Możesz dzielić się swoją wiedzą doskonaląc ją ( jak? ) Zgodnie z zaleceniami odpowiednich projektów .
Sprawdź listę zadań do wykonania na stronie dyskusji .
Łańcuch waryscyjskiego , zwany Hercynian łańcuch we Francji, jest duży łańcuch górski, który tworzy od dewonu do permu podczas cyklu waryscyjskiego . Stoi dzisiaj jako sukcesja izolowanych masywów (Masyf Ardenów i Czech , Wogezy - Schwarzwald , Masyw Armorykański , Masyw Kornwalii , Masyw Centralny , Masyw Iberyjski ) poprzecinanych licznymi basenami sedymentacyjnymi mezo - kenozoiku . Występuje również w południowej Irlandii i zostanie zajęta w nowszych orogenezach alpejskich ( zewnętrzne masywy krystaliczne ) i pirenejskich . Te starożytne masywy stanowią przed- permu bazę wszystkich zachodniej i środkowej Europie i odpowiadają fragmentem większej pasmo górskie, rozciągające się od Uralu w Rosji do Appalachów w Ameryce Północnej .
Łańcuch znajduje swoje pochodzenie w pochodzących ze sobą, a następnie nakładanie trzech kontynentalnych mas: z microcontinent z Armorici i dwoma Superkontynent z Protogondwana i Laurussia (spotkania z kontynentach Laurencji i Baltica w Orogeneza kaledońska ). To połączenie prowadzi do superkontynentu Pangea .
Łańcuch ten uległ erozji, a większość geologicznych świadków tego zderzenia to skały metamorficzne i granity, skały, które niegdyś stanowiły głębokie korzenie masywu.
Termin „variscus” został wprowadzony przez geologa Eduarda Suessa w 1888 roku, aby opisać pasma górskie, które badał w południowych Niemczech. Termin ten zapożyczony jest od Varasków , mieszkańców dzisiejszego Vogtlandu , których główne miasto Hof nosiło po łacinie nazwę Curia Variscorum (minerał waryscytowy odkryty w tym samym regionie ma identyczną etymologię).
W tym samym czasie francuski geolog Marcel Bertrand użył w 1892 r. terminu „Hercynien” (z łac. Hercynia silva , las hercyński, który rozciągał się nad środkowymi Niemcami) na określenie tych samych płaskorzeźb tworzących ramy Europy. Pierwotnie te dwa terminy określały dwa kierunki fałd i uskoków w tych regionach (z południowego zachodu na północny wschód dla kierunku Varisque, z północnego zachodu na południowy wschód dla kierunku hercyńskiego).
Suessa bardziej interesowały różnice paleontologiczne i strukturalne między pasmami górskimi, podczas gdy Bertrand szukał korelacji między tymi masywami. Również dzisiaj mówimy preferencyjnie, aby określić byty geologiczne, które są jednak powszechne, łańcuchów waryscyjskich i masywów hercyńskich.
Powstawanie łańcucha żylaków charakteryzuje się kilkoma okresami, w których możemy wyróżnić etap przedzderzeniowy i pokolizyjny. W okresie przedwaryskańskim od kambru do ordowiku (550 do 450 mln lat temu ), epizod uogólnionego rozszerzenia, który podzielił superkontynent Rodinia , oddziela kontynent północnoeuropejski od Gondwany , z rozległym obszarem morskim, powodując pojawienie się obszarów cienka skorupa ( Laurentia , Baltica , Kazachstania , Syberia ) lub oceaniczna ( Iapetus , Rheic i Centralny Ocean ).
W okresie eo-waryskańskim od górnego ordowiku do syluru (450 do 400 mln lat temu) rozszerzenie ustąpiło miejsca zbieżności płyt , co doprowadzi do konfrontacji dwóch paleokontynentów , Gondwany na południu i na kontynencie. Euro-amerykański na północy ( Laurentia - Baltica ), ze zderzeniem wielu płyt pośrednich ( Avalonia , Armorica ). Ten okres eo-waryskański rozpoczyna się subdukcją obrzeża płyty afrykańskiej, która zanurza się pod płytą euroamerykańską i obejmuje zamknięcie dwóch głównych domen oceanicznych ( Oceanu Reicznego na północy i jednej z jego zależności, do " ocean Centrale południe). Ta subdukcja jest związana z magmatyzmem łukowym i metamorfizmem wysokiego ciśnienia i wysokiej temperatury, związanym z zakopywaniem pewnych części litosfery kontynentalnej i oceanicznej na głębokościach większych niż 100 km. Skał magmowych podstawową kolej do Eclogites , podczas gdy kwasy skały są przekształcane granulites .
W okresie mezo-waryskańskim, od dewonu dolnego do dewonu środkowego (380-340 mln lat temu), zderzenie kontynentalne między superkontynentami Laurussia i Gondwana powoduje utrzymywanie się materiału oceanicznego na skorupie kontynentalnej. Okres ten wiąże się z metamorfizmem wysokiego ciśnienia i średniej temperatury oraz ze znacznymi deformacjami, które prowadzą nawet do „rozerwania” litosfery, oderwania się, skutkującego tektoniką lustra wody .
W okresie neowaryskim, od późnego dewonu do karbonu (380 do 290 mln lat temu), ta warstwa tektoniczna jest początkiem nakładania się kilku jednostek metamorficznych, które zapewniają porównywalną rzeźbę terenu z obecnymi Alpami. Fakt, że skorupa jest grubsza niż normalnie (prawie podwójna) ma dwie główne konsekwencje: znaczne zaburzenia termiczne powodujące częściowe topienie głębokich ( anateksja ) i średnich części skorupy, co skutkuje znacznym plutonizmem (powstawanie granitów) oraz metamorfizmem średniego ciśnienia i temperatura; nienormalnie gruba i niestabilna skorupa, która gęstnieje, aby odzyskać „pozycję równowagi izostatycznej ”. To przerzedzenie litosfery sprzyja późnoorogenicznemu rozciągnięciu (do permu ), które wyraża się zarówno tektoniką styczną (zakładanie się), jak i intensywną erozją reliefów, która prowadzi do ekshumacji skał dolnej skorupy (rozbiórka). łańcucha waryscyjskiego) oraz przez tworzenie się basenów, których osady pochodzą z płaskorzeźb uskoków granicznych, spływów wulkanicznych i kalder.
Tektonika ta jest źródłem łańcucha ułożonego w wachlarz, z podwójnym wyładowaniem (marginesy dawnych kontynentów wysunięte w kierunku północnym i południowym, przeobrażone). Dwa obszary oceaniczne ( Ocean Rheic na północy, Ocean Centralny na południu) zamknęły się, tworząc szwy ofiolitowe widoczne na Przylądku Lizard oraz w regionie Loary (Groix, Vendée i południowa Anjou) lub w zatoce Audierne . Północna granica kanału, dobrze oznakowane z Irlandii do Niemiec, jest znaczna zbieżność verging północ zwany „przód waryscyjskiego”. Granica południowa znajduje się na poziomie pasma górskiego Kantabrii , Alp i Czech . W środku urządzenia, pomiędzy tymi dwoma odkształceń się bardziej stabilne bloki, co odpowiada zasadniczo do Cadomian podstawy (fragmenty kontynentalnej litosfery mniej prawdopodobnie odkształcone z powodu ich sztywności), na którym osadowe pokrywa spoczywa .
Wiele świadectw znajdujemy w Europie, gdzie kręty łańcuch rozciąga się na ponad 5000 km długości (od południa Hiszpanii po Kaukaz), 700 km szerokości i początkowo na wysokości 6000 m :
…ale także w Afryce:
… I na kontynencie północnoamerykańskim (Allegańska część Appalachów ).
Ta wielka orogeneza jest częściowo współczesna z orogenezą akadyjską, która utworzyła pasmo Appalachów w Stanach Zjednoczonych . Morfologia kartograficzna tych dwóch segmentów tworzy V hercyn.
W Europie masywy hercyńskie składają się głównie z granitów wieku karbońskiego i skał metamorficznych ( gnejsy i łupki łyszczykowe ), lokalnie piaskowców kwarcytowych , a także pokładów węgla, które również są karbonowe.