| Narodziny |
7 października 1910 r Maniago |
|---|---|
| Śmierć |
17 kwietnia 2004(93) Wenecja |
| Pogrzeb | San Michele |
| Narodowości | Włoski |
| Czynność | Malarz |
| Trening | Akademia Sztuk Pięknych w Wenecji |
| Miejsce pracy | Wenecja |
Armando Pizzinato , urodzony dnia7 października 1910 rw Maniago , zmarł dnia17 kwietnia 2004w Wenecji jest malarzem włoskim .
Armando Pizzinato jest najstarszym synem Battisty Pizzinato i Andremondy Astolfo. Zaczął pracować w wieku piętnastu lat, aby utrzymać matkę po śmierci ojca. Kontynuował praktykę u malarza i dekoratora wnętrz, zanim znalazł pracę w lokalnym banku. Od czasu jego dzieciństwa był pasjonatem malarstwa i rysunku, a nabycie książce Życie z najlepszych malarzy, rzeźbiarzy i architektów przez Giorgio Vasari będzie odgrywać dużą rolę w rozwoju tej pasji. Był jeszcze nastolatkiem, kiedy dyrektor jego banku zaaranżował dla niego lekcje z malarzem Pio Rossim. Następnie, w 1930 roku, dzięki zaoszczędzonym pieniądzom, mógł wstąpić do Akademii Sztuk Pięknych w Wenecji i tam uczęszczał na kursy Virgilio Guidiego do 1934 roku. Poznał kilku współczesnych, takich jak Alberto Viani , Giulio Turcato , Mario De Luigi , Carlo Scarpa , Afro Basaldella i Mirko Basaldella .
Galeria Il Milione w Mediolanie , centrum awangardy międzynarodowej i włoskiej, wybiera Pizzinato spośród nowych propozycji. Galeria mediolańska wybiera również Afro , Cagli , Deluigi , Guttuso i inne. Pizzinato wystawił się tam w 1933 roku w ramach wystawy Cinque giovani pittori veneti („Pięciu młodych malarzy z Wenecji Euganejskiej”). W 1936 r. Dzięki stypendium Marangoniego wyjechał do Rzymu, gdzie przez pewien czas przebywał u rzeźbiarza Aurelio De Felice, a następnie przez Guttuso. W ciągu tych lat zetknął się z kilkoma członkami Szkoły Rzymskiej i podjął poszukiwania stylu i kolorów zbliżonych do tej szkoły bez pełnego jej przestrzegania. W 1940 roku zdobył drugie miejsce w Premio Bergamo (z Giulio Carlo Arganem jako przewodniczącym jury).
W 1941 roku ożenił się z Zairą Candiani, z którą miał córkę Patrizię, urodzoną 19 sierpnia 1943 roku. Zaira przez wiele lat była źródłem inspiracji dla obrazów Pizzinato. Po śmierci Zairy w 1962 roku Pizzinato poślubił swoją drugą żonę, Clarice Allegrini.
Podczas II wojny światowej Pizzinato był socjalistycznym członkiem włoskiego ruchu oporu , został aresztowany przez nazistów-faszystów i osadzony w więzieniu. Po wojnie Pizzinato poświęcił swoje życie sztuce. Dołączył do ruchu awangardowego i wraz z Emilio Vedovą i innymi współtworzył Fronte Nuovo delle Arti . Ruch Front wystawia się na Biennale w Wenecji w 1948 roku .
Peggy Guggenheim , która odwiedza tę wystawę, kupuje tam obraz Primo maggio autorstwa Pizzinato, a następnie przekazuje go MoMA , gdzie nadal stoi. W zamian Pizzinato przekazuje Peggy Guggenheim kilka prac, takich jak Cantieri , które wciąż znajdują się w Kolekcji Peggy Guggenheim . W tym czasie stworzył między innymi mural z Emilio Vedovą inspirowany włoskim ruchem oporu.
W 1949 roku prace Pizzinato zostały wybrane przez Alfreda Barra i Jamesa Thralla Soby'ego na wystawę sztuki włoskiej XX wieku w MoMA . W 1950 roku galeria Catherine Viviano w Nowym Jorku włączyła obrazy Pizzinato do swojej wystawy Five Italian Painters . W tym samym roku Pizzinato został zaproszony na Międzynarodową Wystawę Malarstwa Współczesnego w Pittsburghu w 1950 r. (Carnegie International w Pittsburghu). Obraz Un fantasma percorre l'Europa , uważany za jedno z arcydzieł Pizzinato, również pochodzi z 1950 roku (wystawiany w Galleria d'Arte Moderna Ca 'Pesaro w Wenecji ).
Od 1950 roku celowo dostosował tematy swoich prac do swoich przekonań politycznych, jak np. Tytuły Terra non Guerra (Ziemia, nie wojna), I difensori delle fabbricche (Obrońcy fabryk), Saldatori ( Spawacze ). W 1952 r. Wziął udział w wystawie „ Niektórzy współcześni malarze włoscy” w Crane Gallery w Manchesterze oraz w Ludowym Kongresie Pokoju w Wiedniu . W 1968 roku miał dużą wystawę w Niemczech, najpierw w Neue Berliner Galerie, a następnie w Zbiorach Narodowych w Dreźnie . Dzieło Pizzinato jest również częścią Verzocchi Collection w Civic Pinacoteca Forlì .