„ Integratorem biologicznym ” nazywamy gatunek zwierzęcia, rośliny lub grzyba ( grzyb , porost ), utrwalony na podłożu (np. Pleśń ) lub łatwo „odzyskiwalny” (np. Pszczoły z ula), który jest badany w celu oceny ilości biodostępnych zanieczyszczenia chemiczne, które „ zintegrowała ” ze swoim ciałem (mięso, wątroba, nerki, skrzela, muszla itp.) w miejscu, w którym mieszkała w okresie eksperymentu.
„ Sieć integratorów biologicznych ” łączy szereg porównywalnych instalacji opartych na integracji biologicznej ; daje wskazówki dotyczące tła , chronicznego zanieczyszczenia , w tym zanieczyszczeń występujących w małych dawkach.
Ze względu na wiarygodność statystyczną , w każdym doświadczeniu korzystnie wykorzystuje się wiele osobników z jednorodnej próbki tego samego gatunku (na przykład klatka pełna małży tego samego gatunku, w tym samym wieku, hodowanych w tym samym miejscu iw dobrym stanie). zdrowie).
Wykorzystane gatunki muszą być odporne na zanieczyszczenia, wykazywać zdolność do bioakumulacji i, jeśli to możliwe, utrwalone (np .: omułek, mszaki itp.) I / lub umieszczone w klatkach w badanym środowisku.
Jego stan zdrowia, wiek i być może pewne cechy genetyczne są znane, jak również zawartość zanieczyszczeń („ stan zerowy ”) na początku eksperymentu.
Musi być chroniony przed możliwymi drapieżnikami i wandalizmem.
Zalety :
- pomiar w długich odstępach czasu, uwzględniający wahania sezonowe.
- niski koszt instalacji (w porównaniu z innymi metodami), ale czasami ryzyko wandalizmu
- Możliwość badania w różny sposób, poprzez porównanie spadków lub kilku warstw wody lub powietrza za pomocą sieci pionowej lub trójwymiarowych integratorów biologicznych
- W przypadku małże możemy zmierzyć zanieczyszczenia zgromadzone w mięsie, ale także w muszli .
- Wyniki dają wyobrażenie o rzeczywistym narażeniu organizmów żywiących się filtrem lub bioakumulacji oraz możliwe wskazówki dotyczące narażenia niektórych narządów gromadzących pewne zanieczyszczenia ( wątroba , nerki itp.) U innych gatunków
- Biokoncentracja produktów przez zwierzę filtrujące lub bioakumulator umożliwia wykrycie po niskich kosztach cząsteczek, których nie można wykryć lub których wykrywanie jest kosztowne przy użyciu zwykłych środków. W ten sposób można badać narażenie na niskie dawki bardzo toksycznych produktów .
- Efekty synergiczne można zaobserwować lub zasugerować in vivo , których nie można zidentyfikować na podstawie samej wiedzy o obecności produktów.
- Przed realizacją projektu hodowli ostryg lub omułków , autor projektu może mieć wyobrażenie o stopniu skażenia jego przyszłych produktów.
Wady:
- Użycie żywego gatunku, nawet odpornego, nie gwarantuje - w bardzo zanieczyszczonym środowisku - że „ integratorzy ” mogą umrzeć lub zachorować, co zniekształca wyniki, nawet jeśli jest to kwestia przydatnych informacji.
- Piki zanieczyszczeń nie są wykrywane (ale losowe lub regularne pomiary również nie gwarantują, że piki te zostaną zmierzone. Umożliwia to tylko analiza ciągła, ale jest to generalnie bardzo kosztowne).
Możliwe odchylenia muszą zostać skorygowane: na przykład zimą różne gatunki naturalnie tracą na wadze, co oznacza, że poziom zanieczyszczenia na kg żywej materii wydaje się wyższy.
I odwrotnie, szczyt wzrostu powoduje rozcieńczenie w stosunku do zintegrowanego zanieczyszczenia.
W zależności od gatunku, który służy jako integrator, bioakumulacja może się różnić w zależności od światła , ciepła, dostępnego pożywienia i właściwości fizykochemicznych środowiska.
Niektóre zanieczyszczenia mogą ulec biodegradacji przez dany gatunek lub inne gatunki lub mogą zostać wyeliminowane podczas rozmnażania (poprzez nasiona , jaja , plemniki ). - Wystaw integratora na środowisko, które nie jest jego własnym środowiskiem (małże na niezwykłej głębokości).
- Zwierzę może wytwarzać metabolity inne niż te, które wyprodukowałby inny gatunek lub te, które wyprodukowałyby w swoim nieskażonym środowisku (wiele organizmów ma tioprotéiny zdolne do wiązania niektórych metali ciężkich, a czasem ich wydalania , na przykład w śluzie . Czasami byłby zainteresowany odchodami i muszlami (w przypadku muszli ).
Niekoniecznie istnieje korelacja między zawartością metalu w osadzie a zawartością metalu w nieruchomym zwierzęciu, takim jak ostrygi lub omułki, które mogą być bezpośrednio skażone śladowymi ilościami metali rozpuszczonych w wodzie.
Niedawne badania koncentrowały się łącznie na omułku śródziemnomorskim ( M. galloprovincialis ) i osadach powierzchniowych ich środowiska w 5 stanowiskach (próbki pobrano w 2005 i 2006 jesienią). Średnie stężenia Fe, Zn, Mn, Ni, Cu, Co i Cr w próbkach małży wynosiły odpowiednio 603,0, 345,0, 85,0, 18,9, 17,2, 9,1 mg / kg suchej masy. Natomiast maksima dla osadów 40867, 943,0, 382,0, 336,0, 67,2, 24,8 i 16,9 mg / kg. Korelację można było zaobserwować tylko dla cynku.
We Francji Agencja Wodna RMC dla swojego projektu SDAGE stworzyła sieć Rinbio wykorzystującą zdolność do bioakumulacji małży; W 2000 r. Utworzono 97 stacji (łącznie 212 miejsc do cumowania) na Morzu Śródziemnym od Hiszpanii po Menton , wokół Korsyki , na morzu i w lagunie . 97% stacji zostało odzyskanych do badań w 2001 roku.
(Ex of Biological Integrator Network wykorzystywanej do oceny jakości wody w oparciu o wykorzystanie stacji sztucznych omułków w Morzu Śródziemnym / Kampania 2000)