Encaste
W walkach byków punktem wyjścia kasty jest enkasta (słowo hiszpańskie od czasownika encastar : ulepszanie rasy zwierząt poprzez krzyżowanie z inną o wyższej jakości). Termin kasta jest zbliżony do rasy . Dotyczy to tylko walczących byków . Uwzględnia linię dziedziczenia i implikuje selekcję.
Definicja
W ramach określonej kasty enkasta to grupa zredukowana do skali ganadería . Poprzez swoją selekcję, encaste uwydatnia cechy kasty i tworzy nowe pochodzenie, punkt wyjścia nowej linii walczących byków. Byk bojowy należący do gatunku Bos primigenius f. taurus , jest wynikiem wielu krzyżowań ras założycieli, które dały początek współczesnym enkastom.
Główne wydarzenia współczesne
Główne nieszczęścia pochodzą od ras byków hodowanych w słabo zaludnionych regionach, gdzie duże przestrzenie były odpowiednie do swobodnego życia walczących byków, co wymagało od 3 do 5 hektarów na zwierzę. Andalucia , blisko Marismas Gwadalkiwir , rozległe pastwiska Salamance , w Extremadura , w Nowej Kastylii , koło Albacete , powitał Większość gospodarstw Toros Bravos . Hodowle te są wynikiem długiej i cierpliwej pracy selekcyjnej i krzyżowej, której celem jest doskonalenie podstawowych cech walczącego byka: męstwa i szlachetności.
- Albaserrada- Victorino Martín pochodzi z kasty Vistahermosa. Ta enklawa obejmuje dwie główne gałęzie. Jeden jest wynikiem krzyżówek pomiędzy rasami Picavea de Lesaca, Saltillo i Santa Coloma. Drugi to efekt skrzyżowań Ibarra i Santa Coloma. Obie noszą imię Albaserrada. Czasami bardzo trudny do pokonania byk Albeserrada-Victorino Martín akceptuje pik i grę w muletę . Z drugiej strony bardzo trudno go owinąć . Z tej enklawy pochodzi hodowla Adolfo Martín.
-
Cebada Gago . Z tej enklawy wywodzi się hodowla Robert Margé .
- Contreras. Rasy z tej enklawy: Conde de Mayalde, Conde de Ruiseñada, Hato Blanco, Baltasar Ibán, Jeralta, Peralta, Viento Verde. Główną cechą tego toro jest szlachetność, szczególnie ceniona w swoim czasie przez Gallito i Juana Belmonte . Od pierwszych tercios te toros pokazują kastę i są bardzo agresywne. Kilku pikadorów zauważyło, że wolą Miurę od Contrerasa uważanego za bardzo trudnego.
- Celestino Cuadri
-
Domecq (Juan Pedro)
- Domecq (markiz)
- Fernandez (Atanasio)
- Ibán (Baltasar)
-
Miura . Ta enklawa obejmuje cztery główne gałęzie: Gallardo, Cabrera, Vàsquez, Vistahermosa, która dała początek farmom Juan Miura, Eduardo Miura, Antonio i José Miura
- Murube
- Núñez- Joaquín Núñez del Cuvillo
- Osborne
- Mówiony
- Toros z Parladé
- Parladé-Gamero cívico-Clairac
- Parladé-Gamero cívico - Samuel Flores
- Parladé-Gamero cívico-Guardiola Soto
- Parladé-Tamarón-Corte (Conde de la)
- Pedrajas- Guardiola
- Perez (Antonio)
- Romero (Pablo)
- Saltillo
- Santa Coloma
- Torrestrella
- Urcola
- Vega-Villar
- Villamarta
- Villamarta-Guardiola
Uwagi i odniesienia
-
Bérard 2003 , str. 367
-
Bérard 2003 , str. 468
-
Bennassar 1993 , s. 95
-
Bennassar 1993 , s. 96
-
Bérard 2003 , str. 121
-
Popelin i Harté 1970 i 1994 , str. 117
-
Bérard 2003 , str. 124
Bibliografia
- Bartolomé Bennassar , Historia walk byków: społeczeństwo widowiskowe , Paryż, Desjonqueres,1993, 212 s. ( ISBN 978-2-904227-73-8 )
- Robert Bérard ( reż. ), Historia i słownik walk byków , Paryż, Bouquins Laffont,2003( ISBN 978-2-221-09246-0 )
- Claude Popelin i Yves Harté ( pref. Jean Lacouture i François Zumbiehl), La Tauromachie , Paryż, Seuil, 1970 i 1994 ( ISBN 978-2-02-021433-9 )
- Claude Popelin ( pref. Jean Lacouture i François Zumbiehl), Le Taureau et son Combat , Paryż, Seuil ,1993, 116 s. ( ISBN 978-2-87706-177-3 )
Zobacz też
Linki zewnętrzne