Firma obsługująca linię kolejową z Montpellier do Nimes | |
kreacja | 1845 |
---|---|
Zanik | 1852 |
Założyciele | Molines, Surville i Delacorbière |
Następca | Lyon do Mediterranean Railway Company |
Forma prawna | anonimowe społeczeństwo |
Siedziba firmy | Nimes France |
Compagnie Fermière du Chemin de Fer z Montpellier do Nîmes wynajęła kolej między tymi dwoma miastami.
Zbudowana w okresie monarchii lipcowej linia kolejowa między Montpellier i Nîmes stanowi uzupełnienie linii kolejowej Montpellier-Sète i Gard .
Po pierwszej nieudanej próbie, w 1838 r., W celu ożywienia zaufania prywatnej inicjatywy do kolei, państwo podjęło się budowy linii, która miała przebiegać od 1840 do 1844 roku.
W wyniku przetargu eksploatację kolei powierzono w 1844 r. Prywatnej firmie w zamian za opłacenie czynszu.
Nie mogąc wywiązać się ze swoich zobowiązań, spółka operacyjna znalazła ratunek w fuzji, w 1852 r. W ramach Drugiego Cesarstwa , z innymi firmami, która dała początek Compagnie du chemin de fer de Lyon à la Méditerranée, która obsługiwała cały południowo-wschodni region kraj z Lyonu .
W XIX -tego wieku, Montpellier i Nimes dwa ważne miasta Langwedocji, bogate w historię i kulturę; pod koniec lat trzydziestych XIX w. pierwsza liczyła 36 000 mieszkańców, druga 43 000. Obaj byli naczelnikami pierwszych linii kolejowych w regionie; Otwarcie Montpellier - Sète wCzerwiec 1839i Nîmes - Beaucaire zainaugurowane w lipcu tego samego roku. Ponadto otwarto linię Nîmes - AlèsSierpień 1840został przedłużony do Grand'Combe w 1841 roku. Linia kolejowa między Montpellier i Nîmes stanowi „brakujące ogniwo” regionalnej sieci łączącej Rodan z portem Sète .
Przed linią kolejową odległość między dwoma miastami była pokonywana wagonami pocztowymi w sześć godzin z sztafetą w Lunel . W roku 1842 było blisko 85 000 podróżujących zarówno drogami, jak i kanałami.
W tamtym czasie, kiedy oficjalna doktryna nie była jeszcze rozstrzygnięta, czy powierzyć prywatnej inicjatywie, czy administracji zadanie budowy i eksploatacji linii kolejowych, przewidywano kilka rozwiązań, a mianowicie:
Kolej z Montpellier do Nîmes należy do tej ostatniej kategorii.
Ustawa zezwalająca na koncesję na połączenie kolejowe z Montpellier do Nîmes została rozpatrzona przez parlament w 1838 r., Ale po zmianie specyfikacji dokonanej przez Izbę Deputowanych , projekt wnioskodawcy zostaje wycofany. Ciągłość między Rodanem i Sète jest zagrożona. Aby temu zaradzić, minister robót publicznych Jean-Baptiste Teste przedstawił ustawę upoważniającą państwo do prowadzenia kolei i przeznaczył na nią kwotę 14 milionów. Ustawa przechodzi dalej15 lipca 1840.
Budowę powierzono głównemu inżynierowi Ponts & Chaussées du Gard, Charlesowi Didionowi , koledze z klasy i współpracownikowi Paulina Talabota
Linia ma długość 52 200 kilometrów. Jest zbudowany na równinie, ale zawiera kilka dzieł sztuki; wiadukt umożliwiający przejście przez miasto Nîmes, na którym zbudowano „molo”, wiadukt w Grand-Gallargues , most na rzece Vidourle , wykop w Montpellier. Linia jest zbudowana między dwoma wydziałami; 23,95 km w Gard i 28,250 w Hérault .
Całkowite wydatki przekroczyły początkowy szacunek 14 mln. Dlatego w 1846 r. Izba Poselska przegłosowała przeznaczenie 500 000 F do budżetu Ministerstwa Robót Publicznych na likwidację wydatków ponoszonych przez firmy zajmujące się budową kolei. Jednak kwota ta okazała się niewystarczająca iw 1849 r. Zgromadzenie Narodowe przegłosowało przyznanie dodatkowych 371 000 franków (ustawa z dn.7 maja 1849)
Linia jest ukończona z końcem miesiącaKwiecień 1844 ; the30 kwietnia, odbywa się pierwszy test między Nîmes i Montpellier połączony w ciągu dwóch godzin, biorąc pod uwagę wiele przystanków na inspekcję toru i powrót za półtorej godziny. Plik3 majanastępuje druga próba. Wreszcie, w oczekiwaniu na rozstrzygnięcie operacji, Didion zaoferował dostojnikom obu miast, latem 1844 r., Przyjemność przewożenia się koleją z jednego do drugiego na uprzejme wizyty. Plik15 wrześniaoferuje bezpłatną podróż „pociągiem wycieczkowym” urzędnikom prefektury Hérault i ich gościom (300 osób podzielonych na osiem samochodów). Kiedy pociąg przyjeżdża, w Nîmes jest tłum, ponieważ Paulin Talabot organizuje również „pociągi rekreacyjne” z Alès i Beaucaire.
Trzy dni po tych uroczystościach 18 wrześniaodbywają się w prefekturze Gard w Nîmes przetargi na eksploatację kolei zgodnie z prawem z7 lipca 1844autoryzacja dzierżawy łącza. Okres dzierżawy wynosi dwanaście lat, a czynsz (dzierżawa) ustalono na 150 000 F. za każdy z pierwszych czterech lat, 250 000 F. przez następne cztery i 350 000 F. za ostatnie cztery lata. Orzeczenie zostanie przyznane najwyższemu i ostatniemu oferentowi.
Przedstawia się pięciu zawodników;
Licytację wygrała firma Molines, Surville i Delacorbière, która oferowała rocznie 131 000 F więcej niż wymagane minimum. Potwierdza to zarządzenie1 st listopad 1844.
Firma posiada kapitał w wysokości 2 mln franków, podzielony na 4 000 udziałów o wartości 500 F; założyciele, którzy sami subskrybowali 2000 udziałów. Po zasięgnięciu opinii Rady Stanu , w dniu utworzenia spółki akcyjnej o nazwie Montpellier to Nîmes Railway Operating Company22 kwietnia 1845.
Przedsiębiorstwo rolne zobowiązuje się do odebrania nabytego przez państwo taboru do kwoty 900 000 F, spłacanego progresywnie z odsetkami w wysokości 1%. W 1845 r. Tabor dostarczony przez państwo do kompanii rolniczej składał się z 7 lokomotyw , 32 wagonów i 8 wagonów bagażowych.
Po dwóch ostatnich uprzejmych wycieczkach radnych obu miast im 17 listopadaNîmes do Montpellier i 1 st grudnia Montpellier w Nimes, linia jest otwarta dla publiczności9 stycznia 1845. Pomimo złej pogody tego dnia tłum jest duży i trwa przez kolejne dni. Na otwarciu ruch jest ograniczony do dwóch pociągów dziennie z przystankiem w Lunel. W lutym 14 stacji pośrednich jest otwartych, a ruch wzrasta do czterech pociągów w każdym kierunku . Wycieczka trwa dwie godziny w cenie 6 F. w luksusowych fotelach, 5 F. w pierwszej, 3,50 F. w drugiej klasie i 2,80 F. w trzeciej klasie.
Charles Didion , na stanowisku w Gard przez dwanaście lat, został mianowany sekretarzem Rady Generalnej Ponts & Chaussées wLuty 1845.
Firma rolnicza zrobiła zły interes; mógł zażądać jedynie 1,2 miliona franków na swój kapitał i nigdy nie mógł zapłacić ceny dzierżawy.
Kryzys 1847 roku dotknął firmę w pierwszych latach jej istnienia.
W miesiącuPaździernik 1848, firma rolnicza prosi administrację o wypowiedzenie dzierżawy lub obniżenie czynszu. Centralna Komisja Kolejowa uważa, że lepiej jest połączyć tę linię kolejową w jedną operację z połączeniem z Montpellier w Sète i Compagnie du chemin de fer de La Grand'Combe w Beaucaire .
Rozwój kolei i walki o wpływy w celu stworzenia jednorodnych sieci narodowych odzwierciedlają, na południowym wschodzie, pojawienie się grupy kolejowej kierowanej przez Paulina Talabota, który po uzyskaniu koncesji Lyon-Awinion w 1852 r., Wokół tej ostatniej, utworzyła Compagnie du chemin de fer de Lyon à la Méditerranée , przejmując różne spółki z południowego wschodu: Marsylia-Awinion , La Grand'Combe-Beaucaire , Montpellier-Nîmes i Montpellier-Sète .
Za odkup przedsiębiorstwo rolne otrzymuje rekompensatę w wysokości 500 000 funtów w 625 obligacjach Lyon-Avignon, z których każda zawiera roczne odsetki w wysokości 40 funtów gwarantowane przez państwo na 50 lat, spłacane w ciągu 99 lat od 3 kwietnia 1855.
W skład taboru wchodzą:
Jeśli trakcja została zlecona podwykonawcy, za budowę i konserwację sprzętu odpowiada firma, która posiada własny warsztat.
Numizmat kolejowy ma medale z Compagnie fermière du chemin de fer z Montpellier do Nîmes :