Bousbir ( بوسبير ) to mur obronny w marokańskim mieście Casablanca , zbudowany, aby pomieścić zarezerwowaną dzielnicę miasta.
Kiedy Maroko stało się francuskim protektoratem na mocy traktatu z Fezu w 1912 r., Władze francuskie obawiały się rozprzestrzeniania się chorób przenoszonych drogą płciową , zwłaszcza kiły , wśród żołnierzy stacjonujących w protektoracie. Następnie zakładają zarezerwowane dzielnice i organizują prostytucję , regulując ją i rezerwując dla określonych sektorów.
Hubert Lyautey, pierwszy generalny mieszkaniec protektoratu, chce odbudować i rozwinąć Casablankę. W tym celu zatrudnił francuskiego architekta Henri Prosta do zdefiniowania planu nowego miasta.
Prost i jego współpracownicy określają plan miasta od 1917 do 1922 roku. Prost obejmuje nową, zarezerwowaną dzielnicę z dala od centrum miasta, która została zainwestowana w 1924 roku.
Bousbir to lokalna wymowa imienia Prospera Ferrieu, francuskiego dyplomaty, który był właścicielem ziemi, na której zbudowano nowy obszar zastrzeżony .
Osiedle zostało zbudowane w stylu neo-mauretańskim przez architekta Edmonda Briona, który przywołuje orientalne przedstawienia europejskich gości. Znajduje się naprzeciwko slumsów Ben M'Sik, cytowanych również w przewodnikach turystycznych, które w 1954 roku liczyły ponad 50 000 mieszkańców.
Wyznaczony obszar tworzy prostokąt o wymiarach 160 na 150 metrów, otoczony wysokim ślepym murem. Jest tylko jedno wejście dla pieszych. Zaczynając od wejścia, duża alejka prowadzi na główny plac 48 metrów na 20. Od głównej ulicy i placu zaczyna się labirynt alejek, z których każda miała nazwę wskazującą na domniemane pochodzenie prostytutek, np. Ulica Elfassiya, Doukkaliya Street, Lahriziya Street itp.
Bousbir miał kino, łaźnię turecką , kabarety, restauracje, kawiarnie, szereg sklepów, komisariat policji i żandarmerii, więzienie i przychodnię .
Mieszkają tam i pracują 450 i 680 prostytutek, głównie Marokańczyków. Oferują usługi seksualne od 1000 do 1500 odwiedzających dziennie. Niektórzy przybyli do Bousbir z własnej woli, ale około jedna trzecia została przywieziona po aresztowaniu za nielegalną prostytucję w innych częściach miasta. Wielu zaciągnęło długi wobec „Madame”, która ich mieszka. Minimalny wiek dla prostytutek to 12 lat.
Prostytutki musiały przechodzić regularne badania lekarskie i mogły opuszczać Bousbir tylko raz w tygodniu, pod warunkiem, że uzyskały pozwolenie od policji.
Dla badacza Jean-François Staszaka wizyta w okolicy „nie ograniczała się do seksu z prostytutkami. Można było (również) spacerować po ulicach i obserwować, jak zabiegają o klientów, zatrzymać się na tarasie, aby cieszyć się animacją ulicy i posłuchać muzyki orientalnej, wziąć udział w tańcu brzucha , striptizie i, dla bardziej odważnych, na spektaklu pornograficznym, na posmakować kuchni marokańskiej , podziwiać malowniczą architekturę, kupić rękodzieło czy pocztówki ” , wielu turystów przychodzi raczej z ciekawości, niekoniecznie uciekając się do prostytucji, klientela prostytutek składa się głównie z marynarzy, żołnierzy i Marokańczyków.
Le Bousbir jest wymieniane w kilku przewodnikach turystycznych opublikowanych w okresie jego działalności. Te pocztówki były sprzedawane jako pamiątki. Wiele zdjęć zawdzięczamy fotografowi armii francuskiej Marcelinowi Flandrinowi. Odegrał ważną rolę w tworzeniu stereotypu „mauretańskiej” prostytutki: młodej, brunetki, egzotycznie wyglądającej na europejskie oko, topless albo w sukienkach czy kaftanach . Większość fotografii jest starannie pozowana i rzadko robiona na miejscu.
Zdaniem Staszaka Bousbir nie zdołał powstrzymać chorób wenerycznych, przyciągając tylko 15% prostytutek w Casablance, podczas gdy obszar zastrzeżony dla niektórych kręgów (religijnych, feministek, socjalistów i antykolonialistów ) był skandalem moralnym i politycznym, tak że generał Rezydencja zamknęła go w kwietniu 1955 roku, rok przed uzyskaniem przez Maroko niepodległości .