Ebrauc (po łacinie Ebraucus, walijski Efrawc, w Jacques de Guyse Ebrancus ) to legendarny król Bretanii (obecnie Wielka Brytania ), którego „historię” opisuje Geoffroy de Monmouth w swojej Historii regum Britanniae (około 1135 r. ). Jest synem Mempriciusa, zanim opuści rodzinę, aby oddać się sodomii .
Po wojnie trojańskiej , Eneasz przybywa do Włoch , z synem Ascagne i staje się panem królestwa Rzymian. Jego wnuk Brutus zostaje zmuszony do wygnania po przypadkowym zabiciu ojca. Po długiej nawigacji Brutus wylądował na wyspie Bretania, zajął ją i uczynił z niej swoje królestwo. Poślubia Innogen, z którym ma trzech synów. Po jego śmierci królestwo zostało podzielone na trzy części: Locrinus otrzymuje centrum wyspy, któremu nadaje nazwę „ Loegrie ”, Kamber otrzymuje nazwę „Cambrie” (obecna Walia ) i nadaje jej nazwę, Albanactus dziedziczy region północny i nazywa ją „Albanią” ( Szkocja ). Po wojnie z Hunami Locrinus zostaje jedynym królem. To początek długiej listy królów.
Ebrauc jest następcą swojego ojca Mempriciusa i panuje 39 lat. Współczesny królom Dawidowi w Judei i Sylwiuszowi Latinusowi we Włoszech oraz izraelskim prorokom Gadowi, Natanowi i Asafowi. Ebrauc miał wysoki wzrost i wielką siłę. Jest pierwszym od Brutusa z Bretanii , założyciela królestwa, który udał się ze swoimi armiami do Galii . Tam zmasakrował Galów , plądrując ich miasta i wracając ze sporym łupem w postaci złota i srebra. Założył miasta Caerbrauc (miasto Ebrauc) w pobliżu Humber, Alclud w Albanii ( Dunbarton ), Mont-Agned i Mont-Douloureux. Ze swoich 20 żon ma 20 synów i 30 córek. Synowie udają się na podbój Niemiec, których stają się panami - z ojcem zostaje tylko Brutus w Vert Écu , któremu odniesie sukces - a córki jadą do Włoch pod panowaniem Silviusa Latinusa, gdzie poślubiają szlachetnych Trojan.