Bitwa pod Caseros

Bitwa pod Caseros Bitwa pod Caseros na litografii Carlosa Penutti. Zwróć uwagę na lokalny gołębnik ( palomar ) w prawym dolnym rogu . Ogólne informacje

Przestarzały	3 lutego 1852
Lokalizacja	El Palomar de Caseros, Greater Buenos Aires
Wynik	Decydujące zwycięstwo aliantów. Rezygnacja i ucieczka z Rosas .

Wojujący

Wielka Armia: Entre Ríos Corrientes Buenos Aires Santa Fe Urugwaj, Imperium Brazylii

Armia Konfederacji Argentyńskiej  : Buenos Aires

Dowódcy

Justo José de Urquiza

Juan Manuel de Rosas

Zaangażowane siły

24 000 do 28 000 żołnierzy 45 do 50 dział

22 000 żołnierzy od 45 do 60 dział

Straty

600 zabitych i rannych

1500 zabitych i rannych 7000 więźniów

Wielka wojna

Współrzędne 34 ° 36 ′ 10 ″ na południe, 58 ° 36 ′ 44 ″ na zachód Geolokalizacja na mapie: Argentyna

Bitwa pod Caseros

Bitwa pod caseros lub Bitwa pod Monte Caseros , odbyła się3 lutego 1852w Caseros, obecnie Estación El Palomar, na środkowo-zachodnich przedmieściach Buenos Aires w Argentynie . Jest przeciwny Buenos Aires armię , dowodzoną przez jednolity dyktatora Juan Manuel de Rosas , do Grande Armée ( Ejército Grande ), kierowana przez Justo José de Urquiza i utworzonej przez koalicję przeciwników reżimu Rosas, ze zbrojeniem brazylijskiej i Urugwaju wojska .

W maju ubiegłego roku Urquiza, gubernator Entre Rios , niegdyś sojusznik Rosas, ale poszkodowany w swoich osobistych interesach przez embargo wydane przez to ostatnie na Montevideo , głównego partnera handlowego Entre Ríos, a także przekonany o potrzebie narodowa struktura konstytucyjna, której Rosas upierał się, nie wprowadzała, wystosowała pronunciamiento przeciwko swojemu sojusznikowi, utworzyła armię, a następnie z pomocą Brazylii zajęła Urugwaj. Potem przekroczył Paraná z wojskiem, a siły zbrojne w prowincji of Santa Fe po zbuntował kolei, miał jasną drogę do marszu na Buenos Aires. Grande Armée z łatwością pokonała wojska Rosasa, które musiały tylko zrezygnować i udać się na wygnanie do Wielkiej Brytanii .

Ta bitwa oznacza przełom w historii Argentyny  : po zwycięstwie Urquiza, ówczesny dyrektor Konfederacji Argentyńskiej, skłonił do opracowania Konstytucji z 1853 r. , Aw 1854 r. Został pierwszym konstytucyjnym prezydentem Argentyny.

Przeszłość

Argentyńskie wojny domowe

W 1814 r. Argentyna wstrząsnęła serią wojen, w których stanęła partia federalistyczna , konserwatywna i tradycjonalistyczna , a władza scentralizowana , liberalna i postępowa , utożsamiana ogólnie z rządami Buenos Aires. Sytuacja ta niemal na stałe pozbawiła kraj centralnego państwa od 1820 roku.

Od 1831 r. Organizacja instytucjonalna państwa argentyńskiego została ustalona przez denominowaną Konfederację Argentyny , raczej luźny związek podmiotów prowincjonalnych, które zjednoczyły zbiór paktów i traktatów.

Jednak od 1835 r. Prawdziwe powiernictwo nad krajem znajdowało się w rękach gubernatora prowincji Buenos Aires , federalisty Juana Manuela de Rosasa , również obdarzonego „najwyższą władzą” ( suma del poder público ), przeciwko której w większości zgromadzenie ustawodawcze w Buenos Aires odegrało jedynie rolę moderatora, prawie niewidoczną.

W 1839 r., Aw coraz większym stopniu od 1840 r., Kraj ogarnęła ostra wojna domowa, która dotknęła - co nigdy wcześniej nie miało miejsca na taką skalę - naraz i kosztowała tysiące ofiar. Rosasowi udało się jednak pokonać swoich wrogów i tym samym jeszcze bardziej wzmocnić swoją dominację nad Argentyną. Kampania wojskowa w kraju prowadzona przez Chacho Peñalozę i długotrwała rebelia w prowincji Corrientes nadal zdołały wstrząsnąć prowincjami Santa Fe i Entre Ríos , ale zostały również pokonane w 1847 r. Od tego czasu Konfederacja Argentyńska cieszyła się względnym spokojem.

Koniec blokady anglo-francuskiej

Od 1844 r. Miasto Montevideo było oblężone przez generała Manuela Oribe , który opanował prawie cały kraj i uważał się za legalnego prezydenta Urugwaju . Skorzystał z silnego wsparcia materialnego i militarnego ze strony Rosas, w tym zaangażowania znaczących argentyńskich sił zbrojnych w oblężenie Montevideo. Mimo to miasto było w stanie stawić opór dzięki anglo-francuskiej blokadzie Río de la Plata , przez którą siły morskie Wielkiej Brytanii i Francji zablokowały Río de la Plata , zabraniając argentyńskim okrętom przyjścia z pomocą Oribe . Sytuacja, która w związku z tym pozostawała w bezruchu, zmieniła się w 1847 r. Po wyeliminowaniu ostatecznego oporu przeciwko Rosas w głębi Argentyny.

Nie mając teraz sojuszników poza obrońcami Montevideo, Brytyjczycy zaczęli wątpić w możliwość pokonania Rosasa. Biorąc pod uwagę, że ostatecznie Rosas utrzymywał z nimi dobre stosunki dyplomatyczne i handlowe, prowadzili z nimi transakcje, gdzie tylko mogli, akceptowali niewiele, co Rosas im dawał , iw listopadzie 1848 roku zrezygnowali z podpisania traktatu Arana-Południe , który przewidywał w szczególności że Anglia musiała jednostronnie znieść blokadę morską. Nowy głowa francuskiego państwa Napoleon III przez dłuższy czas utrzymywał stanowisko swojego poprzednika, po czym w styczniu 1850 roku podpisał traktat Arana-Leprédour .

Oblężone Montevideo było odtąd odizolowane, więc miasto nie mogło się dłużej opierać. Aby zwiększyć presję na oblężone miasto, Rosas zakazał wszelkiego rodzaju handlu z Montevideo, tolerowany do tego czasu. Miasto przechodzi więc blokadę handlową, choć bez interwencji sił morskich.

Jednakże zakaz ten miał niezamierzony skutek: głównym beneficjentem handlu z Montevideo był prowincji z Entre Ríos , a zwłaszcza sam gubernator, generał Justo José de Urquiza . Uderzony w jego materialne interesy, ale także przekonany o potrzebie politycznej odnowy i narodowej struktury konstytucyjnej oraz pamiętając, że unitarianie zaproponowali zawarcie z nim sojuszu, Urquiza szukał okazji, by zmusić Rosasa do poddania się, albo położyć kres jego długiemu rządowi.

Pronunciamiento

Pod koniec 1850 roku Imperium Brazylijskie stanęło po stronie Montevideo. Istnienie Wschodniej Republiki Urugwaju było do tej pory gwarancją, że Brazylia będzie mogła mieć punkty wsparcia dla jej handlu w Río de la Plata , a upadek Urugwaju w rękach sojusznika Rosas może zagrozić interesom Brazylii .

W obliczu wrogiego nastawienia imperium brazylijskiego Rosas przygotowywał się do wojny: wysłał kontyngent żołnierzy do Urquiza i mianował go głównodowodzącym armii obserwacyjnej , przeznaczonej do zaangażowania się w ewentualną nową wojnę przeciwko Brazylii; jednakże Urquiza wykorzystała to na własne potrzeby.

Urquiza podejrzewał, że jeśli Rosas otwiera nowy front, to ma nadal odwlekać powstanie konstytucyjnej organizacji kraju. Skontaktował się z emisariuszami rządu Montevideo i imperium brazylijskiego, potwierdził swój sojusz z gubernatorem prowincji Corrientes , Benjamínem Virasoro i nakazał uwięzienie, a następnie rozstrzelanie prezydenta kongresu prowincji Corrientes. Głównym zmartwieniem dwóch gubernatorów było uwolnienie handlu rzecznego i handlu z terytoriami zamorskimi, ale zażądali oni również udziału w przychodach celnych w Buenos Aires.

Urquiza nie podjął żadnych działań, dopóki nie uzyskał niezbędnych funduszy, jedynej rzeczy, której wciąż brakowało. Postawił go na czele barona de Mauá , najważniejszego bankiera w Brazylii, któremu udało się skłonić cesarza do finansowania jego operacji wojskowych.

1 st maja 1851, Urquiza strzał z Concepción del Uruguay „s powstania przeciwko Rosas ustawodawca Entre Ríos Rosas zwracając uwagę na powtarzające się zwolnień gubernatora Buenos Aires i jej odmowy spoczywa odpowiedzialność za stosunki zagraniczne, Urquiza umieszczone polityki zagranicznej i wojny swojej prowincji we własnych rękach. Zastąpił w oficjalnych dokumentach znane już motto „¡Mueran los salvajes unitarios!” „( Niech umrą jednolite dzikusy! ), Przez„ ¡Mueran los enemigos de la organización nacional! ( Niech zginą wrogowie organizacji narodowej! ).

Kilka dni później Corrientes naśladował rezolucję legislacyjną Entre Ríos. W krótkim czasie Urquiza była w stanie zmobilizować od 10 000 do 11 000  jeźdźców w Entre Ríos (co stanowi znaczny wysiłek dla prowincji liczącej tylko 46 000 mieszkańców).

Prasa portugalska zareagowała oburzeniem na tę „zdradę”; wszyscy inni gubernatorzy prowincji ogłosili anatemę i publiczne groźby pod adresem „szaleńca, zdrajcy, jednolitego dzikusa Urquiza”. W następnych miesiącach większość z nich wyznaczyła Rosasa na „Najwyższego Przywódcę Narodu”, czyli prezydenta, ale bez tytułu lub kongresu, który by to kontrolował. Jednak nie było nikogo, kto naprawdę przyszedłby mu z pomocą.

Rosas zareagował z niezwykłą powolnością. Lata z pewnością uczyniły go skutecznym biurokratą, ale stracił już zdolność właściwej oceny i radzenia sobie z problemami; zadowolił się czekaniem.

Kampania wojskowa w Urugwaju

Pod koniec maja 1851 r. Podpisano traktat między Entre Ríos, rządem Montevideo i Imperium Brazylii , na mocy którego zawiązano sojusz mający na celu wydalenie generała Manuela Oribe z Urugwaju, wzywający do przeprowadzenia wolnych wyborów w całej Argentynie i na wypadek - jak należało się spodziewać - Rosas wypowie wojnę jednej ze stron sygnatariuszy, aby zjednoczyć się i zaatakować.

Pierwszym krokiem w swoim planie strategicznym Urquiza, opierając się na oddziałach Correntine dowodzonych przez José Antonio Virasoro i Entre Ríos, czyli armii liczącej łącznie ponad 6000 ludzi, najechał terytorium Urugwaju w lipcu tego samego roku. Towarzyszył mu generał Eugenio Garzón , wróg Oribe już na krótko przed Arroyo Grande , do którego przybyły zmobilizować armie Wschodniej Białej . W tym samym czasie wojska brazylijskie wkroczyły na północ kraju, co skłoniło Rosas do wypowiedzenia wojny Brazylii.

Jednak wojny nie było: Oribe, pozostawione samotnie lub prawie, bronione tylko przez siły Buenos Aires, które nie miały odpowiednich instrukcji, co robić, zawiera 8 października z Urquizą pakt przewidujący zniesienie oblężenia. Dlatego Oribe poddał się i nie martwiąc się, odszedł z miasta; w zamian rząd kraju, w tym Montevideo, miałby sprawować generał Garzón. Ten jednak nie przystąpi do obiecanej prezydencji, bo wkrótce zmarł; Na jego miejsce powołano wówczas Juana Francisco Giró .

Pomoc brazylijska będzie drogo zapłacona: Imperium zmusiło nowy rząd Urugwaju do zaakceptowania szeregu traktatów, na mocy których Urugwaj scedował duży obszar na północy kraju; terytorium to było już zajęte przez hodowców brazylijskich, chronionych przez wojska brazylijskie, jednak ta część terytorium była do tej pory uznawana za należącą do Urugwaju. Ponadto Urugwaj uznał Brazylię za gwaranta niepodległości, porządku i instytucji Urugwaju; Imperium zapewniło sobie prawo do ingerowania w politykę wewnętrzną swojego sąsiada bez zewnętrznej kontroli.

Urquiza pozwolił dowódcom wojskowym Porteños popłynąć do Buenos Aires, pozostawiając im zrozumienie, że ich wojska pójdą za nimi. Jednak oficerowie zostali usunięci z wybrzeża przez statki angielskie, a oddziały tragarzy zostały włączone siłą do armii Urquiza pod dowództwem oficerów jednostki  ; Od tego momentu siły Urquiza nosiły nazwę „Grande Armée” ( Ejército Grande ). Wojska alianckie składały się z 27 000 żołnierzy, głównie Argentyńczyków, ale także tysięcy Urugwajczyków i brazylijskich stałych bywalców. Kontyngent 10 000 żołnierzy (zwany „Małą Armią”, Ejército Chico ) był przetrzymywany w rezerwie w Colonia del Sacramento . W tym samym czasie Rosas miał około 25 000 ludzi.

Wieś Ejército Grande

Pod koniec października 1851 roku, Urquiza był z powrotem w prowincji z Entre Ríos . Podczas jego nieobecności pułkownik Hilario Lagos opuścił Entre Ríos z oddziałami, które Rosas miał tam do swojej dyspozycji.

Pod koniec listopada Brazylia, Urugwaj i „stany Entre Ríos i Corrientes” wypowiedziały Rosas wojnę. Imperium przyznano kredyt w wysokości stu tysięcy patacões (plur. De patacão , były warte brazylijskiej waluty 960 reals ) w celu sfinansowania wojny, sumę należycie rozpoznane jako długu argentyńskiej Nation, oprócz dwóch tysięcy mieczy i amunicji i uzbrojenia , których wówczas brakowało w oddziałach Urquiza. Z drugiej strony, ludzki koszt wojny poniosłyby głównie prowincje Litoral  ; dywizja piechoty z pułkiem kawalerii i dwiema bateriami po sześć dział każda stanowiłaby brazylijski wkład wojskowy, a także 4000 żołnierzy pod rozkazami generała Manuela Marques de Sousy , obok 12000 rezerwistów stacjonujących na wybrzeżach Urugwaju i gotowych interweniować, jeśli to konieczne.

Po zebraniu i wyszkoleniu swoich sił w Gualeguaychú , Urquiza przegrupował oddziały prowincjonalne w obozie Calá i wyruszył 13 grudnia na spotkanie z Wielką Armią, która znajdowała się w Diamante , porcie Punta Gorda (obszar w prowincji d'Entre Ríos ). Stamtąd wojska wyruszyły na przeprawę przez rzekę Paraná , od Wigilii 1851 do Święta Trzech Króli w 1852 r. Na pokładzie rzeki przeprawiła się piechota i artyleria, brazylijskie okręty wojskowe, a kawaleria przepłynęła przez nią.

Żołnierze wylądowali w Coronda , naprzeciw Diamante, w połowie drogi między Rosario i Santa Fe . Dowiedziawszy się o tym, gubernator Pascual Echagüe opuścił stolicę Santa Fe ze swoimi żołnierzami, aby stawić czoła armii wroga i połączyć siły z generałem Pacheco, który miał swoją dywizję stacjonującą w San Nicolás de los Arroyos , na granicach prowincji Buenos Aires i Santa Fe. Jednak wojska Santa Fe powstały, w wyniku czego Urquiza natychmiast wysłała na miejsce zdarzenia Domingo Crespo , który objął stanowisko gubernatora. Oddziały Rosario, które były pod dowództwem Mansilli, powstały i z kolei przeszły do ​​obozu Urquiza, tak że Echagüe, Pacheco i Mansilla musieli, wraz z resztkami swoich żołnierzy, wycofać się na południe. W ten sposób prowincja Santa Fe została zajęta w sposób równie pokojowy jak Urugwaj, a generał Juan Pablo López , brat byłego gubernatora i caudillo Santa Fe Estanislao López , objął dowództwo nad Santafesinos , teraz również wstąpił do Wielkiej Armii .

I odwrotnie, w drodze do Buenos Aires cały pułk przeszedł do sił Portene , po zamordowaniu jego dowódcy, pułkownika unitarnego Pedro Leóna Aquino i wszystkich jego oficerów; byli częścią sił Buenos Aires, które w Montevideo zostały zmuszone do zjednoczenia się z Urquizą.

Rosas mianował Pacheco głównodowodzącym armii prowincji Buenos Aires, ale potem wydał przeciwne rozkazy Hilario Lagosowi , nie powiadamiając o tym generała. Gubernator Rosas osiedlił się w swoim obozie w Santos Lugares (na terenie dzisiejszego San Martín ), wydając biurokratyczne rozkazy i nie podejmując żadnych decyzji. Pacheco, znużony tym przywódcą, który niweczył wszystkie swoje wysiłki, zrezygnował ze stanowiska dowódcy armii i nie czekając nawet na odpowiedź, udał się na emeryturę do swojej ziemi, twierdząc, że jest chory. 1 st lutego 1852, oświadczył:

„[…] Duch wojskowy był zrelaksowany. […] Dowódcy wojskowi otrzymywali tajne rozkazy, a ja sam nie chciałem występować jako przywódca, jeśli nie byłem ślepo posłuszny. "

W rezultacie Rosas osobiście przejął dowodzenie nad swoimi żołnierzami. Był to wybór, który był najbardziej krytykowany, biorąc pod uwagę, że Rosas - o ile był z pewnością wielkim politykiem i dobrym organizatorem - absolutnie nie był kompetentnym generałem. W związku z tym nie manewrował, aby narzucić odpowiednie pole bitwy, ani nie wycofał się do stolicy, aby przygotować się do oblężenia; zadowolił się czekaniem. Jego jedynym ciosem było wysłanie do ataku 6000 kawalerii pod rozkazami Lagos, ale zostali oni pokonani przez 2000 kawalerii należących do dywizji Wielkiej Armii Generałów Juana Pablo Lópeza i Miguela Gerónimo Galarza podczas bitwy. De Campos de Álvarez, 29 stycznia 1852.

Walka

Zaangażowane siły

Rosist siła robocza

W bitwie pod Caseros siły Buenos Aires ( Rosists ) składały się z 10 000 piechoty , 12 000 kawalerii i 60 dział. Rosasowi pomagali jego lojalni dowódcy wojskowi Jerónimo Costa , który bronił wyspy Martín García przed Francuzami w 1838 roku; Martiniano Chilavert , były unitarianin , który przyłączył się do obozu Rosas, ponieważ nie chciał zadawać się z obcokrajowcami; oraz Hilario Lagos , weteran kampanii wojskowej Rosas na „pustyni” (terytoria Indian).

Pustkowie

Biorąc pod uwagę liczne dezercje - w tym w szczególności generała Ángel Pacheco - i słabe morale żołnierzy, niektórzy historycy i analitycy wojskowi próbowali usprawiedliwić postawę Rosasa, argumentując, że bitwa została z góry przegrana. Jednak jego przeciwnik musiał również przejść kilka dezercji, w tym pułku Aquino , składającego się z żołnierzy lojalnych wobec Rosasa, którzy powstali i zamordowali swojego dowódcę Pedro León Aquino i wszystkich swoich oficerów, zanim dołączył do obozu Rosistów.

Liczby Grande Armée

Urquiza mogła liczyć na co najmniej 24 000 mężczyzn, w tym 3500 Brazylijczyków i 1500 Urugwajczyków. Wśród liderów byli wybitni Argentyńczycy , tacy jak przyszli prezydenci Bartolomé Mitre i Domingo Faustino Sarmiento . Jednak większość jego żołnierzy była niesfornymi gauchami . Tylko Brazylijczycy byli żołnierzami zawodowymi.

Przebieg bitwy

O świcie Urquiza kazał swoim żołnierzom przeczytać następującą proklamację:

"Żołnierski! Minęło czterdzieści dni, odkąd El Diamante przekroczyliśmy prądy Parana, a już jesteś blisko miasta Buenos Aires i przed swoimi wrogami, gdzie będziesz walczył o wolność i chwałę!
Żołnierski! Jeśli tyran i jego niewolnicy czekają na ciebie, naucz świat, że jesteś niezwyciężony, a jeśli zwycięstwo przez chwilę jest niewdzięczne dla kilku z was, idź i znajdź swojego generała na polu bitwy, ponieważ pole bitwy jest miejscem spotkania żołnierze armii aliantów, gdzie wszyscy musimy wygrać lub zginąć!
Jest to obowiązek nałożony na was w imieniu Ojczyzny przez waszego generała i przyjaciela.
Justo José de Urquiza. "

Bitwa, która trwała sześć godzin, toczyła się na majątku rodziny Caseros, położonym nieco poza miastem Buenos Aires; pole bitwy znajduje się na obecnym terenie Nation's Military College .

Uderzającą cechą bitwy jest fakt, że chociaż prawie 50000 ludzi starło się od 9 rano do 15 po południu na dość ograniczonym obszarze lądu, liczba strat jest niewielka: zaledwie kilkaset ludzi zginęło w walce.

Urquiza nie poprowadziła bitwy, a każdy przywódca wojskowy postępował według własnego uznania. Urquiza, nieostrożnym aktem jak na naczelnego generała, zaatakował na czele swojej kawalerii Entre Ríos na lewe skrzydło linii wroga.

W międzyczasie, brazylijski piechoty, wspierane przez urugwajskiego brygady i argentyńskiej kawalerii szwadron, chwycił lokalną gołębnik ( El Palomar ), ciekawy okrągła konstrukcja przeznaczona do hodowli gołębi, która stała przy boku. Rosist prawa i który jest nadal stoi dzisiaj. Kiedy dwie flanki, lewa i prawa, ustąpiły, tylko środek kontynuował walkę, teraz zredukowaną do pojedynku artylerii i karabinów. Ostatecznym oporem kierowały dwie jednostki: piechota Díaza i artyleria Chilavert. Gdy amunicja się kończyła, ten ostatni nakazał zebrać rozrzucone po okolicy pociski wroga i użyć ich do ostrzału. Gdy nie było już nic do strzału, brazylijska piechota mogła posuwać się naprzód, oznaczając koniec bitwy.

Śmierć Chilaverta

Bitwa dobiegła końca, Chilavert , chociaż miał możliwość ucieczki, palił cicho u stóp armaty, dopóki nie został schwytany i postawiony przed Urquizą . Obaj mężczyźni sprzeczali się; Urquiza obwiniał Chilaverta za jego dezercję ze sprawy przeciw rozozie, na co Chilavert odparł, że jedynym zdrajcą był ten, który sprzymierzył się z Brazylijczykami, by zaatakować własną ojczyznę. Urquiza kazał go zastrzelić w plecy (kara dla zdrajców), ale gdy został zabrany na miejsce egzekucji, Chilavert po przewróceniu tych, którzy go ciągnęli, zażądał przyjęcia kuli w twarz i ze swoim twarz odkryta. Bronił się pięściami i został dobity bagnetami i kolbą karabinu. Jego ciało pozostawało bez pogrzebu przez kilka dni.

Suites

Rosas, postrzelony w rękę, uciekł do Buenos Aires, gdy tylko bitwa pod Caseros została przegrana dla jego strony. W Hueco de los sauces (obecnie Plaza Garay ) napisał dokument rezygnacji:

„Uważam, że spełniłem swój obowiązek wobec moich współobywateli i towarzyszy. Jeśli nie zrobiliśmy więcej, aby zachować naszą niezależność, tożsamość i honor, to dlatego, że nie byliśmy w stanie zrobić więcej. "

Kilka godzin później, chroniony przez konsula Wielkiej Brytanii Roberta Gore'a , Roses wsiadł na fregatę English Centaur i udał się na wygnanie do Wielkiej Brytanii.

Pierwsi uciekinierzy zaczęli napływać do Buenos Aires o godzinie 11:00, zwiastując druzgocącą klęskę. W mieście, które stało się bez głowy , wkrótce doszło do grabieży dokonywanych przez grupy wandali, których Mansilla najwyraźniej nie był w stanie powstrzymać, mimo że pozwolił żołnierzom z obcych flot wkroczyć do miasta, aby chronić jego obywateli, dyplomatów i ich własność; wandalizm trwał do 4 lutego. Żołnierze Mansilli liczyli zaledwie sześć batalionów Gwardii Narodowej, które rozproszyły się po wieściach o klęsce. 5 lutego, za namową zagranicznych emisariuszy, Urquiza wysłała trzy bataliony w celu przywrócenia porządku.

Dopiero piętnaście dni później zwycięski generał, otoczony procesją i jadący na koniu Rosasa, wjechał do stolicy. Wkrótce potem prezes Sądu Najwyższego Buenos Aires, Vicente López y Planes , został mianowany tymczasowym gubernatorem.

Oprócz egzekucji Chilaverta i kilku oficerów Rosist na polu bitwy, wszyscy ocaleni z pułku Aquino zostali rozstrzelani bez procesu, a ich zwłoki wisiały na drzewach Palermo de San Benito, rezydencji Rosas zajmowanej przez jej zdobywców. Jakiś czas później członkowie eskadry Rosist, działającej wcześniej na Mazorce , zostali postawieni przed sądem i straceni; wśród nich byli Ciriaco Cuitiño i Leandro Antonio Alén , ojciec radykalnego przywódcy Leandro N. Alema i dziadek Hipólito Yrigoyen .

Oprócz zmuszając Rosas do dymisji, w bitwie pod Caseros wywieszono ogólne Urquiza w pozycji wyższości politycznej dawniej zajmowanym przez Rosas, co pozwoliło mu przywołać wojewodów do podpisania San Nicolás Accord. , Który przewidywał zgromadzeniu składnik ogólnie Congress . Prace tego kongresu doprowadzą w następnym roku do przyjęcia Konstytucji Argentyny z 1853 r. , Będącej podstawą obecnej Konstytucji Narodu Argentyny . Niemniej jednak procesu znanego jako organizacja narodowa nie można uznać za zakończony przed 1880 rokiem, biorąc pod uwagę, że do tego czasu w kraju wybuchały kolejne wojny domowe.

Bibliografia

• Jean-David Avenel, Sprawa Rio de la Plata: 1838-1852 , Paryż, Economica,1998, 152  pkt. ( ISBN  2-7178-3673-X ).
• (pt) Hernâni Donato, Dicionário das batalhas brasileiras [ szczegóły wydań ].
• (es) Manuel Gálvez, Vida de Juan Manuel de Rosas , Buenos Aires, Editorial Tor,1949.
• (es) Parafia Woodbine, Buenos Aires y las provincias del Río de la Plata: desde su descubrimiento y conquista por los Españoles , vol.  II, Buenos Aires, Imprenta de Mayo,1853.
• es) Fausto Hernández, Biografía de Rosario , Rosario, Ediciones Ciencia,1939.
• (es) Mario O´Donnell, Juan Manuel de Rosas , Buenos Aires, Editorial Planeta,2001.

Bibliografia

1. (ES) Antonio Castello "  El Gran bloqueo  " , Todo es Historia , Buenos Aires, N O  182Lipiec 1982.
2. Rosas nadal argumentował, że w kraju nie panował jeszcze pokój i dlatego nie można go zorganizować zgodnie z konstytucją. Jednak pokój wewnętrzny wydawał się zapewniony - w granicach narzuconych przez lokalne bunty od wewnątrz - a nieuchronny upadek Montevideo wydawał się zapowiadać pokój zewnętrzny.
3. (Es) José María Rosa, El pronunciamiento de Urquiza. Poprzez documentos diplomáticos brasileños y Orientales , Buenos Aires, Peña Lillo,1960, 79  str..
4. (Es) Trinidad Delia Chianelli, "  Mauá: la penetración financiera en la Confederación Argentina  " , Todo es Historia , n o  84,2008.
5. (Es) Aníbal César Cevasco, Argentina Violenta , Buenos Aires, Editorial Dunken,2006, 107  str. ( ISBN  987-02-1922-5 , prezentacja online ) , str.  59.
6. (Es) Teodoro Caillet-Bois, Historia naval argentina , Buenos Aires, Emecé,1944, s.  444.
7. (es) Félix Best, Historia de las guerras argentinas, de la Independencia, internacionales, civiles y con el indio , vol.  Wojny domowe (kontynuacja). Wojny międzynarodowe. Guerra con el indio; conquista del desierto, 1810-1917, Buenos Aires, Peuser,1960, s.  118

   „Milicjant przychodzi na wezwanie swego wodza lub caudillo ze swoim koniem bojowym - najlepszym - iz jednym lub kilkoma końmi roboczymi (…). W ten sposób Urquiza miała 10 000 jeźdźców z Entre Ríos z populacji 46 000 mieszkańców. "

8. Dla porównania, w 1853 r. Prowincja Mendoza liczyła od 50 000 do 60 000  mieszkańców (por. W. Parish (1853), s.  277 ), ale miała milicję liczącą zaledwie 3000 ludzi, zdolną do podniesienia się do maksimum. 5000 (por. W. Parish (1853), s.  283 ). Podobnie prowincja San Luis , licząca od 25 000 do 30 000 dusz (por. W. Parish (1853), s.  239 ), miała milicję liczącą zaledwie 600 ludzi (por. W. Parish (1853)., S.  239). ), którego milicja była bardzo osłabiona ciągłymi najazdami pierwotnych ludów Pampy (por. W. Parish (1853), s.  229 i 239 ).
9. AC Cevasco (2006), str.  59 .
10. AC Cevasco (2006), str.  59-60 .
11. (es) „  Confederación Argentina  ” , Buenos Aires, La Gazeta Federal (dostęp 2 maja 2019 r . ) .
12. (Es) José Luis Petrocelli & Susana E. Luchesi de Petrocelli, „  Crónica desde 1800 hasta 1851. Batalla de Caseros  ” , Argentina Histórica,2008(dostęp 2 maja 2019 ) .
13. (es) Francisco O'Donnell, Caudillos federales: El grito del interior , Buenos Aires, Grupo Editorial Norma,2008, 351  str. ( ISBN  978-987-54-5502-3 ) , str.  306.
14. (Es) Leoncio Gianello, Historia de Santa Fe , Buenos Aires, Plus Ultra,1986.
15. Pacheco został oskarżony o zdradę Rosasa, a jego szybkie przywiązanie do zwycięzców tego ostatniego zdaje się to potwierdzać. Jednak nie wszystkie zeznania pokrywają się w tym punkcie.
16. A. C. Cevasco (2006), str.  60 .
17. (es) Carlos E. Pieske, „  „ El Gaucho a través de los Años ”. La batalla de Caseros  ” , Chascomús , Municipality of Chascomús (dostęp 2 maja 2019 ) .
18. (es) Mario Andrés Raineri, Oribe y el estado nacional , Montévidéo, Talleres Gráficos Gaceta Comercial,1960, s.  154.
19. (es) „  El batalion of Aquino  ” , Buenos Aires, La Gazeta Federal (dostęp 2 maja 2019 )
20. Wydaje się, że wcześniej przegrana bitwa była również opinią pisarza Jorge Luisa Borgesa . W swoim Evaristo Carriego zauważa: „Pewnego dnia o zmroku ten przerażający człowiek opuścił Palermo, aby przejąć dowodzenie nad prostym ratunkiem lub przegraną bitwą stoczoną w Caseros; w Palermo weszli wtedy inni Rosowie, Justo José [de Urquiza], w stroju właściwym dla każdego zaciekłego mężczyzny, z przepuszczoną czerwoną wstążką Mazorki wokół stroju kapelusza i pompatycznego munduru generała. "( De Palermo salió en un atardecer ese hombre temeroso a comandar la mera espantada o batalla de antemano perdida that se libró en Caseros; in Palermo entró el otro Rosas, Justo José, con su empaque de todo chúcaro y el centillo mazorquero punzó alrededor del adefesio de la galera y el uniform rumboso de general. Por . Prosa completa, volumen 1, wyd. Bruguera , coll. Narradores de hoy , Barcelona , 1980, s.  19. )
21. (es) Diego Luis Molinari, Prolegómenos de Caseros , Buenos Aires, Becoming,1962.
22. (es) Omar López Mato, Caseros, Las Vísperas Del Fin. Pasión y Muerte Del Coronel Martiniano Chilavert , Buenos Aires, OLMO Ediciones,2006, 132  s. ( ISBN  987-95-1504-8 , prezentacja online ).
23. (Es) José María Rosa, Rosas nuestro contemporáneo , Buenos Aires, A. Peña Lillo,1974, s.  124.
24. (Es) Juan Carlos Casas, „  Como Urquiza w Buenos Aires  ” , La Prensa , Buenos Aires,13 kwietnia 2003( czytaj online , sprawdzono 2 maja 2019 r. ).