Czihun

Czihun Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Cho Chikun w 2019 roku. Kluczowe dane
Przezwisko Czikun
Kanji 趙治 勲
Kana チ ョ ウ チ ク ン
Hangul 조치훈
Hanja 趙治勳
Data urodzenia 20 czerwca 1956
Miejsce urodzenia Pusan
1 st część pro. 1968
Zaszeregowanie 9 th Dan
Przynależność Nihon Ki-in

Cho Chihun (趙治 勲 ) ( Cho Chikun to japońska wymowa jego imienia), urodzony dnia20 czerwca 1956w Korei Południowej ), jest profesjonalnym graczem go . Z 75 tytułami na swoim koncie, jest rekordzistą pod względem największej liczby tytułów wśród graczy Nihon Ki-in . Jest pierwszym graczem, który zdobył jednocześnie trzy główne japońskie tytuły, Meijin , Kisei i Honinbo , a także jest pierwszym, który wygrał przynajmniej raz każdy z siedmiu głównych japońskich tytułów: Meijin , Kisei , Honinbo , Judan , Tengen , Oza i Gosei .

Po zdobył tytuł Honinbo dziesięć razy pod rząd i Meijin pięć razy z rzędu, Cho Chihun posiada stałych tytuły 25 th Honinbo i Honorowego Meijin.

Biografia

Rodzina

Cho Chihun urodził się w 1956 roku w niegdyś zamożnej rodzinie dotkniętej wojną koreańską  ; ma sześciu braci i sióstr, w tym młodszego brata, który zmarł w dzieciństwie. Jego starszy brat, choć jest na dobrym poziomie, nie przechodzi na zawodowstwo w Japonii, jego ojciec jest amatorem na dobrym poziomie, jego wujek Cho Namchul w międzyczasie był zawodowcem w Japonii.

Dzieciństwo i początki go

Cho Chihun nauczył się grać w go około piątego roku życia; W wieku sześciu lat wygrał pokazowy mecz o pięć kamieni z handicapem z Rin Kaiho . Ta część wywołuje komplementy od Takagawy Shukaku i Sakaty Eio . Następnie uczył się z Kitani Minoru, aby przystąpić do egzaminu zawodowego, ale wykazywał niewielką powagę i początkowo miał słabe wyniki. Tytuł zawodowy uzyskał w wieku jedenastu lat. Wydarzenie to odbiło się echem aż do Francji, gdzie go było wtedy bardzo mało znane; Cho Chihun jest tam prezentowany od końca lat 60. jako potencjalny przyszły Meijin.

Pierwsze sukcesy jako profesjonalista

Cho Chihun zdobył swój pierwszy tytuł Shin-Ei w 1973 roku. W tym czasie jego głównym rywalem był Kobayashi Koichi , który rok wcześniej przeszedł na zawodowstwo i którego pokonał po raz pierwszy w sierpniu 1973 roku. w finale o tytuł przeciwko Sakata Eio , mistrzostwo Nihon Ki-in, które później stało się Tengen , zakończyło się porażką; po wygraniu dwóch pierwszych części meczu przegrał kolejne trzy, z których drugą porzucono mimo błędu, który nadal pozostawiał mu niewielką przewagę. Swój pierwszy poważny tytuł zdobył trzy miesiące później, pokonując trzy zwycięstwa do zera Masao Kato w finale dwunastej i ostatniej edycji Turnieju pierwszej dziesiątki profesjonalnych Asahi  (w) . Na początku następnego roku zdobył nowy tytuł, pokonując Fujisawę Shuko dwoma zwycięstwami w finale turnieju „Ośmiu najlepszych graczy”  (w) . W tym samym roku wygrał w finale Oza przeciwko Otake Hideo, odnosząc dwa zwycięstwa przeciwko jednemu w finale. Nastąpiły dwa mieszane lata dotyczące wyników w Go, w szczególności tracąc Oza, ale podczas których ożenił się, miał córkę i osiadł w Kamakura, a następnie w Kisarazu .

W stronę Meijin

Cho Chihun stopniowo wkracza do grona najlepszych profesjonalnych graczy, odnosząc w sumie więcej zwycięstw niż przegranych przeciwko najlepszym japońskim graczom w 1979 roku. Wygrał Gosei w tym samym roku, pokonując w finale Otake Hideo trzema zwycięstwami do zera; ten ostatni zemścił się w następnym roku, ale stracił tytuł Meijin kilka miesięcy później, wciąż przeciwko Cho Chihunowi. Otrzymanie tej niezwykle prestiżowy tytuł warto do otrzymania w swoim rodzinnym kraju srebrną koronę z Orderem Zasługi  (w) ; powoduje również bezprecedensowy szał na grę w go w całym kraju.

Okres dominacji

W 1981 roku Cho Chihun po raz pierwszy w historii turnieju został niepokonany w lidze Honinbo , co zakwalifikowało go do rywalizacji w finale z obrońcą tytułu, Takemiya Masaki . Wygrał go kilka miesięcy później, stając się jednym z niewielu graczy, którzy mieli jednocześnie Meijina i Honinbo. W tym samym czasie zdał dziewiąty dan w wieku dwudziestu czterech lat, co czyniło go wówczas najmłodszym graczem Nihon Ki-in, który uzyskał tę rangę. Ustanowił swoją dominację, zachowując tytuł Meijin w 1981 r., pokonując Kato Masao czterema zwycięstwami do zera, a następnie w następnym roku przeciwko Otake Hideo , broniąc zwycięsko tytułu Honinbo w 1982 r. przeciwko Kobayashi Koichi i zdobywając tytuł Judana dla Otake Hideo na początku 1982 roku.

Doszedł do finału Kisei w 1983 roku , pokonując Kato Masao w finale turnieju selekcyjnego, stając się tym samym pretendentem do Fujisawy Shuko, który jest w nieprzerwanej serii sześciu zwycięskich finałów tego turnieju; Cho Chihun jest jednak faworytem tego finału, zwłaszcza w oczach Ishidy Yoshio . Był wbrew wszelkim przeciwnościom początkowo zdominowanym przez Shuko i przegrał pierwsze trzy sety finału, który rozegrano w czterech zwycięskich meczach. Meijin-Honinbo udaje się jednak odwrócić trend, wygrywając ostatnie cztery mecze, co daje im zwycięstwo i pozwala im jednocześnie utrzymać każdy z trzech głównych tytułów. Od tego czasu ten potrójny sukces odbił się echem poza Azją. Uzyskał tytuł w 1984 roku przeciwko Rin Kaiho, a następnie ponownie w 1985 roku, pokonując Takemiyę Masaki przez cztery trzykrotne zwycięstwa. Chociaż wtedy utrzymał tytuł Meijin przeciwko Otake Hideo , nie zachował ani honinbo, ani judana po podboju Kisei i dlatego miał tylko dwa tytuły pod koniec 1983 roku.

Styl gry

Papiery wartościowe

Papiery wartościowe Lata
tytuły krajowe 70
Kisei 1983-1985, 1994, 1996-1999
Meijin 1980-1984, 1996-1999
Honinbo 1981, 1982, 1989-1998
Judan 1982, 1988, 1989, 2005-2007
Tengen 1987, 1988
Oza 1976, 1994, 2001
Gosei 1979, 1986
Puchar NEC 1983, 1984, 1999, 2000, 2001
Puchar Agona 2002
Puchar NHK 1983, 1992, 1996, 2007
Ryusei 1991, 1993
Kakusei 1982, 1985
Shin-Ei 1973, 1974, 1977
Mistrzostwa Hayago  (pl) 1985, 1990-1992, 1996, 2001, 2002
JAL Super Hayago Championship  (pl) 2004
Turniej Asahi dziesięciu najlepszych zawodowców  (fr) 1975
Osiem najlepszych graczy Asahi  (pl) 1976
Puchar Shusai 1982
Puchar rywali 1977
tytuły międzynarodowe 5
Tengen Chiny-Japonia 1988, 1989
Puchar Chin-Japonia Agon (fr  ) 2003
Kubek Samsung 2003
Puchar Fujitsu 1991
Całkowity 75

Uwagi i referencje

Bibliografia

Karierę Cho Chihuna prześledziła seria tomów zatytułowana „Podróż Mistrza Go”:

Dokument użyty do napisania artykułu : książka używana jako główne odniesienie w tym artykule.

Uwagi

  1. Cho U jako drugi po zwycięstwie w Kisei w 2010 roku .
  2. Celem Rin Kaiho w tej grze nie jest wygrana za wszelką cenę, ale raczej umożliwienie przeciwnikowi pokazania miary swojej siły. Niektóre z jego strzałów są zatem nieoptymalne i oferują możliwości, które wykorzystał Cho Chihun.
  3. Ten turniej został zorganizowany dopiero w tym roku, po konflikcie praw wokół organizacji Meijin . Pokonał Hashimoto Utaro , Cho Chihun, Otake Hideo , Rin Kaiho , Ishidę Yoshio , Fujisawę Shuko , Sakatę Eio i Hashimoto Shoji .
  4. Przed nim tylko Sakata Eio , Rin Kaiho i Ishida Yoshio osiągnęli ten wyczyn; tylko Cho U , Takao Shinji , Yamashita Keigo i Iyama Yuta wydali go ponownie.
  5. Wśród głównych turniejów tamtych czasów najbardziej prestiżowe są Honinbo, Meijin i Kisei.

Bibliografia

  1. Plan podróży mistrza go , t.  1, rozdz.  1 („Narodziny tego, który wspina się na szczyty”), część 1. Trasa sześcioletniego chłopca.
  2. trasa odchodzenia Master , t.  1, rozdz.  1 („Narodziny tego, który wspina się na szczyty”), część 2. Trasa jedenastoletniego chłopca.
  3. Pierre Lusson, Georges Perec i Jacques Roubaud , Mały traktat zapraszający do odkrycia subtelnej sztuki go , redaktor Christian Bourgois ,2003( 1 st  ed. 1969), 147  , str. ( ISBN  2-267-01683-4 ) , s.  35 : „[…] Gdy Lin osiągał najwyższą sławę, na okładce GO Review pojawiła się okrągła postać Cho Chi Fun, dziewięcioletniego koreańskiego malucha „o sile amatorskiego piątego dan”. Dwa lata później, w czerwcu 1968 znajdziemy Cho Chi Fun, uczeń IX dan Minoru Kitani, znacznie wychudzony, ale zarejestrowany od 1 st kwietniu na listę zawodowych graczy z Nihon Ki-in w wieku jedenastu lat, łamiąc Lin Rekord Kai Hô […]. Przyszłość wydaje się obiecywać wielkie bitwy między nimi i być może pewnego dnia zobaczymy nieletniego i koreańskiego Meijina! ” .
  4. trasa odchodzenia Master , t.  1, rozdz.  1 („Narodziny przekraczającego szczyty”), część 7. Pierwsze zwycięstwo nad rywalem.
  5. Plan podróży mistrza go , t.  1, rozdz.  2 („Pierwszy tytuł (1974-1976)”), część 3. 55 lat kontra 18 lat.
  6. Plan podróży mistrza go , t.  1, rozdz.  2 („Pierwszy tytuł (1974-1976)”), część 4. Zbytnia pewność siebie, miażdżąca porażka.
  7. Plan podróży mistrza go , t.  1, rozdz.  2 („Pierwszy tytuł (1974-1976)”), część 5. Trasa 18-letniego młodzieńca.
  8. Plan podróży mistrza go , t.  1, rozdz.  2 („Pierwszy tytuł (1974-1976)”), część 6. Finał o tytuł „Najlepszego profesjonalisty”.
  9. Plan podróży mistrza go , t.  1, rozdz.  2 („Pierwszy tytuł (1974-1976)”), część 7. Radość z pierwszego świetnego tytułu.
  10. Plan podróży mistrza go , t.  2, rozdz.  2 („Pierwszy tytuł (1974-1976)”), część 9. Władza kontra sztuka.
  11. Plan podróży mistrza go , t.  2, rozdz.  2 („Pierwszy tytuł (1974-1976)”), część 10. Regularnie w finałach dużych turniejów.
  12. Plan podróży mistrza go , t.  2, rozdz.  3 („W drodze do Meijin (1979-1980)”), część 1. Po „czasie przygotowań”.
  13. Plan podróży mistrza go , t.  2, rozdz.  3 („En route vers le Meijin (1979-1980)”), część 2. Cho staje się pretendentem do turnieju Gosei.
  14. Plan podróży mistrza go , t.  2, rozdz.  3 („En route vers le Meijin (1979-1980)”), część 3. Cho dominuje nad Otake dzięki swojej sile czytania.
  15. Plan podróży mistrza go , t.  2, rozdz.  3 („En route vers le Meijin (1979-1980)”), część 7. Cho staje się pretendentem do Meijin.
  16. Plan podróży mistrza go , t.  2, rozdz.  3 („W drodze do Meijin (1979-1980)”), część 13. Triumfalny powrót do ojczyzny.
  17. Trasa mistrza go: Koronacja mistrza , t.  3, rozdz.  4 ("Meijin - Honinbo (1981 - 1982)"), część 2. Triumfalny marsz w lidze Honinbô.
  18. Trasa mistrza go: Koronacja mistrza , t.  3, rozdz.  4 („Meijin - Honinbo (1981 - 1982)”), część 5. Chô staje się Meijin - Honinbo.
  19. Trasa mistrza go: Koronacja mistrza , t.  3, rozdz.  4 („Meijin - Honinbo (1981 - 1982)”), część 3. Chô staje się dziewiątym dan.
  20. Trasa mistrza go: Koronacja mistrza , t.  3, rozdz.  4 („Meijin - Honinbo (1981 - 1982)”), część 6. Epicka walka na turnieju Meijin.
  21. Trasa mistrza go: Koronacja mistrza , t.  3, rozdz.  4 („Meijin - Honinbo (1981 - 1982)”), część 11. Chô broni Meijin trzeci rok z rzędu.
  22. Trasa mistrza go: Koronacja mistrza , t.  3, rozdz.  4 ("Meijin - Honinbo (1981 - 1982)"), część 10. Chô staje twarzą w twarz ze swoim rywalem, broni tytułu Honinbô.
  23. Trasa mistrza go: Koronacja mistrza , t.  3, rozdz.  4 („Meijin - Honinbo (1981 - 1982)”), część 8. Jûdan, trzeci tytuł.
  24. trasa odchodzenia suwaku: Koronacji mistrz , t.  3, rozdz.  5 („Podbój trzech koron (1982 - 1984)”), część 1. Chô zostaje pretendentem do turnieju Kisei.
  25. Trasa mistrza go: Koronacja mistrza , t.  3, rozdz.  5 („Podbój trzech koron (1982 - 1984)”), część 2. Duma Meijin-Honinbo.
  26. Trasa mistrza go: Koronacja mistrza , t.  3, rozdz.  5 („Podbój trzech koron (1982 - 1984)”), część 4. Chô zdobywa trzy największe tytuły.
  27. Pierre Aroutcheff "  Idź: Przenoszenie siły  " Jeux i Stratégie , n O  25,luty-marzec 1984, s.  96-97.
  28. Trasa mistrza go: Koronacja mistrza , t.  4, rozdz.  5 („Podbój trzech koron (1982 - 1984)”), część 9. Szczęśliwe zwycięstwo o pół punktu, Chô broni Kisei.
  29. Pierre Aroutcheff "  części: Takemiya w punkcie raj  " Jeux i Stratégie , n O  33,czerwiec-lipiec 1985, s.  97.
  30. trasa odchodzenia suwaku: Koronacji mistrz , t.  4, rozdz.  5 („Podbój trzech koron (1982 - 1984)”), część 7. Czwarte z rzędu zwycięstwo w Meijin.
  31. Trasa mistrza go: Koronacja mistrza , t.  4, rozdz.  5 („Podbój trzech koron (1982 - 1984)”), część 5. Chô traci tytuł Honinbô.

Linki zewnętrzne