Zakorzeniony w nazistowskiej propagandzie, która głosiła istnienie wyższej rasy znanej jako aryjska, neologizm Aryanization oznacza całkowite wywłaszczenie Żydów w Niemczech i Austrii w okresie nazizmu , a co za tym idzie, grabieże dokonywane przez Żydów z całej okupowanej Europy podczas Holokaustu . W szerszym znaczeniu pod pojęciem „arynizacji” ujęte są także inne aspekty wykluczania Żydów przez nazistów , takie jak eliminacja z życia kulturalnego czy naukowego.
Ta polityka aryzacji prowadzona jest przede wszystkim w sektorze gospodarczym. Różne środki podjęte przez reżim nazistowski zachęciły wielu handlowców i liderów biznesu do likwidacji swoich firm i zmusiły ich do sprzedawania ich po zaniżonych cenach. Zorganizowanie bojkotu przedsiębiorstw żydowskich od 1 kwietnia 1933 r. mocno w tym uczestniczyło, gdyż stopniowo zubożało te populacje. Handlowcy żydowscy również podlegają regulacjom dyskryminacyjnym, nie mówiąc już o okazjonalnej przemocy wobec ich działalności. W sumie od 1933 do jesieni 1938 r. liczba przedsiębiorstw należących do Żydów wzrosła ze 100 do 40 tys.
W następstwie Nocy Kryształowej z dnia 12 listopada 1938 r. dekret o eliminacji Żydów z niemieckiego życia gospodarczego ( Verordnung zur Ausschaltung der Juden aus dem deutschen Wirtschaftsleben ) zezwolił na likwidację pozostałych działających przedsiębiorstw żydowskich, częściowo przymusowo. przekazany nowym nieżydowskim właścicielom. Ponieważ dochody z wywłaszczenia zostały skonfiskowane na rzecz Rzeszy, większość prawowitych właścicieli znalazła się w stanie upadłości. Ponadto wszyscy pracownicy żydowscy zostają zwolnieni.
Aryizacja odbywa się również z punktu widzenia kulturowego, gdyż od 10 maja 1933 r. organizowano fajerwerki mające na celu niszczenie pism autorów o „nieniemieckim” duchu, głównie Żydów, marksistów i pacyfistów. 22 września 1933 r. żydowscy artyści zostali wykluczeni z niemieckiego świata kultury, ponieważ mogli występować tylko na imprezach przeznaczonych dla żydowskiej publiczności. 4 października 1933 r. nakazano prasie zwolnić niearyjskich redaktorów.
W całej Europie istniała forma „spontanicznej” aryzacji, gdy po aresztowaniu Żydów, wielu ich sąsiadów nie zawahało się plądrować ich domów i mieszkań. Podczas wielkiej łapanki Vel'd'Hiv' (lipiec 1942) młody Maurice Rajsfus , uciekł z miejsca internowania i wrócił do pustego mieszkania rodzinnego, odkrył, że woźny go plądrował .
W Amsterdamie , skąd bez powrotu deportowano 66 000 holenderskich Żydów, firma Puls szybko wyrobiła sobie złowrogą reputację, przenosząc dobytek ofiar z ich pustych mieszkań. Czasownik pulsen wszedł nawet do języka potocznego.
Systematyczną i zaplanowaną formę zarezerwowano dla Europy Wschodniej. Przeczytaj artykuł Generalplan Ost na ten temat .
Terminem tym posługują się również historycy zajmujący się grabieżą Żydów francuskich, dokonywaną wspólnie i równolegle przez okupanta niemieckiego i reżimu Vichy . Działał on zgodnie z ustawą państwa francuskiego z 22 lipca 1941 r. , która sama w sobie była następstwem „arynizacji” podjętej przez Niemców jesienią 1940 r. w strefie okupowanej. Od lat 90. zaniedbywana kradzież mienia żydowskiego stała się bardzo rozwiniętym polem badań.
Wywłaszczenie Żydów zostało natychmiast włączone do specyfikacji Generalnego Komisariatu do Spraw Żydowskich , utworzonego 29 marca 1941 r. i kierowanego przez Xaviera Vallata, a następnie Darquiera de Pellepoix . Do lata 1940 r. różne służby niemieckie aktywnie zajmowały się również kradzieżą mienia żydowskiego. Ambasador Otto Abetz wykorzystał więc exodus do przejęcia kolekcji dzieł sztuki nieobecnych żydowskich właścicieli. Pod koniec 1941 r. Niemcy nałożyli na francuską społeczność żydowską wygórowaną grzywnę w wysokości miliarda franków, płatną m.in. za sprzedaż mienia żydowskiego i zarządzaną przez Caisse des Dépôts et Consignations .
Historyk Henry Rousso szacuje liczbę zaryzowanych firm na 10 000. W czasie okupacji odbyło się 50 000 nominacji zarządcy majątku żydowskiego. Od 1940 r. 50% społeczności żydowskiej zostało pozbawionych normalnych środków do życia na mocy ustaw Vichy zakazujących wykonywania wielu zawodów z Żydami oraz niemieckich rozporządzeń.
Zaryzowane francuskie firmy: Galeries Lafayette , Editions Nathan , Calmann-Lévy , Cluny , Ferenczi i Delage . Aryizacja dotknęła także prasę, kino, teatry (stąd Theatre des Ambassadeurs w Paryżu , teatr Sarah-Berhardt przemianowany na Théâtre de la Cité ). Nie oszczędziło to przemysłu: na przykład w Saint-Denis dotyczyło 10% firm chemicznych tego ważnego miasta przemysłowego. Wykraczał on daleko poza zwykłe pragnienie „ograniczenia wpływów żydowskich”, które antysemicka propaganda wysuwała na długo przed wojną: na wschodzie Paryża aryjowano także niezliczoną liczbę i bardzo skromnych ludzi. ... Historyk Florent Le Bot dokładnie opisuje motywacje w swoich badaniach nad przemysłem skórzanym, pokazując, w jaki sposób udział w wywłaszczaniu konkurentów jest częścią historii branży i nieco wstrząsającej historii Francji w latach 1930-1950, między ożywieniem w Lata 20. i dynamika Trente Glorieuses.
Dyrektor generalny Société Générale , Henri Ardant , odegrał wiodącą rolę w aryanizacji banków, a także innych sektorów, w których jego bank miał interesy (zwłaszcza obuwia).
W szczególności o aryzacji i restytucjach:
Bardziej ogólnie :