Kolegiata Saint-Honoré (zniszczony) | |
![]() Kolegiata na mapie Turgota | |
Prezentacja | |
---|---|
Cześć | rzymskokatolicki |
Rodzaj | Kolegiata |
Załącznik | Archidiecezja Paryska |
Geografia | |
Kraj | Francja |
Miasto | Paryż |
Saint-Honoré kolegiata kościół to dawna kolegiata kościół w Paryżu , który teraz zniknął. Budynek znajdował się w obecnym 1 st dzielnicy . Teren jest zajmowany przez budynki usług mieszkaniowych Ministerstwa Kultury , rue Saint-Honoré .
Około 1204 r. Renold Chereins i jego żona przekazali dziewięć arpentów ziemi, które posiadali poza klauzurą Philippe Auguste , aby utrzymać księdza przeznaczonego do służby w małej kaplicy, którą zamierzali zbudować. Przeorem Saint-Martin-des-Champs następnie dał im akr ziemi, na której to kaplica została wybudowana w latach 1204 i 1209. Ta ziemia znajduje się w pobliżu Porte Saint-Honoré , nieco z dala od drogi, która doprowadziła do Saint - Ouen , Argenteuil i Neuilly (obecnie rue Saint-Honoré ). Kaplica i jej budynki gospodarcze pierwotnie należały do parafii Saint-Germain-l'Auxerrois . Jest dedykowana Honoré d'Amiens . Ze względu na bliskość rynku Pourceaux ( butte Saint-Roch ), nazywa się Saint-Honoré-aux-Porciaux. Kolegium kanoników powstało od 1204 r. W 1257 r. biskup paryski i kapituła Saint-Germain-l'Auxerrois mianowali dwunastu kanoników, ale wesz z 1450 r. naliczono tylko czterech.
W drugiej części XIV -tego wieku , ściany Karola V jest zbudowany. Kościół zostaje następnie włączony do Paryża. Został powiększony i odrestaurowany w 1579 r. W 1605 r. majątek założonego w 1208 r. Collège des Bons-Enfants przeniesiono do kapituły Saint-Honoré i założono tam seminarium . W 1723 roku kardynał Dubois został pochowany w mauzoleum wyrzeźbionym przez Costou le Jeune , znajdującym się w kaplicy kościoła.
Kolegiata podlega parafii Saint-Roch po jej utworzeniu w 1633 roku. Jej terytorium stanowi enklawę w parafii Saint-Eustache .
Podobnie jak wszystkie budynki i budowle sakralne, kolegiata Saint-Honoré i jej budynki gospodarcze, w tym okoliczne domy, będące własnością kapituły, są udostępniane narodowi na mocy dekretu2 listopada 1789polityczne ramy nacjonalizacji dóbr duchownych . Kapituła Saint-Honoré, złożona z kanonów świeckich, w zasadzie nie jest dotknięta dekretem13 lutego 1790z usunięciem regularnych zgromadzeń zakonnych (takich jak kapucyni, dominikanie i feuillanci). Jednak przepis ten nie wróży dobrze na przyszłość i kanonicznej parafii duchownych, również osłabiony przez konstytucja cywilna kleru z12 lipca 1790 r.
Dlatego też Stan Narodowy nie waha się szybko zwrócić Komunie Paryskiej nieruchomości kapituły między połową 1790 a wiosną 1791 roku, na podstawie sprzecznych szacunków i ekspertyz przeprowadzonych przez dwóch powołanych architektów. sejmiku, drugi przez Gminę. Z kolei gmina może kontynuować te operacje związane z nieruchomościami kilka miesięcy później, sprzedając kolegiatę i jej przybudówki, tymczasowo przydzieloną sędziemu pokoju na odcinku Halle-au-Blé.
ten 8 lutego 1792, Bertrand-Eugène Roucelle, architekt, mieszkający przy rue Madame koło Luksemburga, kupuje od Domaine kościół Saint-Honoré i tereny dworskie za 266 tys. Akt sprzedaży przewiduje, że kościół musi zostać rozebrany, a nabywca musi stworzyć ulicę w miejscu dziedzińca krużganków zgodnie z trasą przewidzianą przez komisarzy drogowych. W rzeczywistości Roucelle jest nabywcą tej ziemi tylko na jedną czwartą, pozostałe trzy czwarte są równo podzielone między MM. Joseph-Ignace Coedès, Étienne-Victor Fonteney i Jean de Lauchère.
Albo pod naciskiem gminy, albo dlatego, że cerkiew grozi ruiną, albo dlatego, że tych czterech inwestorów chce, aby ich inwestycja szybko się rozrosła, cerkiew jest niszczona natychmiast iw całości do natychmiastowego zastąpienia nieruchomościami inwestycyjnymi.
Tych osiem domów inwestycyjnych jest wybudowanych na prawo od kościoła i kilka metrów w Pasażu Saint-Honoré. Konieczność zapewnienia dostępu do sklepów, warsztatów i schodów do domów w centrum bloku skłoniła inwestorów do stworzenia dwóch przejść dla pieszych:
Od końca 1792 r. do początku 1793 r. te nowe domy przyjmowały nowych przybyszów, wielu z nich z głębi kraju. Tych mężczyzn identyfikuje się na podstawie ich oświadczeń wpisanych do rejestrów kart bezpieczeństwa wydanych w tym czasie na mocy dekretu19 września 1792. Rozróżnia się białe i czerwone kartki, których posiadacze przyjechali do Paryża na niecały rok. Ta różnica ułatwia identyfikację pochodzenia nowych mieszkańców tej nowej niedrogiej przestrzeni noclegowej w centrum Paryża.
Domy i grunty są licytowane na 25 Messidor Roku IV (13 lipca 1796 r). Klauzula zawarta w akcie sprzedaży stanowi, że „nabywca będzie musiał jak najszybciej otworzyć ulicę od ulicy Bons-Enfants , przed drzwiami Cour des Fontaines du Palais-Equality (Królewski) , aż do skrzyżowania rue Croix-des-Petits-Champs , kończącej się na rue du Bouloi ” . Ulica Montesquieu jest przebity na początku XIX -go wieku .
Krużganek i wszystkie domy w bloku przy rue Saint-Honoré zostały zburzone w wrzesień 1913umożliwienie budowy linii metra i na powierzchni aneksu do Domów Towarowych Luwru .
„Wiemy, że domy towarowe w Luwrze właśnie nabyły dawny klasztor Saint-Honoré, który był kolebką paryskiego przemysłu luksusowego [sic], pomiędzy ulicami Saint-Honoré, Croix-des-Petits-Field i Bons-Enfants . Prace rozbiórkowe są aktywnie prowadzone, a część budynków zwróconych w stronę rue Saint-Honoré, których koszty wywłaszczenia wyniosły 2 130 000 franków, została już rozebrana. Wszystkie prace rozbiórkowe, biorąc pod uwagę, że formalności wywłaszczeniowych nie można egzekwować przez rok, nie zostaną zakończone do 1915 r.”
Budynek został zarekwirowany przez Ministerstwo Finansów w 1941 roku.
Ministerstwo Finansów, którego centralna administracja znajdowała się wówczas w Luwrze w budynkach od strony rue de Rivoli, zajmowało go do 1994 r., kiedy przydzielono je Ministerstwu Kultury. Po pewnych wahaniach co do jego przyszłości ze względu na zły stan całości, Ministerstwo Kultury zrehabilitowało go w latach 2004-2005 i kazało ozdobić jego elewacje metalową dekoracją z siatkowym wzorem.
Budynki te są nadal zajmowane przez Ministerstwo Kultury .