| Minister Finansów |
|---|
| Narodziny |
1510 Namur |
|---|---|
| Śmierć |
4 czerwca 1578 Namur |
| Czynność | Polityk |
| Rodzina | Rodzina Berlaymont ( d ) |
| Dzieci |
Gilles de Berlaymont Claude de Berlaymont Florent de Berlaymont |
Charles de Berlaymont (1510 - 4 czerwca 1578), baron de Berlaymont, lord Beauraing , Hierges , Floyon i Péruwelz , gubernator i suwerenny komornik Namur (1554) rycerz Złotego Runa w 1555 r. Doradca Marguerite de Parma na początku panowania Filipa II Hiszpanii, był świadkiem rozwoju protestantyzmu w Holandii.
Dyrektor Finansowy Holandii , pod rządami Marguerite de Parma , dołączył do Rady Kłopotów powołanej przez gubernatora księcia Alby w celu stłumienia rozwoju kalwinizmu , a także buntów, które zaczęły wybuchać w opozycji do polityki fiskalnej.
Kiedy w 1566 roku Hendrik van Brederode i Louis de Nassau , na czele 300 dżentelmenów, w tym frakcji partii kalwińskiej , stawili się w pałacu w Brukseli , przed Marguerite de Parma, żądając zniesienia inkwizycji przeciwko reformowanym. religii , Berlaymont wypowiada to słynne zdanie: „To są tylko żebracy!” Słowo nieroztropne bo żebracy w kwestii stało się przedmiotem dumy, idąc tak daleko, aby poświęcić go podczas uczty dla żebraków odbyło się w Brukseli, w Hôtel de Brederode . W tym czasie przebrani za żebraków , ubrani w szaty ubogich z tornistrami, odnowili przysięgę złożoną monarchii, ogłaszając się jej wiernymi worowi, ale kontestując jej politykę. Wrogość wobec władzy doprowadziła w rzeczywistości do zbieżności buntu między protestantami a protestującymi, którzy pozostali katolikami. Podczas gdy Berlaymont bez ograniczeń opowiada się za sprawą władzy, dwóch głównych przywódców, hrabiów Egmont i Hornes , aresztowanych podstępem, zostaje straconych na Grand Place w Brukseli . Powszechna wrogość przekształciła się następnie w zbrojne powstanie pod wodzą księcia Wilhelma Milczącego i kilku szlachciców. Doprowadzi to do wojny partyzanckiej żebraków i żebraków mórz . Wzmocnienie wojsk najemnych z kilku krajów wzniesionych przez szlachetnych buntowników prowadzi do zaciekłych bitew, podczas gdy Stany Generalne siedemnastu prowincji w buncie przeciwko koronie podsycą konflikt znany jako wojna osiemdziesięcioletnia, która ostatecznie zakończy się niepodległością na północ od Holandii pod nazwą United Provinces .
Po śmierci Charlesa de Berlaymonta w 1578 r., Gdy był namurym gubernatorem, Juan Austrii , przyrodni brat króla Hiszpanii, kazał mu świętować na wspaniałym pogrzebie w tym mieście, gdzie przygotowywano ofensywę przeciwko wojskom. od Stanów generalnych .
Charles de Berlaymont poślubił Adrienne de Ligne-Barbançon. Mieli między innymi: