Bitwa na farmie Lewisa

Bitwa na farmie Lewisa

Ogólne informacje
Przestarzały 29 marca 1865
Lokalizacja Hrabstwo Dinwiddie , Wirginia
Wynik Zwycięstwo związkowców
Wojujący
Stany Zjednoczone  Stany Konfederacji
Dowódcy
Gubernator K. Warren
Joshua Chamberlain 		Bushrod Johnson
Zaangażowane siły
17 000 8,000
Straty
381 371

Wojna domowa

Bitwy

Wojna domowa   Kampania Appomattox Współrzędne 37 ° 07 ′ 42 ″ północ, 77 ° 31 ′ 40 ″ zachód Geolokalizacja na mapie: Wirginia
(Zobacz sytuację na mapie: Virginie) Bitwa na farmie Lewisa
Geolokalizacja na mapie: Stany Zjednoczone
(Zobacz sytuację na mapie: Stany Zjednoczone) Bitwa na farmie Lewisa

Battle of Lewis Farm (znany również jako Quaker Droga , Military Road, lub Gravelly Run ) odbyła się29 marca 1865w hrabstwie Dinwiddie w stanie Wirginia , pod koniec wojny secesyjnej . W decydujących bitwach pod koniec kampanii Richmond-Petersburg, zwykle nazywanej oblężeniem Petersburga , poczynając od farmy Lewisa, armia Unii dowodzona przez generała porucznika Ulyssesa S. Granta wypiera Armię Konfederacji z Północnej Wirginii. od generała Roberta E. Lee poza liniami obronnymi Petersburgu i Skonfederowanych stolicy Richmond . Wielu historyków i United States National Park Service uważa bitwę na farmie Lewisa za pierwszą bitwę kampanii Appomattox , która doprowadziła do kapitulacji armii Lee 9 kwietnia 1865 roku.

Wczesnym rankiem 29 marca 1865Dwa Korpusu Armii Potomaku , na Fifth Corps of generał gubernator K. Warren i II Korpusu generała dywizji Andrew Humphreys odejść na południe i na zachód od południa Unia wierszami Petersburgu pod koniec Skonfederowanych linii. Obrona Konfederatów jest kontrolowana przez 4. Korpus Armii Północnej Wirginii pod dowództwem generała porucznika Richarda H. Andersona . Korpus składa się tylko z jednej dywizji, generała majora Bushroda Johnsona .

Kierując się na północ i kierując się na Quaker Road w kierunku Confederate Line, główna brygada Warrena, dowodzona przez generała brygady Joshuę Chamberlaina , atakuje trzy brygady dywizji Johnsona na Lewis Farm. Wzmocnione przez baterię artyleryjską składającą się z czterech dział, a następnie odciążone przez dwa duże pułki brygady dowodzone przez pułkownika Edgara M. Gregory'ego ( opatentowanego generała brygady), wojska Unii ostatecznie odepchnęły Konfederatów z powrotem do ich obrony i zajęły ważne skrzyżowanie dróg. Chamberlain jest kontuzjowany i ledwo ucieka przed schwytaniem. Pułkownik Unii Alfred L. Pearson (opatentowany generał brygady), 32 lata później otrzyma Medal Honoru za swoje bohaterskie czyny w bitwie.

Straty są prawie równe, wynoszą 381 dla Unii i 371 dla Konfederatów, ale pod koniec bitwy ciało Warrena ma ważny cel: część Boydton Plank Road na skrzyżowaniu z Quaker Road . W ciągu kilku godzin korpus kawalerii generała majora Philipa Sheridana , który nadal działa niezależnie od Armii Potomaku jako armia Shenandoah , zajmuje Dinwiddie Court House . Ta akcja przecina również Boydton Plank Road . Siły Unii są blisko linii konfederatów i są gotowe do ataku na flankę Konfederatów, na ważnym skrzyżowaniu drogowym Five Forks i dwóch konfederackich liniach kolejowych do Petersburga i Richmond, które pozostają otwarte aż do obu miast.

Plik 2 - 3 kwietnia 1865Konfederaci ewakuują się z Petersburga i Richmond i ruszają na zachód. Po licznych niepowodzeń i głównie małych bitew, ale w tym znaczną klęską konfederatów w bitwie pod Sailora Creek6 kwietnia 1865Lee poddaje się wraz ze swoją armią Grantowi i jego 9 kwietnia 1865w Appomattox Court House , około 40 kilometrów na wschód od Lynchburg w Wirginii . Pod koniec czerwca 1865 roku wszystkie armie Konfederacji poddały się, a rząd Konfederacji upadł.

Kontekst

Sytuacja militarna

Kampania Richmond-Petersburg

Z 15 w 18 czerwca 1864dwa korpusy armii Unii pozostały niezauważone, zamarznięte linie frontu na północ od Richmond przecinały rzekę James na południe od Petersburga w Wirginii. Siły Unii, które dołączyły do Armii Jakuba w Petersburgu, nie zdołały zdobyć miasta bronionego przez niewielkie siły konfederatów w drugiej bitwie o Petersburg . Plik18 czerwca 1864Armia Północnej Wirginii wzmocniła swoich obrońców i rozpoczyna się trwająca 292 dni kampania Richmond-Petersburg (oblężenie Petersburga).

Strategia Granta polega na prowadzeniu kampanii polegającej na niszczeniu okopów, w której siły Unii próbują wyczerpać armię Konfederacji, zniszczyć lub odciąć źródła zaopatrzenia i linie zaopatrzeniowe do Petersburga i do Richmond oraz rozszerzyć linie, na których Konfederacja ma niedobór personelu i spada, będzie musiał bronić się do granic wytrzymałości.

Przez pozostałą część 1864 r. I na początku 1865 r. Grant powoli przemieszczał swoje siły na Linii Unii, z południa Petersburga na zachód, podczas sześciu kolejnych ofensyw przeciwko Petersburgowi, zwykle jednocześnie z atakami na linie Richmond lub w ich pobliżu. Konfederaci rozszerzają swoje linie, aby skompensować te ruchy, ale są one coraz bardziej rozciągnięte. Wraz ze wzrostem trudności zaopatrywaniu i zastępując mężczyzn, Lee wie, że jego armia nie może bronić Petersburg i Richmond w nieskończoność przed rosnącymi siłami Unii, zwłaszcza z oczekiwanym nadejściem wzmocnieniami z Unii ostatnich rekrutów w szkoleniu, generał Philip Sheridan za kawalerii podziały w Shenandoah Valley a być może nawet armie generała majora Williama T. Shermana działające już w Północnej Karolinie, gdy drogi wyschły po wiosennych deszczach.

Z przedłużeniem linii o 4 mile (6,4 km) po bitwie o Hatcher's Run z5 w 7 lutego 1865Lee ma niewiele rezerw po wprowadzeniu nowej obrony. Wiedział wtedy, że część lub cała jego armia musi opuścić linie Richmond i Petersburga, zdobyć żywność i zapasy w Danville w Wirginii lub być może Lynchburg w Wirginii i dołączyć do oddziałów generała Josepha E. Johnstona, którzy sprzeciwiają się armii Shermana. Jeśli Konfederaci mogą szybko pokonać Shermana, mogą powrócić, aby przeciwstawić się Grantowi, zanim będzie mógł połączyć swoje siły z Shermanem. Lee zaczyna przygotowywać się do posunięcia i przedstawia prezydentowi Konfederacji Jeffersonowi Davisowi oraz Sekretarzowi Wojny Konfederacji Johnowi C. Breckinridge'owi o swoich ustaleniach i planie.

Lee przyjmuje propozycję generała dywizji Johna B. Gordona, aby spróbować przełamać linie Unii i zagrozić ich bazie zaopatrzeniowej w City Point w Wirginii , atakując wzdłuż wąskiego frontu w pobliżu Fort Stedman, na wschód od Petersburga i na południe od rzeki Appomattox , w celu zmusić Granta do skrócenia linii, przynajmniej tymczasowo. Jeśli się powiedzie, może to dać Lee szansę na skrócenie linii, a także otwarcie i przewagę w ruchu na zachód i do Karoliny Północnej.

Po początkowym sukcesie niespodziewanego ataku Gordona ze strony Konfederatów na Fort Stedman o świcie 25 marca 1865, kontratak Unii w bitwie pod Fort Stedman odzyskuje fort i zmusza Konfederatów do odzyskania swoich linii i zrzeczenia się ich zaawansowanych pikiet , w tym znacznej części zachodniej części tej linii po południu w bitwie na farmie Jonesa . Konfederaci ponoszą około 4000 ofiar, na które nie mogą sobie pozwolić. Po porażce w Fort Stedman Lee wiedział, że nie może ani odłączyć części swojej armii, ani utrzymać obrony Petersburga i Richmond. Wie też, że Grant wkrótce zdecyduje się na posunięcie się przeciwko jedynej pozostałej Konfederacji linii zaopatrzeniowej do Petersburga, Southside Railroad i Boydton Plank Road , poza granice jego obecnej obrony.

Rozkazy Granta

Plik 24 marca 1865Grant zarządził już rozpoczęcie ofensywy 29 marca i nie zrażała go bitwa o Fort Stedman. Zapewnij kawalerii Sheridana plany odcięcia pozostałych torów, Southside Railroad oraz Richmond and Danville Railroad do Richmond, a także dla piechoty, aby wyparła Konfederatów ze swoich pozycji, jeśli to możliwe. Plik28 marcaGrant nakazuje Sheridanowi poprowadzić swoje wojska wokół prawej flanki Konfederatów i walczyć z nimi przy wsparciu piechoty, jeśli Konfederaci wyjdą z okopów. W przeciwnym razie Sheridan będzie musiał jak najbardziej zniszczyć tory kolejowe i według własnego uznania wrócić na linię petersburską lub dołączyć do Shermana w Północnej Karolinie.

Grant nakazuje dwóm korpusom Armii Potomaku, piątemu korpusowi dowodzonemu przez generalnego gubernatora K. Warrena i drugiemu korpusowi dowodzonemu przez generała dywizji Andrew A. Humphreysa , wspierać Sheridana na jego prawej flance na wschód od jego celów. Grant chce, aby ten korpus piechoty przytłoczył Konfederatów w ich obronie i uniemożliwił im ingerencję w misję Sheridana, spychając ich z powrotem na swoje linie, jeśli wyjdą, by walczyć. Ciało Warrena zostało początkowo rozkazane zabrać Dinwiddie Court House w Wirginii, który miałby również zająć tam część Boydton Plank Road , ale zadanie to zostało później powierzone Sheridanowi.

Z rozkazu Granta, w nocy 27 w 28 marca, Generał Edward Ord , cicho wprawia w ruch jego jednostki James armii, w tym dwa XXIV Korpusu dywizji generała dywizji John Gibbon , oddział w XXV Korpusu generała dywizji Godfrey Weitzel i kawalerii dywizji generał brygady w Ranald S. Mackenzie , począwszy z linii Richmond, aby wypełnić linie Petersburga, które zostaną wyzwolone przez II Korpus, gdy poprą Sheridana. Korpus konfederackiego generała porucznika Jamesa Longstreeta , broniącego linii Richmond, nie jest w stanie wykryć ruchu Ord, ograniczając w ten sposób liczbę ludzi, których Lee może poruszyć, aby przeciwdziałać ruchowi sił Granta bez ich śmiertelnego osłabiania. Linie Richmond.

Opis dróg w regionie

W przypisie można znaleźć dobry opis tras i pozycji w tym rejonie, podany przez generała brygady Joshuę Chamberlaina w jego książce The Passing of the Armies z 1915 roku .

Początkowe ruchy: 29 marca

Fifth Corps of Warren, składa się z ponad 17 000 mężczyzn, opuszcza swoją pozycję rezerwową w południowej części linii frontu Unii na Stage Road o 3 rano,29 marcaprzejedź przez Rowanty Creek i jedź na zachód Vaughan Road do skrzyżowania z Quaker Road . Warren melduje swojemu przełożonemu, generałowi dywizji George'owi G. Meade'owi , który ma bezpośrednie dowództwo taktyczne Armii Potomaku, że Dinwiddie Court House nie jest bronione. O 8:45 Meade przesyła rozkaz Warrenowi, który przybywa o 10:20 i mówi Warrenowi, aby przeszedł na Quaker Road przez Gravelly Run i skontaktował się z II Korpusem po jego prawej stronie. Warren źle rozumie lub ignoruje rozkaz i wysyła brygadę generała brygady Joshua Chamberlaina tylko do południa na Quaker Road . Następnie Warren wysyła inne jednostki zgodnie z drugim rozkazem od Meade.

II Korpus opuścił Hatcher's Run około 6.30 rano. Humphreys jest ostrożny, aby nie pozostawić pustej przestrzeni między swoim korpusem w Hatcher's Run a żołnierzami XXIV Korpusu zajmującymi pozycje Union Line pozostawione przez II Korpus. Meade chce, aby Piąty Korpus posuwał się naprzód na Quaker Road , aby uniknąć tworzenia próżni między Piątym i Drugim Korpusem.

Po zboczeniu z Vaughan Road w odległości 2 mil (3,2 km) od Dinwiddie Court House, brygada Chamberlaina cofa się lekko do Quaker Road i kieruje marszem Unii na północ tą drogą, tak jak Meade rozkazał Warrenowi. Po przeprowadzeniu brygady około 1,5 mili (2,4 kilometra) na północ od Quaker Road , Chamberlain Skirmishers donoszą, że most na Gravelly Run został zniszczony, a Konfederaci okopali się na drugim brzegu.

Generał-porucznik Konfederacji Richard H. Anderson, dowodzący korpusem składającym się z jedynej dywizji generała majora Bushroda Johnsona, znajduje się na prawej flance Konfederatów na zachód od Petersburga w Hatcher's Run, około 4 mil (6,4 km) na wschód od Five Forks i nieco na południe od Stacja Sutherland. Kiedy zwiadowcy Konfederacji ogłaszają, że duża jednostka piechoty Unii zmierza na północ Quaker Road , Anderson nakazuje Johnsonowi zepchnąć ich z powrotem na Vaughan Road . Trzy pułki konfederatów z brygady dowodzonej przez generała brygady Henry'ego A. Wise'a , a następnie brygady generała brygady Williama H. ​​Wallace'a , młodego marszałka Moody'ego i Matta Whitakera Ransoma kierują się na południe wzdłuż Quaker Road i Boydton Plank Road z zamiarem przeprowadzenia kolejność

Zaangażowane siły

Unia

Konfederacja

Bitwa

Początek walki

Chamberlain ustawia 198. Piechotę Pensylwanii na prawo od drogi do ostrzału dywersyjnego Konfederatów, kierując 185. piechotą nowojorską , przekraczając Gravelly Run, by zaatakować prawą flankę Konfederatów, gdzie rozwija się jednostka walki wręcz. Dwa pułki Unii są w tym okresie przewymiarowane i liczą około 1000 żołnierzy i oficerów. Reszta Brygady Chamberlain przekracza strumień w następstwie ataku nowojorczyków. Konfederaci wycofali się na farmę Lewisa, oddając około 1 mili (1,6 kilometra) dalej na północ na Quaker Road. Po walce w pobliżu farmy Konfederaci wycofali się do lasu, gdzie za parapetami otrzymali posiłki od innych żołnierzy konfederatów. W tym momencie Konfederaci odparli zaawansowanych harcowników Unii, ale nie bez utraty stu ludzi wziętych do niewoli. Chamberlain wysuwa resztę swoich ludzi, a Konfederaci, którzy wyszli na spotkanie harcowników, wracają do pracy.

Chambellan ranny; gromadzi swoich ludzi

Po przerwie w walkach dowódca dywizji Chamberlaina, generał brygady Charles Griffin , występuje do przodu i mówi Chamberlainowi, że należy zająć stanowisko Konfederacji. Rozmieszczając ludzi po obu stronach Quaker Road , Chamberlain na koniu prowadzi szarżę wzdłuż Quaker Road w kierunku Fortu Konfederatów, dużej masy trocin, która chroni wielu żołnierzy Konfederacji. Chamberlain prowadzi swoich ludzi i staje się oczywistym celem. Jest kontuzjowany w ramię, a jego koń jest kontuzjowany w szyję. Chamberlain upada na konia, początkowo nieprzytomny, ale odzyskuje przytomność na czas, aby odpowiedzieć generałowi Griffinowi, który przyszedł sprawdzić stan Chamberlaina. Chamberlain następnie zebrał swój pułk z Pensylwanii, który wycofywał się przeciwko szarży konfederatów. Kiedy jego kontuzjowany koń nie może już iść do przodu, Chamberlain idzie na linię frontu. Wkrótce pojawia się kilku żołnierzy Konfederacji i żądają kapitulacji Chamberlaina. Chamberlain zgubił kapelusz i ma na sobie wyblakły, prawie szary płaszcz. Podając się za oficera Konfederacji, sprowadza Konfederatów z powrotem do żołnierzy Unii, którzy szybko ich pojmali.

Wzmocnienia Związku odpychają Konfederatów

Po krótkiej przerwie Chamberlain zauważa, że ​​jego pułk z Nowego Jorku jest odpychany po próbie przeniesienia prac Konfederatów do lasu. Chamberlain i oficerowie pułku powstrzymują żołnierzy i szybko odpychają Konfederatów, dopóki artyleria Unii pod rozkazami porucznika armii regularnej Johna Mitchella nie nadejdzie z czterema działami, by ich wesprzeć. Mimo ostrzału artyleryjskiego Konfederaci próbowali najechać i zaatakować pozycję Związku. Ludzie i artyleria Chamberlaina zajmują pozycję, ale potem Konfederaci szarżują na wojska Pensylwanii na środek i na prawo od pozycji Unii. Tym żołnierzom Unii kończy się amunicja i powoli zaczynają się wycofywać.

Gdy linia Chamberlaina wycofała się, jego pierwsza brygada została wzmocniona przez 188. nowojorską piechotę i 155. Pensylwanię ( Zouaves ) od pułkownika ( licencjonowanego generała brygady) Edgara M. Gregory'ego z drugiej brygady. Pułkownik Alfred L. Pearson (generał brygady) prowadzi Pennsylvanian w kierunku centrum i w stronę stosu trocin, które Konfederaci używają jako osłony. Pearson przyjmuje barwy pułku i szarżuje na stos trocin, a jego ludzie podążają za nim i przechodzą przez szeregi wyczerpanej Pierwszej Brygady. Trzydzieści dwa lata później Pearson otrzymał Medal of Honor za swoje działania na farmie Lewisa.

Kiedy zobaczyli te posiłki Unii, Konfederaci wycofali się do swoich głównych okopów wzdłuż White Oak Road , zrzekając się kontroli nad Boydton Plank Road i pozostawiając ciężko rannych ludzi i innych, którzy się poddali. Chamberlain następnie ustawił swoich ludzi z baterią artyleryjską po obu stronach i przed budynkami na farmie Lewisa.

Zatrudniony personel; ofiary

Chamberlain pisze, że ma w swojej brygadzie mniej niż 1700 ludzi i oficerów, a jego posiłki liczą około 1000. Pisze, że siła Konfederacji to 6277 ludzi i oficerów w dywizji Johnsona, zgodnie z ich porannym raportem. Deklaruje, że stracił około jednej czwartej swoich ludzi, podczas gdy całkowite straty Konfederatów są „niewielkie” , ale akapit po tej obserwacji deklaruje, że widział 150 Konfederatów zabitych i ciężko rannych leżących wokół 200 jeńców wziętych do niewoli przez jego brygada. Obecnie liczbę ofiar szacuje się na 381 w siłach Unii i 371 w konfederatach.

Konsekwencje

Stanowiska związkowe

Warren udaje się zająć pozycję w pobliżu skrzyżowania Quaker Road i Boydton Plank Road . Dywizja Griffina i dywizja generała brygady Samuela Crawforda osiedlają się wzdłuż Boydton Plank Road , ruchy Unii z 29 marca i sukces Chamberlaina w zajęciu pozycji Lewis Farm pozwalają armii Unii na odcięcie tego ważnego szlaku komunikacyjnego i zaopatrzenia oraz rozpoczęcie ataku na Białą Linia Oak Road . Mając do czynienia z błotnistymi drogami na dłuższej trasie, dywizje kawalerii Sheridana dotarły do ​​Dinwiddie Court House około 17:00 w dniu 29 marca 1865 r. Sheridan rozmieścił żołnierzy z dywizji Devina i Crooka, aby strzec Vaughan Road , Flat Foot Road , Boydton Plank Road i Adams Road .

Grant zmienia rozkazy

Zachęcony niezdolnością Konfederatów do wsparcia ich ataku na Farmę Lewisa i ich odwrotu na linię White Oak Road , Grant decyduje się rozszerzyć misję Sheridana na poważną ofensywę zamiast zwykłego nalotu i rozbudowy kolei. Zmuszony z linii Konfederatów. W swoim liście do Sheridana napisał: „  Teraz chcę zakończyć romans…  ” .

Działania Lee

Lee przewidział, że wraz z porażką Konfederatów w Fort Stedman i przybyciem kawalerii Sheridana do Petersburga, Grant przeniesie się na prawą flankę Lee, tak jak Grant rozkazał Grantowi 24 marca. Lee ma tylko 6000 kawalerii na północ od rzeki James lub w składzie Stony Creek, 18 mil (29 kilometrów) na południe od Petersburga i około 5000 sprawnej piechoty, którą może wysłać w celu przedłużenia swojej linii na zachód. ruch Związku. Rano w29 marcaLee przygotowuje się do poproszenia generała dywizji George'a Picketta o przeniesienie tych sił na stację Sutherland i ochronę Five Forks w hrabstwie Dinwiddie . Lee nakazuje Pickettowi zabrać brygady generała brygady Williama R. Terry'ego , Montgomery Corse i George'a H. Steuarta obecnych na Southside Railroad, aby udały się na stację Sutherland, 10 mil (16 kilometrów) na zachód od Petersburga, i rozkazuje generałowi brygady Eppa Huntonowi stanąć w gotowości do interwencji w celu wzmocnienia Picketta lub obrony skrzyżowania linii kolejowych Southside i Richmond i Danville w Burkeville w Wirginii . Lee rozkazuje również generałowi dywizji Fitzhughowi Lee poprowadzić swoją dywizję kawalerii do stacji Sutherland i dołączyć do dywizji kawalerii generałów majora Rooneya Lee i Thomasa L. Rossera . Fitzhugh Lee otrzymuje rozkaz objęcia dowództwa Połączonej Kawalerii. Generał Lee uważa, że ​​Pickett może być w stanie przedłużyć linię Konfederatów na jego prawej flance 4 mile (6,4 kilometra) na wschód od Five Forks do Five Forks.

Ruch armii Unii 29 marcamartwi Lee. Dlatego nakazał innym ruchom wzmocnienie prawej flanki. Oprócz przesunięcia brygady generała brygady Samuela McGowana dalej na zachód, aby przedłużyć linię Johnsona wzdłuż White Oak Road , jeszcze bardziej rozciągnął linię White Oak Road , przesuwając brygadę generała brygady Williama MacRae na zachód. Po przybyciu na stację Sutherland w nocy o godz29 marcaZgodnie z rozkazem Pickett przeniósł swoje trzy brygady generała brygady George'a H. Steuarta , Montgomery Corse i Williama R. Terry'ego , a także brygady generała brygady Matta Ransoma i Williama Henry'ego Wallace'a z dywizji Johnsona, dywizji kawalerii pod dowództwem Generał dywizji Fitzhugh Lee i sześć dział pod dowództwem pułkownika Williama Pegrama w Five Forks dalej30 marca. Następnie wysyła brygadę Terry'ego i brygadę korsykańską na południe. Niemniej jednak próżnia pozostaje między siłami Picketta a brygadą McGowana na końcu konfederackiej linii White Oak Road. Lee nakazuje Brygadzie Huntona stanąć w rezerwie w pobliżu Manchesteru w Wirginii , gdzie mogą wesprzeć Pickett lub podróżować koleją, aby bronić przejścia Southside Railroad oraz Richmond i Danville Railroad w Burkeville w stanie Wirginia , jeśli zaatakują je siły Unii.

Działanie 30 marca 1865

Deszcz pada na okolicę przez całą noc 29 marcai następnego dnia, co ogranicza walkę tego dnia. Sheridan powiedział później, że Grant rozważa zawieszenie operacji, dopóki pogoda się nie poprawi, a ziemia wyschnie, ale Sheridan przekonał go, by kontynuował. Plik30 marca 1865, połowa kawalerii Sheridana dowodzona przez generała brygady Thomasa Devina toczy potyczki z kawalerią Konfederacji dowodzoną przez Fitzhugha Lee. Zbliżając się do Five Forks, patrol 6th US Cavalry , dowodzony przez dowódcę Roberta M. Morrisa, napotyka żołnierzy Fitzhugha Lee i traci 3 oficerów i 20 ludzi w starciu. Konfederaci również ponieśli straty, w tym ranny generał brygady William HF Payne . Potyczki i zwodnicze reakcje patroli Unionistów z 6. Kawalerii Pensylwanii dowodzonej przez pułkownika Charlesa L. Leipera uniemożliwiają siłom Picketta dotarcie do Five Forks przed 16:30; Dywizje kawalerii Rossera i Rooneya Lee pojawiają się jeszcze później.

Tymczasem piechoty z V -tego  ciała Warren paznokci konfederatów na ich linii White Oak Droga między Boydton Plank Road i Claiborne drogi . Pomimo niepełnej informacji i nieco niejasnych i sprzecznych zamówień od Meade i Grant, na rozkaz Granta, Warren wzywa Fifth Union Korpusu wzmocnić swoją pozycję na części Boydton Plank Road i Fifth Corps. Bierze schronienia na linii do pokrycia tego skrzyżowania z Dabney Mill Road na południe od Gravelly Run. Po południu Warren widzi ludzi Griffina przejmujących kontrolę nad posterunkami Konfederacji, ale zauważa również, że ruch dalej w górę Boydton Plank Road jest w zasięgu artylerii i fortyfikacji Konfederacji.

Drugie ciało Humphreya wypełnia przestrzeń między piątym a XXIV ciałem. Ten ostatni korpus zdobył dużą część linii pikiet konfederatów.

Dywizja 5. Korpusu generała brygady Romeyna B. Ayres skierowała się w stronę White Oak Road , niedaleko na zachód od Claiborne Road . Wiodąca brygada pułkownika Fredericka Winthropa przecina nabrzmiałą gałąź Żwirowej Trasy, która będzie miejscem bitwy następnego dnia. Dwie inne brygady nie przecinają się, ale zaczynają się okopać. Ayres widzi tylko puste przestrzenie na północnym wschodzie, ale nie widzi solidnych fortyfikacji w pobliżu skrzyżowania White Oak Road i Claiborne Road , które stanowią punkt wyjścia dla Hatcher's Run, bezpośrednio na północ. Gdy zbliża się wieczór, Ayres ma kilka placówek, które mogą zająć swoją pozycję. Związkowcy ponoszą straty w działaniach30 marcana linii White Oak wynosi 1 zabity, 7 rannych i 15 zaginionych. Straty konfederatów są nieznane.

Preludium do bitew 31 marca 1865

Walki, manewry i potyczki, które miały miejsce na Farmie Lewisa 29 marca 1865i w pobliżu tej farmy wzdłuż White Oak Road dalej30 marca 1865utorowały drogę do Bitwy White Oak Road, a Bitwy Dinwiddie na31 marca 1865.

Uwagi i odniesienia

Uwagi

  1. Kennedy, str. 412; Łosoś, str. 459; Serwer NPS „  https://web.archive.org/web/20080508213428/http://www.nps.gov/history/hps/abpp/battles/va085.htm  ” ( Archiwum • Wikiwix • Archive.is • Google • Que zrobić? ) ,8 maja 2008podaje liczbę 381 strat poniesionych przez Unię i 371 za Konfederację; Eicher, s. 806, stwierdza: „370 zabitych i rannych w ciele Warrena; co najmniej 130 Konfederatów zostało zabitych, a 200 pojmanych ” .
  2. Kampania nie jest prawdziwym oblężeniem, ponieważ Armia Konfederacji oraz miasta Petersburg i Richmond nigdy nie są otoczone, a ich działania mają miejsce w miejscach innych niż Petersburg, głównie w rejonie Richmond. Więcej szczegółów w artykule o oblężeniu Petersburga .
  3. Bryce A. Suderow, we wstępie do rozdziału 5 Ed Bearss 2014 wydanie tomu II w Petersburgu Kampanii: Bitwy o froncie zachodnim, wrzesień 1864 - kwiecień 1865 mówi, że to walka powinna być uważana za „pierwsza bitwa, która powinna być rozważała kampanię Five Forks ”. Bearss, 2014, s. 313.
  4. Lee musiał użyć dwóch ze swoich trzech jednostek rezerwowych do uzbrojenia przedłużenia linii. Bearss, Edwin C. i Bryce A. Suderow. Kampania petersburska . Lot. 2, Bitwy na froncie zachodnim, wrzesień 1864 - kwiecień 1865 . El Dorado Hills, Kalifornia: Savas Beatie, 2014.
  5. Shelby Foote podaje, że linia Konfederacji wydłużyła się z 3 mil (4,8 km) do 37 mil (59,5 km) , „z wyłączeniem objazdów i podwojeń” , i że jej siła została zmniejszona do 46 398 ludzi „obecnych do służby” . Foote, 1974, s. 785.
  6. Sheridan nie miał ochoty ani zamiaru jechać do Północnej Karoliny. Grant zapewnił go, że to nie był jego plan, a Sheridan miał prawo dołączyć do Shermana tylko wtedy, gdy tego potrzebował. Greene, 2008, s. 151.
  7. Główna droga wychodząca na zachód z Petersburga to Boydton Plank Road, przez pierwsze dziesięć mil prawie równoległa do rzeki Appomattox i oddalona od niej od trzech do sześciu mil. Southside Railroad znajduje się między Boydton Road a rzeką. Na południe od Boydton jest Vaughan Road; pierwszy odcinek znajdujący się za naszymi głównymi okopami, ale od naszej skrajnej lewej strony w Hatcher's Run nachylonej w kierunku Boydton Road, oddalonej od niej tylko o dwie mile, do Dinwiddie Court House. Pięć mil na wschód od tego miejsca Quaker Road, nazywana przez osoby o innym nastroju, „Military Road”, przecina Vaughan i prowadzi na północ do Boydton Road w połowie drogi między Hatcher's Run i Gravelly Run, która na tym skrzyżowaniu przekształciła się w Rowanty Creek.

    Milę powyżej skrzyżowania Quaker Road z Boydton znajduje się White Oak Road, prowadząca z Boydton pod kątem prostym w kierunku zachodnim, wzdłuż grzbietów między małymi strumieniami i odgałęzieniami, tworząc górne wody Hatcher's i Gravelly Runs, przez i dalej. „Five Forks”. Jest to miejsce spotkań dróg, z których główna, zwana Ford Road, przecina White Oak pod kątem prostym, prowadząc ze stacji na Southside Railroad, trzy mile na północ, do Dinwiddie Court House, sześć mil na południe.

    Główne szańce wroga na zachód od Petersburga obejmowały ważną Boydton Plank Road, ale tylko do Hatcher's Run, gdzie w Burgess 'Mill ich szańce opuszczają ją i podążają drogą White Oak Road przez około dwie mile, a następnie przekraczają ją, skręcając w na północ i wzdłuż Claiborne Road, która prowadzi do Sutherland's Station na Southside Railroad dziesięć mil od Petersubrg, pokonując tę ​​drogę, aż dotrze do Hatcher's Run około milę wyżej. Ten „powrót” na północ stanowi skrajną prawą stronę umocnionej linii wroga. Chamberlain, Joshua L. The Passing of Armies: An Account of the Final Campaign of the Army of the Potomac . Nowy Jork: Bantam Books, 1993. ( ISBN  978-0-553-29992-2 ) . s. 31-32. Po raz pierwszy opublikowano New York and London, GP Putnam's Sons, 1915.
  8. Bearss mówi, że Warren źle zrozumiał zamówienie. Bearss, 2014, s.  333 .
  9. Ta sama kula odbiła papiery i kieszonkowe lusterko z mosiężnym tyłem w kieszeni kurtki Chamberlaina blisko jego serca, po czym uderzył swojego asystenta, porucznika Vogela, pistoletem i uderzył go koniem. Chamberlain, 1915, s. 35
  10. Cytat Pearson's Medal of Honor brzmi: „  At Lewis 'Farm, Virginia, the29 marca 1865Widząc brygadę odpartą przez wroga, przejął barwy pułku, zaprosił swoich ludzi, aby poszli za nim, i ruszył pod ciężkim ostrzałem wroga. Cała brygada ruszyła naprzód, odzyskano utracony teren i odepchnięto wroga. Data publikacji:17 września 1897.  "
  11. Chociaż zauważa, że ​​brygada Ransoma wyruszyła na spotkanie zaawansowanych elementów Chamberlaina, historyk A. Wilson Greene nie identyfikuje tej jednostki dywizji Johnsona wśród brygad, z których, jak twierdzi, składała się część walk. Greene, 2009, s. 158.

Bibliografia

  1. Podsumowania bitew wojny domowej w parkach narodowych, autor: Campaign (Eastern Theatre) .
  2. Calkins, Chris M., Kampania Appomattox, 29 marca - 9 kwietnia 1865 . Conshohocken, PA: Combined Books, 1997. ( ISBN  978-0-938-28954-8 ) . p. 12.
  3. Hess, hrabia J. W okopach w Petersburgu: fortyfikacje polowe i porażka konfederatów . Chapel Hill: University of North Carolina Press, 2009. ( ISBN  978-0-8078-3282-0 ) . s. 18-37.
  4. Beringer, Richard E., Herman Hattaway, Archer Jones i William N. Still, Jr. Dlaczego Południe przegrało wojnę domową . Ateny: University of Georgia Press, 1986. ( ISBN  978-0-8203-0815-9 ) . s. 331-332.
  5. Trudeau, Noah Andre. Ostatnia cytadela: Petersburg, Wirginia, czerwiec 1864-kwiecień 1865 . Baton Rouge: Louisiana State University Press, 1991. ( ISBN  978-0-8071-1861-0 ) . p. 18.
  6. Hess, 2009, s. 18 - 37.
  7. Sommers, Richard J. Richmond Odkupiony: Oblężenie w Petersburgu . Garden City, NY: Doubleday, 1981. ( ISBN  978-0-385-15626-4 ) . p. 2.
  8. Weigley, Russell F. Wielka wojna domowa: historia militarna i polityczna, 1861-1865 . Bloomington i Indianapolis: Indiana University Press, 2000. ( ISBN  978-0-253-33738-2 ) . p. 432.
  9. Trudeau, 1991, s. 324 - 325.
  10. Greene, A. Wilson. Ostatnie bitwy kampanii petersburskiej: przełamanie kręgosłupa powstania . Knoxville: University of Tennessee Press, 2008. ( ISBN  978-1-57233-610-0 ) . p. 111
  11. Hattaway, Herman i Archer Jones. How the North Won: A Military History of the Civil War . Urbana: University of Illinois Press, 1983. ( ISBN  978-0-252-00918-1 ) . s. 669-671.
  12. Weigley, 2000, str. 433.
  13. Foote, Shelby . Wojna domowa: narracja . Lot. 3, Red River do Appomattox . Nowy Jork: Random House, 1974. ( ISBN  978-0-394-74622-7 ) .
  14. Greene, 2008, s. 154.
  15. Calkins, 1997, s. 14, 16.
  16. Hess, 2009, s. 253.
  17. Longacre, Edward G. Kawaleria w Appomattox: taktyczne studium operacji konnych podczas kampanii klimatycznej wojny domowej, 27 marca - 9 kwietnia 1865 . Mechanicsburg, PA: Stackpole Books, 2003. ( ISBN  978-0-8117-0051-1 ) . p. 39.
  18. Trudeau, 1991, str. 324–325.
  19. Hattaway, 1983, s. 669–671.
  20. Trudeau, 1991, str. 337 - 352.
  21. Greene, 2008, s. 108.
  22. Davis, William C. Honorowa porażka: ostatnie dni rządu konfederatów . Nowy Jork: Harcourt, Inc., 2001. ( ISBN  978-0-15-100564-2 ) . p. 49.
  23. Greene, 2008, s. 114 - 115.
  24. Calkins, 1997, s. 12
  25. Calkins, 1997, s. 16
  26. Greene, 2008, s. 152.
  27. Hess, 2009, s. 254 - 255.
  28. Greene, 2008, s. 160.
  29. Greene, 2008, s. 155.
  30. Trulock, Alice Rains. W rękach Opatrzności: Joshua L. Chamberlain i wojna secesyjna. Chapel Hill: University of North Carolina Press, 1992. ( ISBN  978-0-8078-2020-9 ) . s. 229-230.
  31. Salmon, John S., The Official Virginia Civil War Battlefield Guide , Stackpole Books, 2001, ( ISBN  978-0-8117-2868-3 ) . p. 457.
  32. Trulock, 1992, str. 230.
  33. Bearss, 2014, s. 333.
  34. Greene, 2008, s. 155 - 157.
  35. Bearss, 2014, s. 334.
  36. Greene, 2008, s. 157.
  37. Trulock, Alice Rains. W rękach Opatrzności: Joshua L. Chamberlain i wojna secesyjna. Chapel Hill: University of North Carolina Press, 1992. ( ISBN  0-8078-2020-2 ) . p. 230.
  38. Chamberlain, 1915, s. 33
  39. Greene, 2008, s. 158.
  40. Trulock, 1992, str. 234.
  41. Trulock, 1992, str. 231.
  42. Calkins, Chris. Kampania Appomattox, 29 marca - 9 kwietnia 1865 . Conshohocken, PA: Combined Books, 1997. ( ISBN  978-0-938-28954-8 ) . p. 20.
  43. Trulock, 1992, str. 231, 234.
  44. Calkins, 1997, s. 20 - 21.
  45. Chamberlain, 1915, s. 34
  46. Trulock, 1992, str. 235.
  47. Chamberlain, 1915, s. 35
  48. Trulock, 1992, strony 235-236.
  49. Chamberlain, 1915, s. 37
  50. Trulock, 1992, strony 236 - 237.
  51. Calkins, 1997, s. 20
  52. Chamberlain, 1915, s. 38 - 39.
  53. Trulock, 1992, str. 237 - 238.
  54. Trulock, 1992, str. 238.
  55. Chamberlain, 1915, s. 40.
  56. Salmon, 2001, str. 459.
  57. Chamberlain, 1915, s. 41-42.
  58. Kennedy, Frances H., red., The Civil War Battlefield Guide , wyd. 2, Houghton Mifflin Co., 1998, ( ISBN  978-0-395-74012-5 ) . p. 412.
  59. Hess, 2009, s. 256.
  60. Calkins, 1997, s. 21.
  61. Hess, 2009, s. 255.
  62. Bearss, 2014, s. 330.
  63. Greene, 2008, s. 162.
  64. Bearss, 2014, 348.
  65. Bearss, 2014, s. 337-338.
  66. Bearss, 2014, s. 337.
  67. Hess, 2009, s. 257.
  68. Bearss, 2014, s. 354.
  69. Bearss, 2014, s. 353.
  70. Trulock, 1992, str. 242.
  71. Bearss, 2014, s. 363.
  72. Bearss, 2014, s. 366.
  73. Greene, 2008, s. 163, 165.
  74. Bearss, 2014, s. 367.
  75. Bearss, 2014, s. 367-368.
  76. Bearss, 2014, s. 368.
  77. Calkins, 1997, s. 201.
  78. Hess, 2009, s. 258-260.

Bibliografia

Linki zewnętrzne