| Imię urodzenia | Lee Conley Bradley |
|---|---|
| Narodziny | 1893 lub 1903 |
| Śmierć |
15 sierpnia 1958 Chicago |
| Podstawowa działalność | Gitarzysta i piosenkarz |
| Dodatkowe zajęcia | Tekściarz |
| Gatunek muzyczny |
Tradycyjny blues , chicagowski blues , folk |
| Instrumenty | Gitara akustyczna |
| aktywne lata | 1927 - 1958 |
| Etykiety | Folkways , EmArcy , Paramount , ARC , Bluebird , Okeh , Mercury , Chess , Verve , Vogue Records |
Bradley Lee Conley powiedział Big Bill Broonzy , to gitarzysta i piosenkarz z blues amerykańskich urodzonych w 1893 lub 1903 roku i zmarł15 sierpnia 1958w Chicago .
Jego kariera rozpoczęła się w latach dwudziestych XX wieku , kiedy grał country bluesa dla głównie afroamerykańskiej publiczności . W latach trzydziestych i czterdziestych przeszedł na brzmienie bardziej miejskie, popularne wśród publiczności z klasy robotniczej. W latach pięćdziesiątych powrót do tradycyjnych korzeni folkowo-bluesowych uczynił go jedną z czołowych postaci w odrodzeniu wschodzącej amerykańskiej muzyki ludowej i międzynarodową gwiazdą. Jego długie i zróżnicowane miejsca niego karierę jako jedna z kluczowych postaci w rozwoju muzyki bluesowej w XX th wieku.
W ciągu swojego życia Broonzy podpisał ponad 300 piosenek, w tym adaptacje tradycyjnych pieśni ludowych i oryginalnych piosenek bluesowych. Jako autor tekstów bluesowych jest wyjątkowy w pisaniu piosenek, które odzwierciedlają jego wiejskie i miejskie doświadczenia.
Big Bill Broonzy został wprowadzony do Blues Hall of Fame, kiedy została założona w 1980 roku, wśród 20 największych legend bluesa.
Lee jest jednym z siedemnastu dzieci Franka Bradleya i Mittie Belcherów. Jego data i miejsce urodzenia są niepewne. On sam twierdzi, że urodził się w 1893 roku, w Scott, Hrabstwo Bolivar , Mississippi , ale według jego biografa Bob Riesman, był najprawdopodobniej urodził się26 czerwca 1903w Altheimer , Jefferson County , Arkansas , jako Lee Conley Bradley. Jednak w akcie urodzenia jego siostry bliźniaczki widnieje rok 1898. Młody Lee Conley, później nazwany Big Bill Broonzy, po raz pierwszy grał na skrzypcach i banjo na weselach i uroczystościach rodzinnych. W 1915 r. Pracował jako dzierżawca i był już żonaty. Po tym, jak gospodarstwo, które zarządzał, zostało sparaliżowane przez suszę 1916 r., Pracował w kopalniach lub na budowach wałów, aby utrzymać rodzinę. Spędził dwa lata pod flagami w latach 1917-1918, z czego część znajdowała się w Europie.
To właśnie jako gitarzysta rozpoczął karierę w Chicago w połowie lat 20. Tam poznał Papę Charliego Jacksona, który nauczył go gry na gitarze i zatrudnił go do towarzyszenia. W tych latach Broonzy wykonywał szereg dorywczych prac, aby uzupełnić swoje dochody, jako tragarz, kucharz, huta lub dozorca, ale jego głównym zainteresowaniem była muzyka. Dzięki jego współpracy z Jacksonem Broonzy otrzymuje przesłuchanie z J. Mayo Williamsem z Paramount Records . Jego pierwsze nagrania, wykonane z jego przyjacielem Johnem Thomasem na wokalu, zostały odrzucone. Ale Broonzy nie ustępował, a jego druga próba kilka miesięcy później zakończyła się sukcesem. Pierwsze 78 obrotów na minutę nagrał w 1927 roku. Dwa lata później odniósł swój pierwszy duży sukces z Big Bill Blues , co dało mu reputację, która przetrwała aż do śmierci.
Po trudnym początku w Paramount nagrywał w Nowym Jorku dla tanich wytwórni ARC , takich jak Melotone, Perfect czy Banner Records. Te płyty sprzedają się lepiej, a Broonzy staje się coraz bardziej znana. Po powrocie do Chicago regularnie pracował w klubach South Side i koncertował z Memphis Minnie . W 1934 roku podpisał kontrakt z Bluebird .
Pod swoim nazwiskiem nagrał ponad 300 zespołów płytowych i aż akompaniował innym wielkim bluesmanom (między innymi Washboard Sam , Jazz Gillum , Sonny Boy Williamson I , Lil Green , Bumble Bee Slim , Lonnie Johnson , Tampa Red ). Wokalista o mocnym, czystym i angażującym głosie, z deklamacyjnym tonem, to kompletny, szybki i skaczący gitarzysta, którego nowatorski styl będzie powszechnie naśladowany. Jego ogromny talent i ciepła osobowość sprawiły, że stał się popularny wśród czarnej społeczności miasta Chicago w okresie (1930-1942), który reprezentował złoty wiek chicagowskiego bluesa .
Big Bill Broonzy, z towarzyszeniem na fortepianie Alberta Ammonsa , brał udział w słynnych koncertach From Spirituals to Swing, organizowanych w 1938 i 1939 roku przez Johna Hammonda w Carnegie Hall , obok Count Basie , Benny Goodman , Big Joe Turner i Sonny Terry . Zastępuje Roberta Johnsona, który został pierwotnie zaproszony, ale od tego czasu zmarł. Jego sukces w tym samym roku doprowadziła go do małej roli w musicalu Swingin „Snu przez Erik Charell , adaptacji jazzowej Szekspira ” s A Midsummer Night „s snu , mieszczący się w Nowym Orleanie w 1890 roku, z udziałem m.in. Louis Armstrong , Sekstet Maxine Sullivan i Benny'ego Goodmana .
Po drugiej wojnie światowej jego styl stał się bardziej dopracowany, miejski i zelektryfikowany. Jego piosenki pozwalają wielu młodym muzykom, takim jak Muddy Waters , Little Walter czy Jimmy Rogers , ruszyć w kierunku przyszłości bluesa: elektrycznego bluesa powojennego Chicago. Jego nagrania Where the Blues Began z 1945 roku , z Big Maceo na fortepianie i Busterem Bennettem na saksofonie oraz Martha Blues z Memphis Slimem na fortepianie, wyraźnie wskazują drogę naprzód. Jedna z jego najsłynniejszych piosenek, Key to the Highway , pojawiła się mniej więcej w tym czasie.
W 1949 roku Broonzy był częścią koncertowej rewii muzyki folkowej I Come for to Sing , założonej przez Win Stracke, w skład której wchodzili także Studs Terkel i Lawrence Lane. Recenzja spotyka się z pewnym sukcesem dzięki odrodzeniu rodzącego się folku.
Broonzy jest jednym z pierwszych bluesmanów, którzy przyjechali do Europy, a zwłaszcza do Francji (1951), wszędzie przyjmując triumfalne przyjęcie. Wracał tam wielokrotnie, a także do Afryki , Australii i Ameryki Łacińskiej , uczestnicząc w ten sposób w rozprzestrzenianiu się bluesa. W Holandii Broonzy spotyka Holenderkę, Pim van Isveldt, z którą ma dziecko, Michaela, który nadal mieszka w Amsterdamie .
Po powrocie do Stanów Zjednoczonych został gwiazdorem kilku wybitnych artystów ludowych, takich jak Pete Seeger czy Sonny Terry i Brownie McGhee . W 1957 roku Broonzy był członkiem-założycielem Starej Miejskiej Szkoły Muzyki Ludowej .
Obdarzony niezwykłym zmysłem komercyjnym, porzuca gitarę elektryczną i sekcję rytmiczną, aby powrócić do pierwotnej formuły solisty i jest przedstawiany jako „czarny oracz z Południa” lub jako „ostatni z żyjących bluesmanów” interpretujący stare pieśni ludowe. , z południa. Na płycie Hollerin 'and Cryin' the Blues (nagranej we Francji) śpiewa słynne Baby, Please Don't Go , tradycyjne melodie, takie jak John Henry czy murzyński duchowy Nobody Knows . Są też fragmenty jednego z jego koncertów w Salle Pleyel z udziałem pianisty Blind Johna Davisa .
Cierpiąc na raka gardła i płuc, zmarł w 1958 r. , Nieco ponad rok po częściowej utracie głosu podczas operacji.
Został pochowany na cmentarzu Lincoln w Worth Township w stanie Illinois .