Te fałszywe szlachta wyznaczają, w Francji , osoby lub rodziny, którzy twierdzą, że należą do francuskiej szlachty, co nie było prawdą. Szlachta, która nie ma już bytu prawnego we Francji, prawdziwa lub fałszywa szlachta nie odpowiada już żadnemu rozróżnieniu prawnemu.
Zgodnie z Ancien Regime , artykuł 256 edyktu z Blois z 1579 r., odnowiony artykułem 2 edyktu z 1634 r., został uzupełniony kilkoma deklaracjami zakazującymi uzurpowania sobie tytułów dziedzica i szlachcica lub noszenia herbu z pieczęcią. korona, nie będąc w stanie udowodnić tej jakości, pod karą 2000 funtów grzywny za pierwszym razem.
„Zabrońmy wszystkim naszym poddanym uzurpowania sobie tytułu szlacheckiego, przybierania cech dziedzica i noszenia herbu z pieczątką, za ledwie dwa tysiące funtów grzywny, jeśli nie pochodzą ze szlachty i pochodzenia. Wzywamy naszych prawników generalnych i ich zastępców do podjęcia niezbędnych działań przeciwko uzurpatorom wyżej wymienionych tytułów i cech. "
- Edykt z 1634 r., art. 2
„Zabraniamy wszystkim ludziom, bez względu na ich jakość, jeśli nie są szlachcicami, przyjmowania na piśmie cech giermka lub umieszczania na ramionach tarcz i herbów, grzywna zaledwie tysiąca funtów. na naszą korzyść, a drugą połowę na rzecz sygnalisty. "
- Deklaracja z 1655
„Że wszyscy ci, którzy od roku 1606 znajdą się bez szlachty i bez ważnego tytułu, niesłusznie przybierając cechę rycerza lub giermka, z wybitymi ramionami i uzurpując sobie tytuł szlachecki lub zwolnienie od rozmiarów, albo z ich autorytetu , siły i przemocy, zarówno na mocy wyroków, jak i wyroków wydanych przez zastępców komisarzy ds. orzeczeń wielkości lub lenn frankowych, jak na podstawie wyroków wybranych urzędników i innych sędziów, które zostaną uznane za wydane w zmowie i pod fałszerstwem podanym do zrozumienia, narzuca się na metryki wielkości parafii, w których mieszkają, z uwzględnieniem posiadanych dóbr i uprawnień, pomimo wyżej wymienionych wyroków i wyroków. I za nieuzasadnioną uzurpację przez nich, że będą musieli zapłacić nam, zgodnie z przepisami wielkości z 1634 roku, sumę dwóch tysięcy funtów i dwóch soli za funt, na rolkach, które będą aresztowane w naszej radzie . "
- Deklaracja z 1656 r., powtórzona w 1661 r.
„I ci, którzy nie przedstawią tytułów i kontraktów, które od i pod rokiem 1560 zostaną uznane za zwykłych ludzi, podatników z wymiarami i innymi nakładami, i skazani na dwa tysiące funtów grzywny i dwie sole za funt. "
- Deklaracja z 1664 r
W każdej prowincji komisarze królewscy prowadzili dochodzenia w celu znalezienia fałszywej szlachty. Najbardziej znanym z tych badań było to, że doprowadził do XVII th i XVIII -tego wieku pod królów Ludwika XIV i Ludwika XV . Rozpoczęty w celu głównie fiskalnym, ale także w celu sprawdzenia, czy ci, którzy korzystali wówczas z przynależności do szlachty, mieli wystarczające dochody szlacheckie (lenna, urzędy, czynsze itp.), aby móc swobodnie służyć królowi, przeprowadzono tę ankietę „najpierw procedura prawna. Zalotnicy musieli przedstawić dowód przynależności do szlachty; przeprowadzono śledztwo w celu ich weryfikacji, a jeśli były fałszywe lub niekompletne, zainteresowane strony skazywano grzywną za „uzurpację szlachectwa”. Gdy dowody uznano za ważne, zalotnicy zostali „przetrzymywani” w ich szlachcie.
François de Boutaric, profesor prawa z 1732 r., cytuje wyrok Rady Królewskiej w formie rozporządzenia, aby zrozumieć, jak i pod jakim warunkiem można przez posiadanie nabyć szlachtę:
„Jego Królewska Mość nakazał i rozkazał, aby ci, którzy będą popierać bycie szlachetnymi, rozejmowali się, aby usprawiedliwić, jeśli tak jak oni, ich ojciec i ayeul przyjęli cechę rycerza lub dziedzica od roku 1560 aż do teraz i udowodnili swoje pochodzenie z posiadaniem lenn , zatrudnienia i usług ich autorów, na podstawie umów małżeńskich, rozbiorów i aktów opiekuńczych, spowiedzi i wyliczeń oraz innych aktów urzędowych, bez uczynienia lub popełnienia żadnego odstępstwa , w zamian za które zostaną zachowane. "
- Dekret Rady Stanu z 19 marca 1667 r. w sprawie pouczenia komisarzy, którzy zostali wówczas wyznaczeni do poszukiwania fałszywych szlachciców
Dalej wyjaśnia, że wszystkie cechy szlachty, które pojawiają się w aktach od 1560 roku, są jedynie wskazówką pozwalającą domniemywać cechy szlachty, ale jeśli znajdzie się przed tą datą tylko jedną oznakę wspólności lub derogacji, która nie była że upada domniemanie szlachectwa.
„A mimo to, w przypadku doniesienia jakichkolwiek dokumentów, z których wynika, że autorzy tych, którzy popierają szlachtę, byli pospólstwem przed rokiem 1560, Jego Wysokość zamierza, aby komisarze nie mieli względu na kwalifikacje (szlachty) niesione przez wspomnianego umowy i (następne) akty. "
- Dekret Rady Stanu z 19 marca 1667 r. w sprawie pouczenia komisarzy, którzy zostali wówczas wyznaczeni do poszukiwania fałszywych szlachciców
Motywacją „odrzuconych”, którzy próbowali unieważnić wyrok, mogła być po prostu próżność, ale często miała ona charakter fiskalny, szlachta była wówczas zwolniona z wielkości, która służyła do finansowania armii króla. W zamian mieli posady, najczęściej wojskowe, niezbyt intratne, a nawet drogie. Rzeczywiście szlachcica, który nie miał już wystarczających dochodów szlacheckich, a część swoich zasobów czerpał z obraźliwych zawodów (bezpośrednie dochodzenie majątku rolnego do sprzedaży produktów, kupiec , kupiec , bankier , sługa , notariusz , prokurator , urzędnik, komornik itp.) utracili status szlachecki. Dowód pochodzenia był zatem niewystarczający, a obserwacja szlachetnego życia i wystarczających dochodów, aby służyć królowi, były równie istotne.
Rewolucja, która znacznie zmieniła mentalność, wyewoluowała samo pojęcie szlachty. Pierwsze Imperium zwłaszcza pod tytułem, który w tym czasie nie było nobilitacją, z wyjątkiem kilku marszałków i niektórych wysokich urzędników administracyjnych obdarzonych łanów zdobytych za granicą, których posiadanie było warto lokalna szlachta.
Przywrócenie przywrócono starą arystokrację i ujmuje szlachetność Imperium „Stara szlachta wznowił tytuły; wiadomość zachowuje swoją własną „bez przyznawania żadnej funkcji, obowiązku ani przywileju tej przywróconej szlachcie, która jest teraz tylko zaszczytna”. Król tworzy szlachtę do woli, ale przyznaje im tylko stopnie i zaszczyty”.
23 lutego 1848 r., zniesienie szlachty zostało po raz ostatni zadekretowane przez II Rzeczpospolitą ( postanowienie nie uchylone od tego czasu). Napoleon III nadawał jednak za swego panowania pewne tytuły i potwierdzenia tytułów, ale w znacznie mniejszych proporcjach niż jego wuj pół wieku wcześniej.
Ponieważ wprowadzenie III e Rzeczypospolitej w 1870 roku, szlachta nie ma osobowości prawnej. Rzeczpospolita nie uznając szlachty, „która jest cechą, która nie ma już mocy prawnej”, ani wymiar sprawiedliwości, ani administracja nie mogą orzekać o „szlachcie” osoby. Prawdziwa i fałszywa szlachta może więc domagać się jedynie prostego wyglądu społecznego. Przyjęcie fałszywego tytułu pozwala czasem na lepsze ustalenie pewnych roszczeń.
Nawet jeśli szlachta nie ma już we Francji bytu prawnego, pozostają rodziny, w których obowiązuje zasada autentycznej szlachty francuskiej, prawnie uznanej w reżimach monarchicznych, i które do dziś ustanawiają pochodzenie męskiej linii, naturalne (z wyłączeniem adopcji) i legalne (w ramach ramy małżeństwa) aż do tego, w którym ich przodek uzyskał cechę szlachecką, uznaną lub przypisaną przez suwerenną władzę francuską, ze zdolnością do przekazywania tej cechy.
Możemy zaliczyć do fałszywej francuskiej szlachty, pod warunkiem, że twierdzą, że do niej należą:
W przypadku dzieci nieślubnych należy zauważyć, że rozporządzenie z dnia 4 lipca 2005 r., które weszło w życie 1 lipca 2006 r., ratyfikowane ustawą z dnia 16 stycznia 2009 r., ujednoliciło warunki ustalenia i zakwestionowania rodzicielstwa.” Dzieci urodzonych przez żonatych rodziców” i „dzieci urodzonych przez nieżonatych rodziców”. Tak więc od 2009 r. nie ma już prawnego rozróżnienia między ojcostwem zgodnym z prawem a pochodzeniem naturalnym, co nie przesądza o przekazaniu szlachectwa, ponieważ nie istnieje ono już prawnie.
Żaden zakon rycerski, nawet oficjalnie uznany przez Stolicę Apostolską , taki jak Suwerenny i Gościnny Zakon Maltański czy Zakon Konny Grobu Świętego w Jerozolimie , nie może nobilitować. Tak więc każda jednostka twierdząca, że jest szlachetna na podstawie przynależności do jednego z jej zakonów, należy do fałszywej szlachty.
Jednak członkowie tych należycie uznanych zakonów mogą słusznie kwalifikować się jako „rycerz zakonu X”, tytuł „rycerza”, nie oznaczający tutaj roszczenia szlacheckiego.
Od 1932 roku Stowarzyszenie Wzajemnej Pomocy Szlachty Francuskiej (ANF) ma na celu zrzeszenie, według swoich kryteriów, członków pozostałych rodów szlachty francuskiej . Od momentu powstania to prywatne stowarzyszenie zrzeszało ponad 2400 rodzin, a dziś liczy ponad 6000 członków. W ostatnich latach wiele rodzin zostało skreślonych, najczęściej dlatego, że początkowo zaakceptowany akt uznano później za niewystarczający, a rodziny te nie były w stanie uzupełnić swoich akt.
Na początku XXI -go wieku, Pierre-Marie Dioudonnat żył w latach 5000 i 6000 francuskich rodzin utrzymujących nazwał szlachetny wygląd czy fałszywe francuskiej szlachty, a Eric Mension-Rigau w 9000 wyniosła ok.
W Wielkiej Brytanii częsta sprzedaż feudalnych lordów nadaje tytuł Lord of the Manor , tytuł, który reprezentuje godność terytorialną, a nie tytuł szlachecki.
W Belgii nazwy cząstek, zarówno w języku niderlandzkim, jak i francuskim, nie zawsze są oznaką przynależności do szlachty Królestwa, która wciąż żyje i jest dobrze uregulowana (patrz Stowarzyszenie szlachty Królestwa Belgii , ANRB).