IDEO (Francja) | 100421 |
---|---|
RZYM (Francja) | K1602 |
W francuskiej służby publicznej , kuratorzy dziedzictwo stanowią większą ciało o charakterze naukowym i technicznym oraz z powołania międzyresortowego.
Kuratorzy „wykonują zadania naukowe i techniczne, których celem jest badanie, klasyfikacja, konserwacja, utrzymanie, wzbogacanie, wzbogacanie i upowszechnianie dziedzictwa” . Prowadzą działalność administracyjną i naukową.
Ten organ i ramy zatrudnienia zostały utworzone odpowiednio w 1990 i 1991 roku w celu ujednolicenia wcześniej odmiennych statutów. Do grona kuratorów państwowych dołączyli w 2007 roku byli „kuratorzy muzeów przyrodniczych i muzeów szkół wyższych”. Organ ten jest obecnie uregulowane przez Dekret N O 2013-788 z28 sierpnia 2013.
Kuratorzy ds. Dziedzictwa są rekrutowani w drodze egzaminu konkursowego przez Narodowy Instytut Dziedzictwa dla państwowej służby cywilnej oraz przez Narodowy Instytut Studiów Terytorialnych (INET) dla terytorialnej służby cywilnej. Szkolenie w obu przypadkach prowadzi Narodowy Instytut Dziedzictwa. Mogą być również promowani w razie potrzeby (tzw. Procedura „wycieczki zewnętrznej”) wśród urzędników kategorii A z dziesięcioletnim faktycznym stażem w służbie ds. Dziedzictwa (państwowa służba cywilna) lub wśród attaché ds. Ochrony dziedzictwa z dziesięcioletnim stażem. (terytorialna służba publiczna).
Konserwanty dzielą się na kilka specjalności:
Korpus podzielony jest na trzy stopnie: kuratora, głównego kuratora i generalnego kuratora. Terytorialne ramy zatrudnienia mają tylko dwa stopnie: kuratora i głównego kuratora.
Zarządzanie częścią dziedzictwa pisemnego, w szczególności książkami i rękopisami, a niekiedy drukami i fotografiami, powierza się kustoszom bibliotek, a nie dziedzictwu.