Apollo z Wejów jest figura parapet etruski w glinianym pochodzącym z VI th wieku przed naszą erą. BC , prawdopodobnie z etruskiego artysty Vulca i zachowane dziś w Narodowym Muzeum Etrusków w Rzymie ( n o 40702).
Posąg został odkryty w 1916 roku przez Giulio Quirino Giglioli ( 1886 - 1957 ) na etruskim stanowisku Sanktuarium w Portonaccio . Wysoki na około 1,80 m stanowił część zestawu rzeźb z terakoty w naturalnych wymiarach, wszystkich modelowanych między 510 a 490 pne. AD , które zdobiły columen świątyni poświęconej menrva położony w odległości 12 m wysoko.
Fragmenty Apolla zostały znalezione w 1916 roku przez Giglioli wraz z dolną częścią posągu Herkulesa i łani Ceryni . Fragment lwiej skóry Herkulesa pozwolił zidentyfikować postać, której tułów znaleziono dopiero w 1944 roku, a następnie fragment głowy w 1949 roku . Te rzeźby tworzyły grupę prawie na pewno reprezentującą starcie Apollina i Herkulesa o posiadanie łani, poświęconej Artemidzie . W skład grupy wchodziło popiersie Hermesa , znalezione w tym samym czasie co Apollo.
Rzeźba została wykonana przez modelowanie ciała i głowy, rąk i nóg osobno, ale został zwolniony w całości. Powierzchnie były pomalowane: włosy na czarno, skóra fioletowo-czerwona, a ubranie i płaszcz w dwóch różnych odcieniach ochry.
Styl podkreśla ruch, a charakterystyczne objętości są wyraźnie określone, w tym ucisk fałd ubrania na ciele. Artysta uwzględnił punkt widzenia kąta, korygując ilustracje o niezbędne zniekształcenia optyczne. W tej pracy, podobnie jak w innych dziełach sztuki etruskiej tego okresu, pojawia się wpływ ówczesnej rzeźby greckiej .
: dokument używany jako źródło tego artykułu.