Carl Christian Philipp von Gontard | |
![]() Znaczek wydany przez Deutsche Bundespost do 250 th rocznicę Gontard, Berlin 1981 | |
Prezentacja | |
---|---|
Narodziny |
13 stycznia 1731 Mannheim , Ren-Palatynat |
Śmierć |
23 września 1791 Breslau , Królestwo Prus |
Narodowość | Ren-Palatynattin |
Ruch | Pośredni między rokokowym palladianem a klasycyzmem |
Zajęcia | Architekt |
Trening | Chez Jacques-François Blondel , Paryż |
Grafika | |
Osiągnięcia |
Brama Brandenburska (Poczdam) Nowy Pałac (Poczdam) |
Nagrody | Nobilitowany przez cesarza Józefa II Habsburga |
Środowisko rodzinne | |
Tata | Alexandre von Gontard (1708-1747), baletmistrz dworu Mannheim, następnie Bayreuth |
Matka | Elisabeth kurz |
Rodzina | Oddział wuja we Frankfurcie: Bankowość i handel Gontard et fils |
Uzupełnienia | |
Carl Philipp Christian von Gontard (* 13 stycznia 1731 w Mannheim ; † 23 września 1791 we Wrocławiu ) był trzecim pokoleniem niemieckiego architekta pochodzenia hugenockiego . Praktykował i pracował głównie w Poczdamie , Berlinie i Bayreuth . Uczeń Jacques-François Blondel wyjechał do potomności prywatnego pracę, która znajduje się z architektonicznego punktu widzenia w połowie drogi między rokoko połączeniu z Palladianism od Georg Wenzeslaus von Knobelsdorffa i klasycyzmu z Dawidem i Frédérica Gilly, sami hugenotów uchodźców. Carl von Gontard jest jednym z czterech architektów uhonorowanych i związanych z tradycją urbanistyczną Poczdamu, obok von Knobelsdorffa, Karla Friedricha Schinkla i pochodzącego z Poczdamu Reinholda Persiusa. Te cztery figury mają swój medalion na obelisku przy Alter Markt, gdzie znajduje się ratusz, kościół św. Mikołaja i zamek królewski.
Carl Christian Philipp Gontard jest z rodziny hugenotów, który opuścił Dauphiné na przełomie XVII -tego wieku . Dlatego dorastał w niemieckojęzycznym środowisku Świętego Cesarstwa Rzymskiego, gdzie Frankfurt nad Menem służył jako schronienie dla wygnańców hugenotów.
Jego pradziadek, Étienne Gontard, był kalwińskim handlarzem w Grenoble i doradcą parlamentu Dauphiné , potomkiem Eymarda Gontarda, bardzo katolickiego wasala (w 1137 jego przodek Loup Gontard popierał darowiznę terytorium, założenie Opactwo Notre-Dame d'Aiguebelle ) od suzerena Giraud Adhémar VII, który nadał mu w 1334 roku na twierdzę z Granges (znajdujący się w miejscu skrzyżowania dróg rzymskich nazwie „Logis de Berre”), która następnie stała Les Granges-Gontardes (baronia Garde-Adhemar ).
Synowie Etienne'a, Pierre i Antoine, opuścili Grenoble po odwołaniu edyktu nantejskiego .
To właśnie we Frankfurcie pierwszy brat, Pierre Gontard (ur. w Grenoble w 1662, zm. we Frankfurcie w 1725), poślubił w 1697 Zofię von Stein. Jest przodkiem frankfurckiego oddziału Gontard, który wyróżni się utworzeniem banku Gontard & fils przez syna Pierre'a, Jaques-Frédérica Gontarda, kuzyna Carla Christiana Philippa Gontarda . Daniel, syn Jacques-Frédérica, ożenił się z Susanną d'Orville, także pochodzenia hugenockiego, a przede wszystkim córką bankiera i kupca z Frankfurtu. Ta fuzja dwóch placówek bankowych przynosi tej branży pewną swobodę. Brat Daniela, Jean-Jacques, wyjeżdża do Wiednia w Austrii i zostaje wspólnikiem finansisty pochodzenia muhlouskiego Johanna von Friesa . Został pasowany na rycerza w 1768 roku i stał się baron w 1790 roku 4 th generacji oddziału we Frankfurcie nadal w działalności bankowej z synem Daniela, Jacques-Frédéric Gontard Borkenstein, reprezentujących Gontard do zależnej Paryża.
Drugi brat, Antoine Gontard, założył berlińską i artystyczną gałąź rodziny. Najpierw osiedlił się w Mannheim .
Jego syn, Alexandre Louis Gontard, urzędnik dworu palatyn, a następnie Brandenburg, został baletmistrzem na dworze książąt-elektorów Palatynatu Renu , a następnie w teatrze Marquesan w Bayreuth .
Ożenił się z Marią Margaretha Elisabeth Kurz (1707-1776) i urodził Carla Christiana Philippa Gontarda .
Pomimo swoich hugenockich korzeni Carl został ochrzczony jako katolik i został masonem w 1768 roku.
Carl Christian Philipp Gontard ożenił się w maju 1756 z Martą Sophią Friedericą von Erckert i ojcem wielu dzieci, w tym honorowego obywatela Berlina Carla Friedricha Ludwiga von Gontarda i Johanna Adama Ernsta (Bayreuth 1760-Königsberg 1807) majora i starszego doradcy dotacja . Został pasowany na rycerza z tytułem dziedzicznym przez cesarza Józefa II wraz ze swoim bratem, oficerem cesarskim. Od 1749 był „dyrygentem” w Urzędzie Budynków Sądu w Bayreuth. Wysłany przez margrabiego w 1750 roku do Paryża na dwuletnie szkolenie architektoniczne u Jean-François Blondela i wyjechał na rok do Włoch, zyskał pewną reputację jako nadworny architekt markizy Wilhelminy z Bayreuth .
Carl von Gontard pracował jednocześnie nad dwoma miastami królewskimi w Prusach. Był kapitanem armii i architektem króla. To właśnie w Poczdamie ślady jego działalności są dziś najbardziej widoczne dla turystów.
W latach 1753-1764 Gontard mieszkał i pracował w Bayreuth . Wracając z podróży do Włoch, od 1753 brał udział w odbudowie zamku Bayreuth, zniszczonego przez niszczycielski pożar. Trzy lata później został mianowany „ Hofinspektorem ”, inspektorem margrabiego Bayreuth.
Gontard przebywał w Poczdamie, gdy w 1764 r. wstąpił do służby u Fryderyka II Pruskiego ; to nikt inny jak brat Wilhelmine von Bayreuth, który służył jako pośrednik w czasie, gdy jego księstwo napotykało trudności finansowe i nie mogło już podejmować się większych prac dla architekta takiego jak Carl Gontard.
Gontard zostaje mianowany dyrektorem Urzędu Budowlanego Fryderyka II jako następca JG Büringa. Światły król natychmiast powierzył mu budowę Nowego Pałacu w Poczdamie wraz ze wszystkimi oficynami w „Neuer Garten”.
W 1774 został podejrzany o rzekome oszustwa w zarządzaniu rachunkami urzędu i zwolniony z więzienia w styczniu 1775 po kilku tygodniach pozbawienia wolności. Jego hańba nie trwała długo, ponieważ pod koniec 1775 r. król powierzył mu budowę „Königsbrücke” w Berlinie. Złożył wniosek o sukcesję na stanowisko zmarłego latem 1775 r. Johana Boumana. wniosek został odrzucony. Kolejna oficjalna prośba do króla została odrzucona w 1778 r.: z powodu kampanii wojennych i napiętego wówczas budżetu operacyjnego wstrzymano wszelkie prace budowlane w Poczdamie i Berlinie, co w konsekwencji spowodowało utratę dochodów Gontarda. Poprosił o przeniesienie do szpitala wojskowego. Król odmówił.
Opracował plany i nadzorował budowę mieszkań patrycjuszy w Poczdamie, wśród których znajduje się szereg domów w stylu holenderskim i barokowym w dzielnicy holenderskiej , część położona "Am Bassin". Domy te są obecnie klasyfikowane jako zabytki. Zbudował w Poczdamie „Marmorpalais”, uważany za jedno z jego najlepszych osiągnięć; Jego najnowszym dziełem jest „The Dutch Establishment” w „Neuer Garten” na północny wschód od centrum Poczdamu, gdzie znajduje się Cecilienhof rozsławiony przez Konferencję Poczdamską w 1945 r. Kontynuuje w ten sposób tradycję wpływów architektonicznych holenderskich w stolicy Brandenburgii od wielkiego elektora Fryderyka Wilhelma do Fryderyka II Pruskiego, który zrealizował projekt swojego ojca, Fryderyka Wilhelma I , dzielnicy holenderskiej . Po śmierci następcy tronu Fryderyka II Fryderyk Wilhelm II pruski powierzył Gontardowi zadanie udekorowania sal ceremonialnych zamku poczdamskiego i kościoła garnizonowego (Garrisonkirche) na uroczystości żałobne , kościoła herbowego Poczdamu oraz historii że Hohenzollernowie uszkodzony podczas bombardowań w RAF w nocy z 14-15 kwietnia 1945 roku i wysadzili przez komunistycznego reżimu NRD w 1968 roku.
Od 1779 Gontard został mianowany Królewskim Dyrektorem Robót Publicznych i członkiem Komisji Immediatbauten. W 1780 zaproponował plany rozszerzenia działalności charytatywnej na Berlin.
W Berlinie głównym dziełem Gontarda są kolumnady i wieże Katedry Niemieckiej i Katedry Francuskiej na Gendarmenmarkt . Kiedy część niemieckiej katedry zawaliła się w spektakularny sposób w lipcu 1781 roku, to architekt Georg Christian Unger (of) był odpowiedzialny za naprawę i wykończenie budynku. Gontard nie wypada jednak z łask, ponieważ powierzono mu zadanie kierowania pracami Biblioteki Królewskiej w Berlinie, w szczególności klatką schodową i wielką salą.
Gontard sporządził plany kolumnady „Königsbrücke”, której budowę podjął w 1767 roku młody architekt Friedrich Becherer (1747-1823). Największe dzieło Becherera w dziedzinie architektów stacjonujących w Poczdamie (Gontard, Hildebrand, Düring , Manger) była berlińską „Alte Börse”.
W latach 1787-1790 Gontard wyposażył w królewskie apartamenty zamku berlińskiego dziewięć pokoi .
Od 1788 aż do śmierci był profesorem w berlińskiej Akademii Sztuk Pięknych .
Marmorpalais, Poczdam
Holenderski zakład, Neuer Garten Potsdam
Duży wojskowy sierociniec w Poczdamie
Brama Oranienburg około 1800 r., Berlin
Brama Rosenthala, ok. 1800 r., Berlin
Świątynia Przyjaźni, Poczdam
Starożytna świątynia, Poczdam
Königskolonnaden, Berlin-Schöneberg
Spittelkolonnaden, Berlin Dönhoffplatz
Dom Carla von Gontarda w Bayreuth, obok Pałacu Adhémar