Przestarzały | 8 września 1755 |
---|---|
Lokalizacja | Południowy kraniec jeziora George , prowincja Nowy Jork |
Wynik |
Brytyjskie zwycięstwo taktyczne Strategiczne zwycięstwo Francji |
Królestwo Francji Abenaki |
Wielka Brytania Irokezi |
Jean Armand Dieskau Jacques Le Gardeur, sieur de Saint-Pierre † |
William Johnson Hendrick Theyanoguin † |
1500 mężczyzn | 2200 milicjantów 300 Mohawków |
132 do 149 zabitych 163 do 184 rannych 27 jeńców |
154 do 223 zabitych 103 do 108 rannych |
Bitwy
Europa
![]() ![]() |
![]() ![]() |
Battle of Lake George została stoczona8 września 1755w północnej kolonii Nowego Jorku . Walka jest częścią North American teatru Spośród siedmioletniej wojny . Bitwę wygrały siły brytyjskie, wspomagane przez 300 Mohawków i ich watażkę „ Króla Hendricka ”.
Po bitwie pod Monongahela i pogromie Anglików Francuzi przejęli dużą liczbę dokumentów wskazujących na plany ataków angielskich na forty Frontenac , Niagara i Saint-Frédéric na jeziorze Champlain .
Dla markiza Pierre de Rigaud de Vaudreuil najbardziej groźne były ataki na forty Frontenac i Niagara . Zleca baronowi Jean Armandowi Dieskau z około 3000 ludzi przeprowadzenie kontrataku na Fort Oswego , aby pozbawić Anglików ich bazy operacyjnej na Wielkich Jeziorach . Podczas gromadzenia się tych sił zbrojnych, które miało miejsce w Fort Frontenac , Francuzi dowiedzieli się, że pułkownik William Johnson jest w drodze do ataku na Fort Saint-Frédéric i spustoszenia kraju aż do Montrealu .
Markiz de Vaudreuil , kazał Baron Dieskau , aby przejść do jeziora Champlain angażować się w walce przeciwko kolonialnej milicji Johnson , poinformował na górnym końcu Lake George .
Na początku września armia francuska schodząc rzeką Richelieu rozbiła obóz w Fort Carillon , a następnie ruszyła na Fort Frontenac . Baron Dieskau , postanowił zostawić duży kontyngent bronić ją silniejszą i ze zmniejszonym armii około 3 000 ludzi kieruje do Lake George lub sił angielskich zostały umieszczone pułkownik William Johnson zanotował kolonialnej milicji około 3000 mężczyzn i 300 Mohawków dowodzoną przez ich przywódcę Hendricka Theyanoguina .
Dowiedziawszy się o przybyciu wojsk francuskich do Ticonderoga , Johnson zbudował fort na górnym krańcu jeziora George, około 25 km na zachód od Fort Edward , położonego nad rzeką Hudson .
3 wrześniawięzień dowiedział się w Dieskau, że siły wroga podzieliły się i był przekonany, że armia angielska wycofała się do Albany , pozostawiając tylko 500 ludzi w Fort Edward i tylko 2400 milicjantów, w tym pułk milicji New Hampshire dowodzony przez pułkownika Josepha Blancharda , oczekiwany na posiłki przez Johnsona, zostałby skierowany bezpośrednio do Lake George bez przechodzenia przez Fort Edward .
Dieskau , następnie zdecydował się maszerować na Fort Edward z elitarnym korpusem 1500 ludzi składającym się z 200 regularnych żołnierzy, 600 milicjantów i około 700 Indian. Wyjechał w Fort Carillon 1300 stałych bywalców i 400 milicjantów do obrony fortu w przypadku ataku Anglików.
Wojska brytyjskie są pod dowództwem generała Williama Johnsona
Wojska francuskie są pod dowództwem barona Jeana Armanda Dieskau
7 września 1755francuski oddział przybywa na rzekę Hudson i przygotowuje się do ataku na Fort Edward . Ufortyfikowanej pozycji, bronionej przez armaty, Indianie odmówili ataku. Dieskau zmienia plany i kieruje się do Lake Georges. Zamiast atakować tylko ze stałymi żołnierzami i milicją, Dieskau zdecydował się zaatakować wroga na górnym krańcu jeziora George, gdzie byli gorzej okopani iz pomocą Indian.
8 września 1755, armia francuska porusza się w 3 kolumnach w kierunku jeziora George, regularne wzdłuż torów, Indianie i Kanadyjczycy w ochronie na flankach posuwają się przez las. Podczas podróży Dieskau zostaje ostrzeżony przez dezertera, że kolumna pomocy z jeziora George, licząca 1000 żołnierzy i 200 rdzennych Amerykanów, maszeruje do Fort Edward , William Johnson uważa, że jest oblężony. Jean Armand Dieskau następnie rozmieszcza swoje wojska, aby zastawić zasadzkę na kolumnę wroga i zabronić milicji i rdzennym Amerykanom strzelania, zanim regularne oddziały otworzą ogień, w celu zastawienia tej samej pułapki, co podczas bitwy pod Monongahela .
Na 10 h 30 , kolumna Johnsona częściowo spadła do pułapki, ale przedwcześnie postrzegane jako kolejność ciszy został uszkodzony francusko-indyjska. (Cisza zostanie również przerwana kilka miesięcy później w bitwie o Fort Bull ). O godzinie 11:00 główna część oddziałów angielskich była w stanie cofnąć się w zamieszaniu do obozu Johnsona, położonego na górnym krańcu jeziora George, podczas gdy setka żołnierzy i wojownicy Mohawk zaangażowali się w walkę tylną, zadając ciężkie straty Francuski. Podczas tych walk zginęli Jacques Legardeur de Saint-Pierre , pułkownik Ephraim Williams (w) i wódz indiański Hendrick Theyanoguin . Utrata ich przywódcy wstrząsnęła morale Indian.
Aby zapewnić całkowity sukces, baron Dieskau nakazał swoim kanadyjskim milicjantom i rdzennym Amerykanom przypuścić atak na obóz Johnsona. „Co do Indian”, zirytowanych stratą kilku ludzi „podczas bitwy, przystąpili do masakrowania” 30 lub 40 jeńców, których wzięli, zarówno Anglików, jak i Dzikusów, po otwarciu wnętrzności wodzom. ”. "
Zaalarmowani ostrzałem Anglicy pospiesznie zbudowali barykady obronne z „wózkami, przewróconymi łodziami i ściętymi drzewami” i rozmieścili 3 działa strzelające w kierunku drogi i czwarte działo ustawione na szczycie wzgórza. Do obrońców wkrótce dołączyli żołnierze pokonanego oddziału. 500 żołnierzy zostało oddelegowanych do pilnowania boków obozu, a reszta zajęła pozycje za barykadą.
Na 12 h 30 , Dieskau zaatakowany swoje 222 francuskich grenadierów w kolumnie, z sześciu żołnierzy frontowych, prowadząc je osobiście na obozie Johnsona. Kanadyjczycy i część Indian posuwają się wspierająco przez lasy. Artylerzyści amerykańscy strzelają następnie do kolumny strzałami winogronowymi, zmuszając regularną armię francuską do odwrotu i schowania się. Baron Dieskau po raz pierwszy doznał kontuzji nogi. Po porażce w centrum brytyjskiej pozycji Francuzi podjęli drugą próbę przeciwko brytyjskiej prawej flance, która została ponownie odsunięta. W tym czasie strzelanina staje się generalna na całym froncie.
Po kilku godzinach bitwa zakończyła się impasem. Baron Dieskau, ranny po raz drugi, został zastąpiony przez Pierre-André Gohin de Montreuil, który około godziny 17.00 opuścił regularną armię, a siły francuskie wycofują się w dobrym stanie, mimo szykan ze strony Anglików do około godziny 19.00.
Podczas tej walki i poprzedzającej zasadzki, Anglicy i ich sojusznicy tracą 191 zabitych, 150 rannych i 62 zaginionych, podczas gdy Francuzi mają 132 zabitych i 184 rannych.
Wyniki dla oficerów i starszych oficerów są ciężkie:
Wśród zabitych możemy wskazać:
Wśród rannych możemy wskazać:
Na wieść o tej bitwie markiz de Vaudreuil był wściekły na Dieskau . Rzeczywiście, ten ostatni nie posłuchał rozkazów nakazujących mu nie dzielić sił, tym samym tracąc okazję do zmasakrowania Anglików.
Baron Dieskau grał i był częściowo udało. Wykazał się jednak wielką odwagą osobistą, wielką zdolnością przystosowania się do wojny w Ameryce Północnej.
Próba zasadzki zadała wrogowi duże straty, dzięki czemu udało się powstrzymać planowaną inwazję; ponieważ celem Williama Johnsona było zdobycie lub zniszczenie fortu Saint-Frédéric i nie udało mu się.
Nie tylko Fort Saint-Frédéric pozostał nienaruszony, ale Francusko-Kanadyjczycy byli w stanie zbudować Fort Carillon w następnych tygodniach.
Wiosną 1756 roku około trzydziestu dział było gotowych do walki z Brytyjczykami.
Dla Anglików bitwa ta uważana jest za wielkie zwycięstwo, podczas gdy jest to tylko taktyczny sukces.
Anglicy pozostali w miejscu, które miało stać się Fortem William Henry , a Francuzi umocnili swoją pozycję w Fort Carillon.