił SCOP Le Pavé w kwietniu 2012 roku, aby w pełni poświęcić się wspieraniu konferencji gestykulowanych w La Grenaille, zanim powrócił do sieci w 2014 roku.
Samorozwiązanie Le Pavé w grudniu 2014 roku sprawiło, że wraz z grupą radykalnych gestykulujących wykładowców współtworzył nową strukturę popularnej edukacji politycznej o nazwie „L'Ardeur”. Powstała w 2015 roku i skupia się na działaniu ze związkami, tworzeniu nowych gestykulowanych konferencji i edycji narzędzi aktywistów.
Franck Lepage potępia oszustwo, jakim byłaby sztuka współczesna, którą nazywa sztuką nic nieznaczącą . W najlepszym razie byłaby to nisza podatkowa realizująca wszystkie marzenia kapitalizmu poprzez tworzenie wartości bez pracy, co więcej w przypadku Francji przy wsparciu państwa. W najgorszym przypadku sztuka współczesna byłaby bronią kapitalistycznej propagandy, uogólniającej transgresję, by lepiej ignorować działalność wywrotową .
Relacje między edukacją a kulturą są głównym tematem jego najbardziej znanych prac, „konferencji gestykulowanych” Inkultury (s) - 1 i Inkultury (s) - 2 .
Analizuje politykę kulturalną Francji pod kątem historycznym i socjologicznym. Analizując, że kultura promowana przez Ministerstwo Kultury jest kulturą elity dominującej , potępia proces ekonomicznego wychowywania ubogich przez kulturę.
Z innego punktu widzenia kultura stałaby się nową religią lewicy, symbolizującą badania estetyczne, których nie można krytykować.
Analizuje, że zmiany te są konsekwencją kilku wydarzeń: w 1934 roku, chcąc przejąć inicjatywę przed antyfaszystowskimi intelektualistami, partia komunistyczna porzuca pojęcie kultury robotniczej i postanawia uznać, że istnieje tylko jedna kultura. , powszechnego, który został skonfiskowany przez burżuazję i który musi zostać zwrócony ludowi. Prowadzi to odtąd do definiowania kultury jako kultury burżuazji, którą należy „zdemokratyzować”. W latach 60. sztuka, do tej pory podlegająca ocenie estetycznej, stała się kreacją , terminem zarezerwowanym wcześniej dla sfery religijnej, i stała się karalnością, jako narzędzie „wolności wypowiedzi”, kojarzone z pojęciem „demokracji”.
Cykl „gestykulowanych konferencji”, których jest założycielem, ma na celu przywrócenie prawdziwej roli edukacji ludowej, „emancypacji ludzi, eksperymentów społecznych i podżegania do politycznego zaangażowania w sprawy miasta”
Z humorem analizuje pewne ożywienie językowe ze strony różnych elit dla celów politycznych.
Z kolektywem Ardeur prowadzi warsztaty detoksykacji języka.
„Konferencje gestykulowane” są traktowane jako proces szkolenia i upolitycznienia. Po nich mogą odbywać się sesje dyskusyjne z publicznością, podczas których każdy może opowiedzieć o swoim doświadczeniu. Ta chwila wymiany zamienia się w sesję „Warsztat detoksykacji języka drewna”, która spokojnie może trwać 2 lub 3 godziny.
Jako proces szkoleniowy, ″ nie jest to wykład odgórny ″. Inni postrzegają ją jako konferencję jako konferencje anty- TED .
Konferencje oferowane przez popularną spółdzielnię edukacyjną Scop LePavé ewoluują z każdą prezentacją, aż do osiągnięcia wyniku uznanego za zadowalający do zarejestrowania .
Te konferencje z początkowej serii zostały od tego czasu podjęte przez innych prelegentów i rozwinięto inne tematy lub konteksty .