Dag Ivar Wirén

Dag Ivar Wirén Opis obrazu Dag-Wiren.jpg.

Kluczowe dane
Narodziny 15 października 1905
Striberg , Szwecja
Śmierć 19 kwietnia 1986(80 lat)
Danderyd , Szwecja
Podstawowa działalność Kompozytor
Trening Konserwatorium w Sztokholmie
Mistrzowie Leonid Sabaneyev
Małżonka Noel Franks
Nagrody Nagroda Chrystusa Johnsona (1960)

Dag Ivar Wirén (urodzony w Striberg koło Nory dnia15 października 1905- zmarł w Danderyd dnia19 kwietnia 1986) to szwedzki kompozytor .

Bibliografia i kariera

Jej ojciec prowadził fabrykę rolet, aw domu rodzinnym prowadził różnorodną działalność muzyczną. Brał lekcje gry na fortepianie i uczył się w szkole Karolinska w Örebro  ; gra na bębnie basowym i czelesty w orkiestrze miejskiej.

Wirén studiował w Konserwatorium w Sztokholmie od 1926 do 1931 roku, dzięki czemu zetknął się z muzyką wszystkich epok; przesłuchanie oratorium Honeggera King David w 1927 roku było dla niego decydującym przeżyciem.

W 1932 r. Otrzymał stypendium państwowe, które poświęcił na studia w Paryżu , gdzie mieszkał w latach 1931–1934. Tam studiował kompozycję u rosyjskiego kompozytora Leonida Sabanejewa  ; mawiał później, że bardziej niż rady Sabanejewa, to niezliczone koncerty, na których był, wywarły ogromny wpływ na jego twórczość. W Paryżu poznał Igora Strawińskiego i poznał muzykę Prokofiewa i Honeggera .

Od 1938 do 1946 był krytykiem muzycznym w Svenska Morgonbladet, aw 1947 został wiceprezesem Towarzystwa Kompozytorów Szwedzkich.

Po powrocie do Szwecji skomponował swoje dwie pierwsze symfonie i swoje najsłynniejsze dzieło, Serenadę na smyczki (1937), której duch znajduje odzwierciedlenie w finale jego drugiej symfonii. Wirén skomponował następnie pięć symfonii, kwartety smyczkowe, utwory orkiestrowe, muzykę sceniczną i muzykę filmową. Jego kompozycje sięgają od muzyki neoklasycznej po muzykę popularną, jak np. Szwedzki wybór na Konkurs Piosenki Eurowizji w 1965 r. Wyjaśnia to, mówiąc, że pragnie przede wszystkim bawić, zadowalać i komponować muzykę „nowoczesną”, przyjemną dla słuchacza.

Styl muzyczny Wiréna po jego powrocie z Paryża jest głównie tradycyjny: melodyjny, energiczny i bardzo inspirujący. W połowie lat czterdziestych Wirén przyjął bardziej poważny styl, być może pod wpływem Sibeliusa . Wirén rozwija również własną technikę, zastosowaną po raz pierwszy w trzecim kwartecie smyczkowym, przekształcania motywu. Pójdzie dalej w swojej trzeciej symfonii, w której motyw pierwszy części pierwszej, oparty na powolnej progresji w trybie dorian, ulega przemianie w trakcie ruchu i odbija się echem w trzech ostatnich częściach.

Od 1948 roku spędzał lato na wyspie Björkö w archipelagu sztokholmskim. Od 1962 do 1971 był członkiem zarządu Królewskiej Opery Szwedzkiej. Jego balet dla telewizji Den elaka drottningen (Królowa zła) zdobył w 1960 roku Prix ​​Italia .

W latach trzydziestych Wirén regularnie grał w szwedzkim radiu na fortepianie, swoim głównym instrumencie; poświęcił się muzyce kameralnej w latach 30. i 40. XX wieku; zawsze nie lubił dyrygowania. Produkcja Wiréna wyróżnia się bardziej jakością niż ilością, a wiele jego dzieł nie otrzymało numeru opusowego lub zostało wycofanych.

Wirén poznał irlandzkiego wiolonczelistę Noela Franksa w Paryżu i poślubił ją w 1934 r. W 1947 r. Z tego związku urodziła się córka Annika.

Kompozycje

Muzyka orkiestrowa

Prace koncertowe

Muzyka kameralna

Instrumentalny

Dzieła chóralne

Piosenki

Działa na scenie

Muzyka filmowa

Dyskografia

Dag Wirén nagrał swoją Sinfoniettę pod batutą w maju 1948 r. Dla Cupol, wznowioną w 1995 r. (Phono Suecia PSCD 79).

Bibliografia

  1. strona Dag Wirén Foundation - biografia.
  2. Cnattingius CM. Współczesna muzyka szwedzka. Szwedzki Instytut, Sztokholm, 1973.
  3. Brandel Å. Dojrzałe pokolenie: Larsson, Wirén, de Frumerie, Koch. W: Szwecja w muzyce. Musikrevy International, Sztokholm, 1960.
  4. Åhlén CG. Szwedzcy kompozytorzy dyrygują własnymi utworami 1937-1950. Uwagi do Phono Suecia PSCD 79, 1995
  5. Zobacz Konkurs Piosenki Eurowizji 1965

Linki zewnętrzne