Kanał Maryjski

Kanał Maryjski ( rosyjski  : Маринский канал , Vytegorsky Canal)
System Maryjski . W encyklopedii Brockhausa i Efrona .
Administracja
Kraj	Rosja
Informacje kontaktowe	60 ° 55 ′ 00 ″ na północ, 36 ° 48 ′ 00 ″ na wschód
jedzenie	Shima ( d )
Geolokalizacja na mapie: Rosja Kanał Maryjski

Kanał Vytegorsky lub Mariinsky ( rosyjski  : Мариинский канал ) jest kluczowym ogniwem w systemie wodnym Mariinsky  (ru) , łączącym rzeki Kovja i Vytegra . W 1886 r. Przekopano Kanał Nowomaryński, aby zastąpić stary kanał, który biegł na północ od jeziora Matko . Dwa kanały znajdują się w Raionul Vitegorsky w obwodzie wołogdzkim w Rosji .

Następnie nowoczesny Kanał Wołga-Bałtyk częściowo podążał trasą Kanału Maryjskiego, a Kanał Nowomaryński stracił na znaczeniu i jest obecnie częściowo wypełniony.

Kontekst

Budowę Kanału Vytegorskiego zainicjował Piotr I Wielki , rozpoczęcie prac spowolniło z powodu braku środków finansowych. Środki w wysokości 400 000 rubli rocznie przeznaczano z pożyczek ze skarbca domów dziecka. Za fundusz odpowiadała cesarzowa Maria Fiodorowna . Jej mąż, cesarz Paweł I er , podpisał dekret 20 stycznia 1799 r., Który formalizuje imię „  Мариинским ” Mariinsky na cześć jego żony.

Budynek

Budowę rozpoczęto w 1799 r. System został zbudowany przez Departamenta vodnikh kommunikatsiy , Departament Komunikacji Wodnej, na którego czele stał Nikołaj Rumiancew . Bezpośrednie zarządzanie budową systemu powierzono generalnemu inżynierowi François Sainte de Wollantowi , dla którego utworzono specjalny dział.

Początkowy plan zakładał budowę 26 śluz, aw 1801 roku zbudowano 8 z nich i wykopano kanał łączący. Nieco później zbudowano dwa śluzy, których projekt nie przewidywał (Szestowska i Biełousowska).

• W 1808 roku pierwszy statek o zanurzeniu mniejszym niż 1  m przepłynął z Kovji do Vytegra.
• 21 lipca 1810 roku oficjalnie ogłoszono otwarcie żeglugi po systemie wodnym Maryjskiego. Koszt budowy wyniósł 2771000 rubli.
• W miejscowości św. Piotra we wsi Pietrowskoje (obecnie Staroje Pietrowskoje ) wzniesiono okrągłą drewnianą kaplicę na pamiątkę wizyty św. Piotra I (niezachowana). Po wybudowaniu Kanału Nowomaryńskiego zachowały się świadectwa - „o zniesionych śluzach i niektórych innych zabytkowych obiektach o wielkim znaczeniu historycznym”.
• W pobliżu kaplicy z rozkazu generała Devolanta wzniesiono granitowy obelisk z czworobocznych płyt z metalowymi tablicami: „Dzięki hojnemu wstawiennictwu cesarzowej Marii kanał ten został uruchomiony w 1799 r. Na prośbę jej męża., Cesarza Pawła I er i został wykonany pod jego syna, Aleksandra i st , przez którego zamówić ten pomnik został wzniesiony. ","  Петрову мысль Мария свершила  "," Maria zrealizowała pomysł Pietrowa ".

Opis Kanału Maryjskiego

• Najwyższy punkt zlewni . Oddzielna część, długość 3 wiorst, 429 sagenów. składał się z basenu Katarzyny, wykopanego kanału i Matkoozero . Wysokość nad poziomem Morza Bałtyckiego (wzdłuż wodowskazu Kronsztadu ) - 60,17 sagenów . Statki wspięły się na kanał Kovja 40,44 stóp i zstąpiły do ​​Vytegra 36,36 stóp.
• Kanał zaczynał się 9 wiorst nad św. Anną w pobliżu wsi ryaznyy Omut na Kovji. Przeciąć dwa jeziora, Matko Lake , Catherine Basin.
• Na kanale zainstalowano 6 śluz. Wodę dostarczał im akwedukt Konstantynowskiego (10 wiorst 266 sagen; jesień - około 105 stóp).
• St.Pierre (podwójny zamek, 15,6 stóp)
• Święta Helena (pojedynczy zamek, 8,33 stopy)
• St. Marie (podwójny zamek, 12,43 stopy)

Poniżej kościoła Mariackiego, mijając jezioro Ludozhskoe, kanał prowadził do rzeki. Vytegra w pobliżu wioski Verkhny Rubezh .

Novo-Mariinsky - Kanał Kamienny

W związku z rozwojem kapitalizmu po zniesieniu pańszczyzny i wzroście eksportu pszenicy do Europy, możliwości systemu Maryjskiego uznano za niewystarczające. W sierpniu 1882 r. Rozpoczęto budowę kanału Nowomaryńskiego, na północny wschód od starego, o łącznej długości 9  km . Część wspólna ze starym Kanałem Maryjskim przed połączeniem z Shima (Vytegra w górnym biegu) wynosiła 1,3  km . Wysokość przeciętnego zbiornika wodnego wynosi 119  m nad poziomem Morza Bałtyckiego (wzdłuż wodowskazu Kronsztadu ). Zasięg podziału ze starego kanału został obniżony o 9  m , podczas gdy 9 śluz i wodociąg Konstantynowskiego nie były już potrzebne. Nowy kanał zasilany był wodą z górnej części Kovji, wspartej tamą u źródła rzeki z jeziora Kowżskoje, przez akwedukt Aleksandrowski. Szerokość kanału wzdłuż dna wynosiła 21  m , głębokość 2,1. Następnie był corocznie oczyszczany i powiększany. Prace zostały zakończone w dniu 1 st maja 1886. Koszt budowy wzrosły do 2 mln rubli.

Na pamiątkę zakończenia budowy na zamku św.Aleksandra wzniesiono czworoboczny obelisk (przetrwał ze stratami; w latach 60. XX wieku został przeniesiony do Vytegry itp.).

Kanał był pod jurysdykcją 4 th sekcji technicznej linii komunikacyjnych dzielnica Vytegorsky. Był oświetlony żarzącymi się latarniami. Za linią brzegową wykopano rowy i położono drenaż; W celu odprowadzenia wody z brzegu zainstalowano 10 kamiennych rur i 2 drewniane mosty.

W 1886 r. Wybito miedziany medal (8,5  cm średnicy), na awersie z portretami Piotra I er , Pawła I er , Marii Fiodorowna, Aleksandra II i Aleksandra III. Podczas odbudowy systemu Maryjskiego prowadzono prace mające na celu oczyszczenie kanału z osuwisk i osadów, usunięto 12000 metrów sześciennych itp.

Bibliografia

• Житков С. М. Исторический обзор устройства и содержания водных путей и портов в России за столетний период 1798–1898. СПб. 1900 г.
• Николаев А. С., Житков С. М. Краткий исторический очерк развития водяных и сухопутных сообщений и торговых портов в России. - Санкт-Петербург: типография Министерства путей сообщения, 1900. - 372 с.
• Петрашень И. В. Мариинская система. 1810-1910. СПб. 1910 г.
• По водным путям Северо-Запада. Путеводитель. Г. Е. Евгеньев (Пащенко). Л.: „Речной транспорт”. 1958 г.
• Кублицкий Г. Волга - Балтика. Волго-Балтийский водный путь в прошлом и настоящем. М.: „Водный транспорт”. 1961 г.
• Волго-Балт. От Волги до Балтики. Альбом. Авт.-сост.: В. В. Лапин, А. Н. Чистиков. СПб.: „Лики России”. 2004 г.
• Мариинская водная система. Выдающиеся гидротехнические сооружения мира. Автор-сост. Чистиков А. Н. СПб.: „Лики России”. 2011 г.
• Кашина Л. И., Кузнецов И. Н., Першина А. Б., Кучумова Н. Л. История Мариинской водной системы: аннотированный указатель документов ГУ "Государственный аннотированный указатель документов ГУ" Государственный ародиротированный указатель документов ГУ "Государственный ародировотий" Вологда: ВГПУ. 2011 г.

Uwagi i odniesienia

1. Э. Г. Истомина. Водные пути России во второй половине XVIII-начала XIX века. Наука, 1982. Стр. 229.
2. (ru) Алексей Марговенко , "Дороги царей" , журнал "Урал" 2004 год, № 10 (dostęp: 29 stycznia 2008 )
3. Исторический очерк развития водяных и сухопутных сообщений 1900 .
4. „  Музей им. П. В. Алабина / Музей Алабина / Экспозиция и выставки / Коллекции музея  » [ archiwum13 lipca 2015 r] (dostęp 31 maja 2015 )