Avenue Jean-Moulin

Ten artykuł jest szkicem dla Paryża .

Możesz dzielić się swoją wiedzą doskonaląc ją ( jak? ) Zgodnie z zaleceniami odpowiednich projektów .

14 th  ARR t Avenue Jean-Moulin
Widok w kierunku Brune Boulevard .
Sytuacja
Dzielnica	14 th
Dzielnica	Petit-Montrouge
Początek	Place Victor-et-Hélène-Basch
Koniec	143, bulwar Brune
Morfologia
Długość	625  m²
Szerokość	20  m²
Historyczny
Określenie	1965
Dawna nazwa	Avenue de Châtillon (1965) Grand chemin de Chevreuse przechodząca przez Châtillon (1730) Chemin de Chevreuse
Geokodowanie
Miasto Paryż	4825
DGI	4928
Geolokalizacja na mapie: 14. dzielnica Paryża Avenue Jean-Moulin Geolokalizacja na mapie: Paryż Avenue Jean-Moulin
Obrazy na Wikimedia Commons

Jean Moulin Avenue jest ścieżka 14 th  arrondissement od Paryża , w Francji .

Lokalizacja i dojazd

Jean Moulin Avenue to ulica znajduje się w 14 th  dzielnicy z Paryża . Zaczyna się na Place Victor-et-Hélène-Basch, a kończy na 143, bulwarze Brune .

Pochodzenie nazwy

Nosi imię Jeana Moulina , francuskiego bojownika ruchu oporu , założyciela Narodowej Rady Ruchu Oporu , który mieszkał przy sąsiedniej ulicy Rue des Plantes 26 .

Historyczny

Aleja trasy następuje ścieżka potwierdzone na początku XVIII -go  wieku, który jest prawdopodobnie starsza.

W 1708 r. drogę nazwano „chemin de Mon Rouge”, a następnie oznaczono ją na mapie Roussela z 1730 r. pod nazwą „grand chemin de Chevreuse przechodzącej przez Châtillon”, ponieważ prowadziła do miasta Chevreuse .

Droga łącząca Paryż z Clamart , staje się drogą departamentalną 54 pod koniec Pierwszego Cesarstwa . Podczas aneksji Petit-Montrouge przez stolicę , w 1860 r., stał się traktem paryskim.

Następnie staje się „aleją de Châtillon”, ponieważ prowadziła do tego miasta .

W latach 60. XIX wieku utworzenie linii Petite Ceinture doprowadziło do wykopania głębokiego rowu w południowo-zachodniej części alei, 300 metrów od stacji Montrouge-Ceinture .

Przyjmuje swoją obecną nazwę 4 maja 1965.

Niezwykłe budynki i miejsca pamięci

• N O  36: domu powieściopisarza Dominique Rolin od 1947, jak również Germaine Richier w tym samym czasie. Tam się spotkali.
• N os  40-44: jeden z pierwszych zbiorowych przysiady tylko artystycznych (obudowa) nie zastosowania w Paryżu przeniósł się tam od czerwca 1980 roku do momentu20 marca 1981 r.. Budynki (dawna stolarnia przemysłowa), nieużywane od ponad dwudziestu lat i kupione przez OPHLM miasta Paryża, zostały wypożyczone na kilka tygodni w celu przygotowania sąsiedzkiego karnawału, koordynowanego przez Michela Jaffrenou, który był wówczas animatorem sąsiedztwa. zawód. W szczególności rzeźbiarze wykonywali tam figury i rydwany. Zrobili nawet pokaz rzeźby na miejscu podczas karnawałowego dnia. Rzeźbiarze, do których dołączyli malarze, w tym studenci Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych , szczęśliwi, że mogą skorzystać z tych przestrzeni, postanowili zająć lokal, twierdząc, że zostali rehabilitowani na pracownie artystów. Podzielone głównie na trzy skrzydła, z których pierwsze, zbyt małe, zarezerwowane było dla rzeźbiarzy, drugie dla zespołu teatralnego, a trzecie dla malarzy. Projekt rehabilitacji w przestrzeni mieszanej, zbiorowej i indywidualnej został opracowany przez artystów wraz z zespołem architektów i przedstawiony wybranym autorytetom. Zajęcie lokalu trafiło na kilka tytułów prasy krajowej, a także zagranicznej. Opracowano ogólnopolską kampanię wsparcia. Artyści z nn .  40-44, avenue Jean-Moulin były na początku demonstracji tysiąca plastikowych artystów z Centrum Beaubourg do Elizejskim , a następnie zaproszenia do ogólnych stanach sztuk plastycznych w Créteil w 1981 roku po kilku miesiącach okazało się, że oficjalny projekt budowy pracowni artystycznych, utrzymywany w ukryciu, istniał przed zajęciem lokalu. Pomieszczenia zostały nagle zrównane z ziemią pewnego ranka, obecni mieszkańcy zostali otoczeni przez policję. Niektórzy z mieszkańców znaleźli się na przykład w squacie Art-Cloche , po czym uzyskali od pierwszego ministerstwa Jacka Langa dotację pozwalającą na wynajęcie nowych warsztatów zbiorowych przy rue des Orteaux w Paryżu. Na miejscu kilka lat później powstało sześć pracowni artystycznych.

Lokalizacja nie znajduje się

• Francusko-szwajcarskie małżeństwo rzeźbiarzy Germaine Richier i Otto Bänninger przeniosło się na tę ulicę w 1933 roku.

Uwagi i referencje

1. Tablica pamiątkowa umieszczona na fasadzie 26, rue des Plantes .
2. „Ziemia między Chemin de Montrouge a Chemin d'Orléans” , Archiwum Narodowe, kod N / III / Seine / 1190.
3. „Chemin de Mont Rouge” to nazwa drogi, która stała avenue du General-Leclerc na planie przez Jouvin de Rochefort z 1672 roku .
4. „Avenue Jean-Moulin” , oficjalna nomenklatura torów w Paryżu, paris.fr .
5. Bruno Carrière, Saga o małym pasie , La Vie du Rail Publishing, 1991.
6. Valérie Da Costa, Germaine Richier. Sztuka między dwoma światami , Norma, 2006 ( ISBN  9782915542011 ) , s.  137 .
7. Emmanuele Plas, "  Paryż: Artyści przeciwko buldożerów  " L'Unité , Parti socialiste , n o  393,3 października 1980( przeczytaj online ).
8. Na przykład: program telewizyjny France Soir i Micheline Sandrel o sztuce .
9. Telewizja niemiecka .
10. Jean-Louis Prat 1996 , s.  20.

Bibliografia

• Jean-Louis Prat , Germaine Richier, retrospektywa , Saint-Paul-de-Vence, Fondation Maeght ,1996, 240  pkt. ( ISBN  978-2-900923-13-9 ), katalog retrospektywy Fundacji Maeght od 5 kwietnia do 18 czerwca 1996 r.

Załączniki

Powiązany artykuł

• Lista ulic w 14. dzielnicy Paryża

Link zewnętrzny

• Avenue Jean-Moulin (Ratusz Paryża)