Antenor (rzeźbiarz)

Antena Obraz w Infoboksie. Kore of Anténor, Muzeum Akropolu w Atenach . Biografia
Narodziny Ateny
Śmierć Nieznana data
Czas Klasyczny antyk
Deme Nieznany
Czynność Rzeźbiarz
Podstawowe prace
Kore z Anténor ( d ) , Tyrannoctones ( d )

Anténor (w starożytnej grece Ἀντήνωρ / Antếnôr ) to archaiczny rzeźbiarz ateński, którego okres działalności sięga od 510 do 485 pne. J.-C.

Biografia

W sygnaturze epigraficznej Anténor przedstawia się jako „syn Eumares”, cytowany przez Pliniusza Starszego jako szczególnie pomysłowy malarz i wspomniany na podstawie z inskrypcjami z Akropolu . Pochodząca z tego samego miejsca baza fabularna wspomina o człowieku o imieniu „…andros, syn Eumarèsa”, który byłby zatem bratem Anténora: należy do dynastii rzemieślników.

Samce statuetka z Luwru , datowany -530 - -520 i produkowane na wyspie, nosi napis „I am (rzeźba) z Dionysermos, syn Antenor”. Dlatego zaproponowaliśmy, że zobaczymy tam syna naszego rzeźbiarza. Związek ten został zakwestionowany, kontekst i lokalizacja dzieła nie ma związku z ateńskim rzeźbiarzem.

Wśród przypisywanych dzieł znajdują się z jednej strony grupa reprezentująca Tyrannoctones , reprezentująca Ateńczyków Harmodios i Aristogiton, zabójców tyrana Hipparcha  ; z drugiej strony fronton wschodni archaicznej świątyni w Delfach, sfinansowany przez Alkmeonidów , wrogów tyranów, a następnie na wygnaniu: chcieliśmy widzieć w Anténorze artystę zaangażowanego. Inni autorzy w to wątpią, wierząc, że był po prostu uznanym i cenionym artystą, przyciągającym do siebie zlecenia bez treści politycznych.

Grafika

Grupa Tyrannoctons

Anténor znany był przez długi czas tylko z wzmianki o Pauzaniaszu, czyniąc go autorem grupy tyrannoctones. Bardzo znana w starożytności grupa ta jest pierwszym dziełem konsekrowanym w oficjalnym charakterze w mieście. Jego historia jest urozmaicony porwać króla perskiego Kserksesa I st podczas worek Aten -480 , jest zastąpiony przez grupę z powodu Kritios i nesiotes . Posągi są następnie restaurowane z rozkazu Aleksandra Wielkiego lub jednego z jego następców. Pozostały fragmenty bazy, które niewątpliwie pochodzą z odrestaurowania dzieła, a nie z pierwszej instalacji. Dwa posągi Narodowego Muzeum Archeologicznego w Neapolu znalezione w Villa Hadriana i znane dziś jako „grupa Tyrannoctones”, są bardziej prawdopodobnymi kopiami grupy Critios niż Anténor. „Webb Head” z Muzeum Brytyjskiego (Inv. 2728), rzymska kopia oryginalnej głowy Kouros z lat -500 , została zaproponowana jako replika oryginalnej głowy Harmodios, przy założeniu, że grupa jest datowana na koniec z VI -tego  wieku  pne. J. - C. Wreszcie fragmenty odlewów odnoszących się do grupy (część głowy Arystogitona, fragmenty członków i kostiumów) odnaleziono w pracowni reprodukcji Baïesa (pod Neapolem ). Broda Arystogitona, krótka i delikatnie prążkowana, umieszcza prototyp przed innymi marmurowymi głowami, które są w surowym stylu – co czyniłoby go odlewem grupy Anténor, gdyby został wykonany po Maratonie.

„Rdzeń Anténor”

W dniach 5-6 lutego 1886 r. Odkryto dwuczęściowy rdzeń i inskrypcję na północny zachód od Erechtejonu , oba przechowywane w Muzeum Akropolu w Atenach pod numerem inwentarzowym 681. Podstawa nosi 23-literowy stechedon, który określa tożsamość dedykatora: niejaki Néarchos. Najbardziej prawdopodobne restytucja dodaje za nazwą [hο κεραμε] υς , który nie wiemy z całą pewnością, czy jest to nazwa Deme ( „Néarchos, du Quartier du Céramique  ”) lub zawodu ( „Néarchos, garncarz”) . Właściwie znamy garncarza attyckiego o imieniu Néarchos, który podpisywał wazony od 570 do 540 pne. AD , co stwarza problem datowania: albo Néarchos żył dość staro, albo podpisy są rozłożone na trzy pokolenia – według greckiego zwyczaju najstarszy syn nosi imię swojego dziadka ze strony ojca.

Zwracana dedykacja wskazuje:

ΑΝΕΘΕΚΕΝ [ΗΟ ΚΕΡΑΜΕ] ΕΡΓΟΝ ΑΠΑΡΧΕΝ ΤΑΘ [ΕΝΑΙΑΙ]. ΕΠ [ΟΙΕΣΕΝ Η] ΕΥΜΑΡΟΣ Τ [Ο ΑΓΑΛΜΑ].

Jest :

Νέαρχος ἀνέθεκεν̣ [ℎο κεραμε] ὺς ἔργον ἀπαρχὲν τ̣ἀθ [εναίαι]. Ἀντένορ ἐπ [οίεσεν ℎ] ο Εὐμάρος τ [ὸ ἄγαλμα].

„Ofiarowanie Atenie garncarza Néarchosa jako dziesięcinę z jego pracy.
Anténor, syn Eumares, wykonał posąg. "

Restytucja i znaczenie tego napisu pozostają przedmiotem dyskusji. Wpisowa podstawa została powiązana w 1887 roku z posągiem korea . Zakwestionowane i wielokrotnie bronione pojednanie opiera się na kilku argumentach. Podstawa została znaleziona z fragmentem posągu, wszystkie fragmenty pochodzą z tego samego obszaru. Wtedy podstawa była przedmiotem szczególnej uwagi ze strony rzeźbiarza: wysokość całej podstawy jest dwukrotnie wyższa od liczydła. Centralna oś pionowa steruje rozmieszczeniem liter stechedonu, ale także pozą posągu, wyraźnie symetryczną. Podstawa i posąg mają ten sam schemat proporcji: wysokość podstawy (28,5  cm ) jest równa wysokości głowy (28,8  cm ), co stanowi jedną siódmą wysokości figury (2,01 metra). Sam kore kontrastuje z tymi z tego samego okresu: nie przedstawia młodej dziewczyny, ale kobietę o pewnej siebie i zdecydowanej postawie, w której rozpoznaliśmy kurtyzanę Leænę, przyjaciółkę tyrannoctonów zamęczonych na śmierć po zamachu na Hipparcha .

Inne atrybucje

Rzeźby na wschodnim frontonie tzw. świątyni „ Alcméonides  ” w Delfach nadal przypisywane są Anténorowi , ze względu na analogię traktowania ciała i ubioru pomiędzy kobiecymi figurami bębenkowymi a kore 681. Kore 669 muzeum Akropolu w Atenach , który nosi również napis przywołujące Eumares, jest również dołączony do niego.

Uwagi

  1. Pliniusz Starszy , Natural History [ szczegóły edycji ] [ czytaj online ] (XXV, 56).
  2. EM 6240 = Inscriptiones Græcæ I, 760.
  3. Ma 3600 = MON 2283. Mariannę Hamiaux, Les rzeźby grecques 2, Paryż, 1998, n O  51, pp.   59-60.
  4. Georges Daux "Dionysermos syn Antenora, Luwru" w grecki korespondencji Bulletin , XCI n O  2 (1967), s. 491-493.
  5. Viviers [2007].
  6. Lucien de Samosate 2015 , s.  475.
  7. Pauzaniasz , Opis Grecji [ szczegóły wydań ] [ czytaj online ] (I, 8, 5).
  8. Neapol G 103 i G 104.
  9. Boardman, str. 83.
  10. José Dörig, Anike Kunst , XII, 41 i następne.
  11. Christa Landwher, Die aus Antiken Gipsabgüsse Bajów: griechische Bronzestatuen w Abgüssen Römischer Zeit , Archaologische Forschungen n O  14 (1985), Berlin, str. 109-111.
  12. Sarah B. Pomeroy, Rodziny w Grecji klasycznej i hellenistycznej. Representations and Realities , Oxford University Press, 1997, s. 72-73.
  13. Inskrypcje greckie (IG) I³ 628 .
  14. Franz Studniczka "Antenor der Sohn z Eumares und die Geschichte der archaischen Malerei" w Jahrbuch Deutsche Institute des Archeologicznego n O  2 (1887), str. 161.
  15. Głównie: kontestacja Humfry Payne i Gerarda M. Younga, Archaiczna marmurowa rzeźba z Akropolu , Manchester, 1936; opracowany przez markiza Pierre de La Coste-Messelière , Les Corés de l'Acropole , 1940.
  16. P. de la Coste-messeliere, op. cyt.
  17. Inskrypcje Græcæ I 3 , 627.

Bibliografia