Asparukh

Asparukh
Statua Khan Asparoukh w Dobritch .
Tytuł
Chan Bułgarów
Poprzednik	Koubrat
Następca	Tervel
Biografia
Dynastia	Doulo
Data śmierci	v. 700 / 701
Tata	Koubrat
Dzieci	Tervel

Asparoukh , Isperikh , Asparouk lub Isperik (w bułgarskim : Аспарух - Asparuh , Исперих - Isperih , Испор - ISPOR lub Есперих - Esperih  : "  hoberon sokoła  " (hipoteza turecki) lub „), który ma znakomite konie , Khan z Bułgarami , przesunięty a następnie osiedlił swój lud w późnym okresie wielkich najazdów w Europie Wschodniej . Według źródeł historycznych, w tym bułgarskiej kroniki wymieniającej pierwszych przywódców tego ludu -  Dyrektorium bułgarskich Chanów  - jego panowanie trwało sześćdziesiąt jeden lat i zmarł w 701 roku . Jednak teksty nie mówią nic o jego roku urodzenia. Ze źródeł bizantyjskich wynika, że ​​Asparoukh jest trzecim synem Chana Koubrata , założyciela Onogourii . Pochodzi z plemienia Doulo , panującego od 628 roku na terytorium Onogurii, zwanej też Wielką Bułgarią (po bułgarsku: Велика България).

Biografia

Migracja (671-680)

Po śmierci Koubrata Asparoukh uznaje autorytet swojego starszego brata Batbayana na czele Doulo . Ale kiedy Onoguria rozpadła się pod ciosami chanatu chazarskiego podczas inwazji w 671 roku, część ludności (między 120 000 a 150 000 ludzi) przekroczyła Dniepr i wyemigrowała na zachód pod przywództwem Asparoukh; co najmniej jeden z jego braci również opuści Onogourię w tym czasie z częścią Doulo na bezpieczniejsze ziemie. Asparuk i jego następcy osiedlili się najpierw (671-680) w regionie między Dnieprem a Karpatami , ale także w części Wołoszczyzny ( dziś południowa Rumunia ); Asparoukh osiadł w delcie Dunaju , strategicznym miejscu odparcia powtarzających się ataków Chazarów.

W ciągu tych dziewięciu lat Proto-Bułgarzy regularnie atakowali terytoria na południe od Dunaju, a mianowicie Mezję ( po łacinie Mezja ) zamieszkałą przez plemiona słowiańskie i Trację znajdującą się pod kontrolą Bizancjum . Tradycja przypisuje również Asparoukhowi założenie miasta Drastar (obecna Silistra ), dokładnie w miejscu, w którym przekroczyłby Dunaj, aby ustanowić swoją władzę na południe od rzeki.

Szczególnie ważny nalot ma miejsce w 679 r., Który kończy się bitwą pod Adrianopolem ( Edirne ), w której wojska bizantyjskie pokonują Proto-Bułgarów. Jednak osadnictwo Proto-Bułgarów nad brzegiem Dunaju i ich częste wyprawy na południe od rzeki wzbudziły niepokój w Bizancjum, gdzie terytoria na południe od Dunaju uznano za nieodłączną część imperium i dlatego kontrola ta była tylko chwilowo zagubiony. Dodano do tego jest obawa, że Słowianie, ustanowiony na południe od Dunaju dopiero od 600-610 a wcześniej pod skąpiec jarzmo , będzie sprzymierzenia się z proto-Bułgarzy. Dlatego cesarz Konstantyn IV osobiście przybył na spotkanie z Proto-Bułgarami w 680 roku.

Wojna przeciwko Bizancjum (679-681)

Możemy uznać, że wojna rozpoczęła się już w 672 r., Ale przez siedem lat Proto-Bułgarzy nie napotkali żadnego bizantyjskiego oporu, a centralne mocarstwo całą swoją energię wkładało w konflikt z kalifatem arabskim, który osiągnął punkt kulminacyjny między 674 a 674 r. 678. Po rozwiązaniu tego problemu cesarz Konstantyn IV może skupić całą swoją uwagę na swojej północnej granicy, aby odeprzeć protobułgarskie zagrożenie. Pierwszą prawdziwą akcją wojny jest więc bitwa pod Adrianopolem, która pozwala odeprzeć grożące Tracji niebezpieczeństwo.

Cesarz postanawia wtedy przeprowadzić wojnę za Dunaj, w rejonie delty. W ten sposób wiosną 680 r. Bizantyjska armia licząca czterdzieści tysięcy ludzi przekroczyła rzekę, ale jej nieznajomość ziemi, której żołnierze cesarscy nie odwiedzali od ponad osiemdziesięciu lat, i obecność rosnącej populacji Słowian. trudności i udowodnić strategiczny błąd Konstantyna IV. Wyjazd tego ostatniego do Messembrii ( Nesebyr ), aby „wyleczyć jego artretyzm  ”, dopełnia morale żołnierzy, którzy zostali brutalnie pobici przez protobułgarskich wojowników.

Latem i jesienią 680 roku Proto-Bułgarzy stopniowo najechali Trację , a Bizancjum nie miało innego wyjścia, jak tylko szukać pokoju. W 681 roku obie strony zawarły więc traktat, na mocy którego Mezja została przekazana Bułgarom aż do rzeki Iskar , ale z wyjątkiem Odessos ( obecna Warna ). Ta cesja jest w rzeczywistości czysto formalna, ponieważ władze bizantyjskie były nieobecne przez długi czas w Mezji. Jeśli chodzi o Bułgarów, to zobowiązują się nie rozpoczynać więcej ofensyw poza łańcuchem Bałkanów . Między tymi dwoma krajami ustanowiono stosunki handlowe - a Bizancjum podobno również złożyło hołd Bułgarom, aby uniknąć dalszych ataków.

Następnie Asparoukh przeniósł się do Pliska, które stało się jego stolicą.

681 jest więc rokiem, w którym Bizancjum uznaje potentata Asparoukh. W historiografii bułgarskiej jest to powszechnie przyjęta data powstania Bułgarii.

Konsolidacja terytorium Bułgarii (681-701)

W ciągu następnych dwóch dekad Bułgarzy podejmowali inicjatywy dyplomatyczne i wojskowe na praktycznie wszystkich możliwych osiach strategicznych:

• na południe i pomimo zgody 681 Bułgarzy kontynuowali ataki na bizantyjską Trację - co nie było niczym niezwykłym dla ludów koczowniczych tamtych czasów. Większy napad niż pozostałe miał miejsce w 688 roku, kiedy Bułgarzy, wracając z najazdu do Macedonii, napotkali wojska cesarza Justyniana II u ujścia Maricy . Ze źródeł nie wynika jasno wynik starcia, ale biorąc pod uwagę, że nastąpiło znaczące przymusowe wysiedlenie ludności słowiańskiej do Azji Mniejszej (od dawna cel Bizantyjczyków), można wnioskować, że bitwa nie zakończyła się sukcesem dla Bułgarów. . Inne źródła podają jednak, że inicjatywa była po stronie bizantyjskiej, szukającej zemsty za wydarzenia z 680 roku; według tych źródeł walki naprawdę rozpoczęłyby się w latach 688-689 i początkowo przewagę mieli Bizantyńczycy, ale armia Justyniana w końcu poniosłaby druzgocącą klęskę gdzieś w Tracji;
• na zachodzie źródła podają, że Bułgarzy i Awarowie walczyli o terytorium Wołoszczyzny już w czasach Koubrata. Ziemie na zachód od rzeki Olt również pozostawały pod kontrolą Awarów nawet po 681 roku. Sporny był również obszar na południe od Dunaju (i na zachód od Iskaru). Chanat awarski i Bułgarzy byli nawet w stanie wojny od 691 do 693 roku - i wydaje się (nie ma też pewności w źródłach), że wynik był korzystny dla Bułgarów;
• wreszcie na północ, bo najpoważniejsze zagrożenie dla jedności terytorialnej Bułgarii przyszło ze strony chanatu chazarskiego. Dlatego najważniejszym zadaniem Asparoukha było utrzymanie pozycji aż do Dniepru . Aby osiągnąć ten główny cel swojej polityki zagranicznej, jakim było powstrzymanie zagrożenia z północy, zbudował liczne fortyfikacje w całej Dobrudży i Wołoszczyźnie. Te fortyfikacje wskazują również, że Chazarowie prowadzili wyprawy do centrum Dobrudży. Jest nawet prawdopodobne, że działania wojenne trwały przez cały ten okres, praktycznie bez przerwy. Ostatecznie Bułgaria przetrwała dzięki otwarciu przez Arabów drugiego frontu na południe od Chanatu Chazarskiego, który musiał rozłożyć swoje siły. Jednak pomimo strat poniesionych przez Arabów, chanat kontynuował konflikt na froncie zachodnim.

Śmierć (701)

Asparukh osobiście brał udział w niektórych bitwach i stracił życie w 701 roku nad brzegiem Dniepru, podczas starcia z Chazarami. Został pochowany na brzegu, w pobliżu wsi Voznesenka (dzisiejsza Ukraina). Na grobie znajduje się napis wykonany znakami runicznymi oznaczający „niebiański zdobywca”.

Jego syn Tervel zastąpi go na czele bułgarskiego chanatu. Według bułgarskiego tekstu Ja'far Tarikh , Tervel byłby ojcem Ajjara i Kormesiusa . Christian Settipani sprawia Tervel wuj Kormesius i brata Ajjar, dwaj synowie Asparoukh lub, alternatywnie, Tervel i jego żona jego imienia prawdopodobnie Anastasie, rodzice Kormesius i Ajjar a także Telerig .

Znaczenie

Asparukh był postacią historyczną, która żyła w czasach kryzysu i zagrożeń dla Bułgarów, i udało mu się odpierać zewnętrzne niebezpieczeństwa, rozszerzając kontrolowane przez siebie terytorium, wzmacniając rolę swojego ludu na scenie regionalnej. Jego armia liczyła około pięćdziesięciu tysięcy bojowników i często prowadziła energiczne działania wojenne na dwóch frontach jednocześnie.

Ogólnie rzecz biorąc, Asparuk jest uważany za podstawowy czynnik stabilizacji i wzmocnienia Bułgarii, a jego wpływy odegrały wielką rolę przez następne 1300 lat w umacnianiu tożsamości narodowej. W czasach Asparukha Bułgaria była siłą, z którą należało się liczyć w Europie Południowo-Wschodniej, którą w regionie przewyższały jedynie Bizancjum i Chazaria .

Potomkowie

Bułgarski film historyczny Khan Asparoukh ( 681 г .: Величието на хана ) Ludmila Staikova , wydany w 1981 roku, szczegółowo opowiada o życiu Asparoukh w trzech częściach, które łącznie trwają około 4:30. Bardzo skrócona wersja i dubbingowana w języku angielskim została wydana pod tytułem 681 AD: The Glory of Khan w 1984 roku.

Asparoukh jest źródłem nazwy kilku bułgarskich miejscowości .

Asparuh szczyt w Antarktydzie nazwano na jego cześć.

Uwagi i odniesienia

1. Jean-Paul Roux , Historia Turków: dwa tysiące lat od Pacyfiku do Morza Śródziemnego , str. 88-91.
2. (w) „  Article of the Encyclopædia Iranica online Asparukh  ” (dostęp: 21 czerwca 2014 ) .
3. Szczegóły filmu Aszparuh w internetowej bazie danych filmów. Strona odwiedzona 25 maja 2014 r.
4. Film Strona 681 - Velichieto na hana w internetowej bazie danych filmów. Strona odwiedzona 25 maja 2014 r.

Bibliografia

• Dokumentacja urzędowa  :
  • Plik wirtualnego organu międzynarodowego
  • Międzynarodowy identyfikator nazwy normy
  • Biblioteka Narodowa Francji ( dane )
  • Biblioteka Kongresu
  • Gemeinsame Normdatei
  • Biblioteka Narodowa
  • Czeska Biblioteka Narodowa
  • WorldCat Id
  • WorldCat

Źródła

• Katalog bułgarskich chanów (w języku bułgarskim: Именник на българските ханове ), pod redakcją Mosko Moskov, Imennik na bălgarskite hanove (Novo tălkuvane), Sofia, 1988 - krótki rękopis, który występuje w trzech egzemplarzach w języku rosyjskim, pochodzący z XV TH  wieku dla jednego i XVI th  wieku do dwóch pozostałych.
• Nikeforos Patriarcha Konstantynopola Short History , zredagowane i przetłumaczone (w języku angielskim) przez Cyril Mango , Dumbarton Oaks Texts 10, 1991, ( ISBN  0-88402-184-X ) .
• Kronika Teofanesa Wyznawcy , trad. (w języku angielskim) autorstwa Cyrila Mango i R. Scotta, Oxford University Press, 1997.

Literatura dodatkowa

• RJ Crampton, zwięzły Historia Bułgarii , Cambridge University Press , 1997 ( 2 th ed 2006). ( ISBN  0-521-61637-9 ) - lektura dla każdego, kto interesuje się historią Bułgarii.
• Valeria Fol, Nikolai Ovcharov, Raina Gavrilova, Borislav Gavrilov, Bułgaria: History Retold in Brief , Riva, 1999, ( ISBN  954-8440-21-0 ) - mniej jasne niż Crampton, ale widziane od wewnątrz.
• Bozhidar Dimitrov, Dwanaście mitów w historii Bułgarii , Fundacja KOM, Sofia, 2005.
• John VA Fine, The Early Medieval Balkans: A Critical Survey from the Sixth to the Late Twelfth Century , University of Michigan Press , Ann Arbor, 1983 (przedruk 1991), ( ISBN  0-472-08149-7 ) - an outside look at Asparoukh (między innymi).
• Encyklopedia Colliera , vol. 4, str.  711 .
• Christian Settipani , Ciągłość elit Bizancjum w ciemnych wiekach. Kaukaski Princes i Imperium VI th do IX th wieku , 2006 [ szczegółowo wydaniach ] .

Powiązane artykuły

• Historia Bułgarii
• Bułgarzy | Onoghour | Była Wielka Bułgaria (Asparoukh) | Bitwa pod Ongal
• Potomność w toponimie Asparoukhovo .