| Narodziny |
30 września 1894 r Montauban |
|---|---|
| Śmierć |
21 lipca 1972 r.(w wieku 77 lat) Saint-Cyprien |
| Narodowość | Francuski |
| Trening | Produkcja des Gobelins ( d ) |
| Zajęcia | Malarz , rzeźbiarz , ceramik , litograf , kartoniarz |
| Mistrz | Antoine Bourdelle |
|---|
François Desnoyer , urodzony w Montauban ( Tarn-et-Garonne ) dnia30 września 1894 r, i martwe 21 lipca 1972 r.w Perpignan (Pyrénées-Orientales), zamieszkały w latach 1957-1972 w Saint-Cyprien ( Pyrénées-Orientales ) na21 lipca 1972 r.Jest malarzem , rzeźbiarzem i litografem francuskim .
François Desnoyer urodził się w Montauban on13 września 1894 r, rodzice ze skromnego środowiska. Jego ojciec jest byłym mistrzem szermierki . Niewiele wiemy o tym dzieciństwie, o jego braciach i rodzinie. Desnoyer pod koniec życia dobrze zaczął pisać swoją biografię. Ale śmierć zwyciężyła już po kilku stronach. To jego żona Souza (1901-1988) przejęła to zadanie, ale z całym ryzykiem niedociągnięć i wypaczeń związanych z tym przedsięwzięciem. Desnoyer najwyraźniej był bardzo przywiązany do swoich dziadków. Szczególnie jego dziadek, który wierzył w jego pragnienie malowania i przedstawił go Antoine Bourdelle , również z Montalban, który szybko wziął go pod swoje skrzydła. Wbrew radom ojca, poddając się patronatowi mistrza, Desnoyer przeniósł się w 1912 roku do Paryża .
Rozpoczyna się dla niego tak zwany okres słownikowy. Stara się uczyć, zwłaszcza technik, wszelkimi dostępnymi sposobami. Został zmobilizowany na początku I wojny światowej . Zna prawdziwą grozę wojny i musi na przykład wyryć dłutem imiona swoich towarzyszy padłych od kul i pocisków. Ciężko ranny w 1917 uzyskał stopień sierżanta . Rysuje podczas długiego oczekiwania, by nie popaść w rozpacz. Z tego okresu pozostała seria rysunków wysłanych do jego babci, na których przedstawieni są jego przyjaciele-żołnierze, nigdy w akcji, zawsze uwikłani w napięte człowieczeństwo. Został wzięty do niewoli na początku 1918 roku, kiedy zmarła jego matka. Wojna się skończyła, wrócił do Montauban.
Wrócił do Paryża w 1920 roku, aby wstąpić do Sztuki Zdobniczej , na którą po raz pierwszy nie zdał egzaminu wstępnego. Wystawiał w Salon des jeunes, następnie w Salon des Indépendants (1921-1922), w Salon d'Automne (1925), w Salon des Tuileries (1925) oraz w Narodowym Towarzystwie Sztuk Pięknych . W 1924 wystawił pierwszą serię kolorowych litografii , La Place nationale de Montauban .
Próbując zostać nauczycielem, mógł zdobywać stanowiska tylko na paryskich przedmieściach: Champigny , Nogent-sur-Marne , Vitry-sur-Seine . W końcu został profesorem sztuki dekoracyjnej w 1938 roku , bardzo blisko pracowni, którą od 1922 roku posiadał przy rue Tournefort . W tym czasie Desnoyer był wspierany głównie w swojej osobistej działalności przez swoich kolekcjonerów, w tym Charlesa Malpela , którzy wspierali go w jego szukaj koloru. W latach 30. prowadził podwójną karierę jako nauczyciel i artysta. Wystawia tylko kilka razy, ale bardzo aktywnie wysyła prace na salony. Codziennie zmusza się do malowania i rysowania.
W 1932 Desnoyer poznał tę, która została jego drugą żoną, Suzą. Następnie udał się z nią do Czechosłowacji , skąd pochodziła, i wykonał wiele portretów i lokalnych pejzaży, zwłaszcza w Instytucie Bakulé . Obrazy z tego okresu są nadal bardzo precyzyjne i naznaczone wpływem Gauguina , a bardziej ogólnie malarzy fowistów , szczególnie w jego nagich aktach. Jednak prawdziwym przełomem był rok 1934 , kiedy Desnoyer wziął udział w Salon des Indépendants obok Roberta Lotirona , Édouarda Goerga , a przede wszystkim Marcela Gromaire'a . Cała trójka na długo stanie się jego przyjaciółmi i wpływami, z którymi będzie spędzał czas. Z tego typu codziennych skojarzeń rodzą się odmiany jego pracy: siła bliskości i dyskusji. Z fowizmu i sposobu traktowania koloru zachował na przykład znacznie bardziej wpływy swojego przyjaciela Alberta Marqueta, z którym dzielił pracownię, niż kanoniczne obrazy Matisse'a , którego najwyraźniej nie spotkał. nie handlował. To samo dotyczy rygorystycznych konstrukcji, które zachowuje od Gromaire'a czy André Lhote'a , znacznie bardziej niż od ortodoksyjnych kubistów . W 1940 roku przebywał u Marcelle i Alberta Marquet, którzy stali się jego krewnymi. W pracowni bestii pracował w L'Escale 1940, podczas gdy Marquet namalował swój portret i dał mu go. Kiedy wybuchła II wojna światowa, Desnoyer pozostał w Paryżu i musiał żałować wyjazdu Marqueta do Algierii . Został wtedy zmobilizowany po raz drugi: miał 46 lat. Wrócił po kilku miesiącach iz domu poparł paryski ruch oporu . Spotyka bojowników ruchu oporu , w tym Jeana Boureta , który zostanie jego przyjaciółmi. W czasie wojny namalował portret Deborah Lifchitz , uchodźczyni z Michelem Leirisem , który przekaże do muzeum w Tel Awiwie na pamiątkę deportowanego etnografa . W swojej pracowni prowadził tajne wydawnictwo, kontynuując swoją działalność pedagogiczną i artystyczną. Pod koniec wojny, kiedy ponownie otwiera się muzeum sztuki nowoczesnej miasta Paryża , pokój poświęcony Desnoyerowi, pomiędzy Markiem Chagallem i Gromaire.
Pod koniec II wojny światowej Desnoyer przeniósł się do Sète na zaproszenie Jeana Vilara . To właśnie w tym mieście szybko zdecyduje się spędzić tam lato, a potem mieszkać tam przez cały rok. Ale Desnoyer nadal dużo podróżuje, jak w 1948 roku, kiedy Marcelle Marquet zaprosiła go do Algierii w pracowni jej zmarłego męża. Z tej podróży wyłoni się seria obrazów orientalistycznych , jak ze wszystkich tych, które podjął Desnoyer. Zaprzyjaźniwszy się z Camille Descossy w Montpellier , odkrył pierwszy festiwal Prades w 1950 roku . W tym samym czasie odkrył Katalonię i jej artystów: najpierw Marcela Gili i Henri Frère . To dzięki artystom mieszkającym w pobliżu Perpignan (np. Germain Bonel ) Desnoyer poznał Jeana Olibo, ówczesnego burmistrza Saint-Cyprien , który później przekonał go do założenia fundacji w swoim mieście.
W 1952 Desnoyer wziął udział w Biennale w Wenecji z Fernandem Légerem i Raoulem Dufy , Le Havrais, który stał się jego przyjacielem. Dziesięć lat później w Saint-Cyprien powstała Fundacja Desnoyera, która regularnie gości artystów w rezydencjach i wystawach sztuki współczesnej . Ostatnia wielka podróż Desnoyera zaprowadziła go do Azji , Japonii , Hongkongu i Indii , gdzie wystawiał i malował, ciesząc się międzynarodowym rozgłosem. W przemówieniu w Tokio przedstawia swoją wizję sztuki:
„Dla mnie są dwa rodzaje obrazów: dobre i złe. I myślę, że całe malarstwo jest jednocześnie figuratywne i abstrakcyjne, ponieważ jest przejawem temperamentu. "
Desnoyer stracił przyjaciół George'a Bessona, Marcela Gromaire'a i Jeana Vilara w 1971 roku. Zmarł w następnym roku w Saint-Cyprien (Pyrénées-Orientales) na dzień przed otwarciem wystawy jego kopii.
Został pochowany na cmentarzu Montauban.
Desnoyer podarował miastu Saint-Cyprien większość swojej kolekcji sztuki współczesnej, a także osobiste archiwa. To utrwaliło fundację Desnoyera, która w 2005 roku przekształciła się w „Kolekcję Desnoyera”, organizując czasowe wystawy sztuki współczesnej i ożywiając twórczość i pamięć artysty.
W twórczości Desnoyera znajdują się oleje na płótnie, rzeźby, karykatury gobelinowe, ceramika, suche igła i litografie, a także liczne rysunki.