Benjamín Victorica

Benjamín Victorica. Funkcje

Członek Senatu Argentyny Entre Ríos
5 maja 1863 -30 kwietnia 1871
Zastępca

Biografia

Narodziny	Wrzesień 1831 Buenos Aires
Śmierć	1913 Buenos Aires
Narodowość	Srebrzyk
Trening	Uniwersytet w Buenos Aires
Zajęcia	Polityk , sędzia , prawnik , dyplomata , żołnierz
Tata	Bernardo Victorica ( d )
Matka	Juana Josefa Vivanco ( d )
Dziecko	Dona Ines Victorica ( d )

Inne informacje

Partia polityczna	Narodowa Partia Autonomistyczna
Uzbrojony	Armia argentyńska
Stopień wojskowy	Generał

Benjamín Victorica (Buenos Aires,14 września 1831- id .,27 stycznia 1913) był argentyńskim żołnierzem, prawnikiem , naukowcem, nauczycielem, politykiem i dyplomatą . Był deputowanym krajowym, senatorem, ministrem wojny - najpierw pod przewodnictwem Santiago Derqui (od 1860 do 1861), a następnie z Julio Argentino Roca (od 1880 do 1886) - i członkiem Sądu Najwyższego Argentyny . Przyczynił się w szczególności, jako sekretarz wojny, do wojny trójprzymierza , a następnie jako minister wojny, tzw. Podboju pustyni , i osobiście dowodził podbojem Chaco (1881-1884), wyprawa wojskowa przeciwko rdzennej ludności zamieszkującej południową część Chaco .

Biografia

Syn Bernardo Victorica, który przez dziesięć lat był szefem policji prowincji Buenos Aires pod rządami Rosasa , uczęszczał na kursy kolegium jezuickiego i republikańskiego kolegium Buenos Aires , uzyskując w 1849 r. Stopień doktora z ustawą z Uniwersytetu w Buenos Aires , po obronie pracy magisterskiej na temat „skutki blokady”.

Był zagorzałym rosistą , zarówno w Akademii Prawa, jak i na łamach La Gaceta Mercantil , gdzie publikował pisma ku chwale Odnowiciela i jego żony Manuelity, a także pamflety w wersetach przeciwko Urquizie, z których tutaj jest jedna z najsłynniejsze próbki:

A ty, zdrajczyni Urquiza, wybitny rozbójnik,
Kaligula, Nero, dziki Attila!
Drżyj, bo już rośnie w siłę
Sprawiedliwości mściwej stali! (Y tú, Urquiza traidor, bandido insigne, / Calígula, Nerón, Atila fiero! / Tiembla, que ya se alza poderoso / De la justicia vengador acero!)

Od 1849 do 1851 pełnił funkcję oficera w rządowej kancelarii prawnej oraz audytora generalnego Wojny i Marynarki Wojennej. Od 1851 do 1852 pracował jako sekretarz naczelnego generała Straży Przedniej Ángel Pacheco, do którego cieszył się całkowitym zaufaniem. Brał udział w randze sierżanta-majora w bitwach pod Campos de Álvarez i Caseros w styczniu iLuty 1852odpowiednio. Po tej ostatniej bitwie zwycięzca, Justo José de Urquiza, kazał go szukać i wezwał na swoją stronę jako współpracownika.

Latem 1852 r. Otarł ramiona z Miguelem Navarro Violą, Juanem Agustínem Garcíą, Juanem del Campillo i innymi członkami redakcji krytycznej i satyrycznej recenzji El Padre Castañeta , której kilka wydań przejął liberalny rząd Portugalii .

W 1853 r. Objął stanowisko krajowego administratora celnego , a rok później głównego oficera Ministerstwa Spraw Wewnętrznych . Po federalizacji terytorium Entre Ríos , w 1855 r. Zajmował stanowisko sędziego ds. Spraw karnych, cywilnych i handlowych.

Od 1856 do 1860 był członkiem Kongresu Federalnego Parana (wówczas stolicy Konfederacji Argentyńskiej ) jako przedstawiciel Entre Ríos, a generał Urquiza powołał go na swoją stronę jako prywatnego sekretarza aż do wygaśnięcia jego kadencji prezydenckiej. W 1860 r. Został ministrem wojny i marynarki wojennej prezydenta Derqui , a następnie w 1861 r. Sekretarzem wojny naczelnego generała Konfederacji Argentyńskiej Urquiza, pomagając w tym charakterze w bitwie pod Pavón , która zakończyła się klęska Konfederacji przeciwko wojskom stanu Buenos Aires.

Został wybrany na senatora krajowego w 1862 r. I pozostanie nim do 1870 r. Jako sekretarz wojny brał udział w wojnie trójprzymierza (1864 - 1870). W 1874 r. Został członkiem i wiceprzewodniczącym Krajowej Rady Edukacji. W 1877 r. Został mianowany profesorem zwyczajnym ( Académico Titular ) na Wydziale Prawa i Nauk Społecznych.

W 1880 roku, po objęciu prezydentury przez generała Julio Argentino Roca , po raz drugi został mianowany ministrem wojny i marynarki wojennej. W związku z tym pomógł poprowadzić podbój pustyni (1878-1885) i zorganizował wyprawy marynarki argentyńskiej na wybrzeże Patagonii w celu zbadania populacji tam mieszkających i założenia tam sub-prefektur, w tym na Ziemi Ognistej i na Wyspie Stanów Zjednoczonych , gdzie budowano pierwszą latarnię morską San Juan del Salvamento .

W 1884 osobiście poprowadził kampanię wojskową w centralnym i borealnym Chaco , znaną jako podbój Chaco (1881-1884), wyprawę wojskową przeciwko rdzennej ludności zamieszkującej południową część Chaco, mającej na celu aneksję tych terytoriów do stan argentyński. Podczas tej wyprawy założył dwie z pierwszych wiosek przyszłej prowincji Chaco : Puerto Bermejo i Presidencia Roca. Kiedy ten ostatni został założony, miało miejsce niesławne wydarzenie: aby ukoronować ceremonię założycielską, postanowił umieścić na maszcie flagowym głowę kacyka Yaloschi, który zdewastował białe osady w regionie, a to w obecności żołnierze i tubylcy, którzy wzięli udział w ceremonii. W swoim dzienniku Victorica zanotowała:

„Aby oddać cześć narodowej pozycji wyprawy, po zakończeniu naszej kampanii włożyliśmy do sztabu zakrwawionego szefa ostatniego kacyka Toby , który zapłacił życiem za zbrodnię napadu na jednego z naszych żołnierzy. "

Sprzeciwiając się kandydaturze D r Miguela Juáreza Celmana, zrzekł się Ministerstwa Wojny i Marynarki Wojennej11 lipca 1885przyjąć jego nominację na Ministra Pełnomocnego i Posła Nadzwyczajnego we Wschodniej Republice Urugwaju . Po zakończeniu misji dyplomatycznej zastąpił wWrzesień 1887D r José Benjamín Gorostiaga w gabinecie Prezesa Sądu Najwyższego, to aż pełnionej funkcjiLipiec 1892.

Po tym, jak D r Luisa Sáenza Peña został wybrany na prezydenta Republiki Argentyńskiej,12 października 1892Generałowi Victorice powierzono po raz trzeci tekę Wojny i Marynarki Wojennej, którą jednak zatrzymał tylko do 6 czerwca 1893, data jego rezygnacji. Był wówczas od 1902 do 1906 członkiem Kongresu Narodowego . Pod koniec swojego mandatu parlamentarnego przyszedł jakiś czas później, aby zasiadać w zarządzie Narodowego Banku Polskiego, pierwszej oficjalnej instytucji kredytowej utworzonej przez Argentynę.

W 1894 r. Został członkiem Akademii Prawa pod dekanatem Amancio Alcorta.

Miasto Victorica, założone w 1882 roku w prowincji La Pampa , zawdzięcza swoje początki Fort General Benjamín Victorica, tak zwany na jego cześć, kiedy był szefem Ministerstwa Wojny.

Ożenił się Marzec 1857, w Concepción del Uruguay , Ana Urquiza y López, córka Justo José de Urquiza. Należał do ruchu intelektualnego znanego jako Pokolenie 1880 roku .

Bibliografia

Tres Ciclos Quandños, Guido Miranda

Źródło

(es) Biografia Victorica na stronie Revisionistas .