Narodziny |
18 sierpnia 1685 r Edmonton (Anglia) |
---|---|
Śmierć |
29 grudnia 1731 Londyn (Anglia) |
Narodowość | język angielski |
Obszary | Matematyka |
Instytucje | Kolegium św. Jana John |
Dyplom | Kolegium św. Jana John |
Znany z |
Twierdzenie Taylora Szereg Taylora Rozwinięcie Taylora |
Brook Taylor to angielski naukowiec, urodzony w Edmonton , obecnie dzielnicy Londynu ,18 sierpnia 1685 ri zmarł w Londynie dnia 29 grudnia 1731. Znany głównie jako matematyk, interesował się także muzyką, malarstwem i religią.
Brook Taylor był studentem St. John's College w Cambridge. W 1712 został przyjęty do Towarzystwa Królewskiego . Był wtedy mało znany, a jego wybór opierał się na osądzie jego mistrzów, Johna Machina i Johna Keilla . Na przykład Taylor napisał do Machina w 1712 roku, aby dostarczyć mu rozwiązanie problemu dotyczącego drugiego prawa Keplera dotyczącego ruchów planet. Również w 1712 był członkiem komisji rozstrzygającej między Newtonem a Leibnizem .
W 1714 Taylor został wybrany na sekretarza Towarzystwa Królewskiego i pozostał tam przez14 stycznia 1714 r w 21 października 1718, kiedy musiał zrezygnować z powodów zdrowotnych i braku motywacji. Okres, w którym był sekretarzem Towarzystwa Królewskiego, był okresem jego życia, kiedy był najbardziej produktywny w matematyce. W 1715 opublikował bardzo ważne w historii matematyki prace Methodus incrementorum directa et inversa i Perspektywę liniową . Ukazały się dwa drugie wydania, odpowiednio w 1717 i 1719 roku . W tych dwóch pracach matematyka krzyżuje się z zainteresowaniem Taylora sztuką w młodości: nie tylko malarstwem w Perspektywie Liniowej , ale także muzyką, problemem wibrujących strun, poruszonym w Methodusie .
Taylor odbył wiele podróży do Francji . Było to z jednej strony skutkiem problemów zdrowotnych, az drugiej wizyty u znajomych. Po powrocie poznał Pierre'a Rémonda de Montmort i korespondował z nim na różne tematy matematyczne. Omówili w szczególności nieskończone szeregi i prawdopodobieństwa. Taylor korespondował również z Abrahamem de Moivre w sprawie prawdopodobieństw. W tym czasie cała trójka prowadziła stałą korespondencję.
Dodał do matematyki nową gałąź zwaną „rachunkiem różnic skończonych ”, wynalazł całkowanie przez części i odkrył szeregi zwane „ rozwinięciami Taylora ”. Jego pomysły zostały opublikowane w jego książce z 1715 roku, Methodus incrementorum directa et inversa . Pierwsza wzmianka Taylora o tym, co dziś nazywa się twierdzeniem Taylora, pojawia się w liście, który ten ostatni napisał do Machina26 lipca 1712 r. W liście tym, Taylor wyraźnie wyjaśnia, skąd pochodzi ten pomysł z, czyli z komentarzem, że Machin wykonane w Coffeehouse dziecka, korzystając z „serii Sir Isaac Newton”, aby rozwiązać problem w Keplera, a także za pomocą „metody D r Halley dla wyciąganie pierwiastków” równań wielomianowych. Publikacja z 1715 r. podaje dwie wersje „Twierdzenia Taylora” . W pierwszej wersji twierdzenie to pojawia się w Stwierdzeniu 11, które jest uogólnieniem metod Halleya aproksymacji pierwiastków równania Keplera , które wkrótce stanie się konsekwencją szeregu Bernoulliego . To właśnie ta wersja została zainspirowana wcześniej opisanymi rozmowami w Kawiarni. W drugiej wersji jest Wniosek 2 z Propozycji 7, który jest metodą znajdowania większej liczby rozwiązań równań przepływu w szeregach nieskończonych. Taylor jako pierwszy zobaczył ten wynik.
Oprócz Taylora, James Gregory , Newton , Leibniz , Johann Bernoulli i de Moivre niezależnie odkryli wariant twierdzenia, który dziś nosi nazwę Taylor. Jego znaczenie dostrzeżono dopiero w 1772 r. , kiedy Lagrange dostrzegł w nim podstawową zasadę rachunku różniczkowego. Wydaje się, że termin „ seria Taylora ” został użyty po raz pierwszy przez L'Huiliera w 1786 roku . Taylor przedstawił również podstawowe zasady perspektywy w Linear Prospect (1715). Było drugie wydanie, Nowe zasady perspektywy liniowej .
Taylor , krater księżycowy , został nazwany na cześć Brooka Taylora.