Wystawa wyznacza dykcję na początku dzieła literackiego tematu, że autor proponuje traktowanie oraz dzień, w którym będzie on przedstawić. Wszystkie gatunki cechują się ekspozycją; w niektórych jest to ważne, a nawet konieczne.
W retoryce wystawa stanowi jedną z zasadniczych części przemówienia.
W teatrze w momencie otwarcia kurtyny wystawa jest pierwszym momentem spektaklu, który ma na celu podzielenie się z publicznością wszystkim, co potrzebne, aby zrozumieć akcję i śledzić jej przebieg.
Wystawa jest jednym z punktów klasycznej dramaturgii, która wymaga najwięcej sztuki, ponieważ autor, postępując według epizodów i tablic, od pierwszych scen, musi uczyć publiczność, za pomocą aktorów, którzy nie mają prawa mówić Opowiedz mu o temacie, czasie i miejscu akcji, zapoznaj go z postaciami , wyjaśnij źródła, zainteresowania i pasje związane z tym wydarzeniem , rzuć okiem na wynik , z pomocą środków, które przywracają i przeszkód, które mu się sprzeciwiają. Dobra wystawa „musi poinstruować widza o temacie i jego głównych okolicznościach, miejscu sceny, a nawet czasie rozpoczęcia akcji, imionach, kondycji, charakterze i zainteresowaniach wszystkich głównych bohaterów. [To] musi być pełne, krótkie, jasne, interesujące i wiarygodne ” .
Starożytni, aby uciec od początkowych trudności, wymyślili prolog . Na tej wystawie sztuki z dzieciństwa poeta lub postać zwana aktorem-prologiem przyszedł na wernisaż, aby podsumować i przekazać, poza akcją, te niezbędne informacje. Że wystawa zapewnia kombinacje zarówno przyrodnicze, jak i naukowe pierwszych scen .
Czasami wystawa jest słowami, czasami jest w akcji. Pierwszy był używany najczęściej, zwłaszcza w czasach, gdy powiernicy mieli tak duże miejsce na scenie; zapewniały one postaciom wygodny sposób na powiedzenie, kim są i co chcą robić.
Racine , który bardzo często wykorzystywał sztuczność wystawy, był tam znakomity. Cytuje się wystawę Iphigénie , na której zresztą wzorował się na wystawie Eurypidesa , który w tej sytuacji porzucił wygodny zwyczaj prologu. Ale jego arcydziełem jest wystawa Bajazet , do której można porównać, według Voltaire'a , tylko jedną, wystawę Othona , jedną z tragedii starości Corneille'a .
Wystawa w akcji, żywa i odważna, od razu rzuca widza w sam środek tematu , nie zadając sobie trudu, aby mu go wyjaśnić, i sprawia, że bohaterowie poruszają się przed nim w różnorodności i kontraście swoich postaci, ich sytuacji. ... i ich walczące interesy. Wzorem w tym gatunku jest wystawa Tartuffe : nie ma nic bardziej ożywionego, bardziej żywego niż ta wewnętrzna scena, w której siedem bohaterów układa się w relief i gdzie główny, ten, który wypełni całe pomieszczenie, już dominuje, choć nieobecny, całą sytuację.
Teatr z epoki romantyzmu uwolnił się wówczas od wymogów klasycznej dramaturgii, by zaangażować się w akcję, bez preambuły i bez troski o to, by bohaterowie zostali wcześniej poznani przez widza, łącząc ich z akcją. Brak regularnej ekspozycji pomaga nawet efektowi zaskoczenia.