Couesnophone , również nazywany queenophone lub Goofus , to instrument dęty z bezpłatnych trzciny , które cieszyły się popularnością krótkie z jednymi z pierwszych muzyków jazzowych jak multiinstrumentalista amerykańskiej Adrian Rollini .
Pat Missin opisuje instrument w następujący sposób: „Instrument wygląda jak saksofon, ale w rzeczywistości jest to instrument stroikowy podobny do harmonicor, którego stroiki są wybierane za pomocą klawiszy w kształcie tłoków. Ułożone w taki sam sposób jak klawisze fortepianu (...). Można było na nim grać w pozycji zbliżonej do saksofonu, ale miał też długą gumową rurkę, która pozwalała graczowi postawić go na poziomej powierzchni i grać jak na klawiaturze, dmuchając w tubie ” .
Dla Jacka Ashby'ego Goofus można opisać jako „jak dmuchany akordeon” , co jest opisem zbliżonym do tego podanego przez Michaela Zirpolo: „mały saksofon z klawiszami akordeonu” .
Dla Penguin Jazz Guide, Goofus to odmiana melodyki .
Przeczytamy również poniżej opis podany przez saksofonistę jazzowego Arthura Rolliniego , brata wielkiego promotora instrumentu Adriana Rolliniego .
Instrument ten został wynaleziony przez Établissements Couesnon , a francuski instrument muzyczny producenta produkującego instrumentach dętych i perkusji założona w 1827 roku w Chateau-Thierry Auguste Guichard.
Jego pasierb Amédée Couesnon zmienia nazwę firmy na Couesnon et Cie. Firma znacznie się rozwinęła i ogłosiła w 1890 roku największym na świecie producentem instrumentów muzycznych. W 1911 roku Couesnon miał tysiąc pracowników.
W 1924 roku francuski producent instrumentów dętych z mosiądzu i drewna uzyskał patent nr 569294 na ten instrument opisany w patencie jako „zabawkowy saksofon”.
Instrument jest sprzedawany pod nazwą couesnophone, firmy Couesnon et Cie.
Couesnophone cieszył się popularnością krótkie z jednymi z pierwszych muzyków jazzowych takich jak saksofonista , pianista i wibrafonisty od jazzu amerykańskiego Adrian Rollini .
W swojej autobiografii Trzydzieści lat z dużymi zespołami, opublikowanej w 1987 roku, Arthur Rollini wspomina o swoim bracie Adrianie Rolliniego, że około 1925 roku „Adrian nabył dwa nowe i niezwykłe instrumenty. Couesnophone, któremu nadał przydomek „Goofus”, to instrument dęty blaszany trzymany jak flet; jego rękojeść jest wygięta do wewnątrz, a ustnik jest przekłuty owalnym otworem. Miał jednak małą klawiaturę fortepianową z mosiężnymi gałkami do klawiszy. Drugim instrumentem, który Adrian nazwał „Wiecznym Piórem”, była wydłużona tuba wykonana z drewna Grenadilla , „ rodzaj prostego sześciootworowego fletu o długości 25 cm , którego zakres muzyczny był bardziej ograniczony niż w przypadku„ Goofus ”, wyzwanie, które Adrian Rollini podjął z łatwością.
Wynalazek „Goofus” przypisuje się czasem Adrianowi Rolliniemu, ale w rzeczywistości instrument został wymyślony przez francuską firmę Couesnon & Cie.
Ponieważ dla Amerykanów nazwa instrumentu była zbyt trudna do wymówienia, Adrian Rollini nadał jej przydomek „Goofus”, skąd wzięła się też nazwa jednej z jego grup jazzowych - Goofus Five.
Nazwa couesnophone została również zangielizowana jako „królowa”.
Kiedy Adrian Rollini wyjechał do Londynu z orkiestrą Freda Elizalde, zabrał ze sobą Goofusa i „Hot Fountain Pen”. W brytyjskim przeglądzie muzycznym Melody Maker z lat 1928-1930 w reklamach firmy instrumentalnej Keith Prowse & Co pojawiało się zdjęcie „Gorącego Pióra Wiecznego”.