| Narodziny |
25 sierpnia 1910 Galesburg |
|---|---|
| Śmierć |
31 stycznia 2012(w wieku 101 lat) Manhattan |
| Narodowość | amerykański |
| Zajęcia | Malarz , rzeźbiarz , pisarz , rytownik , prozaik , poeta , litograf , ilustrator , projektant , scenograf |
| Trening | Knox College |
| Reprezentowane przez | Stowarzyszenie Praw Artystów |
| Miejsca pracy | Nowy Jork , Paryż , Londyn |
| Ruch | Surrealizm |
| Małżonka | Max Ernst (z1946 w 1976) |
| Stronie internetowej | (en) www.dorotheatanning.org |
Dorothea Tanning , ur25 sierpnia 1910w Galesburg (Illinois) i zmarł dnia31 stycznia 2012w Nowym Jorku jest malarzem, wydawcą, rzeźbiarzem i pisarzem amerykańskim .
Dorothea Tanning urodziła się w rodzinie o szwedzkim pochodzeniu. Po studiach artystycznych opuściła rodzinę w 1930 roku i zapisała się do Art Institute of Chicago . Następnie przeniosła się do Nowego Jorku, gdzie pracowała jako projektantka reklam.
W 1936 roku odwiedziła wystawę Fantastic Art, Dada, Surrealism, aw 1942 roku dołączyła do grupy nowojorskich surrealistów utworzonych wokół André Bretona .
Wystawiała z innymi malarkami à la Julien Levy Galler i poznała w 1943 roku niemieckiego malarza i rzeźbiarza Maxa Ernsta .
W październiku 1946 roku pobrali się w Beverly Hills w tym samym czasie co fotograf Man Ray i Juliet Browner.
Para przeprowadziła się do Sedony w Arizonie. Następnie, w 1948 roku, wyjechali do Francji i Europy.
W 1953 roku Dorothea Tanning i Max Ernst przeprowadzili się do Paryża. Po zamieszkaniu w Touraine, w Huismes (1955), przenieśli się do Seillans (Var) w 1969 roku.
Po śmierci Maxa Ernsta 1 st kwiecień 1976w Paryżu Dorothea Tanning wróciła do Nowego Jorku, gdzie zmarła w wieku 101 lat .
Dorothea Tanning była początkowo uważana za malarkę surrealistyczną. W latach czterdziestych , kiedy Dorothea Tanning była rezydentem Julien Levy's Gallery, posługiwała się językiem surrealistycznej reprezentacji. Jego najbardziej znanym dziełem jest Little Night Music , ciemny obraz przesiąknięty symboliką , który, jak na ironię, został później przemianowany na wesołą serenadę Mozarta .
W połowie lat pięćdziesiątych jego twórczość zmieniła się dramatycznie. Jak wyjaśnia, „około 1955 roku moje obrazy dosłownie pękły… Można powiedzieć, że rozbiłam lustro. "
Wówczas staje się jedną z pierwszych kobiet, które odważą się odwrócić erotyczny punkt widzenia w sztuce. Jej obrazy wyrażają fantazje kobiet, traktowanych jako odrębna jednostka, a nie tylko jako projekcja pożądania mężczyzny. Rzeczywiście, kobiety, które kręcą się wokół surrealistów, są prawie wszystkie związane z malarzami jako muza lub żona i odpowiadają estetycznym i mentalnym kryteriom charakterystycznym dla tego ruchu: nie są „właściwymi” kobietami, dobrymi matkami i wiernymi żonami. musi być piękna, fascynująca, dostępna i pozbawiona zahamowań.
W 1949 roku Tanning wyprodukował swój pierwszy album z litografiami zatytułowany Les Sept Perils spectraux , oparty na tekstach André Pieyre de Mandiargues . W 1952 roku wystawiała się po raz pierwszy w Paryżu w galerii Furstemberg, a następnie w 1954 roku w Londynie.
Nadal wykorzystuje warsztaty artystyczne Georgesa Visata, a także Pierre'a Chave'a, litografa w Saint-Paul-de-Vence , do zilustrowania dzieł takich poetów, jak René Crevel ( Accueil , 1958) czy Lena Leclerq ( Person , 1962).
W 1974 roku zorganizowano dużą retrospektywę jego twórczości w Centre national d'art contemporain de Paris.
Plik 24 czerwca 1994Tanning wraca na kilka dni do Seillans we Francji, aby zainaugurować Le Génie de la Bastille , rzeźbę Maxa Ernsta ofiarowaną miastu. Jest widoczny na Place de la République, skąd rozciąga się widok na równinę Seillans.
W 2005 roku Charles Stuckey napisał pracę monograficzną dla Kent Gallery zatytułowaną Dorothea Tanning: insomnias 1955-1965 . Tytuł został zaczerpnięty z płótna Tanninga, wyprodukowanego przez samego Tanninga w 1957 roku. Praca ta, znajdująca się obecnie w Muzeum Nowoczesnym w Sztokholmie , jest dla Stuckeya „wyprawą w krainę przywołanych energii” . Stanowi dramatyczną zmianę w szczególnym okresie powojennym, która ma swoje konsekwencje do dziś. Charles Stuckey opisuje te „przypuszczalnie wielowymiarowe krajobrazy umysłu” jako „wykraczające poza najbardziej wyrafinowane i ambitne obrazy, które dotyczą dylematu wyobraźni i kultury w nowej epoce atomowej, wyścigu o przestrzeń. "
W 1974 roku retrospektywa jego prac została zaprezentowana w Paryżu w Centre Pompidou przez Pontusa Hulténa . Ostatnia wystawa jego prac została zorganizowana przez Philadelphia Museum of Art pod tytułem „Birthday and Beyond” w związku z pozyskaniem najsłynniejszego autoportretu artysty z 1942 r .: Urodziny .
W 1986 roku Dorothea Tanning opublikowała swoją autobiografię, zatytułowaną „ Urodziny” , którą wznowiła i ukończyła w 2001 roku pod tytułem: Between Lives: An Artist and Her World .
Prawie 100-letnia Dorothea Tanning nadal regularnie publikowała wiersze w New Yorker , a także w wielu innych publikacjach. Jego wiersze zostały zebrane w dwóch książkach: Spis treści , wydany w 2004 r. Oraz Coming to That , wydany w 2011 r.