Armazi (mitologia)

Według średniowiecznych kronik gruzińskich Armazi ( gruz  . არმაზი) jest najwyższym bóstwem przedchrześcijańskiego panteonu starożytnych Gruzinów z Karthli ( źródła klasyczne Iberia ).

Wiedza, umiejętności

Gruzińska tradycja literacka jest hołdem złożonym pierwszemu królowi Kartli , Pharnabazus I st (r. 299 - . 234 pne ) (lub (około 430-370 pne)), który ustanowił bożka Armaziego - bożka podobno został nazwany na cześć samego króla - na górze w jego stolicy i zbudował fortecę o tej samej nazwie . Życia Nino , hagiograficzna praca IX E - X XX  wieku , opisano figurę Armazi jako „człowieka brązowego stałego; do jego ciała przyczepione było żebro ze złotej kolczugi, a na głowie mocny hełm; zamiast oczu miał szmaragdy i beryle, w dłoniach trzymał miecz lśniący jak błyskawica przechodząca z jednej ręki do drugiej ” . Według tego samego źródła, ewangelizacyjna Gruzini IV th  century , St. Nino , uczestniczyli obchody wielkiego festiwalu poświęconego idola, w którym ona spalona przez piorun poprzez swoich modlitwach.

Poza gruzińskimi średniowiecznymi kronikami i toponimem Armazi , który przetrwał do dnia dzisiejszego, brakuje nam współczesnych źródeł dotyczących gruzińskiego panteonu pogańskiego. Jednak samo słowo armazi sugeruje związek z kulturami irańsko-anatolijskimi. Współcześni uczeni pozostają podzieleni co do pochodzenia Armazi, najwyraźniej związanego z najwyższym bogiem zoroastryjskim Ahurą Mazdą (perski Ohrmazd, ormiański Aramazd ). Współczesne dowody archeologiczne rzeczywiście wskazują na przenikanie zoroastryzmu do starożytnej Gruzji . Z drugiej strony gruziński historyk Giorgi Melikichvili przedstawił teorię, w której Armazi był lokalną odmianą Arma  (in) , boga księżyca z mitologii Luwiana . Co ciekawe, akademik Ivane Djavakhishvili wcześniej wykazał, że starożytni Gruzini czcili Księżyc jako swoje główne bóstwo, a kult ten ostatecznie połączył się z chrześcijańskim świętym Jerzym , uważanym za patrona Gruzji od XVIII w. Średniowiecze . Zatem Armazi mógł być bóstwem synkretycznym łączącym lokalne elementy gruzińskie, irańskie i anatolijskie.

Zobacz też

Bibliografia

  1. (en) Stephen H. Rapp, Studies in Medieval Georgian Historiography: Early Texts And Eurasian Contexts , Peeters Bvba, 2003, s. 27-278 ( ISBN  90-429-1318-5 ) .

Link zewnętrzny