Franciszek I st Este

François I st Este (urodzony w Modenie on6 września 1610 r, zmarł w Santhià on14 października 1658 r) jest pierwszym synem Alfonsa III d'Este , księcia Modeny i Reggio , którego następcą został 25 lipca 1629 . Panował do 1658 roku.

Biografia

Książę i watażka

Franciszek został księciem w 1629 roku po abdykacji swojego ojca Alfonsa III d'Este . Był z pewnością największym z książąt rodu Este .

Ledwie wstąpił na tron, zna straszliwą epidemię dżumy z lat 1630-1631 w Modenie, która zaraża 70% ludności i zabija 40%. Schronił się na wzgórzach Reggio Emilia, gdzie choroba przybyła później i okazała się mniej zjadliwa, uciekła cała książęca rodzina. Przypisuje zasługę Dziewicy z Ghiara  (it)  : w ten sposób rodzi się nabożeństwo, przyjęte przez całą Este, jej wizerunek jest nawet reprodukowany na kilku monetach.

Po epidemii poślubił Maria Farnese ( Parma , 18 luty 1615 - Sassuolo , 25 lipca 1646), córką księcia Parmy Ranuccio I st podczas wojny trzydziestoletniej zaczyna. Książę sprzymierzył się z Hiszpanią i najechał Księstwo Parmy od swojego szwagra; Nastąpiły francuskie najazdy na Modenę. Jedzie do Madrytu po nagrodę, ale wraca z pustymi rękami. Aby zaanektować Correggio , po tym, jak cesarz ogłosił, że książę Siro został zdetronizowany za zniewagę, musiał zapłacić 230 000 florenów i utrzymać hiszpański garnizon.

Niedługo potem wybuchła wojna pod Castro , a papież Urban VIII (Maffeo Barberini) chciał zaanektować Castro, tak jak zrobił to z Urbino . Parma , Modena, Wenecja i Florencja sprzymierzyły się przeciwko papieżowi. Inne państwa , zaniepokojone ambicją François I er Este dążącego do odzyskania Ferrary , umożliwią zorganizowanie podpisanego pokoju31 marca 1644 r, na mocy traktatu, który pozostawia rzeczy takimi, jakimi są. François I er znów liczy na pomoc z Hiszpanii, która nie nadejdzie i podejmuje próbę pojednania z Francją, wspartą w tym dyplomacją kardynała Mazarina .

Franciszek I najpierw przeznaczył wojska do podboju Cremony, ale warunki klimatyczne, brak wojska i obiecane przez Mazarina wsparcie finansowe zmusiły go do rezygnacji. Losy wojny trzydziestoletniej przybierają pomyślny obrót dla Hiszpanii i książę ponownie próbuje z nią negocjować, po czym ponownie zbliża się do Francji, aranżując małżeństwo swojego syna Alfonsa z Laure Martinozzi , siostrzenicą Mazarina.

Hiszpański gubernator Mediolanu , Luis de Benavides Carrillo , markiz Caracena, przekracza Pad i, w Gualtieri , wkracza na terytoria Este, by podbić Reggio. Tym razem warunki klimatyczne są sprzyjające, a obrona miasta zmusiła Caracenę do poddania się i wycofania.

W ciągu następnych lat, Franciszek I st , sprzymierzył się do Francji i Piemontu, walcząc w Lombardii i Piemontu , jako dowódca wojsk francuskich oprócz własnego. Z pomocą swego syna, osiągnął sukces w zdobyciu Valenza i Aleksandrii w 1656 - 1657 . Pod koniec 1657 roku, wrócił do Modeny, aw 1658 roku przeszedł PO znów wspiął się Adda i przybył do bram Mediolanu przed wyruszeniem w kierunku Piemontu oblegać Mortara, który podbił. On nie może skorzystać z jego zwycięstwa, cierpi na malarię i umiera w Santhià na14 października 1658 r w ramionach syna Almerigo.

Patron

I śmiały Condottiere François I er zrobić Modena prawdziwy kapitał dzięki jego dokonań, zbudował Pałacu Dożów, teatr spelta (3000 miejsc), jest rozszerzenie kanału do miasta, które teraz jest z portu, on zbudował okazała willa Pentetorri (doszczętnie zniszczona podczas bombardowania w czasie II wojny światowej) i postanowił wybudować pałacyk Vigarani w ogrodach pałacowych (dziś ogrody publiczne). Zbudował też pałac książęcy Sassuolo z przeznaczeniem na ośrodek wypoczynkowy dworu. Książęca kaplica muzyczna jest prestiżowa; od 1647 do 1665 kierował nim kompozytor Marco Uccellini , który był także chórmistrzem katedry.

Protector artystów i pisarzy, François I er wzbogaca galerię Este, niosąc w najbogatszych kolekcji w Europie poprzez nabycie dzieła czołowych artystów swoich czasów. Z braku pieniędzy duża część dzieł została sprzedana w następnym stuleciu przez jego potomka Franciszka III królowi polskiemu i elektorowi saskiemu Augustowi III i znajdują się one w Muzeum Drezdeńskim .

W galerii Modena znajdują się dwa portrety księcia: marmurowe popiersie Berniniego i portret Velazqueza .

Pogrzeby książęce

Jego pogrzeb, zorganizowany przez jezuitę księdza Domenico Gamberti , był wyjątkowo wspaniały, co zasłużyło na częstą wzmiankę w ówczesnych dziełach. Inscenizacją „teatru pogrzebowego” reżyseruje Gaspare Vigarani, którego syn Carlo Vigarani będzie inżynierem i „zarządcą królewskich przyjemności” Ludwika XIV . Portretowi księcia towarzyszą nie mniej niż 124 posągi i medaliony przedstawiające jego przodków, każdy kojarzony z heroiczną cechą lub szczególną cnotą, otoczony trofeami, alegoriami i „osobliwością tysiąca innych ozdób”. Wiele z tych postaci inspirowanych jest freskami w Galerii Przodków w zamku Ferrara , wykonanymi w 1577 roku przez Pirro Ligorio z portretów dynastycznych skomponowanych w 1545 roku przez Girolamo da Carpi . Album rycin, inspirowany scenami i mottem tej parady, został opublikowany pod tytułem L'Idea di un Principe ed Eroe Cristiano in Francesco I d'Este, di Modena e Reggio Duca VIII („Idea księcia i bohater Christian François i st Este, 8 th książę Modeny i Reggio „).

• Idea chrześcijańskiego księcia i bohatera

• Zdobycie Valenzy po długim oblężeniu z pomocą króla Francji

• Przejście potoku powodziowego na czele jego wojsk

• François karmi swoich poddanych podczas wielkiego głodu w latach 1648-1649

• Franciszek karze śmiercią żołnierza, który ukradł kielich

• Franciszek zbudował pałac Sassuolo

• Franciszek łączy siły z siłami Wenecji i Genui przeciwko Turkom

• François zaprasza na swój dwór zagranicznych uczonych

• Franciszek otrzymujący miłość swojego ludu

Potomstwo

François I er trzykrotnie żonaty:

1. w 1631 roku z Marie-Catherine Farnese ( 18 lutego 1615 - 25 czerwca 1646 ), córka Ranuccio I st Farnese księcia Parmy  ;
2. 12 luty 1648 z Vittoria Farnese ( 29 kwietnia 1618 - 10 sierpnia 1649 ), jego siostra;
3. 14 październik 1654 z Lukrecji Barberini ( 24 października 1630 - 24 sierpnia 1699 ), córka Taddeo Barberini .

• Wesela

• Maria Caterina Farnese

• Vittoria Farnese

• Lukrecja Barberini

Od pierwszego małżeństwa ma dziewięcioro dzieci:

1. Alfonsa d'Este (1632);
2. Alfons (1634-1662) książę od 1658; w 1655 poślubił Laurę Martinozzi (1636 † 1687), siostrzenicę kardynała Mazarina;
3. Isabelle ( 1635 - 21 sierpnia 1666 ). na 18 lutego 1664 roku poślubiła Ranuce II Farnese (1630 - 1694), książę Parmy;
4. Éléonore ( 1639 - 1640 );
5. Thibault ( Tedaldo ) ( 1640 - 1643 );
6. Almerigo ( 8 maja 1641 - 14 listopada 1660 );
7. Éléonore ( 1643 - 24 lutego 1722 ), który przyjmował rozkazy;
8. Marie ( 8 grudnia 1644 - 20 sierpnia 1684 ), która w październiku 1668 poślubiła Ranuce'a II Farnese , wdowca po swojej siostrze Isabelle;
9. Thibault ( Tedaldo ) (1646).

Z drugiego małżeństwa ma córkę:

• Victoria ( August 24, 1649 - 1656 ).

Z trzeciego małżeństwa ma kolejne dziecko:

• Renaud III z Modeny (1655 - 1737) kardynał 1686-1695, książę w 1694. W 1696 wyrzekł się purpury i poślubił Charlotte-Félicité de Brunswick-Calenberg (1671-1710) córkę księcia Jean-Frédéric de Brunswick-Lüneburg i Bénédicte -Henriette z Palatynatu .

Uwagi i referencje

1. Juliusz A. Chrościcki i in., Książęce pogrzeby w Europie XVI-XVIII w.: Tom I: Wielki teatr śmierci , Aulica, Ośrodek Badawczy Pałacu Wersalskiego, Dom Nauk Humanistycznych, s. 207 [1]

Linki zewnętrzne

• Ewidencja organów  :
  • Plik wirtualnego organu międzynarodowego
  • Międzynarodowy identyfikator standardowej nazwy
  • Biblioteka Narodowa Francji ( dane )
  • Uczelniany system dokumentacji
  • Biblioteka Kongresu
  • Gemeinsame Normdatei
  • Służba Biblioteki Narodowej
  • Biblioteka Narodowa Szwecji
  • Identyfikator WorldCat
  • ŚwiatKot
• Uwagi w ogólnych słownikach lub encyklopediach  : Deutsche Biographie  • Diccionario Biográfico Español  • Dizionario biografico degli italiani  • Dizionario di Storia  • Enciclopedia De Agostini  • Encyclopædia Britannica  • Gran Enciclopèdia Catalana