| Narodziny |
W kierunku 960 lub w kierunku 970 Saint-Quentin |
|---|---|
| Śmierć | pomiędzy 1026 i 1043 |
| Czynność | Felietonista |
| Mistrz | Sylvester II |
|---|
Dudo od Saint-Quentin , urodzony w Vermandois do 960 lub 970 i zmarł między 1026 i 1043, jest felietonistą Picard z XI -tego wieku .
Niewiele wiadomo o biografii bohatera ze względu na brak źródeł. Urodził się w Vermandois około 960-965 roku. Uczeń Gerberta d'Aurillaca (przyszłego papieża Sylwestra II ) w Reims , wstąpił do kapituły kolegiaty Saint-Quentin . Krótko po 987, hrabia Albert I st z Vermandois wysyła poselstwo kanoniczne do Richarda I st , księcia Normandii , aby uzyskać poparcie przeciwnego Hugo Kapet. Wydaje się, że Dudon jest doceniany przez dwór normański i zostaje w księstwie. Richard I st podaje dwa obszary w Caux i kieruje historią Normanów. Dzieło, które będzie znane pod nazwą De moribus et actis primorum Normanniae ducum . Przerwana po śmierci księcia, kontynuuje ją pod rządami jej syna Ryszarda II . Został mianowany kapelanem nadwornym za Ryszarda II. Dziekan kolegiaty Saint-Quentin, zmarł przed 1043 rokiem.
Postać Dudona związana jest z dziełem znanym dziś pod nazwą De moribus et actis primorum Normanniae ducum („O obyczajach i działaniach pierwszych książąt Normandii”). kilka rękopisów Historia Normannorum („Historia Normanów”). To historia, która jest dowodzona przez księcia Ryszarda I st Normandii, w końcu X XX wieku . Kiedy książę zmarł w 996 roku, jego synowie Ryszard II i Robert Duńczyk poprosili go o kontynuowanie jego pracy. Historycy tradycyjnie przyznają, że dzieło zostało napisane między 1015 a 1026 rokiem, datą śmierci Ryszarda II, ale studium rękopisu zachęca nas do rozważenia istnienia pierwszej wcześniejszej wersji (990). Zmarł przed 1043 rokiem.
Dudo od Saint-Quentin opowiada Normanów od 852 do śmierci księcia Ryszarda I st w 996 . Opowieść zlecona przez sąd normański ma tendencję do przepraszania ludu normańskiego i młodej dynastii książęcej. Pochodzenie i czyny pierwszych książąt są wywyższone.
De moribus ... organizowana jest głównie w czterech biografii:
Dudon pisze prozą, ale regularnie wstawia wiersze. Stara się pokazać mistrzostwo łacińskiej retoryki. Mimo, że zapoznał się z Wergiliusza , z Liwiusza , jego styl to dotyczy i niejasne.
Jego źródła są ustne i pisemne. Obecnych na dworze książęcym, kanon Saint-Quentin cieszy wiodące postacie świadectwa, w tym Gunnor , żony Richarda I st i Raoul d'Ivry , syn tego ostatniego. jest również oparty na Annales de Flodoard , Saint-Vaast i Saint-Bertin . Praca poświęcona jest Adalberon , biskupa z Laon , a zatem lepszy od kanonu Saint-Quentin.
Średniowieczni kronikarze, tacy jak Guillaume de Jumièges , Wace , Robert de Torigni , Guillaume de Poitiers i Hugues de Fleury, szeroko korzystali z De Moribus ... przy tworzeniu własnej kroniki.
W XIX th century niemieccy historycy Ernst Dümmler (in) lub Georg Waitz gardził De ... moribus trochę sądząc niezawodny podczas gdy inne organy, takie jak Jules Lair lub Johannes Steenstrup niemniej jednak uznać, nie negując obecność legendy, wartość tej pracy jako znaczącej dla historii Normanów. Najsilniejsza krytyka pochodzi od Henri Prentouta, który w 1916 roku opublikował krytyczne studium pracy kanonu. Dudon jest w jego oczach fabulatorem, miłośnikiem legend i malowniczości. Zły pisarz, jest tylko dworzaninem, któremu powierzono schlebianie księciu i jego świcie. Nieubłagany wyrok, który przez długi czas pozostawał normą w normańskiej historiografii. W 1970 roku mistrz taki jak Lucien Musset opisał De Moribus ... jako „niewiarygodnie pustą teoretyczną amplifikację”.
Niedawno profesor średniowiecznej łaciny Pierre Bouet oraz historycy normańscy François Neveux i Pierre Bauduin zrehabilitowali autora, ukazując całe historyczne zainteresowanie jego twórczością. Pewne fakty opisane przez Dudona zostały potwierdzone w innych dokumentach. Faktem jest, że musimy być bardzo krytyczni wobec historii Dudona.
De moribus jest wykorzystywana obecnie jako źródła dla wielu prac historycznych, które odnoszą się do pojęć (granica), do spraw (budowa mitu Norman), a do samego pisania historii (odesłania antyki w Dudon).
Dzieło Dudo zostało po raz pierwszy opublikowane w 1619 roku w Paryżu przez André Duchesne w jego Historia Normannorum scriptores antiqui . Jest jeszcze jedno wydanie w Patrologia Latina, tom CXLI , autorstwa Jacquesa Paula Migne (Paryż, 1844). Najczęściej używaną wersją jest Jules Lair.
Uwagi
François Neveux , La Normandie książąt królów X th - XII th century
François Neveux , Przygoda Normanów, VIII-XIII wiek )
Pierre Bauduin , pierwsze Normandie, X p - XI p wieku )
Bibliografia