W wspinaczki , a bicoin , klina lub zacisku drutu jest klin metalu, zwykle zukosowane w kształcie montowane na kablu i stosowane do ochrony przez zaklinowanie go w szczelinę w skale. Bicoins są dostępne w wielu stylach, rozmiarach i markach. Większość koszy bicoin jest wykonana z aluminium . Większe bicoins można zamontować na pasku Dyneema zamiast na kablu, ale stało się to rzadkością. Bicoins są podobne do Hexcentrics , ale nie są wymienne.
W bicoins są czasem nazywane również pod nazwą przewodowy lub korkami , przestać być nazwa gamy orzechów produkowanych przez Black Diamond Equipment Ltd .
Aby utrzymać w miejscu, bicoin jest wsuwany w uskok w skale, którego krawędzie zaciskają się w kierunku dna. Jego rozmiar należy dobrać tak, aby nie mógł wyjść z pęknięcia. Opcjonalnie można łączyć dwa elementy typu bicoin, to znaczy łączyć je razem, aby utworzyć element typu bicoin o pożądanym rozmiarze. Bicoin jest utrzymywany na miejscu, aby nie przesuwał się wraz z wibracjami przenoszonymi przez linę, poprzez mocne uderzenie linki. Małe narzędzie, rozwijak , w postaci ostrza zakończonego haczykiem, pomaga odzyskać bicoin, gdy gąsienica nie jest założona.
Najmniejsze bicoiny są znane jako mikro-dżemy i są wykonane ze stali , miedzi lub stopu . Zwykle mają wlutowany kabel w środku, w przeciwieństwie do tych przewleczonych przez otwory w bicoinie. Najczęściej używane są w sztucznej wspinaczce , a ich wartość ochronna (powstrzymująca upadek) jest ogólnie uważana za marginalną ze względu na ich niski opór i bardzo mały obszar kontaktu ze skałą. Najmniejszy z mikro-dżemów może być mniejszy niż centymetr sześcienny .
Anglicy alpiniści w latach pięćdziesiątych jako pierwsi używali bicoin do ochrony. Bardzo surowa etyka zabraniała używania haków , brali stare orzechy wzdłuż torów kolejowych, wspinali się z nimi w kieszeniach i używali ich jako klinów. Ta nowa technika daje im możliwość niezawodnego ubezpieczenia pokonywania nowych trudnych tras poprzez obejście zakazu sadzenia haków.
W 1972 roku , kiedy czysta wspinaczka stała się problemem w Stanach Zjednoczonych , Yvon Chouinard zaczął produkować kliny specjalnie zaprojektowane do wspinaczki, których znajomy kształt nadal był w użyciu. Wspinacze tacy jak Henry Barber i John Stannard pomogli spopularyzować ich użycie, zwłaszcza gdy odkryto, że knagi są lżejsze, często łatwiejsze do odłożenia podczas wspinaczki, a przynajmniej tak samo bezpieczne, jeśli nie bardziej, jak dobrze umieszczony hak.