Right (w języku włoskim Destra ) to włoski ruch polityczny rodzi się formalnie w 1849 roku , z rządami Camillo Cavour i która trwa po jego śmierci i do 1876 roku , kiedy to otrzymuje kwalifikator historyczny, aby odróżnić go od stron. I kwalifikacje ruchy masowe w prawo , którzy wykazali się w XX -tego wieku . Ministerstwa historycznej prawicy od pierwszego rządu Cavour do rządu Marco Minghettiego w 1876 roku osiągnęły ważne rezultaty, przede wszystkim jedność Włoch ( 1861) zakończył się w 1870 roku zdobyciem Rzymu .
Wybory do utworzenia pierwszego parlamentu jednolitego odbyły się w styczniu 1861 roku . Z około 22 milionów mieszkańców Lacjum i Wenecji Euganejskiej, które nie zostały jeszcze zaanektowane, prawo głosu mają tylko 419 938 osób (około 1,8% ludności Włoch). Frekwencja w sondażach wynosi 57%.
Historyczna prawica, spadkobierca Camilla Cavoura i przedstawiciel liberalnej burżuazji wygrywa te wybory. Jej przedstawicielami są głównie duzi właściciele ziemscy i przemysłowcy, a także osobistości ze środowiska wojskowego ( Ricasoli , Sella , Minghetti , Silvio Spaventa , Lanza , La Marmora , Emilio Visconti Venosta ).
Historyczna prawica, złożona głównie z wyższej burżuazji i właścicieli ziemskich, wybrana zaledwie 2% głosami , daje nowym Włochom gospodarkę opartą na wolnym handlu , który dławi rodzący się przemysł włoski, narażając go na ataki bardziej asertywnego włoskiego kapitalizmu . Różnice w prawach stanów przed unitarnych stanowią kolejny problem, który dotyka kraj, który rozwiązuje centralizacja władzy poprzez ograniczenie projektów autonomii lokalnej zaproponowanych przez Marco Minghettiego ), uogólnienie ustawodawstwa piemonckiego na cały półwysep i wprowadzenie prefektury jako instrumenty rządu. W 1859 roku , nawet edukacja szkoła została zreformowana i ujednolicone w całych Włoszech od modelu Piemont ( Lois Casati (IT) . Obowiązkowy pobór został wprowadzony.
Prawica nakłada wysoki podatek, aby móc sfinansować roboty publiczne, których kraj potrzebuje, aby konkurować z innymi mocarstwami europejskimi. W 1875 roku Marco Minghetti zdołał zrównoważyć budżet. Bogactwo krajowy zwiększył się w dwóch etapach w latach 1860 i 1880 .
Za pierwszym razem wzrasta poprzez podatki bezpośrednie, które dotyczą dochodów z rolnictwa, a za drugim przez podatki pośrednie, które dotykają klas potrzebujących. W 1868 r. Wprowadzono podatek młynarski (a dokładniej młyn zbożowy ), wywołując powszechne protesty napaścią na młyny, zniszczeniem liczników, zajęciem ratuszy. Pod koniec tego buntu chłopskiego liczba aresztowań, rannych i zabitych jest znaczna.
Wszystkie te środki komplikują agregację nowych terytoriów w Królestwie ze względu na środki postrzegane przez ludność jako nie do zniesienia, zwłaszcza z powodu podatku młynarskiego i obowiązkowej służby wojskowej. Prawica w pewien sposób sprzyja rozwojowi rozbójnictwa, który został już historycznie ustanowiony na rozległych obszarach Królestwa Obojga Sycylii i Państw Kościelnych i reaguje na niego ze szczególną surowością za pośrednictwem prawa Pica i rozmieszczenia ponad 120 000 żołnierzy w środkowo-południowych Włoszech, praktycznie wprowadzając stan wojenny na południu.
Na podstawie oficjalnych informacji z nowego Królestwa Włoch w okresie od września 1860 do sierpnia 1861 roku , w byłym Królestwie Obojga Sycylii znajduje się 8964 zastrzelonych, 10 604 rannych, 6112 więźniów, 13529 aresztowanych i przeszukanych ponad 3000 rodzin. Taki stan rzeczy zachęca do emigracji z południowych regionów Włoch.
W polityce zagranicznej historyczną prawicę zajmują problemy związane z dokończeniem jedności Włoch . Po trzeciej wojnie o niepodległość ( 1866 ) Veneto zostało przyłączone do Królestwa Włoch. Jeśli chodzi o Rzym , prawica stara się rozwiązać problem dyplomatycznie, ale napotyka na sprzeciw papieża Piusa IX , Napoleona III i lewicy . Po upadku Napoleona III podczas wojny francusko-pruskiej w 1870 roku Włochy zaatakowały Państwo Kościelne i podbiły Rzym, który stał się stolicą w 1871 roku . Papież ogłasza się „więźniem” i przeprowadza gwałtowne ataki na państwo włoskie, co skutkuje wywołaniem silnej antyklerykalnej kampanii lewicy. Rząd reguluje swoje stosunki z Kościołem prawem zwanym prawem gwarancji, którego Papież nie uznaje i zabrania katolikom udziału we włoskim życiu politycznym, zgodnie z formułą „ani wybrani, ani elektorzy” ( nie w trybie przyspieszonym ) .
Era prawicy zakończyła się w 1876 roku : rząd Minghetti został przegłosowany przez parlament, który odmówił nacjonalizacji nowych linii kolejowych , co doprowadziło do dymisji premiera.
W rzeczywistości „rewolucja parlamentarna” ma miejsce po raz pierwszy, kiedy szef rządu został odwołany nie przez władzę królewską, ale przez parlament. Król Victor-Emmanuel II przyjmuje do wiadomości rezygnację i poleca liderowi członków opozycji Agostino Depretis utworzenie nowego rządu.
W ten sposób rozpoczyna się era historycznej lewicy . Przedstawiciele historycznej prawicy, pełniący rolę przeciwników parlamentarnych i wywodzących się w większości z Toskanii , nazywani są przez swoich przeciwników consorterami . Montanelli w swojej Storia d'Italia podkreśla, w jaki sposób prawica „upadła” po osiągnięciu swoich głównych celów (jedność Włoch i równowaga budżetowa), jakby wyczerpały się przyczyny, które stymulowały jej istnienie.
Zaraz po pierwszych wyborach do nowego Królestwa Włoch historyczna prawica dzieli się na dwa „nurty” zróżnicowane ze względu na miejsce wyborów:
„Wszyscy Piemontczycy, nawet jeśli nie wszyscy Piemontczycy wzięli udział”
- Indro Montanelli, Storia d'Italia
Prawica zgadza się jedynie co do konieczności osiągnięcia zrównoważonego budżetu i nieadekwatności demokratycznych reform, których pragnęła lewica.
Nie należy zapominać, że do „pierwotnej” grupy historycznej prawicy, utworzonej przez północnych liberalnych polityków, dołączają „nowoprzybyli”, to znaczy konserwatywni burżuazyjni z południa. Różnice między tymi dwoma wrażliwościami nie będą bez znaczenia.