Architekt francuskich budynków

W architekci budynków we Francji (znany również pod skrótem ABF) są wyżsi urzędnicy francuscy ( kategoria A + ), należące do ciała Państwowych architektów i urbanistów (Aue), którzy wybrali sekcji „dziedzictwa”. Pierwotnie odrębny organ, od 1993 r. złączony z organem urbanistów państwowych (UE) w ramach organu architektów państwowych i urbanistów, w celu poszanowania dziedzictwa i dynamiki rozwoju. Korpus WUA skupia prawie 280 agentów z różnych ministerstw przydziału. Wśród 170 WUA Ministerstwa Kultury około 120 to ABF.

Architekci budynków we Francji pełnią w swoich misjach użyteczności publicznej utrzymanie i konserwację zabytków, zarówno chronionych, jak i nie, a także ogólną rolę bezpłatnego i niezależnego doradztwa w zakresie innych budynków dziedzictwa kulturowego . Pomagają skompletować dokumentację finansową i techniczną renowacji oraz zapewniają, że prace są prowadzone zgodnie z zasadami sztuki. Ponadto architekci budynków we Francji zapewniają odpowiednią integrację nowych konstrukcji i przekształceń wokół chronionych zabytków i są obecni w każdym departamencie podlegającym prefektowi, w departamentalnych jednostkach architektury i dziedzictwa (UDAP).

Na czele każdego UDAP stoi kierownik działu, najczęściej architekt budynków we Francji. Składa się średnio z ośmiu agentów, do których może należeć jeden lub dwóch innych ABF (wtedy zastępca kierownika działu), architekci kontraktowi lub tymczasowi, inżynierowie robót publicznych , inżynierowie z usług kulturalnych i dziedzictwa , technicy z usług kulturalnych i budynków w Francja , asystenci administracyjni i sekretarz generalny.

Rekrutacja

Wybór

Rekrutujemy studentów architektów i urbanistów:

1. Za pomocą zewnętrznego egzaminu konkursowego z opcjami, posiadacze dyplomu, tytułu, świadectwa lub kwalifikacji, które otwierają dostęp do tytułu architekta we Francji.
2. W drodze konkursu wewnętrznego: jest on zarezerwowany dla urzędników państwowych i niestałych przedstawicieli władz państwowych lub samorządowych, bez ograniczeń wiekowych, pod warunkiem, że mogą udowodnić co najmniej 5-letnią służbę publiczną oraz dyplom architekta (ten ostatni nie jest obowiązkowy) .
3. Egzamin zawodowy zarezerwowany dla urzędników służby cywilnej, którzy mają co najmniej 8 lat efektywnej służby, mają co najmniej 40 lat i posiadają dyplom architektoniczny.

Średnio rocznie rekrutuje się około dziesięciu architektów budynków we Francji. Nawet jeśli konkurs jest otwarty dla wszystkich absolwentów architektury , większość z rekrutowanych korzysta z podwójnego kursu: specjalizacji i pogłębiania dyplomu wspomina o dziedzictwie (przykład: DSA École de Chaillot lub ENSA Paris Belleville, ENSA de Clermont), absolwent stopień magistra urbanistyki (przykład: magister urbanistyki Sciences Po) lub ukończone przygotowanie do konkursu (ENSA Belleville, ENSA Lyon, ENSA Versailles).

Testy konkursowe

• pisemne testy dopuszczalności
  • esej ogólny na aktualny temat (4 godz.)
  • krytyczna analiza projektu architektonicznego lub deweloperskiego wraz z kontrpropozycją (4 h)
  • test z propozycją graficzną (8 h)
  • test graficzny architektury i urbanistyki (10 h)
• testy wstępne ustne
  • zrozumienie dokumentacji architektonicznej, urbanistycznej lub deweloperskiej (40 min)
  • rozmowa z jury (40 min)
  • język obcy (30 min)

Szkolenie pokonkursowe

W wyniku konkursu roczne szkolenie dla architektów państwowych i urbanistów prowadzone jest przez Państwową Szkołę Mostów i Dróg oraz Szkołę Chaillot . Szkolenie jest sankcjonowane Projektem Końcowym Studiów, który wart jest stażu. WUA są ustanawiane przez nominację ministerialną.

Dla ABF, którzy zdali egzamin konkursowy bez zdania DSA École de Chaillot, Ministerstwo Kultury oferuje im możliwość włączenia się do kursu szkoleniowego École de Chaillot (dwa lata) w celu specjalizacji w konserwacja starożytnych miejsc i zabytków.

Historyczny

Historia architektów budynków we Francji jest ściśle powiązana z ewolucją koncepcji dziedzictwa architektonicznego i jego integracją z administracją francuską.

Od liberalnego architekta: zwykłego architekta zabytków ...

O ile pierwsza ochrona zabytków rozpoczęła się w 1840 r., to dopiero ustawa z 30 marca 1887 r. zorganizowała „obsługę zabytków”.

W 1907 r. w każdym wydziale utworzono zwykłe stanowisko architekta (określenie „zwyczajny” oznacza „pracujący przez cały rok”) odpowiedzialne za konserwację zabytków: będzie nosił tytuł „zwykłego architekta zabytków”, w odniesieniu do zwykłych prac konserwacyjnych i naprawczych, za które jest odpowiedzialny. Asystuje naczelnemu architektowi zabytków , następnie kilkunastu na całą Francję jako architekt operacyjny. W pobliżu terenu zwykły architekt zabytków zapewnia również prognozowanie, monitorowanie i opłacanie prac konserwacyjnych przy zabytkach wpisanych na listę zabytków. Podobnie jak główni architekci, zwykli architekci byli architektami liberalnymi praktykującymi na wydziale i wybieranymi na podstawie ich umiejętności w dziedzinie zabytków. Mianowani przez ministra na cztery lata, byli wynagradzani ze składek i wakatów ustalonych dekretem ministerialnym.

Dekret z 20 grudnia 1935 r. zreorganizował funkcję zwykłych architektów zabytków, którzy stali się „architektami zabytków”. Są rekrutowani na podstawie egzaminu konkursowego, po którym następuje okres próbny otwarty dla kandydatów w wieku od 28 do 45 lat. Choć wynagradzani „ze składek i wczasów”, architekci zabytków nie są jednak urzędnikami państwowymi. Otrzymują wynagrodzenie proporcjonalne do ilości pracy, którą nadzorują. Oprócz pełnienia funkcji architektów zabytków, mogą wykonywać prace w charakterze prywatnym.

... do architekta urzędnika państwowego: architekt budynków Francji ...

We Francji odbudowy kierownictwo architektury pragnie mieć do dyspozycji grono architektów, urzędników państwowych, wynagradzanych stałą pensją, niemogących wykonywać swojego zawodu poza służbą. Nie pobiera opłat od nakładu pracy, ale stałą pensję. Dopiero w 1946 roku status tych architektów resortowych został sformalizowany poprzez utworzenie korpusu urzędników państwowych. W każdym departamencie tworzone są agencje budowlane we Francji, podlegające nowemu organowi państwowych urzędników publicznych, ABF. Personel każdej agencji budowlanej we Francji składa się z „architekta budynków we Francji, szefa agencji, projektanta, maszynistki i kierownika robót”.

Zwykli architekci w większości automatycznie stają się ABF zgodnie z ich historią służby: „usługi świadczone jako architekt zabytków i budynków cywilnych i pałaców narodowych, a także posiadanie dyplomu ukończenia studiów wyższych w zakresie wiedzy i konserwacji zabytków ”. Misje ABF są szersze niż dawnego przeciętnego architekta. Ich atrybucje, ustalone dekretem z 1946 r., czynią z nich stałych korespondentów państwa w wydziałach kontynuacji kontroli i konserwacji zabytków, ale także w zakresie stanowisk, perspektyw i krajobrazów. Rzeczywiście, architekt budynków we Francji „posiada atrybucje przekazane zgodnie z obowiązującymi przepisami zwykłemu architektowi zabytków, z upoważnienia architekta zabytków” i „jest odpowiedzialny za dzieła zwykłych konserwacja i remonty w budynkach cywilnych i pałacach narodowych w jego okręgu wyborczym”. Jest zatem generalnym wykonawcą prac konserwatorskich na zabytkach. ACMH odpowiada za prace konstrukcyjne i konserwatorskie. Następnie jest to niejako policja robót przy zabytkach i wszystkich obiektach zależnych od ustawodawstwa o ochronie dziedziczenia: ustawy z 1913 r., z 1930 r. o obiektach i 1943 r. o otoczeniu. Każdy właściciel prywatny musi złożyć wniosek do ABF, gdy ma wykonać prace, a ten ostatni jest odpowiedzialny za ich monitorowanie w imieniu państwa.

...wtedy państwowy architekt-urbanista

Wraz z poszerzeniem ochrony i ochroną dziedzictwa urbanistycznego i krajobrazu architekt budowli francuskich rozszerza swoje pole interwencji na terytorium, na urbanistykę: sektory chronione (1962), ZPPAU (1983), ZPPAUP ( 1993), AVAP (2010), ojcowskie PLU … Te początkowo doraźne misje zajmują, w miarę jak ochrona dziedzictwa i specyfika tego obszaru wzrasta, coraz ważniejszą część jego pracy. A w latach 90. zespół Architektów Budynków Francji połączył się z zespołem urbanistów State Town.

Relacja z terytorium i poszerzenie jego kompetencji, od obiektu „zabytek historyczny” do polityki dziedzictwa departamentu, wzmocni jego powiązania z administracją, która stworzy dla niego rzeczywistą strukturę roboczą, francuską agencję ds. budynków. która stanie się w 1978 r. resortową służbą architektury (SDA), następnie resortową służbą architektury i dziedzictwa (SDAP), w 2010 r. terytorialną służbą architektury i dziedzictwa (STAP) i wreszcie w 2016 r. wydziałową jednostką architektury i dziedzictwa w ramach prawo dotyczące wolności tworzenia , architektury i dziedzictwa (LCAP). Ten związek z urbanistyką i administracją oddali go od głównych architektów, którzy pozostaną liberalni na marginesie administracji. Wraz ze wzrostem ACMH środkową część XX th  century, zapewniają one ich własne nadzoru budowlanego (pomógł głównie przez architektów, pracowników główny architekt w prywatnych firmach architektonicznych), ABF zapewnienia utrzymania i zwykłych remontów wszystkich wymienionych zabytków działu gdzie są nazwane.

Wraz z prywatyzacją w 2009 r. prac przy zabytkach wpisanych na listę zabytków architekt budowlany we Francji oraz główny architekt zabytków stracą zarządzanie projektami zabytków wpisanych na listę, z wyjątkiem tych należących do państwa (w szczególności katedr).

Chronologia

• XVI th  wieku: stworzenie kuratorów Budynki króla przez François  I er .
• 1897: powstanie architektów zabytków, rezydujących na miejscu, sprawujących nadzór nad pracami katedr, asystujących głównym architektom zabytków.
• 1907: dekret z dnia 12 kwietnia 1907 organizujący obsługę architektoniczną zabytków i ustanawiający zwykłych architektów zabytków.
• 1908: zwykli architekci budynków cywilnych, którzy opiekują się wszystkimi zabytkami.
• 1935: dekret z 20 grudnia 1935 w sprawie rekrutacji architektów zabytków.
• 1946: powstanie korpusu architektów budynków we Francji. Odpowiadają m.in. za jakość otoczenia wokół zabytków. Dekret z 21 lutego 1946 r. o organizacji agencji budowlanych we Francji.
• 1978: przyłączenie architektury do Ministerstwa Sprzętu. Architekci budynków we Francji zostali szefami wydziałowych służb architektonicznych (SDA). Ich celem jest kontrolowanie architektury nie tylko wokół zabytków, zgodnie z wymogami prawa, ale także nad całym wydziałem.
• 1984: dekret dotyczący statusu architektów budynków we Francji, którzy następnie stają się w pełni urzędnikami państwowymi, zachowując jednocześnie możliwość prowadzenia działalności liberalnej (działalność kumulatywna).
• 1993: zebranie organu architektów budynków we Francji i planistów państwowych w organie architektów i planistów państwowych. Globalny przegląd ich statutów integrujący je w pełni w ramach administracji i usuwający możliwość kumulacji.
• 1995: przyłączenie organu architektów budynków we Francji do Ministerstwa Kultury , utworzenie organu międzyresortowego (ponieważ część WUA działa na zlecenie Ministerstwa Sprzętu).
• 1996: pierwotna ustawa finansowa z 1996 r. przenosi do Ministerstwa Kultury departamenty ds. architektury i dziedzictwa (SDAP), szkoły architektury i poddyrekcję DAU. SDAP stają się samodzielnymi zdekoncentrowanymi służbami Ministerstwa Kultury.
• 2004: dekret z 2 czerwca ustalający nowy statut organu WUA.
• 2009: prywatyzacja prac przy zabytkach wpisanych na listę zabytków. Zarządzanie projektem jest teraz prywatne i sprawowane przez architektów dziedzictwa kulturowego w konkursie.
• 2010: w ramach terytorialnej reformy państwa (REATE) reorganizowane są wszystkie służby regionalne i resortowe. Wydziałowe usługi architektury i dziedzictwa (SDAP) stają się jednostkami terytorialnymi regionalnych dyrekcji ds. kultury (DRAC), terytorialnych usług architektury i dziedzictwa (STAP).
• 2016: w ramach ustawy o wolności tworzenia, architektury i dziedzictwa (LCAP), ogłoszonej 7 lipca 2016 r., terytorialne służby architektury i dziedzictwa (STAP) stają się wydziałowymi jednostkami architektury i dziedzictwa (UDAP).

Schemat organizacyjny i załącznik

Architekci budynków we Francji podlegają Ministerstwu Kultury. ABF pracowała do 2016 r. w Departamencie ds. Architektury i Dziedzictwa (SDAP), obecnie w Departamencie ds. Architektury i Dziedzictwa (UDAP), którego kierownikiem liniowym jest Regionalny Dyrektor ds. Kultury (DRAC). Funkcja jest departamentalna, a w stolicy departamentu zainstalowany jest co najmniej jeden architekt budynków we Francji.

Na każdy dział przypada jeden UDAP, kierowany przez kierownika działu, wspomaganego przez jednego lub dwóch asystentów i około jednego do pięciu agentów (średnio). Naczelnik wydziału i jego zastępcy są ABF i każdy z nich ma własną władzę nad powierzonymi mu misjami.

Misje

Zarządzanie obszarami chronionymi

• Otoczenie zabytków: zarządzanie projektem budynków zabytkowych (ustawa z dnia 31 grudnia 1913 r., dziś Kodeks dziedzictwa , księga VI) powierza się architektowi budynków we Francji w celu rutynowych prac konserwacyjnych, w przeciwnym razie jest to rola naczelnika architekt zabytków (ACMH) z kompetencją terytorialną dla większych prac; ABF jest konsultowany w przypadku każdego projektu zlokalizowanego w promieniu 500 metrów (ustanowionym ustawą z 1943 r.) wokół zabytku  ;
• Obszary chronione: jako gracz w jakości krajobrazu ABF czuwa nad obszarami zarejestrowanymi lub sklasyfikowanymi jako obszary ( ustawa z 2 maja 1930  ; parki i ogrody, obszary naturalne, tereny oznaczone przez człowieka...); terenami zarządza Ministerstwo Środowiska, które przypisuje ABF do pola;
• Te chronione środki sektory, które stają się niezwykłe dziedzictwa UNESCO od czasu prawa LCAP z 7 lipca 2016  : ABF zapewnia spójność przepisów zawartych w planie ochronnej ( prawo Malraux z 1962 roku , którego celem jest zapobieganie niszczeniu starych ośrodków) w trakcie jego rozwoju, następnie ich szacunek podczas prac wewnętrznych i zewnętrznych w sektorze;
• Te architektoniczne, urbanistyczne strefy ochrony krajobrazu i dziedzictwa (ZPPAUP), które stały się również niezwykłe zabytki dziedzictwa od prawie 2016 LCPA: w tych strefach, koordynuje ABF badania i sprawdza zgodność tych projektów z jej postanowieniami; jest to dzieło mistrzostwa urbanizacji.

W ramach kontroli tych obszarów chronionych ABF opiniuje wszelkiego rodzaju przedsięwzięcia ( pozwolenia na budowę , rozbiórkę i rozbudowę , uprzednie zadeklarowanie robót , zaświadczenie o planowaniu operacyjnym ). W zależności od obszaru chronionego i wniosku organ ( burmistrz lub prefekt ), który wydaje zezwolenie, jest związany opinią ABF (zgoda) lub nie (prosta opinia), ale może jednak wziąć na siebie odpowiedzialność i własną estetykę. kontroli (art. UG.11 PLU, L. 421-6 lub R. 111-26 i nast. kodeksu urbanistycznego) (patrz w szczególności artykuł STAP dotyczący jej różnych opinii ).

Od opinii ABF można odwołać się do regionalnej komisji ds. dziedzictwa i zabytków ( CRPS ), której przewodniczy prefekt regionu.

Ochrona dziedzictwa

• Wniosek o objęcie ochroną lub etykietowania (dla dziedzictwa XX th  wieku) zabytkowych budynków w powiązaniu z Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków (CRMH).
• Opinia w sprawie obiektów, które mogą być zgłoszone do ochrony na podstawie VI księgi Kodeksu Zabytków (wynikająca z ustawy z dnia 31 grudnia 1913 r., częściowo uchylona); jako takie uczestniczą w regionalnych komisjach dziedzictwa i zabytków.
• Monitoring stanu sanitarnego chronionych obiektów wspólnie z głównymi architektami zabytków.
• Opiniowanie propozycji prac architektów zabytków i naczelnych architektów zabytków oraz weryfikacja zgodności prac z zatwierdzonymi projektami.
• proponowanie i walidacja plików kwalifikujących się do dotacji i zwolnień podatkowych z fundacji dziedzictwa.
• inwentaryzacja zabytków architektonicznych i roślinnych o znaczeniu gminnym (zgodnie z art. L123-1-7 ° kodeksu urbanistycznego).
• walidacja i wsparcie operacji poprawy domu (OPAH) w starych ośrodkach.

Utrzymanie zabytków wpisanych na listę

• ABF zapewnia konserwację chronionych budynków, wyznaczanie i kierowanie konserwacją i zwykłymi naprawami budynków zabytkowych, gdy prace te są finansowane przez Ministerstwo Kultury i Komunikacji. Prace konserwacyjne prowadzone w ramach STAP są dwojakiego rodzaju: z jednej strony konserwacja rutynowa, z drugiej cięższe operacje lecznicze, finansowane z wieloletnich środków, które mogą wymagać dodatkowej interwencji geodetów i firm konsultingowych.

Ta misja konserwacyjna powierzona ABF pozostawia miejsce na interwencję głównego architekta zabytków (ACMH), gdy stan zabytku wymaga dogłębnej analizy w oczekiwaniu na kampanię restauracyjną. Rozgraniczenie między interwencjami jednorazowymi a renowacjami wymaga systematycznych konsultacji ze strony wojewódzkiego konserwatora zabytków (CRMH).

Kurator Państwowych Zabytków

• ABF jest również kustoszem zabytków należących do państwa i przypisanych do Generalnej Dyrekcji Dziedzictwa w Ministerstwie Kultury i Komunikacji . Ten ostatni, który jest odpowiedzialny za 400 zabytków (z 13 000 wymienionych zabytków historycznych, z których 700 należy do państwa), jest pierwszym właścicielem zabytków we Francji. W zależności od wydziałów ABF jest zatem kuratorem co najmniej jednego (najczęściej katedry na swoim wydziale), jeśli nie kilku zabytków.

Oszczędzać oznacza zapewniać konserwację, to znaczy zarządzać konserwacją, naprawami i codziennym bezpieczeństwem.

• Wiele zabytków udostępnionych do zwiedzania, powierzonych Narodowemu Ośrodkowi Zabytków , korzysta również z pomocy administratora odpowiedzialnego za ich zarządzanie i animację. Misje konserwacyjne są następnie rozdzielane w następujący sposób: administrator jest odpowiedzialny za konserwację prewencyjną, kurator (ABF) za konserwację leczniczą i ważniejsze prace naprawcze. Należy jednak zauważyć, że wraz z przeniesieniem umiejętności zarządzania projektami i zarządzania projektami w zakresie prac naprawczych i konserwacyjnych do CMN, CMN ma własnych wewnętrznych kuratorów (kuratorów zabytków narodowych). Są rekrutowani z ciała WUAs.

Świadomość i pedagogika

• Architekci budynków we Francji mają również świadomość misji i pedagogiki wobec wybieranych urzędników i społeczeństwa, a także utrzymują know-how, tradycyjne techniki i materiały.
• Tworzenie kartotek dotacji dla zabytków, do klasyfikacji lub wpisania na listę uzupełniającą zabytków lub dotacji w ramach polityki poprawy siedlisk ( np. ANAH ).
• ABF jest również oficjalnie reprezentowana podczas różnych komisji, takich jak opracowanie ZAC , jury konkursowe, tworzenie i rewizja PLU ...
• Może również być doradcą wybieranych urzędników, osób fizycznych lub kierowników projektów, we współpracy lub nie z Radą Architektury, Urbanistyki i Środowiska (CAUE), której jest członkiem Rady Dyrektorów.

Rozwój kariery

Pełni funkcję architekta budynków Francji. Jego rozwój zawodowy jest w dużej mierze związany z organem, do którego należy, czyli z państwowymi architektami i urbanistami. Korpus ma 4 stopnie:

• architekt i urbanista państwa studenckiego,
• Architekt państwowy i urbanista (WUA),
• architekt i główny urbanista państwa (AUCE),
• architekt i generalny urbanista państwa (AUGE).

Jeżeli stanowiska asystenta kierownika wydziału ABF to przede wszystkim stanowiska WUA, to stanowiskami kierownika wydziału są, w zależności od ich znaczenia, stanowiska AUCE lub AUGE.

Po pierwszej części kariery ABF debiuty są ważne, a wybór stanowisk bardzo zróżnicowany. Ze względu na swój międzyresortowy charakter WUA mogą pełnić swoje funkcje zarówno w Ministerstwie Kultury, jak iw MEDAD . W związku z tym obecnie znajdujemy WUA w administracji centralnej lub zdecentralizowanej na stanowiskach sekretarza generalnego służby zdecentralizowanej, zastępcy dyrektora administracji centralnej, sekretarza generalnego DRDE , CRMH, inspektora generalnego, dyrektora, zastępcy służby zdecentralizowanej, dyrektora regionalnego spraw kultury , dyrektor CIFP, odpowiedzialny za inspekcję w radzie generalnej mostów i jezdni , kierownik wydziału mieszkalnictwa, kierownik wydziału urbanistyki, dyrektor departamentu DDE , dyrektor regionalny DRE ...) oraz ministerstwa środowiska (w szczególności w DIREN ), szef służby zdecentralizowanej, dyrektor państwowej szkoły architektury … Ponadto szereg „ABF dołączył po konkursie, organ naczelnych architektów zabytków (ABF są obecne około 40%).

Teksty ustawodawcze lub wykonawcze, które określają ramy

Dla dziedzictwa

• Zabytki: ustawa z dnia 31 grudnia 1913 r., kilkakrotnie uzupełniana, w szczególności ustawa z dnia 23 lutego 1943 r. o otoczeniu, dziś księga VI Kodeksu Zabytków  ;

z art. L621-31 kodeksu dziedzictwa, który stanowi, że „Gdy budynek znajduje się w polu widzenia budynku, sklasyfikowany jako zabytki lub zarejestrowany, nie może podlegać zarówno prywatnym właścicielom, jak społecznościom i instytucjom publicznym, nie nowa konstrukcja, bez rozbiórki, bez wylesiania, jakiejkolwiek transformacji lub modyfikacji mogących wpłynąć na jej wygląd, bez uprzedniej zgody ...”

• art. 40 ustawy z dnia 13 grudnia 2000 r. SRU , pozwalający na modyfikację obwodów ochronnych wokół zabytków;
• Miejsca przyrodnicze i pomniki przyrody: ustawa z dnia 2 maja 1930 r. , art. L 341-1 do L 342-2 Kodeksu ochrony środowiska , dekrety z dnia 13 czerwca 1969 r. i 15 grudnia 1988 r.;
• Sektory chronione: ustawa z 4 sierpnia 1962, znana jako Malraux  ; Artykuły L 313.1 oraz R 313.1 i następne Kodeksu Urbanistyki  ;
• Reklama, znaki i znaki wstępne: ustawa z dnia 29 grudnia 1979 r., uzupełniona artykułem 8 dekretu z dnia 24 lutego 1982 r.; art. L 581-1 do L 581-45 kodeksu ochrony środowiska;
• Strefa ochronna dziedzictwa architektonicznego, urbanistycznego i krajobrazowego  : ustawa z dnia 7 stycznia 1983 r. powołująca ZPPAU, rozszerzona ustawą z dnia 8 stycznia 1993 r. o zagadnienia krajobrazowe (ZPPAUP);
• Regionalne komisje zabytków i zabytków: ustawa z dnia 28 lutego 1997 r.

Dla architektury

Pierwszy artykuł ustawy n o  77-2 z dnia 3 stycznia 1977 roku, zmienionej na architekturze zarządził prywatny architektura, publiczne: „Architektura jest wyrazem kultury. W interesie publicznym leży twórczość architektoniczna, jakość konstrukcji, ich harmonijne wkomponowanie w otaczające środowisko, poszanowanie krajobrazu naturalnego lub miejskiego oraz dziedzictwa” . Organy uprawnione do wydania pozwolenia na budowę oraz pozwoleń na podział zapewniają w trakcie rozpatrywania wniosków poszanowanie tego interesu.

Artykuł 2 dekretu n o  79-180 z dnia 6 marca 1979 roku ustanawiające działów architektury i dziedzictwa usług, a zajmującej się jakości architektury i krajobrazu, miejskich,

Dla urbanistyki i terytorium the

• obwód 500 metrów: Konsultacje ABF przy wydawaniu pozwolenia na budowę przewidziane w kodeksie urbanistycznym regulują przepisy:
  • Kodeksu Dziedzictwa (L621-31), który przewiduje ogólny system uprzedniej zgody ABF wykraczający poza zakres Kodeksu Urbanistyki. Artykuł L621-30-1 określa zakres tego upoważnienia, precyzując, że „uznaje się, że znajduje się w polu widzenia wpisanego na listę budynku lub wpisanego do wykazu innego budynku, gołego lub wybudowanego, widocznego od pierwszego lub widocznego w tym samym czasie jak to i znajduje się w obwodzie 500 metrów ”.
  • miejskiego kodeksu urbanistycznego (L425-1 i R425-1), który stanowi, że PC zastępuje zezwolenie przewidziane w kodeksie zabytkowym w przypadku robót podlegających zezwoleniu na budowę zgodnie z kodeksem urbanistycznym .
• Ustawa o decentralizacji z 7 stycznia 1983 r. określa terytorium jako „wspólne dziedzictwo narodu”. Kodeks Urbanistyki wyjaśnia warunki umowy architekta budynków Francji na pracę w pobliżu zabytków, na obszarze chronionym , w obszarze chronionym oraz w ZPPAUP .
• Ustawa krajobrazowa z dnia 8 stycznia 1993 r. tworzy elementy krajobrazowe pozwolenia na budowę i dyrektyw krajobrazowych.
• Ustawa z dnia 3 stycznia 1986 r. dotycząca wybrzeża
• Prawo górskie
• Ciekawe artykuły 123-1-7 °, aby uwzględnić konstrukcje nie chronione w ramach MH.

Czasopisma

• Pierre d'angle , kwartalny przegląd francuskich architektów budowlanych
• Diagonal , recenzja MEDAD WUA

Wspomnienia

• ANABF, stowarzyszenie architektów państwowych i urbanistów pełniące funkcje architektów budynków we Francji
• AAUE, stowarzyszenie państwowych architektów i urbanistów zatrudnionych przez Ministerstwo Ekologii

Uwagi i referencje

1. Gourbin, F., „Służba zabytków przed odbudową po II wojnie światowej”, O historię polityki dziedzictwa , s.  383-397 .
2. Zobacz na tel.archives-ouvertes.fr .
3. Preschez, P., "Architekt budynków we Francji od wczoraj do dziś 1897-1996", Pierre d'kąta , n o  21-22 października 1997, s.  32 .
4. Dekret z 20 grudnia 1935. Dz.U. z 28 grudnia 1935, s.  13698
5. Nicolas LEFORT, Dziedzictwo regionalne, administracja państwowa: konserwacja zabytków w Alzacji w latach 1914-1964
6. Dekret n o  46-271 z dnia 21 lutego 1946 budynków biura organizacyjnego we Francji, Dz.U z dnia 22 lutego 1946, s.  1577-1578  ; Dekret n o  46-272 z dnia 21 lutego 1946 r organizowaniu Francja agencje budowy na utrzymanie budynków cywilnych i pałaców krajowych Dz.U. z dnia 22 lutego 1946, s.  1578 .
7. JORF z 28 grudnia 1935, strona 13698.
8. Wcześniej zależało to od Ministerstwa Sztuk Pięknych.
9. Sprawozdanie z kontroli ogólnej, „Miejsce działania organu architektów państwowych i urbanistów w służbach państwowych” , wrzesień 2013, 65 stron.
10. Ustawa z 3 stycznia 1977r .
11. Zobacz na anabf.org .
12. Zobacz na anabf.org .
13. Zobacz na a-aue.fr .

Zobacz również

Powiązane artykuły

• Architekci i planiści państwowi
• Resortowa obsługa architektury i dziedzictwa pozwala na przeformułowanie działań ABF w ramach jego obsługi
• Główny Architekt Zabytków (ACMH)

Linki zewnętrzne

• Arkusz informacyjny na temat Vie-publique.fr ABFs
• Strona internetowa ANABF (Krajowe Stowarzyszenie Francuskich Architektów Budowlanych)
• Strona Ministerstwa Kultury wyjaśniająca STAP
• Międzyresortowa misja na rzecz jakości budynków publicznych opublikowała „Arkusz mediacji” dotyczący zarządzania projektami publicznymi i pracami przy zabytkach . Przytacza wszystkie teksty, które mają zastosowanie do tej pracy i opisuje szczegółowe zasady, które mają zastosowanie.