Abraham de Moivre

Abraham de Moivre Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Abraham de Moivre w 1736 r. Kluczowe dane
Narodziny 26 maja 1667
Vitry-le-François ( Francja )
Śmierć 27 listopada 1754
Londyn ( Anglia )
Dom Anglia
Narodowość Francuski
Obszary Matematyka
Instytucje Towarzystwo
Królewskie Królewska Akademia Nauk
Dyplom Akademia Saumur
Znany z Wzór Stirlinga
Twierdzenie Moivre'a-Laplace'a Wzór Moivre'a

Abraham de Moivre , urodzony Abraham Moivre (1667, Vitry-le-François - 1754, Londyn ) jest francuskim matematykiem .

We Francji

Syn ojca lekarza, Abraham Moivre, należy do zamożnej rodziny protestanckiej . Kształcił się jednak u Ojców Nauki Chrześcijańskiej w Vitry.

W wieku jedenastu lat rodzice wysłali go do protestanckiej akademii w Sedanie , gdzie uczył się greki pod okiem Du Rondela . Pomimo edyktu Nantes , protestancka akademia w Sedanie została zlikwidowana w 1682 roku, a de Moivre został zmuszony do studiowania logiki w Saumur do 1684 roku.

Jego rodzice przenieśli się do Paryża, a on kontynuował naukę w Harcourt College . Mniej więcej w tym czasie Moivre czytał traktaty Huygensa , brał lekcje fizyki i szkolił się z matematyki pod (prywatnym) kierunkiem Ozanama .

W 1685 r., gdy uchylono edykt nantejski , podobnie jak jego brat Daniel, chirurg, wstąpił do Kościoła Sabaudzkiego, potwierdził swoją lojalność wobec wiary protestanckiej i podpisał „A. De Moivre”, ujawniając cząstkę „De”, zaczynając od wielką literę, jego brat podpisuje ze swojej strony „Daniel de Moyvre”. Wkrótce potem de Moivre został uwięziony do27 kwietnia 1688 rze względów religijnych w przeorcie św. Marcina. Następnie wyemigrował do Anglii .

Wygnanie

Żył tam dość słabo przez kilka lat, ucząc w domu iw „  kawiarniach  ” Londynu . Po wizycie u hrabiego Devonshire odkrył Principia of Newton . Odtąd już się z nim nie rozstaje (podobno pociął kartki, żeby go zabrać ze sobą).

W 1692 roku de Moivre poznał Halleya , asystenta Royal Society of London, a wkrótce potem Newtona, z którym się zaprzyjaźnił.

Następnie de Moivre poświęcił się całkowicie teorii fluktuacji . W 1693 r. poznaje Leibniza , który próbuje (bezskutecznie) załatwić mu pracę w Niemczech. WMarzec 1695Halley przekazuje swój artykuł „ Metoda zmian ” Towarzystwu Królewskiemu.

W 1697 został wybrany członkiem Towarzystwa Królewskiego.

W 1710 roku de Moivre został wybrany przez Towarzystwo Królewskie do rozstrzygnięcia sporów między Newtonem a Leibnizem. Zdesperowany, by zdobyć krzesło w Cambridge , prosi o wsparcie Leibniza u Jeana Bernoulliego , na próżno, ponieważ Leibniz nie może nic dla niego zrobić, nie więcej niż Newton lub Halley, biorąc pod uwagę jego francuskie pochodzenie.

Koniec życia spędza w publikacjach. Wolny, odpoczywa w spokoju nauki, zwłaszcza literatury. Powiedział kiedyś, że wolałby być Molierem niż Newtonem. Znał Rabelais prawie na pamięć.

27 czerwca 1754został wybrany na członka zagranicznego Akademii Nauk w Paryżu . On umarł na27 listopada tego samego roku.

Anegdoty

Podobnie jak Cardan , de Moivre przepowiedział dzień swojej śmierci: uważał, że każdej nocy spał jeszcze piętnaście minut. Podsumowując ten postęp arytmetyczny , wywnioskował, że umrze, gdy jego noce będą trwały dwadzieścia cztery godziny. Co się stało.

Zapytany o informacje na temat teorii fluktuacji, Newton rzekomo powiedział: „  Idź do pana De Moivre; on zna te rzeczy lepiej niż ja.  ” .

Pracuje

De Moivre był pionierem w rozwoju geometrii analitycznej i teorii prawdopodobieństwa .

Opublikował Doktrynę szans  (w) ( Teoria przypadku ) w 1718 roku .

Omal nie wybuchła kłótnia na ten temat, ponieważ zajęła się nim praca Francuza Rémonda de Montmort  : Essayalyse sur les jeux de hazard ( 1708 ). Dowiedział się o tym od Huygensa .

Jednak kłótnia szybko się skończyła, ponieważ de Moivre uogólnił tę pracę. Ponadto w tej książce pojawia się pierwsza definicja statystycznej niezależności, a także wiele problemów, na przykład dotyczących gier w kości i wielu innych gier.

Studiował również statystyki śmiertelności i podstawy teorii rent (z Halleyem).

W Miscellanea Analytica ( 1730 ) pojawia się w swojej ostatecznej formie formuła Stirlinga , którą James Stirling wskazał kilka miesięcy wcześniej , a którą de Moivre użył w 1733 roku do opisania prawa normalnego jako przybliżenia dwumianu .

W drugim wydaniu dzieła z 1738 r. de Moivre przypisuje Stirlingowi ulepszenie formuły. Jest to w tej pracy pierwsze pojawienie się głównego prawa prawdopodobieństwa (prawa normalnego lub krzywej Gaussa), a także pierwszej (embrionalnej) postaci centralnego twierdzenia granicznego , jednego z dwóch głównych twierdzeń teorii prawdopodobieństw.

De Moivre jest szczególnie popularny ze względu na jego formułę odkrytą w 1707 roku , którą można znaleźć zarówno w trygonometrii, jak i analizie  :

Odkrył w 1718 r. formułę podającą n-ty wyraz ciągu Fibonacciego , tradycyjnie przypisywaną Binetowi (który opublikował ją w 1834 r.). Zostało to rygorystycznie zademonstrowane przez Leonharda Eulera w 1765 roku.

Uwagi i referencje

  1. Gabriel Martin, Encyclopedia or Reasoned Dictionary of Sciences, Arts and Crafts [ (fr)  przeczytaj online ]
  2. Diderot i d'Alembert, Historia Królewskiej Akademii Nauk [ (fr)  czytaj online ]
  3. David R. Bellhouse, Abraham De Moivre: Ustawienie sceny dla klasycznego prawdopodobieństwa i jego zastosowań [ (w)  czytaj online ]
  4. (w) John J. O'Connor i Edmund F. Robertson , „Moivre Abraham” w archiwum MacTutor Historia matematyki , University of St Andrews ( czytaj online ).
  5. VF Bayart, „  Abraham de Moivre  ” , na bibmath.net .
  6. (w) Diego Dominici, „Wariacje na temat Jamesa Stirlinga” Note di Matematica , tom. 28, 2008, s. 1-13.
  7. Jean-Jacques Samueli i Jean-Claude Boudenot , Historia prawdopodobieństw od początków do 1900 , Éditions Ellipses ,2008.
  8. (w) Karl Pearson , „  Zapiski historyczne o pochodzeniu normalnej krzywej błędów  ” , Biometrika , tom.  16, n os  3/4grudzień 1924, s.  402-404 ( przeczytany online , dostęp 19 sierpnia 2012 ).
  9. (w) Raymond Clare Archibald  (w) , "  Rzadka broszura Moivre'a i niektóre z jego odkryć  " , Isis , tom.  8, N O  4,Październik 1926, s.  671-683 ( czytane online , dostęp 18 sierpnia 2012 ).

Zobacz również

Bibliografia

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne